Ο ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ
(6 Ἀπριλίου 1894 – 7 Ἀπριλίου 1979)
Ὁ Ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς ἦταν Ὀρθόδοξος Χριστιανός θεολόγος, Ἀρχιμανδρίτης στή Μονή τοῦ Τσέλιε, μελετητής τοῦ Ντοστογιέφσκι, ἀντικομμουνιστής συγγραφέας καί ἐπικριτής τῆς πραγματιστικῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς.
Στίς 29 Ἀπριλίου 2010, ὁ πατήρ Ἰουστίνος ἁγιοκατατάχθηκε ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Σερβικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ
καί ὁ ἀρειανισμός στήν «χριστιανική» Δύση
Ὅταν μιλάει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, στήν πρώτη πρός Κορινθίους Ἐπιστολή, γιά τό κήρυγμά του, τονίζει ὅτι κατά πρῶτον λόγο τούς παρέδωσε, ὅτι ὁ Χριστός «ἀπέθανεν ὑπέρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν κατά τάς Γραφάς, καί ὅτι ἐτάφη, καί ὅτι ἐγήγερται τή τρίτη ἡμέρα κατά τάς Γραφάς» (15, 3-4). Τήν Ἀνάσταση ὅμως τοῦ Χριστοῦ τούς κήρυττε ὄχι ἁπλῶς ὡς ἀκροατής τῶν λόγων τῶν αὐτοπτῶν μαρτύρων, ἀλλά ἐξ ἰδίας ἐμπειρίας, ἐπειδή, μετά τίς ἐμφανίσεις τοῦ Χριστοῦ πρίν ἀπό τήν Ἀνάληψή Του, τελικά καί ὁ ἴδιος εἶδε τόν ἀναστημένο Χριστό. Τόν εἶδε μετά τήν Ἀνάληψή Του, Τόν εἶδε ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Ἐδῶ στήν περίπτωση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἰσχύει αὐτό πού ὑπογραμμίζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γενικά γιά ἐμᾶς τούς χριστιανούς, ὅτι δέν θά ἔπρεπε νά χρειαζόμαστε τή βοήθεια τῶν γραπτῶν κειμένων, ἀλλά ὁ βίος μας θά ὤφειλε νά εἶναι τόσο καθαρός, ὥστε «τοῦ Πνεύματος τήν χάριν ἀντί βιβλίων γίνεσθαι ταῖς ἡμετέραις ψυχαῖς, καί καθάπερ ταῦτα διά μέλανος, οὕτω τάς καρδίας τάς ἡμετέρας διά Πνεύματος ἐγγεγράφθαι». Αὐτή τήν ἐγγραφή ἀπ’ εὐθείας στίς καρδιές μας θά μπορούσαμε νά χαρακτηρίσουμε ὡς ἐπιστήμη τοῦ Θεοῦ. Παρέχει τήν ἄμεση, σαφῆ καί ἀδιαμφισβήτητη γνώση. Πρόκειται γιά τήν ἐνδιάθετο πίστη, ἡ ὁποία, γιά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, εἶναι «ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων». Αὐτός ὁ ἔλεγχος ὑπερβαίνει ἀσύγκριτα τή μεθοδολογία τῆς κάθε ἐπιστήμης, κάνει τόν ἄνθρωπο συμμέτοχο τῆς γνώσης τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ἐποίησε τήν ἐπιστήμη. Οἱ χριστιανοί μέ τόση καθαρότητα βίου, ὥστε νά καθιστοῦν τόν ἑαυτό τους δεκτικό τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δηλ. ὅλοι οἱ Ἅγιοι διαχρονικά σέ ὅλους τους αἰῶνες, γίνονται «βιβλία καί νόμοι … διά τῆς χάριτος ἔμψυχοι», ἀποτελοῦντες ζωντανή ἔκφραση τοῦ Χριστοῦ σέ κάθε ἐποχή. Συμπίπτουν ἀπόλυτα μέ τά λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πού προκύπτουν ἀπό ὅλα τά παραπάνω: «εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ καί ἡ πίστις ὑμῶν».
«Καὶ ἀπῆλθεν ...εἰς τὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν»
«Προσεύχῃ· καὶ φόβητρα, θρόμβοι αἱμάτων, Χριστέ...»
Μέσα στὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, κινοῦνται καί ἀπόψε σιωπηλοί, σχεδὸν μὲ βαρὺ βηματισμό, οἱ ἴσκιοι τῶν Μαθητῶν μὲ τὸν Κύριο... Ἔρχονται νὰ μᾶς δείξουν καὶ τὸ προσωπικό μας Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, ὅπου καί ἐμεῖς καταφεύγουμε σὲ ὧρες πικρές, μοναχικές, ὧρες ἀπόγνωσης. Τότε, δηλαδή, ποὺ ἀναζητοῦμε τόπο ἥσυχο, μισοφωτισμένο. Καταφεύγουμε ἀφήνοντας τὴν ψυχή μας νὰ ξετυλίξει τὸ εἰλητάριο τῶν ὅσων ἔχουμε νὰ Τοῦ καταθέσσουμε μέσῳ τῆς προσευχῆς μας. Ὅπως μᾶς παρέδωσε καί ὁ ἴδιος μέσῳ τῆς δικιᾶς Του, τῆς ὑπερφυοῦς Του προσευχῆς, αὐτῆς, δηλαδή, τῆς ἐπικοινωνίας, τῆς συνάντησης, τῆς ἀναζήτησης τοῦ «ὅπλου κατὰ τοῦ διαβόλου», ποὺ τόσο μᾶς χρειάζεται...
ΜΕ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ
ΤΟ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΕΡΓΟ
ΤΟΥ π. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΒΟΛΟΥΔΑΚΗ
Ἔχουν περάσει 25 χρόνια ἀπό τῆς ἐκδηµίας τοῦ µακαριστοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἐµµανουήλ Βολουδάκη, τοῦ διατελέσαντος Διακόνου, Ἐφηµερίου ἀλλά καί Προϊσταµένου τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγίου Νικολάου Πευκακίων ἐπί µισό καί πλέον αἰῶνα!
Ὁ π. Ἐµµανουήλ διηκόνησε τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ µας ἀλλά καί τήν Ἐνορία µας ἀθόρυβα, µέ φιλάνθρωπη ἀγάπη καί ταπείνωση, παράλληλα δέ, συνέβαλε τά µέγιστα στόν ἐξωραϊσµό τοῦ Ναοῦ, ἰδίως µέ τήν ἐξωτερική ἐπένδυσή του µέ ἀρτιφισιέλ, ἡ ὁποία καί τόν διετήρησε ὄρθιο µέχρι τῆς ριζικῆς ἀνακαινίσεώς του, πού ἄρχισε τό 2003 καί ὁλοκληρώθηκε τό 2009.
Θά μᾶς κρίνει καί ὁ Λουκᾶς Νοταρᾶς
Ἀναντίρρητα, ἀπό τό 1950 καί μετά, καί μέχρι τίς μέρες μας, ἡ ἀνθρωπότητα ἔζησε τή μεγαλύτερη πρόοδο τοῦ πολιτισμοῦ της μέσα στήν Ἱστορία. Ἰδιαίτερα ὁ λεγόμενος ἀναπτυγμένος κόσμος ἀλλά ἀκόμα καί οἱ χῶρες ἐκεῖνες πού ἡ φτώχεια κρατᾶ τίς κοινωνίες σέ χαμηλά ἐπίπεδα ζωῆς, τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν.
Καί ἡ πατρίδα μας καί ὁ λαός μας δέν ὑστέρησαν σ’ αὐτό. Τό βιωτικό μας ἐπίπεδο ἐκτοξεύτηκε τά τελευταῖα χρόνια.
Καλομάθαμε ὅλοι καί μπράβο μας. Ποιός μπορεῖ νά ἀρνηθεῖ τήν πρόοδο, σέ ποιόν μπορεῖ νά μήν ἀρέσει ἡ καλοπέραση; Δέν μποροῦμε νά γίνουμε ὅλοι Ἀναχωρητές.
Ὅμως, μέ τό πού ἀνέτειλε ἡ νέα χιλιετία ἡ ἀνθρωπότητα ἄρχισε πάλι νά ἀναστατώνεται. Παγκόσμιος πόλεμος κατά τῆς τρομοκρατίας μέ ἀφορμή τήν ἐπίθεση στήν καρδιά τῶν ΗΠΑ τό 2001, κλονισμός τῆς παγκόσμιας οἰκονομίας τό 2008, Ἀραβική Ἄνοιξη καί πολύχρωμες ἐπαναστάσεις μετά τό 2010 καί παράλληλα ὁ οἰκονομικός σεισμός στήν Εὐρώπη μέ ἐπίκεντρο τή χώρα μας, γιά νά καταλήξουμε στήν κατάρα τῆς τελευταίας διετίας πού σάρωσε κάθε τί σέ παγκόσμια κλίμακα.