«Καὶ ἀπῆλθεν ...εἰς τὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν»
«Προσεύχῃ· καὶ φόβητρα, θρόμβοι αἱμάτων, Χριστέ...»
Μέσα στὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, κινοῦνται καί ἀπόψε σιωπηλοί, σχεδὸν μὲ βαρὺ βηματισμό, οἱ ἴσκιοι τῶν Μαθητῶν μὲ τὸν Κύριο... Ἔρχονται νὰ μᾶς δείξουν καὶ τὸ προσωπικό μας Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, ὅπου καί ἐμεῖς καταφεύγουμε σὲ ὧρες πικρές, μοναχικές, ὧρες ἀπόγνωσης. Τότε, δηλαδή, ποὺ ἀναζητοῦμε τόπο ἥσυχο, μισοφωτισμένο. Καταφεύγουμε ἀφήνοντας τὴν ψυχή μας νὰ ξετυλίξει τὸ εἰλητάριο τῶν ὅσων ἔχουμε νὰ Τοῦ καταθέσσουμε μέσῳ τῆς προσευχῆς μας. Ὅπως μᾶς παρέδωσε καί ὁ ἴδιος μέσῳ τῆς δικιᾶς Του, τῆς ὑπερφυοῦς Του προσευχῆς, αὐτῆς, δηλαδή, τῆς ἐπικοινωνίας, τῆς συνάντησης, τῆς ἀναζήτησης τοῦ «ὅπλου κατὰ τοῦ διαβόλου», ποὺ τόσο μᾶς χρειάζεται...
Καί ἀπόψε, λοιπόν, αὐτὴ ἡ βραδυά τοῦ ἔσχατου γιὰ φέτος Νυμφίου ἀνοίγονται στὴν ψυχή μας νέοι δρόμοι. Δρόμοι καταφυγῆς καὶ προσέγγισης στὸν Κύριο καὶ Θεό μας, γιατὶ κάπου στὶς στράτες τοῦ κόσμου τούτου, ποὺ πορευόμαστε, λιποψυχοῦμε καὶ μᾶς καλύπτει, ὡς ἄλλο ἀσφυχτικὸ σύγνεφο καπνοῦ, ἡ ἀπόγνωση. Ἡ ἀλυτρωτικὴ αὐτὴ παγίδα, ποὺ ἄν δὲν τὴ διαχειριστεῖ κανεὶς μὲ τὴν θεοδίδακτη ἀγωνία τῆς προσευχῆς, τῆς ἱερῆς προσευχῆς, δηλαδή, ποὺ μᾶς παρέδωσε Ἐκεῖνος, στὸ ἀσημένιο Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, στὴν πάντερπνο Γεθσημανῆ, τότε θὰ ἀκολουθήσει καί ὁ ἴδιος «τὸν υἱὸν τῆς ἀπωλείας».
Καὶ κάτι ἀκόμα διδάσκει αὐτὴ ἡ πάντιμη βραδυά: Νὰ περιμένουμε, νὰ μάθουμε, νὰ μὴν ἔχουμε ἀπαιτήσεις ἀπὸ κάνενα νὰ μᾶς σταθεῖ σιμά στὴν ἐναγώνια τὴν -«ἐνώπιος-ἐνωπίῳ» προσευχή μας, γιατὶ αὐτὴ εἶναι προσωπικό ἄθλημα, ποὺ καλούμεθα νὰ τὸ κερδίσουμε καί ἄς νιοώθουμε πώς «Περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μας» (Μτθ. 26,38). Τουλάχιστον ξέρουμε (καί, φυσικά, τὸ πιστεύουμε ἤ καὶ τὸ ζοῦμε) πὼς Ἄγγελος Κυρίου μᾶς ἐνισχύει -ὅπως ἐνίσχυε καὶ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο (Λουκ. 22, 43). Καί αὐτὸ μᾶς φτάνει, γιατὶ ὅ,τι καὶ νὰ μᾶς συμβεῖ Ἐκεῖνος πάντα ἔχει τὴν ἔγνοια μας. Ὅσο ἄτακτοι (καί ἄν) εἴμαστε. Ὅσο δειλοί!
Σκόπελος παπα-Κων. Ν. Καλλιανός
«Ἐνοριακή Εὐλογία» Ἀρ. Τεύχους 236
Ἀπρίλιος 2022