ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ἑσπέρας, Μέγα Προκείμενον...

Τὸ μενεξελί δειλινό, ἡ μεγάλη καμπάνα τοῦ πρώτου κατανυκτικοῦ ἑσπερινοῦ, καί ὕστερα ἡ μικρὴ ἡ σύναξη τῶν πιστῶν, τῶν ὅσων πιστῶν, ποὺ περιμένουν μὲ τὸ ἄκουσμα τοῦ Μεγάλου Προκειμένου νὰ δοῦν καί ἐφέτος νὰ εἰσοδεύει ἡ Κυρὰ-Σαρακοστή. Σοβαρή, σιωπηλή, μὲ τὸ λιπόσαρκο κορμί της νὰ κινεῖται ἀνάλαφρα μέσα στὸ νυχτωμένο ναὸ ποὺ εὐωδιάζει θυμίαμα, μελισσοκέρι καὶ τὸ ἄρωμα ποὺ ἀπόμεινε ἀπὸ τὴν πρωϊνὴ τὴ Λειτουργία. Ποιὸς ξέρει, ἴσως νὰ τὸ ἀναδίνει  καί ὁ Ἀμνὸς τῆς Προηγιασμένης ποὺ περιμένει πάνω στὴ Ἁγία Τράπεζα «σφαγιασθῆναι καὶ δοθῆναι εἰς βρῶσιν τοῖς πιστοῖς» (βλ. Χερουβικὸ Μ. Σαββάτου)...

Οἱ θεωρητικὲς ἔννοιες τῆς ἐπιστήµης

Ἕνα ἐντυπωσιακὸ χαρακτηριστικό τῆς νοοτροπίας µας, τὸ ὁποῖο ἰδιαιτέρως ἀνέδειξαν οἱ ἐξελίξεις τῶν τελευταίων χρόνων, εἶναι ἡ πλήρης ἀναντιστοιχία ἢ ἀκόµα καὶ τὸ βαθὺ χάσµα ποὺ ὑπάρχει, ἀνάµεσα στὴν εἰκόνα ποὺ ἔχουν γιὰ τὴν ἐπιστήµη, ὅσοι ἐµπλέκονται αὐτοπροσώπως στὴν πράξη τῆς ἐπιστηµονικῆς ἔρευνας ὡς ἐρευνητὲς «ἐπὶ τοῦ πεδίου» ἢ µελετοῦν τὰ θεωρητικὰ προβλήµατα τῆς ἐπιστηµονικῆς µεθόδου ὡς ἐπιστηµολόγοι ἀφ’ ἑνὸς, καὶ στὴν εἰκόνα, ποὺ ἔχουν γιὰ τὴν ἐπιστήµη οἱ ὑπόλοιποι ἀπὸ ἐµᾶς, ποὺ δὲν ἔχουµε ἄµεση ἐπαφὴ µὲ τὰ ζητήµατα τῆς ἐπιστηµονικῆς ἔρευνας καὶ τῶν πορισµάτων της, ἀφ’ ἑτέρου.

Ἔτσι, οἱ τελευταῖοι, λόγῳ τοῦ ὅτι δὲν κατανοοῦν πλήρως, ὅπως ἄλλωστε εἶναι ἀπολύτως εὔλογο, τὴν εἰδικὴ θεµατολογία κάθε ἐπιστήµης καὶ τὰ συγκεκριµένα προβλήµατα ποὺ ἀπαντᾶ κάθε εἰδικευµένος ἐπιστήµονας στὴν καθηµερινὴ ἐρευνητική του πράξη, τείνουν νὰ πιστεύουν, συναισθανόµενοι καὶ τὸ σχετικὸ δέος, ὅτι κάθε ἐπιστηµονικὸς κλάδος, ὅσο ἀτελῆ καὶ συγκεχυµένα καὶ ἂν εἶναι στὴν πραγµατικότητα τὰ πορίσµατά του καὶ κάθε συγκεκριµένος ἐπιστήµονας, ὅσο ἄπειρος ἢ ἀκατάρτιστος καὶ ἂν εἶναι, ἐνσαρκώνουν τὴν ἴδια τὴν «ἰδέα τῆς ἐπιστήµης» καθ’ αὐτήν!

Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ,
ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗ!

Ἀρχίζει ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή καί πρέπει νά ἑτοιμασθοῦμε περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή τοῦ χρόνου, γιατί μέ τήν περίοδο τοῦ Τριῳδίου μᾶς δίνεται μιά ἐξαιρετική εὐκαιρία νά ἰδοῦμε κατάματα τόν Θεό μας καί νά καθρεπτίσουμε σ’ Αὐτόν τόν ταλαίπωρο ἑαυτόν μας. Νά ἀναλογισθοῦμε τό νόημα καί τόν σκοπό τῆς Θείας Λατρείας καί νά ἐξετάσουμε τό ἐάν καί κατά πόσον μέ τόν τρόπο πού ἀσκοῦμε τήν Λατρεία μας ἐπιτυγχάνεται αὐτός ὁ σκοπός, ἤ μόνο «ἀέρα δέρουμε»!

Ἐπείγει αὐτό τό καθρέπτισμα γιατί δέν πρέπει νά χάσουμε χρόνο, σερνόμενοι ἀπό τήν ἀνεπίγνωστη θρησκευτικότητά μας, πότε στήν αὐτοδικαίωση, πότε στήν ὑπεραισιοδοξία, πότε στήν αὑτολύπηση, πότε στή μελαγχολία καί πότε στήν ἀπόγνωση!

Ἡ Θεία Λατρεία εἶναι ἡ Θεία Θερμοκοιτίδα, πού μᾶς αὐξάνει κατά Θεόν, σκοπεύει νά μᾶς αὐξήσῃ «εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» καί γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία μας, ὄχι ἁπλῶς τῆς δίδει σημασία, ἀλλά ἀπόλυτη προτεραιότητα.