ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

ΟΥΡΑΝΟΙ ΚΑΙ ΤΑΒΑΝΙΑ!

«Στόν οὐρανό, πού κάναμε ταβάνι

δέν βλέπουμε τίς νύχτες ξαστεριά»,

λέει ὁ στίχος ἑνός ἔντεχνου τραγουδιοῦ τῆς δεκαετίας τοῦ 1980 (Δ. Λάγιος «θά μέ δικάσει»). Σήμερα μᾶλλον πρέπει νά ποῦμε τό ἀντίστροφο, στό ταβάνι πού κάναμε οὐρανό! Τό ταβάνι αὐτό εἶναι χαμηλοτάβανο, ἀνήλιαγο, μέ ψεῦτες ἥλιους, μέ φῶς τεχνητό, τέτοιο πού δέν ἐγγράφεται στήν συνείδηση. Ἀντί γιά ὁρίζοντα, ἔχει εἰκόνες ψηφιακές, ἐναλλασόμενες ἀδιάκοπα, ὥστε νά μήν γίνεται ἀντιληπτή ἡ στενότητα τοῦ χώρου πού καλούμαστε νά ζήσουμε. Μᾶς πλακώνει αὐτή ἡ στενότητα, μᾶς συνθλίβει αὐτός ὁ χαμηλοτάβανος ψεύτικος οὐρανός, γιατί εἴμαστε φτιαγμένοι γιά τήν ἀνοιχτωσιά, γιά τήν ἀπεραντοσύνη, ἀλλά τήν ἔχουμε λησμονήσει, τήν ἔχουμε θάψει καί ἀναζητοῦμε στίς διαρκεῖς ἐναλλαγές, τό νέο, τό ἐνδιαφέρον, τό διαφορετικό, τήν ἔκπληξη, ἡ ὁποία σύντομα ὑποστρέφεται σέ πλήξη.

Μιλᾶμε γιά τό ταβάνι τῆς αὐτολατρείας, τῆς αὐτοαναφορικότητας, τῆς αὐτοδικαίωσης. Δέν πρόκειται μόνο γιά μιά στενά ἀτομιστική ὑπόθεση, ἀλλά γιά ἕνα μαζικό φαντασιακό, τό ὁποῖο ἀλληλοτροφοδοτεῖ ἀτομικότητες, ἑτερότητες καί ὁμαδικότητες, μέσα ἀπό τεχνητές συνάφειες καί ἀντιθέσεις, χρεωμένες ὅλες νά στηρίζουν, αὐτό τό ταβάνι πού νομίζουμε γιά οὐρανό.

ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΟΜΟΡΦΑ ΟΝΕΙΡΑ

Ὁ Εὐγένιος Τριβιζᾶς, κατά κοινή ὁμολογία, εἶναι ἕνας πολύ ἐπιτυ­χημένος παραμυθάς, ἄσχετα μέ τό ἄν προσφάτως σχολιάσθηκε γιά τήν ἔμπνευσή του νά ἐξοικοιώσει τά μικρά παιδιά, τά ὁποῖα ἀποτελοῦν τό ἀναγνωστικό του κοινό, μέ τήν περιπέτεια πού ταλαιπωρεῖ τήν ἀνθρωπότητα τά τελευταῖα δύο χρόνια.

 Ἐπειδή τό ἰδιαίτερο χάρισμα πού πρέπει νά ἔχει ἕνας παραμυθάς, ὅπως καί ὅλοι οἱ μυθιστοριογράφοι εἶναι, κατά κανόνα, ἡ πλούσια φαντασία τους, αὐτή εἶναι πού κάποιες φορές συμβαίνει νά τούς ὁδηγεῖ στήν πρόβλεψη γεγονότων καί καταστάσεων, πού πραγματοποιοῦνται σέ χρόνο ἑπόμενο, γιατί μᾶλλον μποροῦν νά ἐντοπίζουν σημάδια πού δέν ἐπισημαίνουμε οἱ περισσότεροι. 

 Τέτοια ἔμπνευση, κατά τά φαινόμενα, πρέπει νά ὁδήγησε καί τόν συγγραφέα τῆς ἀναφορᾶς μας στήν περίπτωση τοῦ παραμυθιοῦ του μέ τίτλο «Τά μαγικά μαξιλάρια» πού κυκλοφορήθηκε τό 1992, ἡ ὑπόθεση τοῦ ὁποίου προσιδιάζει, κατά τή γνώμη μου, στήν περιπέτεια πού βιώνει ὅλος ὁ Πλανήτης αὐτή τήν περίοδο καί ἰδιαίτερα ἡ Χώρα μας.

Ὁ θάνατος τῆς χειραψίας!

Αὐτά τά δύο χρόνια ζήσαµε πολύ ἔντονα τό πόσο εὔκολα ἀλλοιώνονται τά ἤθη καί οἱ ἀξίες τῶν ἀνθρώπων, πῶς καθιερώνονται νέες πρακτικές καί νέες συνήθειες, ἀνάλογες µέ τό ἐπίπεδο τῶν κοινωνιῶν, πῶς χειραγωγεῖται ἡ κοινή γνώµη καί ἀκολουθοῦν ὅλοι «ἐν ἐνί στόµατι καί µιᾷ καρδίᾳ» τίς προσταγές τοῦ Κράτους καί τῶν “εἰδικῶν”, πού πλασάρονται ὡς εἰδικότεροι τῶν ὑπολοίπων εἰδικῶν! Αὐτήν τήν διετία τῆς λεγοµένης «πανδηµίας» πολλά Ἑλληνικά ἔθιµα καί πολλές συνήθειες “µπῆκαν στόν πάγο”, “ἀνέστειλαν τήν λειτουργία τους”, καί ἀναµένουν καρτερικά τήν λήξη τοῦ συναγερµοῦ γιά νά κριθεῖ ποιές τελικά θά µείνουν, ἔστω καί ξεθωριασµένες ἤ µεταλλαγµένες καί ποιές θά ἀποτελέσουν παρελθόν καί θά κλειστοῦν στά βιβλία τῆς Ἱστορίας.