ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Tό καθεστώς «κανονικοποιημένης ἐξαίρεσης»
 ὡς διαιώνιση τοῦ προσωρινοῦ

Ὅταν ἐκδηλώθηκε ἡ ἐπίθεση στό παγκόσµιο κέντρο ἐµπορίου τήν 11η Σεπτεµβρίου, ἡ Ἀµερική κήρυξε τόν «παγκόσµιο πόλεµο» κατά τοῦ «ἀόρατου ἐχθροῦ», δίνοντας αὐτό τό παρατσούκλι σέ µιά τροµοκρατική ὀργάνωση, τό κανονικό ὄνοµα τῆς ὁποίας ἦταν «Ἀλ Κάϊντα».

Τά «πολεµικά» µέτρα πού ἐλήφθησαν τότε ἐπέφεραν πρωτοφανῆ πλήγµατα στόν νοµικό µας πολιτισµό, περιορίζοντας τά θεµελιώδη δικαιώµατα τοῦ πολίτη καί νοθεύοντας τόν νωτιαῖο µυελό τῆς κοινωνίας, δηλ. τήν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου.

Χαρακτηριστικό παράδειγµα ἀποτελεῖ ἡ σχετικοποίηση τῆς ἀπόλυτης ἀπαγόρευσης βασανιστηρίων: στόν βωµό τῆς σωτηρίας τοῦ πλανήτη ἀπό τήν µάστιγα τῆς τροµοκρατίας, βασανίστηκαν ὕποπτοι τροµοκράτες στίς φυλακές τοῦ Γκουαντάναµο καί τοῦ Ἀµποῦ Γκράϊµπ, προκειµένου νά ἀναγκαστοῦν νά ἀποκαλύψουν πληροφορίες χρήσιµες γιά τήν ἐξολόθρευση τοῦ «ἀόρατου ἐχθροῦ».

Ἡ ἐπίθεση στούς Δίδυµους Πύργους γέννησε τήν ἐποχή τῆς νέας κανονικότητας, ἡ ὁποία γέµισε τόν κόσµο µέ φρέσκα ἀβγά τρόµου καί δρακόντεια µέτρα γιά τήν διαχείρισή του. Τά µέτρα αὐτά δικαιολογήθηκαν στό πλαίσιο µιᾶς κατάστασης ἐξαίρεσης, ἡ ὁποία ἔµελλε νά ἔχει «προσωρινή» διάρκεια περίπου εἴκοσι χρόνων! Ἔτσι, θά µπορούσαµε νά µιλήσουµε γιά ἕνα νέο εἶδος µέτρων πού λαµβάνονται ἐναντίον ἑνός «ἀόρατου ἐχθροῦ», ἀλλά κατ’ ἐπέκταση καί ἐναντίον τῆς ἀνθρωπότητας: γιά τά προσωρινῶς-µόνιµα δρακόντεια µέτρα.

Μάλιστα, τό ἰδιαίτερο χαρακτηριστικό τῶν µέτρων αὐτῶν δέν εἶναι ἡ ἐννοιολογική ἐσωτερική ἀντίφαση πού διέπει τήν χρονική τους διάσταση (τήν ὁποία ὁ σοφός λαός ἀναγνωρίζει µέσῳ τῆς παγιωµένης φράσης «οὐδέν µονιµότερον τοῦ προσωρινοῦ»), ἀλλά ὁ συσχετισµός τῆς ἐπ’ ἀόριστον ἐπεκτεινόµενης διάρκειάς τους µέ τήν ἀδυναµία τους νά ὁδηγήσουν στήν ἐξάλειψη τῆς µάστιγας. Ἑποµένως, µοιάζουν µέ χηµειοθεραπεῖες στίς ὁποῖες ἐξακολουθεῖ νά ὑποβάλλεται ὁλοένα καί συχνότερα ἕνας καρκινοπαθής, µολονότι αὐτές δέν εὐεργετοῦν, ἀλλ’ ἀντιθέτως ἐπιδεινώνουν τήν ὑγεία τοῦ ἀρρώστου.

Ἡ χρήση, λοιπόν, τοῦ ὅρου «νέα κανονικότητα» σηµαίνει ὁµολογία µιᾶς ἀκόµη ἔκφανσης τοῦ ἀνάποδου κόσµου µας, στόν ὁποῖο διαστρεβλώνονται οἱ ἔννοιες τῆς κοινῆς λογικῆς. Διότι τό προσωρινό καί τό κατ’ ἐξαίρεσιν ἰσχῦον εἶναι λογικό νά ἔχουν ἐξ ὁρισµοῦ ἡµεροµηνία λήξεως, ἐνῷ τό µόνιµο καί κανονικό διαρκοῦν εἰς τό διηνεκές. Ἀντιθέτως, εἶναι παραλογισµός νά καθιερώνεται ἡ ἔννοια τῆς προσωρινῆς µονιµότητας καί, ἀντιστοίχως, τῆς κανονικοποιηµένης ἐξαίρεσης.

Ἐκτός, ὅµως, ἀπό παραλογισµός, ἡ µονιµοποίηση τοῦ προσωρινοῦ καί ἡ κανονικοποίηση τῆς ἐξαίρεσης εἶναι καί κάτι ἄλλο ἀκόµη: ἕνα ἀµάχητο τεκµήριο ὁλοκληρωτικῆς κυριαρχίας ἐκείνου πού ἀποφασίζει τά δρακόντεια, «προσωρινῶς µόνιµα» µέτρα, τά ὁποῖα ὑποτίθεται ὅτι στοχεύουν στήν καταπολέµηση τῆς µάστιγας, ἀλλά λειτουργοῦν ταὐτοχρόνως ὡς ὁδοστρωτήρας πού καταπατᾶ τίς ἀτοµικές ἐλευθερίες καί τήν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου. Κάθε ἄλλο παρά τυχαῖα ὁ ξακουστός θεωρητικός τοῦ χιτλερισµοῦ, ὁ Κάρλ Σµίτ, ἐπεσήµαινε ὅτι κυρίαρχος εἶναι ὅποιος ὁρίζει τήν κατάσταση ἐξαίρεσης! Μέ τήν εὐκαιρία αὐτή, ἀξίζει νά θυµηθοῦµε ὅτι τό περίφηµο χαράτσι τῆς ΔΕΗ εὐλογήθηκε ἀπό τό ΣτΕ ὡς ἐξαιρετικό µέτρο, ἀλλά σήµερα ἐξακολουθοῦµε νά τό πληρώνουµε, µέ ἄλλη, βεβαίως, ὀνοµασία, ἀλλά  ἀπαράλλαχτη οὐσία.

Μέ αὐτά τά δεδοµένα εἶναι ἐξαιρετικά εὔστοχη ἡ ἀκόλουθη διαπίστωση τοῦ Michael Morris στό βιβλίο του «Τί δέν πρέπει νά γνωρίζετε» (Was Sie nicht wissen sollen)¹: «ἀπό τίς “ἐπιθέσεις” τῆς 11ης Σεπτεµβρίου 2001 καί ἔπειτα, βρισκόµαστε διαρκῶς σέ πόλεµο παγκοσµίου ἐµβέλειας. Παρ’ ὅτι µετά τήν πτώση τοῦ ἀνατολικοῦ µπλόκ ἐλπίζαµε ὅτι ὁ κόσµος θά ἐκινεῖτο σέ εἰρηνική κατεύθυνση, ἡ ἐλπίδα αὐτή διαλύθηκε ἀπό ἕνα µοναδικό, ἀξιοσηµείωτο γεγονός. Μέ τό τέλος τοῦ Ψυχροῦ Πολέµου, οἱ ΗΠΑ χρειάζονταν ἕναν νέο, καυτό πόλεµο, διότι χωρίς πόλεµο, χωρίς κίνδυνο, χωρίς φόβο, δέν ὑπάρχουν στρατιωτικοί προϋπολογισµοί καί οἱ ἄνθρωποι κυβερνῶνται δυσκολοτέρα. Ὁ φόβος εἶναι ἐκεῖνος πού µικραίνει τούς ἀνθρώπους. Ὅταν κάποιος φοβᾶται, συρρικνώνονται τά πάντα µέσα στό σῶµα του, σκύβει, φορᾶ παρωπίδες, ἐπιτρέπει τό κάθε τί ἀρκεῖ νά ἐπιβιώσει. Ὅποιος νιώθει φόβο, δέν θέτει ἐρωτήµατα. Ἀπό τήν ἡµέρα τῆς 11ης Σεπτεµβρίου βρισκόµαστε σέ µιά διαρκῆ κατάσταση ἐξαίρεσης [permanenter Ausnahmezustand], τόσο σέ συναισθηµατικό ὅσο καί σέ νοµικό ἐπίπεδο. Ἀπό ἐκείνη τήν ἡµέρα ὁ κόσµος ἄλλαξε ἄρδην».

Ἡ ἀνάποδη λογική τῆς ἀναβαθµισµένης «νέας κανονικότητας» πού µετατρέπει σέ µόνιµο τό προσωρινά καί κατ’ ἐξαίρεσιν δρακόντειο (κατά κανόνα, προσωρινά µόνο µπορεῖ νά ἀντέξει κάθε τί δρακόντειο ὁ νοµικός µας πολιτισµός ἀλλά καί ἡ κοινωνία τῶν πολιτῶν) εἶναι σχεδιασµένο νά ἐφαρµοσθεῖ καί στά περιοριστικά µέτρα γιά τήν ἀντιµετώπιση τῆς µάστιγας τοῦ νέου «ἀόρατου ἐχθροῦ» πού ἀκούει στό ὄνοµα κορωνοϊός.

Μπαίνοντας πλέον στόν τρίτο χρόνο διαχείρισης τοῦ «ὑγειονοµικοῦ τρόµου» πληροφορούµαστε ἀπό κάποιους προβεβληµένους Ἕλληνες εἰδικούς, ὅπως εἶναι ὁ κ. Ἀλκιβιάδης Βατόπουλος, ὅτι:

«Ἡ Covid-19 δέν ἔχει τελειώσει καί ὅτι µπαίνουµε σέ φάση χρονιότητας. Συνεπῶς δέν θά ἔχουµε ἔκτακτα, ἀλλά µόνιµα µέτρα, τά ὁποῖα θά ἀλλάξουν κάπως τόν τρόπο, ζωῆς µας. Θά πρέπει νά ὀργανώσουµε τήν καθηµερινότητά µας ἀπό δῶ καί πέρα, ἔχοντας στό µυαλό µας ὅτι ὑπάρχει ἕνα ἀναπνευστικά µεταδιδόµενο νόσηµα, πού µπορεῖ γιά κάποιους νά γίνει βαρύ, ἐνίοτε καί νά ἀποβεῖ µοιραῖο. Ἄρα πρέπει νά προσαρµόσουµε ἀνάλογα τήν κοινωνική µας ζωή. Δηλαδή οἱ πιό εὐάλωτοι θά πρέπει νά συνηθίσουν νά ἀποφεύγουν τούς συνωστισµούς καί νά φορᾶνε µάσκα»².

Ἡ φρασεολογία πού χρησιµοποιεῖ ὁ ἐν λόγῳ εἰδικός καταδεικνύει ὅτι ἡ διαχείριση τῆς πανδηµίας γίνεται µέ φύλλα καρµπόν τά ὁποῖα µᾶς κληροδότησε ἡ διαχείριση τῆς τροµοκρατίας: ὁ ἰός, ὅπως καί µιά τροµοκρατική ὀργάνωση, θά ἀποτελεῖ ἐφ’ ἑξῆς µόνιµη δυνητική ἀπειλή γιά τούς πολῖτες, καί µάλιστα ὄχι ἁπλῶς γιά τήν ὑγεία τους ἀλλά καί γιά τήν ζωή τους. Ὅπως κανείς δέν µπορεῖ νά προβλέψει ποῦ θά σκάσει καί ποιόν θά ἀκρωτηριάσει ἤ θά σκοτώσει ἡ τοποθετηµένη ἀπό τροµοκράτες βόµβα, ἔτσι δέν µπορεῖ κανείς νά προβλέψει ποιός πολίτης ἐνδέχεται νά δεχθεῖ µολυσµατική ἐπίθεση ἀπό τόν «τροµοκράτη» κορωνοϊό καί, ἀκολούθως, νά µείνει σακάτης ἤ νά πεθάνει.

Λόγῳ αὐτοῦ τοῦ µή ἐξαλείψιµου διαρκοῦς κινδύνου (κατά τό Ποινικό Δίκαιο νοούµενου ἐν στενῇ  ἐννοίᾳ, ἀφοῦ ὁ πολίτης µπορεῖ ἀνά πᾶσα στιγµή νά κολλήσει τόν «τρόµο-ἰό»³), τά δρακόντεια µέτρα καταπολέµησης τῆς πανδηµίας δέν µπορεῖ παρά νά ἦταν ἐξ ἀρχῆς γνωστό ὅτι θά θεσπίζονταν ὡς (δῆθεν) προσωρινά, γιά νά καθιερωθοῦν ὡς µόνιµα.

Στήν πραγµατικότητα, ὅµως, πρόκειται γιά µέτρα πού µοιάζει νά ἐπιβλήθηκαν ὄχι ἐξ αἰτίας, ἀλλά ἐξ ἀφορµῆς τῆς ἐµφάνισης τοῦ «ἀόρατου ἐχθροῦ». Τοῦτο, διότι ὄχι µόνο ἡ χρήση µάσκας, ἀλλά καί οἱ λοιπές ὑποχρεωτικές ἰατρικές πράξεις, δηλ. τῆς διενέργειας διαγνωστικῶν τέστ καί τοῦ ἐµβολιασµοῦ, ἀλλά καί δεκάδων ἄλλων, ὡς ἐπί τό πλεῖστον γελοίων, µέτρων, ὅπως εἶναι ἡ ἐγκατάσταση πλέξι-γκλάς ἤ ἡ τήρηση ἀπόστασης 1,5 µέτρου µεταξύ π.χ. πελατῶν καταστηµάτων, δέν φαίνεται νά εἶχαν καµία σοβαρή αἰτιώδη συµβολή στήν ἀναχαίτιση τοῦ ἀόρατου ἐχθροῦ. Ἐδῶ συγκαταλέγεται φυσικά καί τό περίφηµο λοκντάουν τό ὁποῖο ὑπεβλήθη κεντρικά δύο φορές. Μάλιστα, τήν δεύτερη φορά, πού διήρκεσε περίπου ἕνα ἑξάµηνο, ἡ ἰσχύς τους ἔληξε, ἐπειδή ἡ κοινωνία ἔπρεπε νά ξαναλειτουργήσει καί ὄχι ἐπειδή µειώθηκαν δραστικά ἤ µηδενίσθηκαν τά περίφηµα κρούσµατα.

Τό ἴδιο ἴσχυε καί ὡς πρός τά δρακόντεια µέτρα, πού εἰσήχθησαν προσωρινῶς µέ ἐγγενῆ ροπή µονιµότητας γιά τήν καταπολέµηση τοῦ παλαιοῦ «ἀόρατου ἐχθροῦ», δηλ. τῆς Ἀλ Κάϊντα: οἱ τροµοκρατικές ἐπιθέσεις συνέχισαν νά ἐξαπολύονται σέ παγκόσµιο ἐπίπεδο, θυµίζοντας τήν Λερναία Ὕδρα πού ξανάβγαζε πλοκάµια, ἐνῶ τῆς τά ἔκοβαν.

Ἡ ἐµµονή, λοιπόν, στήν διατήρηση τῶν δρακόντειων, καίτοι ἐν πολλοῖς, ἀναποτελεσµατικῶν µέτρων, σάν τίς χηµειοθεραπεῖες πού ὁ γιατρός τίς κρίνει ἀπαραίτητες, µολονότι ἐξουθενώνουν τόν ἀσθενῆ χωρίς νά βελτιώνουν τήν ὑγεία του, µᾶς δηµιουργεῖ τήν σοβαρή ὑπόνοια ὅτι, ὅπως ἕνας τέτοιος γιατρός, ἔτσι καί οἱ εἰδικοί τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήµης καί οἱ ἐν γένει διαχειριστές τῆς ὑγειονοµικῆς κρίσης, στόχευαν ἐξ ἀρχῆς στήν ἐξουθένωση τῶν πρώην ὑγιῶν πολιτῶν. Ἐκτός καί ἄν ἦταν τόσο τσαρλατάνοι, πού ἡ ἐξουθένωση ἦρθε ὡς ἀποτέλεσµα τῆς ἀδεξιότητάς του. Αὐτό, ὅµως, εἶναι ἀδύνατον νά ἰσχύει, διότι θά ἔπρεπε νά συµφωνήσουµε ὅτι ὅλοι οἱ εἰδικοί τῶν δεκάδων κρατῶν πού ἐφήρµοσαν περίπου τά ἴδια µέτρα ἦταν ἐξίσου ἀδέξιοι καί ἄρα ὅτι τελικῶς ἐπρόκειτο γιά πανδηµία τοῦ ἰοῦ τοῦ τσαρλατανισµοῦ!

Ἡ ὑπόνοια περί σχεδίου ἐξουθενώσεως τῶν λαῶν ἐνισχύεται ἀπό τήν διαπίστωση ὅτι, µετά τήν ἐπίθεση τῆς 11ης Σεπτεµβρίου, ἡ πολεµική ἐκστρατεία κατά τῆς τροµοκρατίας «ὁδήγησε σέ αἱµατοχυσία, ἐπανάσταση, καταστολή καί πρόσφυγες, µέ ἑκατοµµύρια θανάτους καί ἐπιπτώσεις πού ὑφίστανται ἀκόµη καί σήµερα»⁴. Ἀντιστοίχως, µετά τήν ἐφαρµογή τῶν µέτρων γιά τήν καταπολέµηση τῆς πανδηµίας, ἡ οἰκονοµική ζηµία «συναγωνίζεται αὐτήν τῆς Μεγάλης Ὕφεσης», ἐνῷ «οἱ πολιτικές συνέπειες θά φανοῦν τά ἑπόµενα χρόνια µέ διαφορετικούς τρόπους στίς διάφορες χῶρες. Οἱ κοινωνικές καί ψυχολογικές συνέπειες –φόβος, ἀποµόνωση, αἴσθηµα µαταιότητας– µπορεῖ νά διαρκέσουν ἀκόµα περισσότερο»⁵. Σηµειωτέον ὅτι τόσο ἡ ἐπίθεση στούς Δίδυµους Πύργους ὅσο καί τά πρῶτα κρούσµατα κορωνοϊοῦ στήν Κίνα ἀποτέλεσαν «ἀσύµµετρους κλυδωνισµούς», ἀφοῦ σάν τήν πεταλούδα πού, κουνῶντας τά φτερά της, µπορεῖ νά ἐπηρεάσει τόν καιρό στήν ἄλλη ἄκρη τοῦ κόσµου, προκάλεσαν παγκόσµιες ἀναταράξεις, ἐπαληθεύοντας ὅτι:

«Μικρές ἀλλαγές µπορεῖ νά ἔχουν µεγάλες συνέπειες. Στά δίκτυα ἠλεκτρο­δότησης ἤ στά δίκτυα τῶν ὑπολογιστῶν, ἄν σπάσει ἕνα µικρό ἐξάρτηµα καί µετά µεταβιβάσει τό φορτίο του σέ ἕνα ἄλλο πού καί αὐτό σπάσει, µπορεῖ νά προκληθεῖ ἁλυσιδωτή ἀντίδραση πού θά γίνει ἀκόµα µεγαλύτερη σάν κυµατισµός πού µετατρέπεται σέ τεράστιο κύµα. Ὁ ὅρος εἶναι “διαδοχική ἀστοχία”»⁶.

Τό ἴδιο φαινόµενο παρήχθη καί στό ἐνδιάµεσο χρονικό διάστηµα µεταξύ 11ης Σεπτεµβρίου 2001 καί 11ης Μαρτίου 2020, ὅταν δηλαδή ἔσκασαν οἱ πρῶτες χρηµατιστηριακές φοῦσκες πού ὁδήγησαν στό παγκόσµιο οἰκονοµικό κράχ τοῦ 2008. Τρεῖς τεράστιες κρίσεις µέσα σέ µία εἰκοσαετία, τρεῖς µπαµποῦλες πού ἔφεραν ἀναµπουµποῦλες παγκοσµίου ἐµβέλειας, τίς ὁποῖες ἔµελλε νά διαδεχθεῖ ὁ κανονικός πόλεµος τοῦ 2022 ἀνάµεσα σέ Ρωσία καί Οὐκρανία, ἴσως ἕνας κρυφο-παγκόσµιος πόλεµος µεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσης. Τό µόνο πού λείπει γιά νά ποῦµε ὅτι ἡ γενιά µας ἔχει ζήσει ὅλες τίς µορφές πολέµου, εἶναι νά ξεσπάσει καί ἕνας πυρηνικός πόλεµος.

Δυστυχῶς, οἱ περισσότεροι πολῖτες κάθε πληττόµενης χώρας, καί δή οἱ Ἕλληνες, ἀποδείχθηκαν ἀνθεκτικοί καί στά ἐξουθενωτικά ὑγειονοµικά µέτρα, ὄχι ὑπό τήν ἔννοια ὅτι κατάφεραν νά ἀντισταθοῦν στήν ἐφαρµογή τους, ἀλλ’ ἀντιθέτως ὑπό τήν ἔννοια ὅτι τά ἄντεξαν ἀδιαµαρτύρητα (κάτι παρόµοιο εἶχε συµβεῖ καί στήν ἐποχή τῆς οἰκονοµικῆς κρίσης). Αὐτό εἶχε ὡς ἀποτέλεσµα  νά ἀνοίξει ἡ ὄρεξη τῶν ὑγειονοµικῶν διαχειριστῶν καί νά ἀξιώνουν ἀπό τούς εὐένδοτους Ἕλληνες συµµόρφωση σέ πανύσκληρα µέτρα, πού ὅµοιά τους δέν µποροῦµε νά βροῦµε εὔκολα σέ ὁποιοδήποτε ἄλλο µέρος τῆς γῆς.

Χαρακτηριστικό παράδειγµα ἀποτελεῖ ἡ ὑποχρέωση µασκοφορίας σέ ὅλους τούς ἐσωτερικούς καί ἐξωτερικούς χώρους µέ ταυτόχρονη ὑποχρέωση χρήσης διπλῆς µάσκας σέ ὁρισµένους ἐσωτερικούς χώρους, ὅπως π.χ. στήν ἐκκλησία, στά σοῦπερ-µάρκετ ἤ στά Μέσα Μαζικῆς Μεταφορᾶς. Εἶναι, µάλιστα, ἄξιον ἰδιαιτέρας µνείας τό γεγονός ὅτι κάποιοι πιστοί ἐξακολουθοῦν µέχρι καί αὐτήν τήν ὥρα νά φοροῦν διπλή µάσκα ἐντός ἤ ἐκτός ἱερῶν ναῶν, παρ’ ὅτι στήν σχετική ΚΥΑ δέν προβλέπεται πλέον τό συγκεκριµένο µέτρο! Παράλληλα, δέν εἶναι σπάνιο τό φαινόµενο νά ὁδηγοῦν µόνοι τους κάποιοι ὁδηγοί αὐτοκινήτων ἔχοντας κλειστά τά παράθυρα καί φορῶντας µάσκα.

Ὁ Ἑλβετός συγγραφέας Μάξ Φρίς (Max Frisch) στό θεατρικό ἔργο του «Ὁ Μπήντερµαν καί οἱ ἐµπρηστές»⁷ ἔγραφε ὅτι «πιό τυφλός καί ἀπ’ τόν τυφλό εἶναι ὁ φοβιτσιάρης»⁸. Τόσο φοβιτσιάρηδες-τυφλοί πού γίναµε οἱ Ἕλληνες δέν µποροῦµε νά ἀναγνωρίσουµε τό ὀφθαλµοφανές: Κανένας ἰός δέν ἔχει ὑπαλληλική ἰδιότητα, ὥστε νά τοῦ παραχωρεῖται ἄδεια θερινῶν διακοπῶν καί ἔτσι τά µέτρα τῆς χαλάρωσης νά ἔχουν προκαθορισµένη διάρκεια ὀλίγων µηνῶν. Ἑποµένως, αὐτό πού στήν πραγµατικότητα ἔχει χαλαρώσει δέν εἶναι τά µέτρα κατά τοῦ κορωνοϊοῦ, ἀλλά ἡ κοινή λογική, µέ ἀποτέλεσµα νά γίνονται εὔπεπτα τά παραµύθια µέ τά ὁποῖα νανουρίζονται οἱ βρεφοποιηµένοι πολῖτες.

Ὁ µεγάλος φόβος τῶν πάλαι ποτέ ἀτρόµητων καί ἀνυπότακτων Ἑλλήνων ἐξηγεῖ ἕως ἕναν βαθµό τήν τυφλή ἐµπιστοσύνη πού δείχνουν στίς (δῆθεν) ἀγαθές προθέσεις ὅσων ἀποφασίζουν τά δρακόντεια καί ἀλλόκοτα µέτρα. Στό προαναφερθέν θεατρικό ἔργο τοῦ Φρίς, ὁ κεντρικός ἥρωας, ὁ Θεόφιλος Μπήντερµαν, λέγει στήν σύζυγό του: «δέν µπορῶ νά ζῶ µέ τόν φόβο ὅλη τήν ὥρα... ἄν τόν καθένα πού συναντᾶµε µπροστά µας τόν παίρνουµε γιά ἐµπρηστή, τότε πῶς περιµένουµε νά γίνουν καλύτερα τά πράγµατα; Γιά τ’ ὄνοµα τοῦ Θεοῦ, λίγη ἐµπιστοσύνη δέν βλάπτει, λίγη καλή θέληση»⁹.

Ἔτσι ἀκριβῶς σκέπτεται ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν σύγχρονων ραγιάδων Νεοελλήνων: περνοῦν γιά πυροσβέστες ἐκείνους πού ἐνεργοῦν ἐξώφθαλµα –καί ἔτσι ἐνεργοῦσαν πάντοτε– ὡς πυροµανεῖς ἐµπρηστές, ὡς ὑποκριτικά καλοί Σαµαρεῖτες, ἐν τέλει: ὡς προδότες-σωτῆρες.

Παρ’ ὅτι βοοῦν οἱ ἐνδείξεις ὅτι οἱ “κοκκινοσκουφίτσες” τῆς Ἑλλάδος ἔχουν ἀπέναντί τους προβατόσχηµους λύκους, τούς ἐµπιστεύονται τυφλά κατά τήν συνεχῆ ἐφαρµογή µέτρων ταπεινωτικῶν καί καταστρεπτικῶν γιά τόν πολύ κόσµο ἀλλά ταὐτοχρόνως εὐεργετικῶν γιά µιά µικρή κάστα τῶν προνοµιούχων.

Χάρη σέ αὐτή τήν ἀνεπέρειστη καί ἐν τέλει αὐτοκαταστροφική ἐµπιστοσύνη, τά µέλη τῆς εὐκολόπιστης πλειοψηφίας µποροῦν νά διατηροῦν τήν ψευδαίσθηση ὅτι «κάποιοι κάνουν ἐπιτέλους κάτι» γιά τήν πρόληψη τοῦ κινδύνου, ὥστε οἱ ἴδιοι νά εἶναι σέ θέση νά συνεχίσουν νά χορεύουν στόν ἀγαπηµένο τους ρυθµό· στόν ρυθµό πού τούς ἔθισε τό σατανικό σύστηµα  τῶν ἐξουσιαστῶν τους. Καί πάλι µέ τά λόγια τοῦ Φρίς: «Καί νά ὁ ἀστός πού τρέχει στό γραφεῖο του / Ἀµέριµνος καί φρεσκοξυρισµένος – Ὡραῖος τρόπος νά ξεχνᾶ τόν κίνδυνο / Πού ὁληµερίς καί ὁλονυχτίς παραµονεύει»¹⁰.

Ὁ κίνδυνος, ὅµως, πού παραµονεύει δέν ἀπορρέει πρωτίστως ἀπό τόν ἑκάστοτε «ἀόρατο ἐχθρό», πού χθές λεγόταν Ἀλ Κάϊντα, σήµερα λέγεται κορωνοϊός καί αὔριο θά λέγεται κλιµατική ἀλλαγή, ἐνεργειακή ἤ ἐπισιτιστική κρίση κ.ο.κ., ἀλλά ἀπό ἐκείνους πού τόν χρησιµοποιοῦν προσχηµατικά ὡς µεῖζον πρόβληµα γιά νά ἐπιβάλουν µονοπωλιακά τήν δική τους, µαγική λύση, ἐπιδεικνύοντας µηδενική ἀνοχή στούς ἀµφισβητίες καί ἀρνητές τῶν περίφηµων εἰδικῶν.

Βιώνουµε ὁλοφάνερα τήν δικτατορία τῆς µιᾶς ἄποψης, πού γίνεται παραληρηµατικό κεντρικό ἀφήγηµα τῆς συµπαγοῦς πλειοψηφίας. Ὅποιος διανοηθεῖ νά πάει κόντρα σέ αὐτό, βρίσκεται στήν λάθος (διάβαζε ἀνάποδα: στή σωστή) πλευρά τῆς Ἱστορίας.

Οἱ «ἀόρατοι ἐχθροί» θά συνεχίσουν νά ὑπάρχουν καί θά ἐφευρίσκονται ὁλοένα καί περισσότεροι, ὥστε ἀπό τά πολλά κροσέ τῶν καλοκάγαθων προδοτῶν-σωτήρων µας νά ζαλιστοῦν οἱ διαγωνιζόµενοι στό µάθηµα τῆς ἀνθεκτικότητας πολῖτες καί νά σωριαστοῦν λιπόθυµοι στήν σατανική παλαίστρα. Καί µόλις περιέλθουν σέ κατάσταση ἀναισθησίας, τότε δέν ἀποκλείεται νά ἔρθει ἡ ὥρα τοῦ βιασµοῦ τους. Θά παρουσιαστεῖ, µᾶλλον, καί αὐτή ὡς µιά πράξη δικαιολογηµένη, καθ’ ὅτι ἐνταγµένη στό πλαίσιο µιᾶς προσωρινῆς κατάστασης ἐξαίρεσης, πού στόν ἀνάποδο κόσµο θά διαιωνισθεῖ καταντῶντας µόνιµη. 

Κωνσταντῖνος Βαθιώτης

τ.  Ἀναπλ. Καθηγητὴς

Νοµικῆς Σχολῆς Δ.Π.Θ.

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ»  Ἀρ. Ἄρθρου 238-239

Ἰούνιος - Ἰούλιος 2022

Ὑποσηµειώσεις

1. Amadeus Verlag, Fichtenau 2016, σελ. 232.
2. https://www.naftemporiki.gr/story/1858428/alk-batopoulos-i-covid-19-mpainei-se-fasi-xroniotitas-den-tha-exoume-ektakta-alla-monima-metra

3. Γιά τό φαινόµενο τοῦ διαρκοῦς κινδύνου ἐν στενῇ ἐννοίᾳ βλ. Βαθιώτη, Ἐµβάθυνση σέ εἰδικά ζητήµατα ποινικοῦ Δικαίου. Ἀπό τήν πράξη στή θεωρία, ἐκδ. Σάκκουλα Θεσσαλονίκης, 2014, σελ. 318/319.
4. Zakaria, Δέκα µαθήµατα γιά τήν ἐποχή µετά τήν πανδηµία, µτφ.: Γ. Κουρµένταλα, ἐκδ. Ἐπίκεντρο, Ἀθήνα 2022, σελ. 29.
5. Zakaria, ο.π., σελ. 30/31.
6. Zakaria, ο.π., σελ. 31.
7. Μτφ.: Ν. Βαγενάς, ἐκδ. Δωδώνη, Ἀθήνα 1990.
8. Ό. π., σελ. 50.
9. Ό. π., σελ. 67.
10. Ό. π., σελ. 63.