ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

Ὁ Ἅγιος Δημήτριος (280-306) εἶναι ἅγιος τῆς Ὀρθόδοξης καὶ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ πολιοῦχος τῆς Θεσσαλονίκης. Τιμᾶται, ἐπίσης, ἀπὸ τὸν Λουθηρανισμὸ καὶ τὴν Ἀγγλικανικὴ Ἐκκλησία.

Σύμφωνα μὲ τὰ ἁγιολογικὰ κείμενα, ὁ Δημήτριος ἔζησε καὶ μαρτύρησε στὴ Θεσσαλονίκη ἐπὶ Διοκλητιανοῦ. Λόγῳ προβλημάτων τῆς ἁγιολογικῆς παράδοσης, γιὰ τὶς ἀπαρχὲς καὶ τὴν προέλευση τῆς τιμήσεώς του ἔχουν διατυπωθεῖ ἀπὸ τὸ 19ο αἰῶνα διάφορες θεωρίες, ἐπικρατέστερη τῶν ὁποίων μεταξὺ τῶν μελετητῶν εἶναι ὅτι δὲν ὑπῆρξε Δημήτριος ποὺ μαρτύρησε στὴ Θεσσαλονίκη, ἀλλὰ ἡ τιμή του προέρχεται ἀπὸ τὸ Σίρμιο τῆς Παννονίας. Σημαντικὸ κέντρο τῆς λατρείας του εἶναι ἡ Θεσσαλονίκη, ὅπου τιμᾶται ἀπὸ τὴν πρωτοχριστιανικὴ περίοδο καὶ ἔχει ἀνεγερθεῖ βασιλικὴ πρὸς τιμήν του. Κατὰ τοὺς βυζαντινοὺς χρόνους ἐτιμᾶτο ὡς θαυματουργὸς προστάτης τῆς πόλης ἀπὸ ἐχθροὺς πολιορκητές της καὶ κατὰ τὴν ἑορτή του πραγματοποιοῦνταν θρησκευτικὴ καὶ ἐμπορικὴ πανήγυρις, τὰ Δημήτρια, ποὺ ἀναβίωσαν τὴ δεκαετία τοῦ 1960 ὡς πολιτιστικὴ διοργάνωση. Εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς λαοφιλέστερους ἁγίους τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ποὺ ἑορτάζει τὴ μνήμη του στὶς 26 Ὀκτωβρίου.

ΒΙΟΣ (Πηγές)

Ἡ ἁγιολογικὴ παράδοση ἡ σχετικὴ μὲ τὸν Ἅγιο Δημήτριο ἀποτελεῖται ἀπὸ τὰ Θαύματα (Miracula), ποὺ ἐκτείνονται σὲ τρία βιβλία, τὰ Μαρτυρολόγια (Passiones) καὶ πολλὰ Ἐγκώμια (Laudationes). Ἡ παλαιότερη ἀπὸ αὐτὲς τὶς πηγὲς εἶναι τὸ πρῶτο βιβλίο τῶν Θαυμάτων, ποὺ γράφηκε ἀπὸ τὸν ἀρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης Ἰωάννη τὴ δεκαετία 610-20. Τὰ Μαρτυρολόγια εἶναι ἄγνωστου συγγραφέα καὶ χωρίζονται σὲ τρία «στάδια», τὰ ὁποῖα περιέχουν ἀνώνυμα κείμενα τοῦ 9ου καὶ τοῦ 10ου αἰῶνα, ἐνῷ τὰ Ἐγκώμια ἀναπαράγουν τὴν ὕλη τῶν δύο προηγουμένων.

Τροφή γιά σκέψη...

Μέσα σὲ δύσκολους καιροὺς, μέσα στὴν καθημερινὸ ἀγῶνα γιὰ ἐπιβίωση, καλύτερη ζωή, οἱ προτεραιότητες διαφοροποιοῦνται γιὰ τὸν καθένα μας. Κάποιοι ἀποφασίζουμε ὅτι ἡ δουλειά –καὶ εἴμαστε οἱ περισσότεροι– εἶναι τὸ πιὸ βασικὸ κομμάτι τῆς κάθε μέρας. Κάποιοι ἐπενδύουν σὲ δραστηριότητες, ποὺ θεωροῦν ψυχωφελεῖς, κάποιοι στὶς ὑποχρεώσεις τους, ἄλλοι στὴν «κοινωνικὴ κριτικὴ» καὶ ἄλλοι στὴν τεμπελιά τους. Ὅπως καὶ νὰ ἔχει, οἱ ἐπιλογὲς εἶναι τόσες, ὅσοι καὶ οἱ ἄνθρωποι! Οἱ αἰτιολογίες καὶ οἱ .... δικαιολογίες γιὰ τὶς ἀποφάσεις μας εἶναι πολλές, πάρα πολλές, ἄπειρες!

Ὅμως ὑπάρχει μία στιγμὴ γιὰ τὸν καθένα, ποὺ μοιάζει ὅλα νὰ παύουν. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ δύσκολη στιγμή! Τότε ἄξαφνα ὅλες οἱ προτεραιότητες ἀλλάζουν. Μπροστὰ στὴν ἀδυναμία μας, στὸ ἀσήκωτο βάρος ποὺ νιώθουμε, ἐκεῖ ποὺ οἱ πλάτες βαραίνουν καὶ ἡ μέση λυγίζει, εἶναι ἡ στιγμὴ τῆς ταπείνωσης. Τὸ βλέμμα στρέφεται ἀλλοῦ, κάπου ψηλά, κάπου στὸν οὐρανό! Οἱ ἀνθρώπινες δυνάμεις μᾶς ἐγκαταλείπουν, ἦρθε ἡ ὥρα νὰ μιλήσει ἡ ψυχή. Καὶ ποῦ ἀλλοῦ νὰ στραφεῖ, ἂν ὄχι στὸ Δημιουργό της;