ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Τί λέει, ἄραγε, ὁ Ἅγιος Δηµήτριος γιά µᾶς;

Ταξίδια στό σήµερα κι’ ἕνα ταξίδι στό χθές...

 

Τί λέει, ἄραγε, ὁ Ἅγιος Δηµήτριος γιά µᾶς;

 

Τό φθινόπωρο ὡρίµασε πιά, ὅπως τό φῶς τοῦ ἥλιου ἀπό ἐκτυφλωτικά λευκό, ἔφτασε στό ὁλόχρυσο ἀποκορύφωµα τῆς ὥριµης δόξας του. Ἄλλαξε τό φῶς, ἄλλαξε τό χρῶµα τοῦ οὐρανοῦ, ἄλλαξε τό χρῶµα τῆς θάλασσας. Ἄλλαξε τό χρῶµα τοῦ νεροῦ σέ λίµνες καί ποτάµια, ἄλλαξαν τά δέντρα, ἀπό πράσινα, σέ ὤχρα, σέ πορτοκαλί, ἤ στό βαθυκόκκινο τῆς σιέννας. Καί τά στίφη τῶν βαρβάρων ἐπιδροµέων τοῦ καλοκαιριοῦ, µάζεψαν τό θόρυβό τους καί τή ρύπανσή τους καί ἐπέστρεψαν στίς βάσεις τους. Τά ταξίδια τέλειωσαν. Ὁ χειµώνας δέν ἀργεῖ.

Ὡς ἐδῶ, τίποτα τό παράξενο. Τό παράξενο εἶναι ὅµως, ὅτι οἱ καλοκαιρινοί ταξιδιῶτες ἐπιστρέφουν τό ἴδιο ἀνικανοποίητοι, ὅπως ἔφυγαν. Ἔφυγαν γεµάτοι κούραση καί ἐκνευρισµό, κυνηγῶντας κάτι, µιά ἐπιθυµία, µιά προσδοκία, ἕνα στόχο, µιά ἐλπίδα νά γεµίσουν ἕνα κενό, πού τούς κρατοῦσε σέ διαρκῆ ἀνησυχία. Γύρισαν ἀκριβῶς στήν ἴδια κατάσταση, ἀλλά καί µέ µιά προσθήκη: Τήν ἔνταση τοῦ χρόνου πού χάθηκε σάν ὅσο κρατάει µιά ἀστραπή, χωρίς τήν πλησµονή καί τή γαλήνη τοῦ τέλους µιᾶς γεµάτης µέρας.

Ἡ εἰδωλοποίηση τοῦ Κράτους

Ἡ εἰδωλοποίηση τοῦ Κράτους

 

Στίς τελευταῖες δεκαετίες ἔχει εἰσαχθεῖ στήν Ἑλληνική νοµική καί πολιτική ὁρολογία ἡ ἔννοια καί ἡ ἰδέα τοῦ «οὐδετερόθρησκου κράτους». Σύµφωνα µέ αὐτήν, τό Ἑλληνικό κράτος πρέπει νά ἀκολουθήσει τό παράδειγµα τῶν προηγµένων Δυτικῶν κρατῶν, πού ἀναγνωρίζουν καί σέβονται ἐµπράκτως τά ἀνθρώπινα δικαιώµατα καί ἰδίως τό ἀτοµικό καί συλλογικό δικαίωµα τῆς ἐλευθερίας τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης καί τῆς ἀνεµπόδιστης ἄσκησης τῆς θρησκευτικῆς λατρείας. Στό πλαίσιο αὐτό, στά σχετικά δηµοσιευόµενα ἄρθρα ἐπισηµαίνονται, συνήθως, κάποια χαρακτηριστικά τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγµατος, στά ὁποῖα ἀναγνωρίζεται ὅτι «ἐκ πρώτης ὄψεως» καί κατά τό «γράµµα» τους δέν εὐνοοῦν τόν ἰσχυρισµό ὅτι ἡ Ἑλληνική Πολιτεία ἔχει συνταχθεῖ ὡς ἕνα κοσµικό/οὐδετερόθρησκο κράτος, ὅπως ἡ ἐπίκληση στήν Ἁγία Τριάδα καί τό ἄρθρο 3 πού ἀναγνωρίζει τόν Ἰησοῦ Χριστό ὡς Κύριον ἡµῶν, Κύριο, δηλαδή, καί τῶν ὀργάνων τῆς Πολιτείας. Ὅµως, αὐτό πού προτείνεται ἐν συνεχείᾳ εἶναι, κατ’ οὐσίαν, νά παραγνωρισθεῖ ἡ γραµµατική διατύπωση τῶν στοιχείων αὐτῶν τοῦ Συντάγµατος καί νά µεθερµηνευθοῦν, ἤτοι ἐν τοῖς πράγµασι νά ἐξουδετερωθοῦν διά τῆς (παρ)ερµηνείας, προκειµένου νά µήν ὑπάρχει πλέον καµία ἀµφιβολία πώς ἡ Ἑλληνική Πολιτεία δέν ὑστερεῖ ἀπό τήν ἄποψη αὐτή, συγκρινόµενη µέ τά ἐκσυγχρονισµένα καί ἐκκοσµικευµένα Δυτικά κράτη! Διαβάζουµε, γιά παράδειγµα, σέ ἕνα σχετικό ἄρθρο ἑνός σύγχρονου συνταγµατολόγου τίς ἑξῆς φράσεις πού καταγράφουν τή στάση αὐτή: «Δέν χρειάζεται γιά τό λόγο αὐτό νά γίνει ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγµατος. Ἀρκεῖ µιά σύγχρονη µέ βάση τίς θεµελιώδεις ἀρχές του ἑρµηνεία του. Τά Ἑλληνικά συντάγµατα καί ἡ συνταγµατική ὀργάνωση τοῦ κράτους δέν ὑστερεῖ θεσµικά σέ σχέση µέ τά ἄλλα συντάγµατα τῆς Εὐρώπης». Στίς λίγες αὐτές φράσεις συµπυκνώνεται, ὅπως νοµίζουµε, µιά νοοτροπία, ἡ ὁποία, στό ὄνοµα τῆς προστασίας ἀτοµικῶν δικαιωµάτων καί ἀρχῶν, προτείνει, στήν οὐσία, τήν καταστρατήγηση τῶν διατάξεων τοῦ Συντάγµατος περί ἀναθεώρησης του, γιά τήν ὁποία, ὅµως, προβλέπονται ρητῶς συγκεκριµένα οὐσιαστικά καί διαδικαστικά ὅρια. (βλ. ἄρθρο 110 τοῦ Συντάγµατος). Προτείνει, δηλαδή, οὐσιαστικά τόν σφετερισµό τῆς ἀναθεωρητικῆς ἐξουσίας ἀπό τά προβλεπόµενα κατεστηµένα ὄργανα καί, µάλιστα, ἀπό τό ἐκλογικό σῶµα καί τήν ἀνάθεσή της σέ ἀναρµόδιους, ἀλλά ‘‘φωτισµένους’’ εἰδικούς! Διότι ποιοί θά εἶναι αὐτοί πού θά ἀναλάβουν τήν ἰδιότυπη αὐτή ‘‘ἑρµηνεία’’ τῶν ‘‘ἐνοχλητικῶν’’ καί ‘‘ἀνοικονόµητων’’ ἄρθρων τοῦ Συντάγµατος, ἄν ὄχι κάποιοι εἰδικοί συνταγµατολόγοι ἤ ἴσως καί δικαστές µέ ἀκτιβιστική νοοτροπία; Δέν εἶναι, ἀκόµη, τυχαία ἡ προσθήκη τοῦ ἰσχυρισµοῦ ὅτι «τά Ἑλληνικά συντάγµατα καί ἡ συνταγµατική ὀργάνωση τοῦ κράτους δέν ὑστερεῖ θεσµικά σέ σχέση µέ τά ἄλλα συντάγµατα τῆς Εὐρώπης», ἀλλά, ὅπως νοµίζουµε, ἐκφράζει τήν ἀγωνία τοῦ συγγραφέα νά ἀποδείξει ὅτι ἡ Ἑλληνική πολιτεία δέν εἶναι «καθυστερηµένη» καί «παραδοσιοκρατική», ἀλλά ὅτι «κατά βάθος» καί «κατ’ οὐσίαν» εἶναι ἤδη ἐκσυγχρονισµένη καί ἐκκοσµικευµένη, ὅπως τά «πρότυπα» Δυτικά κράτη.

Οἱ ἀνάποδοι ἐπανασυµβολισµοί τοῦ Τιµίου Σταυροῦ

Οἱ ἀνάποδοι ἐπανασυµβολισµοί
 τοῦ Τιµίου Σταυροῦ

 

Τό ἐπάρατο ὄργανο τῆς ἀρχαιότητας, πού ἔγινε σωτήριο σύµβολο ἀλλά στίς µέρες µας κατήντησε περιττό καί ἀνεπιθύµητο

 

Σέ ἕνα πόνηµα 70 σελίδων τοῦ ἐµβληµατικοῦ ἐκπαιδευτικοῦ, θεολόγου καί συγγραφέως, Χρήστου Μ. Ἐνισλείδου (1895-1985), µέ τίτλο «Ὁ Σταυρός εἰς τήν Ἱστορίαν, τήν Πίστιν, τήν Λατρείαν» (ἔκδ. «Ἐνορίας», Ἀθῆναι 1953), περιέχονται σκέψεις πού µᾶς συνδέουν µέ τήν περίφηµη θεωρία τοῦ Θαυµαστοῦ Ἀνάποδου Κόσµου, ἡ ὁποία ἐπαληθεύεται ὁλοένα καί συχνότερα στίς µέρες µας.

Στό πρῶτο κεφάλαιο, ὁ συγγραφέας ἀνατρέχει στήν ἀρχαιότητα ἐπισηµαίνοντας ὅτι, προτοῦ ἡ Πολιτεία µεταχειρισθεῖ ὡς µέσον θανατικῆς ἐκτελέσεως τήν ἠλεκτρική καρέκλα, τό πυροβόλο ὅπλο ἤ τήν λαιµητόµο-καρµανιόλα, χρησιµοποιοῦσε ὡς τέτοιο τήν ἀγχόνη, τόν λιθοβολισµό, τόν τυµπανισµό ἀλλά πρωτίστως τόν σκόλοπα (ὁ ἀνασκολοπισµός, δηλ. τό παλούκωµα ἤ σούβλισµα ἦταν συνήθης τρόπος θανατικῆς ἐκτέλεσης στούς ἀρχαίους Πέρσες) καί τόν σταυρό, ὁ ὁποῖος θεωρεῖτο τό ἀτιµωτικότερο µέσο θανάτωσης.

Οἱ ἀρχαῖοι λαοί µεταχειρίζονταν τούς σκόλοπες καί τούς σταυρούς γιά τήν περίφραξη τῶν σπιτιῶν τους καί τήν περιχαράκωση τῶν πόλεων ἤ τῶν στρατοπέδων τους, ἀλλά, µέ τό πέρασµα τοῦ χρόνου, τά ξύλα αὐτά καθιερώθηκαν ὡς µέσα θανατικῆς ἐκτέλεσης τῶν δούλων, τῶν αἰχµαλώτων, τῶν ληστῶν καί ἐν γένει τῶν κακούργων.

Ἄξια ἰδιαιτέρας µνείας γιά τήν προδιαγεγραµµένη σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους µέσῳ τῆς Σταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ, εἶναι οἱ προορατικές ρήσεις τόσο τοῦ Πλάτωνος ὅσο καί τοῦ προφήτου Ἠσαΐα.

ΕΚΟΙΜΗΘΗ Ο π. ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΜΙΑΡΗΣ

ΕΚΟΙΜΗΘΗ Ο π. ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΜΙΑΡΗΣ

 

Τήν ἡμέρα τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου, 8 Σεπτεμβρίου 2023, τήν ὥρα πού ἐτελεῖτο ἡ Θ. Λειτουργία στόν Ναόν μας, στόν Ἅγιον Νικόλαον Πευκακίων Ἀθηνῶν, παρέδωσε τήν ψυχή του στόν Κύριον καί Θεόν μας (νοσηλευόμενος στό Νοσοκομεῖο «ΕΡΥΘΡΟΣ») ὁ πολυσέβαστος συνταξιοῦχος Ἐφημέριος τοῦ Ναοῦ μας καί τέως Πρόεδρος τοῦ Ἐνοριακοῦ μας Φιλοπτώχου Ταμείου, Πρωτοπρεσβύτερος π. Φίλιππος Μίαρης σέ ἡλικία 89 ἐτῶν.

Νοσηλευόμενος ἐπί δίμηνον καί πλέον στό Νοσοκομεῖο «ΥΓΕΙΑ» καί τήν τελευταία ἑβδομάδα στό Νοσοκομεῖο «ΕΡΥΘΡΟΣ», μέ τήν νυχθήμερη παρουσία δίπλα του τῆς πρεσβυτέρας του Δέσποινας καί τῶν παιδιῶν του Εὐγενίας καί Ἀθανασίου, ὁλοκλήρωσε τήν ἐπίγειο ζωή του, ἀφοῦ διηκόνησε τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας ἐπί 50 καί πλέον ἔτη, ὡς Ἐφημέριος, ὡς Διευθυντής τοῦ Ἰδιαιτέρου Γραφείου τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου τοῦ Α΄ καί ὡς Πρόεδρος τοῦ Ἐνοριακοῦ Φιλοπτώχου τοῦ Ναοῦ μας.Ὁ Ναός μας εἶχε τιμήσει καί τά 50α ἔτη τῆς Ἱερωσύνης του καί τήν προσφορά του στό Ἐνοριακό μας Φιλόπτωχο Ταμεῖο μέ ἰδιαίτερες ἐκδηλώσεις, ἐπαινῶντας τό ἦθος του, τήν εἰς Χριστόν Πίστη του, τήν ἐντιμότητα καί σοβαρότητά του ἀλλά καί τήν Πατρική του συμπαράσταση στήν πορεία τῆς Ἐνορίας μας.

Ὅλοι οἱ Ἱερεῖς προστρέξαμε στό Νοσοκομεῖο «ΕΡΥΘΡΟΣ» νά τελέσουμε Τρισάγιο μπροστά στό σκήνωμά του καί κατόπιν τόν ἐνδύσαμε ἱεροπρεπῶς μέ ἅπασαν τήν Ἱερατική του στολή.

Θά ἀλλάξουμε ἄραγε ποτέ;

Θά ἀλλάξουμε ἄραγε ποτέ;

 

Κάθε φορά πού συμβαίνουν νέα παθήματα στόν τόπο μας ἀναλογίζομαι τήν μοῖρα τοῦ λαοῦ, τοῦ πονεμένου πράγματι, ὁ ὁποῖος πορεύεται μέσα στήν Ἱστορία μέ κόπο, μέ στεναχώριες καί μέ θυσίες πολλές.

Γιά νά εἴμαστε δίκαιοι βέβαια, δέν περνᾶμε μόνο ἐμεῖς βάσανα· τί νά ποῦν ἄλλωστε καί οἱ ἀφρικανοί ἀδελφοί μας; Ὡστόσο, καθένας φτιάχνει τήν μοῖρα του μόνος του, ἀνάλογα βέβαια μέ τίς συνθῆκες καί τά δεδομένα κάθε ἐποχῆς καί τίς δυνατότητες πού ἔχει ὁ τόπος ὅπου ἐτάχθη. Ἀλλά ἐτοῦτος ὁ τόπος δέν εἶναι στή μέση τῆς Ἐρήμου, οὔτε στή Σαβάνα, δέν εἶναι ἄγονος, δέν εἶναι φτωχός, δέν εἶναι στήν ἄκρη τοῦ Κόσμου· εἶναι Εὐλογημένος! Εἶναι ὁ τόπος πού, ὅπως λέει καί μιά ὡραία ἱστορία, «ὁ Θεός τόν εἶχε κρατήσει γιά τόν ἑαυτό Του»!

Κατά συνέπεια, ἄν βλέποντας ὅσα μᾶς συμβαίνουν νομίζουμε πώς ὁ τόπος δέν πάει καλά, δέν φταίει ἄλλος κανείς παρά ὅλοι ἐμεῖς, ὁ λαός δηλαδή, γιατί ὁ τόπος εἶναι «καλός λίαν». Καί δέν πάει σίγουρα καλά γιατί ἁπλᾶ, ὅλοι ὅσοι θέλουν νά μᾶς κυβερνήσουν, διαχρονικά, σύνθημα ἔχουν τό ὅτι, θέλουν νά μᾶς ἀλλάξουν.

Ὅταν λοιπόν, προσπαθῶ νά ἑρμηνεύσω τήν κατ’ ἐξακολούθηση κακοτυχία μας, τά παθήματά μας δηλαδή, τότε εἶναι πού ἔρχεται στό νοῦ μου μιά ἀφήγηση τοῦ πατέρα μου, παραδομένη στή γενιά του ἀπ’ τούς παλαιότερους, βγαλμένη ἀπό τά βιώματα τοῦ λαοῦ, ἡ ὁποία θεωρῶ ὅτι αἰτιολογεῖ τό πώς διαμορφώθηκαν τά συλλογικά μας χαρακτηριστικά.