Γιά τούς μικρούς μας φίλους
Δεκαπενταύγουστος 2023
Ἀγαπητά μας παιδιά, χαίρετε πάντοτε!
Ἴσως νά ἔχετε ἀκούσει, ὅτι ὅταν πρωτο-δημιουργήθηκε καί πρωτο-εφευρέθηκε καί ἐμφανίστηκε ὁ κινηματογράφος, ἦταν βέβαια ὄχι μόνο πολύ ἁπλός καί πρωτόγονος, ἀλλ’ ἦταν καί βουβός! Δηλαδή, οἱ ἠθοποιοί δέν μιλοῦσαν· ἔπαιζαν τούς ρόλους τους βουβά, ἀμίλητα, χωρίς λόγια. Ἀργότερα, σιγά-σιγά, ἄρχιζαν νά μπαίνουν κάποιοι «ὑπότιτλοι» στό κάτω μέρος τῆς εἰκόνας, μέ τά στοιχειώδη λόγια πού οἱ ἠθοποιοί - ὑποτίθεται - ἔλεγαν. Καί πολύ ἀργότερα φθάσαμε στήν «ὁμιλοῦσα» ταινία. Λοιπόν, οἱ ἠθοποιοί τοῦ βωβοῦ κινηματογράφου, προσπαθοῦσαν νά ἀναπληρώνουν καί νά ἀντικαθιστοῦν τά ἀνύπαρκτα λόγια, μέ ἔντονες χειρονομίες, κινήσεις καί κυρίως μέ ἐκφράσεις τοῦ προσώπου τους, τέτοιες πού νά ὑποδηλώνουν τήν χαρά τους, τήν λύπη τους, τό θαυμασμό τους, τά παρακάλια τους καί ὅλα τά σχετικά.
Κάποτε λοιπόν, στά σχολικά μας χρόνια, ὅταν ἀκόμα ἐπρόκειτο νά περάσουν δεκαετίες μέχρι νά γεννηθεῖτε, καί 
πού - εὐτυχῶς - ἡ τηλεόραση, στίς τότε παιδικές ἐκπομπές, ἔδειχνε πολλά πράγματα τῆς προκοπῆς, προβλήθηκε ἡ πρώτη κινηματογραφική ταινία πού εἶχε γυριστεῖ - πολλά χρόνια πρίν καί ἀπό τή δική μας γέννηση – μέ θέμα τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ
Ἦταν Μεγάλη Ἑβδομάδα καί συνήθιζε ἡ τότε τηλεόραση νά προβάλλει τέτοιου εἴδους ταινίες, κινηματογραφικές βέβαια. Καταλαβαίνετε, ὅτι ἡ συγκεκριμένη αὐτή ταινία ἦταν τοῦ βωβοῦ, πρωτόγονου κινηματογράφου, ὅπως σᾶς τόν περιέγραψα. Ἀκόμη καί ὅταν πρωτοπαίχτηκε, μάθαμε ὅτι πῆρε πολλά βραβεῖα· πραγματικά, «ἔκλεψε τήν παράσταση», πού λέμε. Μᾶς ἄρεσε· ἐνθουσιαστήκαμε. Καί, ὅπως καταλαβαίνετε, ὅλοι οἱ ἠθοποιοί πού ὑποδύονταν τά ἱερά πρόσωπα τῶν εὐαγγελικῶν διηγήσεων, ἔπαιξαν πολύ καλά τούς ρόλους τους. Μέ ἔντονες κινήσεις, χειρονομίες, ἐκφράσεις τοῦ προσώπου τους κλπ. παρουσίασαν τά γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Ἐντύπωση μοῦ ἔκανε – καί γι’ αὐτό θέλω νά σᾶς τήν μεταφέρω, γράφοντας αὐτό τό ἄρθρο – μία ὑποθετική θαυματουργία τοῦ Χριστοῦ· δηλαδή ἕνα θαῦμα πού, μπορεῖ νά μήν ἀναφέρεται στά Εὐαγγέλια, μπορεῖ νά εἶναι δηλαδή φανταστικό γεγονός, ἀλλά ἦταν τόσο πολύ συγκινητικό, πού καί τώρα στά ἑξῆντα μου χρόνια δέν τό ἔχω ξεχάσει. Ἄλλωστε, τίποτε δέν ἀποκλείει νά συνέβη πραγματικά, μέ κάποια ἴσως παραλλαγή, ἀφοῦ καί μέσα στά Εὐαγγέλια εἶναι γραμμένο, ὅτι ὁ Δεσπότης μας Χριστός εἶπε καί ἔπραξε καί πολλά ἄλλα πού δέν γράφθηκαν, διότι ἄν γράφονταν δέν θά τά χωροῦσαν ὅλες οἱ βιβλιοθῆκες τοῦ κόσμου. Λοιπόν: Κάποτε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός δίδασκε τόν συγκεντρωμένο κόσμο κάποιας πόλεως. Σ’ αὐτήν τήν πόλη – σύμφωνα μέ τήν διήγηση, δηλαδή μέ τό σενάριο – ζοῦσε καί ἡ Παναγία μας, σέ κάποιο σπίτι. Στήν γειτονιά λοιπόν τῆς Παναγίας ἔμενε ἕνα παιδάκι, ἡλικίας δημοτικοῦ σχολείου, ἀσήμαντο, ταπεινό καί – δυστυχῶς – τυφλό. Σιγά-σιγά, ψηλαφώντας τούς τοίχους στά τυφλά, μαζί καί μέ τό μπαστουνάκι του, ἔφθασε στό σπίτι τῆς Παναγίας, πού ὅπως φαίνεται τό ἐπισκεπτόταν κι ἄλλες φορές. Ἡ Παναγία μας, ὅπως πάντα, τό καλοδέχτηκε. Ἐκεῖνο τότε, τῆς εἶπε πώς ἄκουσε τούς περαστικούς νά λένε ὅτι ἦρθε στήν πόλη ὁ Χριστός καί διδάσκει στό τάδε σπίτι. Κι ἐπειδή εἶχε πληροφορηθεῖ γιά τίς θαυματουργίες τοῦ Χριστοῦ, παρακάλεσε ἱκετευτικά τήν Παναγία μέ δάκρυα, νά τό ὁδηγήσει σ’ ἐκεῖνο τό σπίτι καί νά παρακαλέσει σάν Μητέρα Του τόν Υἱό Της, γιά νά τοῦ χαρίσει τήν ὅραση, πού τόσο ποθοῦσε. Ἐκείνη, μέ τήν μητρική της ἰδιότητα, θά γινόταν δεκτή ἀπό τόν ὑπάκουο Υἱό Της. Ἡ Παναγία συγκινημένη, ὁδήγησε τό τυφλό παιδάκι στό σπίτι πού ὁ Χριστός δίδασκε. Πράγματι, ἦταν μαζεμένος πολύς κόσμος γιά ν’ ἀκούσει. Μέ διάκριση καί ταπείνωση, πλησίασε ἡ Παναγία τόν Υἱό Της Χριστό, δείχνοντάς του δακρυσμένη τό τυφλό παιδάκι, πού κρατοῦσε μέ τό χέρι Της. Καί τό παιδάκι σήκωνε τά χεράκια του πρός τό μέρος πού ἄκουγε ὅτι μιλοῦσε ὁ Χριστός καί τόν παρακαλοῦσε μέ χέρια καί μέ δάκρυα, νά κάνει τό θαῦμα Του. Ὁ Χριστός μας, διακόπτοντας τήν ὁμιλία Του, συγκινήθηκε ἀπό τήν διακριτική καί ταπεινή παρουσία καί ἱκεσία τῆς Μητέρας Του, καθώς καί ἀπό τίς ἐκφραστικές ἱκεσίες, δάκρυα καί παρακλήσεις τοῦ τυφλοῦ παιδιοῦ καί δάκρυσε κι Ἐκεῖνος. Ἅπλωσε τά ἅγια χέρια Του στά κλειστά μάτια τοῦ μικροῦ καί τό θαῦμα ἔγινε ἀμέσως. Καί ὅλοι δόξασαν τόν Θεό καί θαύμασαν, πόση δύναμη εἶχε ἡ μητρική ἱκεσία καί παράκληση τῆς Παναγίας πρός τόν Υἱό Της. Ὅλα αὐτά τά ἐκφραστικά σχήματα τῆς βουβῆς ταινίας, δοσμένα καί μέ μιά ἀνάλογη μουσική ὑπόκρουση, ἦταν κάτι τό θαυμαστό, τό ἁγνό, τό ἀξέχαστο.
Καί σκέφθηκα νά σᾶς τό μεταφέρω, μιᾶς καί ἑορτάσαμε στίς δεκαπέντε (15) Αὐγούστου τήν μεγάλη ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας Μητέρας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τοῦ κάθε ἑνός μας Μητέρας. Ἡ Παναγία μας χαίρεται πολύ νά τήν ἔχουμε, νά τήν θέλουμε καί νά τήν θεωροῦμε καί δική μας Μητέρα. Καί κάθε παιδάκι, σάν κι ἐσᾶς, χαίρεται νά τό ἀγαπᾶ, νά τό προστατεύει, νά τό χαϊδεύει μυστικά, ὅπως κι ὅλους μας κι ἄς μήν τό καταλαβαίνουμε. Εἶναι αὐτός ὁ ρόλος τῆς Παναγίας μας, στήν κινηματογραφική ταινία τῆς ζωῆς τοῦ καθενός μας. Διότι, τί νομίζετε πώς εἶναι ἡ ζωή μας; Μιά κινηματογραφική ταινία μέ πρωταγωνιστές τόν καθένα μας πού ζεῖ τήν ζωή αὐτή. Καί ἡ παρουσία τῆς Παναγίας δίπλα μας, εἶναι πάντοτε διακριτική καί ταπεινή. Σέ κάθε πόνο μας, εἶναι ἕτοιμη, ὄχι μόνο νά μᾶς σκουπίσει κάποιο δάκρυ καί νά μᾶς ἀνακουφίσει, ἀλλά, πολύ περισσότερο, εἶναι ἕτοιμη νά μᾶς πιάσει ἀπ’ τό χέρι καί νά μᾶς ὁδηγήσει κοντά στόν Χριστό, τόν Υἱό Της. Κάποιες φορές, ἴσως νά ντρεπόμαστε νά μιλήσουμε, νά πλησιάσουμε τόν Δεσπότη μας Χριστό. Ἴσως νά μᾶς φαίνεται τό βλέμμα Του κάπως αὐστηρό, ὅπως πράγματι τό βλέπουμε σέ κάποιες Εἰκόνες Του. Ἡ Παναγία Μητέρα Του ὅμως, ἔχει τό ἐλεύθερο νά Τόν πλησιάζει, διακριτικά βεβαίως καί ταπεινά, ἀλλά μέ θάρρος καί βεβαιότητα, ὅτι ὁ Υἱός Της θά τήν ἀκούσει, ὅταν θά Τόν παρακαλέσει γιά τό κάθε παιδί, μικρό ἤ μεγάλο, ὅποιο κι ἄν εἶναι τό πρόβλημα, ὁ πόνος, ἡ ἀσθένεια, ἡ θλίψη κάθε παιδιοῦ. Καί ὁ ἴδιος αὐτός ρόλος τῆς Παναγίας Μητέρας τοῦ Χριστοῦ ἐπαναλαμβάνεται καί στῶν μεγάλων τήν ἡλικία ἀνθρώπων τήν κινηματογραφική ταινία, πού εἶναι ὅλη ἡ ζωή μας, μέ τά διάφορα στάδια καί ἐπεισόδια καί στιγμιότυπα: βρεφική, νηπιακή, παιδική, ἐφηβική, ὥριμη καί – τέλος – περασμένη ἡλικία. Σέ ὅλο αὐτό τόν κινηματογράφο τῆς ζωῆς μας, ἡ Παναγία μας παίζει πάντοτε τόν ρόλο Της, ὅπως τόν ἔπαιξε στήν περίπτωση τοῦ μικροῦ τυφλοῦ. Ὁ μικρός τυφλός, εἴμαστε ὅλοι μας, καλά μας παιδιά· ἕνας μέ τόν Α τρόπο, ἄλλος μέ τόν Β, ἄλλος μέ τόν Γ, ἄλλος μέ τόν…Ωμέγα! Ἡ Παναγία μας, πάντοτε μᾶς παίρνει ἀπό τό χέρι καί μᾶς ὁδηγεῖ στόν Χριστό μας. Αὐτός εἶναι ἡ σωτηρία μας κι Αὐτόν ἄς δοξάζουμε στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν!
Μοναχός Νεκτάριος
Κελλίον Μπουραζέρη, Καρυαί – ΑΓ. ΟΡΟΣ
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 252-253
Αὔγουστος-Σεπτέμβριος 2023