ΕΚΟΙΜΗΘΗ Ο π. ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΜΙΑΡΗΣ
Τήν ἡμέρα τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου, 8 Σεπτεμβρίου 2023, τήν ὥρα πού ἐτελεῖτο ἡ Θ. Λειτουργία στόν Ναόν μας, στόν Ἅγιον Νικόλαον Πευκακίων Ἀθηνῶν, παρέδωσε τήν ψυχή του στόν Κύριον καί Θεόν μας (νοσηλευόμενος στό Νοσοκομεῖο «ΕΡΥΘΡΟΣ») ὁ πολυσέβαστος συνταξιοῦχος Ἐφημέριος τοῦ Ναοῦ μας καί τέως Πρόεδρος τοῦ Ἐνοριακοῦ μας Φιλοπτώχου Ταμείου, Πρωτοπρεσβύτερος π. Φίλιππος Μίαρης σέ ἡλικία 89 ἐτῶν.
Νοσηλευόμενος ἐπί δίμηνον καί πλέον στό Νοσοκομεῖο «ΥΓΕΙΑ» καί τήν τελευταία ἑβδομάδα στό Νοσοκομεῖο 
«ΕΡΥΘΡΟΣ», μέ τήν νυχθήμερη παρουσία δίπλα του τῆς πρεσβυτέρας του Δέσποινας καί τῶν παιδιῶν του Εὐγενίας καί Ἀθανασίου, ὁλοκλήρωσε τήν ἐπίγειο ζωή του, ἀφοῦ διηκόνησε τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας ἐπί 50 καί πλέον ἔτη, ὡς Ἐφημέριος, ὡς Διευθυντής τοῦ Ἰδιαιτέρου Γραφείου τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου τοῦ Α΄ καί ὡς Πρόεδρος τοῦ Ἐνοριακοῦ Φιλοπτώχου τοῦ Ναοῦ μας.Ὁ Ναός μας εἶχε τιμήσει καί τά 50α ἔτη τῆς Ἱερωσύνης του καί τήν προσφορά του στό Ἐνοριακό μας Φιλόπτωχο Ταμεῖο μέ ἰδιαίτερες ἐκδηλώσεις, ἐπαινῶντας τό ἦθος του, τήν εἰς Χριστόν Πίστη του, τήν ἐντιμότητα καί σοβαρότητά του ἀλλά καί τήν Πατρική του συμπαράσταση στήν πορεία τῆς Ἐνορίας μας.
Ὅλοι οἱ Ἱερεῖς προστρέξαμε στό Νοσοκομεῖο «ΕΡΥΘΡΟΣ» νά τελέσουμε Τρισάγιο μπροστά στό σκήνωμά του καί κατόπιν τόν ἐνδύσαμε ἱεροπρεπῶς μέ ἅπασαν τήν Ἱερατική του στολή.
Οἱ Νεκρώσιμες Ἀκολουθίες τελέσθηκαν τήν Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου 2023, πρῶτα ἡ 
Ἀκολουθία εἰς Ἱερεῖς καί, κατόπιν, ἡ συνήθης Νεκρώσιμος Ἀκολουθία, προεστῶτος, ἐκ μέρους τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου μας, τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Ρωγῶν κ. Φιλοθέου.
Ὁ Θεοφιλέστατος, μετά τήν ὁλοκλήρωση τῆς Ἀκολουθίας εἶπε: «Μεταφέρω ἐκ µέρους τοῦ Μακαριωτάτου Ποιµενάρχου µας Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυρίου Ἱερωνύµου Β’ τίς θερµές συλλυπητήριες εὐχές, πρῶτα στήν ἐνορία, στούς πατέρες ἐδῶ, πού ὑπῆρξαν συλλειτουργοί µέ τόν πατέρα Φίλιππο καί ἀσφαλῶς στήν οἰκογένειά του καί στά παιδιά του καί σέ ὅλους τους οἰκείους του. Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καί τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ, τό Ὁποῖο µέ τόση πιστότητα καί ἀφοσίωση ὑπηρέτησε στό θυσιαστήριο ὁ πατήρ Φίλιππος νά τοῦ ἀνοίξουν διάπλατα τήν Θύρα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Παρακαλοῦµε τόν Πρωθιερέα τοῦ ναοῦ καί Προϊστάµενο, πατέρα Βασίλειο Βολουδάκη, τόν Πρωτοπρεσβύτερο, νά µᾶς ὁµιλήσῃ γιά τόν θανόντα καί τόν ἐπικήδειο λόγο νά ἐκφωνήσῃ».
Χαρακτηριστικά ἀπομαγνητοφωνημένα ἀποσπάσματα τοῦ ἐπικηδείου αὐτοῦ (σημ.:ὁ ἐπικήδειος ἐκφωνήθηκε ἀπό στήθους) μεταφέρουμε καί στό παρόν νεκρολογικό μας σημείωμα:
«Πατέρες καί ἀδελφοί, ἔχω τό θλιβερό προνόμιο νά προπέμψω τόν τελευταῖον ἐκ τῶν παλαιῶν πατέρων τῆς ἐκκλησίας μας, τόν ὁποῖο ἐγνώρισα ὄντας νεαρός στά πρόθυρα τῆς νυμφεύσεώς μου, καί ἀπό τότε συνδεθήκαμε μέ ἕνα ἰδιαίτερο πνευματικό σύνδεσμο, ἀφοῦ λίγο μετά χειροτονήθηκα Διάκονος καί Πρεσβύτερος καί συνυφάνθηκε ἡ διακονία μας στόν ἴδιο Ναό... Πολλές φορές μοῦ ἄνοιγε τήν καρδιά του, μέ ἔκανε κοινωνό τῶν σκέψεών του, ἀλλά καί ἀπό τήν πεῖρα τῆς ζωῆς πού εἶχε, μᾶς κατέθετε πατρικές νουθεσίες... Αὐτός ὁ σύνδεσμός μας εἶχε σάν ἀποτέλεσμα τά τελευταῖα χρόνια πού ἐγνώριζε ὅτι σκεπτόμεθα νά δημιουργήσουμε ἕνα πνευματικό 
καταφύγιο γιά τούς ἐγγάμους, νά μοῦ εἰπῇ: «ὅταν φύγῃς ἀπό ἐδῶ θά μέ πάρῃς μαζί σου. Ὅπου εἶσαι, θά μέ πάρῃς» (ἐννοῶντας κεκοιμημένον)... Τόν τελευταῖο καιρό μοῦ τό ἐπαναλάμβανε ἰδιαιτέρως καί αὐτό μας εἶχε βάλει σέ αὐτή τήν τροχιά, ὅτι ἀργά ἤ γρήγορα θά χάσουμε τόν πατέρα μας, θά χάσουμε τό στήριγμά μας, ἰδιαιτέρως ἐγώ, ὁ ὁποῖος ἔχω τήν περισσότερη εὐθύνη τοῦ Ναοῦ καί τῆς ἐνορίας... Δέν ἔχω τόν πατέρα Φίλιππο νά καταφύγω,νά τοῦ ἐκθέσω τά προβλήματα σέ κρίσιμες στιγμές, ὅπου ἡ σκέψη μου μέ ὁδηγοῦσε ἐδῶ καί ἐκεῖ καί ἐκεῖνος, ὅταν μέν ἡ σκέψη ἦταν σωστή τήν ἐπιβεβαίωνε. Ὅταν ὅμως ἄφηνα ἐκεῖνον νά μᾶς πεῖ τί πρέπει νά γίνει, τότε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ μᾶς ἔλεγε σωτήριο λόγο... Ὅπως ὅλοι μας ἀσφαλῶς εἶχε καί ἐκεῖνος τίς δυσκολίες τοῦ χαρακτῆρος του, ἀλλά ποτέ αὐτές οἱ δυσκολίες δέν ἐμείωσαν στό ἐλάχιστο τήν φλογερή Πίστη του στόν Θεό. Μᾶς μιλοῦσε γιά τόν Χριστό καί ἔκλαιγε μέ ἕνα κλάμα πολύ ἐσωτερικό, γιατί δέν ἦταν ἄνθρωπος εὐσυγκίνητος, ἄνθρωπος ἰδιαίτερα συναισθηματικός καί γι’ αὐτό, αὐτές του οἱ ἐκδηλώσεις ἦσαν ἐκδηλώσεις ψυχῆς, ἀγαπώσης τόν Θεό μας... Θυμᾶμαι τήν διήγησή του, ὅταν ὁ παλαιός μητροπολίτης Κερκύρας, Μεθόδιος, σέ κάποια ἐπίσκεψη τοῦ λαϊκοῡ τότε Φιλίππου, τοῦ εἶπε «Φίλιππε νά ἔρθῃς στό θυσιαστήριο, νά γίνῃς Ἱερεύς!». «Τότε (μᾶς εἶπε), τοῦ ἀπάντησα μέ τήν ὁρμή τῆς νεότητος: «Ἔτσι πού ἔχετε κάμει τήν Ἐκκλησία δέν θέλω νά γίνω ἱερεύς!». Ἔφυγε, λέει, ὁ ἐπίσκοπος, πῆγε δίπλα στό ἄλλο δωμάτιο καί ἔκλαυσε. Κατόπιν γύρισε καί μοῦ λέει: «Παιδί μου, ναί, ὡς ἄνθρωποι κάνουμε λάθη καί θά κάνουμε καί ἄλλα, ἐσύ, ὅμως, θά ὑπηρετήσῃς τόν Χριστό μας»! Αὐτά τά λόγια ἐκείνου τοῦ Ἱεράρχου πῆγαν πολύ βαθιά μέσα στήν ψυχή του καί γι’ αὐτό, μᾶς ἔλεγε, στενοχωροῦμε πού ἐλύπησα αὐτόν τόν καλόν καί εὐσεβῆ Ἱεράρχη, ἀλλά δέν ξέρω καί ἐγώ πῶς βγῆκε ἀπό μέσα μου αὐτή ἡ ἀντίδραση!». Καί πράγματι, αὐτή ἡ κλῆσις τότε, ρίζωσε μέσα του, γιατί τήν Ἱερωσύνη τήν εἶχε σκεφθεῖ καί ἀπό μικρό παιδί. Καί ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ τόν ἐπισκέφθηκε καί τόν πῆρε ἀπό τήν ἐργασία του καί τοῦ ἔδωσε μέσῳ τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου, Ἱερωνύμου τοῦ Α΄ μιά ἐκλεκτή πρεσβυτέρα, τήν κ. Δέσποινα καί τόν ὁδήγησε στήν Ἱερωσύνη. Ἀργότερα ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος διέγνωσε τήν ἀρετή, τήν ἐντιμότητα, τήν ἐχεμύθεια, τήν 
εὐγένεια τοῦ π. Φιλίππου καί τόν διώρισε Διευθυντή τοῦ Ἰδιαιτέρου Γραφείου του. Ἐκεῖνος εἶχε πεῖ ἐξαρχῆς στόν Μακαριστό Ἀρχιεπίσκοπο: «Μακαριώτατε, νά ξέρετε ὅτι οὔτε ἕνα μολυβάκι δέν θά δεχθῶ ἀπό ὅσους ἔρχονται ἐδῶ νά σᾶς ἐπισκεφθοῦν». Ἡ ἀκεραιότητά του ἦταν ἀπόλυτη. Ὁ δέ πατήρ Μανώλης ὁ ὁποῖος τόν ἀγαποῦσε ἰδιαιτέρως ἔλεγε: «Φίλιππε παιδί μου, ἐσύ εἶσαι εὐγενής, ἔχεις καί τήν ἱεροπρέπεια ἔχεις καί τήν σοβαρότητα, ἔχεις καί τήν ἐχεμύθεια, ἔχεις καί τήν ἐντιμότητα». Τέτοια ἁπλότητα, τέτοια ἀπολυτότητα στό ἀγαθό εἶχε ὁ σεβαστός μας πατήρ Φίλιππος. Τόν ντύναμε μέ χαρά γιατί τόν τελευταῖο καιρό δέν μποροῦσε νά σηκώσει τά χέρια του νά ντυθεῖ νά βάλει ἰδίως τά ἄμφια ἐκεῖνα, πού θέλουν σχεδόν ἀνάταση τῶν χειρῶν, καί μᾶς ἔλεγε ‘‘μέ ντύνετε ἐσεῖς’’; Βεβαίως σέ ντύνουμε, ‘‘μά δεσπότης εἶμαι;’’ ἀντέλεγε. Δέν εἶσαι δεσπότης, (τοῦ λέγαμε ἐμεῖς), εἶσαι πατριάρχης. Ἔχεις παιδιά, ἔχεις ἐγγόνια, ἔχεις πνευματικά παιδιά καί ἐγγόνια, παιδιά τῶν παιδιῶν σου!
Ταλαιπωρήθηκε ἀπό τήν ἀσθένεια τῆς καρδιᾶς του πολλά χρόνια, ἀλλά εἶχε κοντά του τήν σεβαστή πρεσβυτέρα τοῦ Δέσποινα, τήν θυγατέρα του Εὐγενία, τόν γιό του Ἀθανάσιο καί τή σύζυγό του Μαρία. Καί ἦσαν ἄγρυπνοι φρουροί μέχρις τῆς ἐσχάτης αὐτοῦ ἀναπνοῆς. Ὁσάκις χρειάσθηκε νά νοσηλευθεῖ σέ νοσηλευτικά ἱδρύματα ἦσαν συνεχῶς παρόντες δίπλα του, ἰδιαιτέρως δέ τό ὑπέρ τό δίμηνο διάστημα, πρό τῆς κοιμήσεώς του, ὅπου ἦσαν μέ βάρδιες καί ἡ θυγατέρα του Εὐγενία καί ὁ γιός του Ἀθανάσιος στό πλευρό του. Ποτέ δέν τόν ἄφησαν μόνο του... Τι νά εἰποῦμε τώρα; Ἡ χαρά πού εἴχαμε ὅταν τόν ντύναμε καί ὅταν τοῦ δίναμε τήν ἐνίσχυση πού ἤθελε γιά νά λειτουργήσει, τήν χαρά πού εἴχαμε, τήν νιώσαμε ἀντίστροφα πρό ἡμερῶν, πρό τριημέρου, πού τόν ντύσαμε καί πάλι ἀλλά ὡς κεκοιμημένο, τόν ἐντύσαμε μέ τήν ἀγάπη μας, ὅλοι οἱ πατέρες. Ντύναμε τόν πνευματικό πατέρα τῆς ἐνορίας, στήριγμα τῆς ἐνορίας καί ὅλων μας. Ἡ ἀγάπη μας θά τόν συνοδεύῃ καί ἡ εὐχή του, πιστεύω, ὅτι θά συνοδεύῃ καί μᾶς... Τί νά εἰπῶ; Δέν θέλω νά εἰπῶ τίποτε ἄλλο. Μόνο νά τόν παρακαλέσω τώρα πού βρίσκεται 
στόν Κύριό μας, νά μήν ξεχάσῃ τήν ἐνορία μας, γιατί ἦταν πάντοτε δίπλα μας. Ἰδιαιτέρως τά χρόνια πού ἔγινε ἡ ριζική ἀνακαίνιση τοῦ ναοῦ μας, μᾶς ἐστήριζε καί ἐνίσχυε τίς προσπάθειές μας. Αὐτά δέν μποροῦμε νά τά ξεχάσουμε. Δέν μποροῦμε νά ξεχάσουμε τά χρόνια πού ζήσαμε μαζί, 52 χρόνια ὡς Κληρικός μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἔχω συμπληρώσει καί ὅλα αὐτά τά χρόνια τά ἔζησα μαζί μέ τόν πατέρα Φίλιππο. Εἶχε μείνει ὁ τελευταῖος, ἦταν τό στήριγμά μας. Τώρα, θά παραμείνουν τά ἱερά πού ἔχει ἀφήσει ὡς ἱερά μνήμη... Ἀγαπητέ καί σεβαστέ μας πάτερ Φίλιππε, ἡ μνήμη σου νά εἶναι αἰωνία καί ἡ πνευματική παρουσία σου στήν ἐκκλησία μας ἀδιάκοπη. Ὄχι μόνο σέ μένα νά δίνῃς ὁδηγίες «νά μείνω στόν Ναό μέχρι νά σέρνομαι», ἀλλά νά εἶσαι καί ἐσύ παρών νά μᾶς στηρίζῃς καί νά μᾶς συνετίζῃς μέ τή χάρη πού θά σοῦ δώσῃ ὁ Κύριος. Αἰωνία σου ἡ μνήμη σεβαστέ πατέρα μας!»
Ἐπηκολούθησε ὁ χαιρετισμός, ὁ «τελευταῖος ἀσπασµός» τῶν πιστῶν καί μέ τόν πένθιμο ἦχο τῆς καμπάνας τόν ξεπροβοδίσαμε ἀπό τόν Ναόν μας μέ σεβασμό, τιμή καί ἀγάπη.
Κατόπιν, ὁδηγηθήκαμε στό Α΄ Κοιμητήριο, ὅπου ἔγινε ἡ ταφή του, ἀφοῦ ἐψάλησαν τό «Ὅτε κατῆλθες πρός τόν θάνατον» καί τό «Χριστός Ἀνέστη»! Νά ἔχουμε τήν εὐχή του!
π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 254
Ὀκτώβριος 2023