ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ἡ παλινόρθωση τοῦ Μεγίστου Ποντίφηκος

Ἡ παλινόρθωση τοῦ Μεγίστου Ποντίφηκος

 

Οἱ Ἱστορικοί τοῦ δικαίου ἀναφέρουν ὅτι τό Δηµόσιο Ρωµαϊκό δίκαιο (ius publicum), τό σύνολο, δηλαδή, τῶν κανόνων τοῦ δικαίου πού ρύθµιζαν τήν ὀργάνωση καί τίς ἁρµοδιότητες τοῦ Ρωµαϊκοῦ κράτους, περιλάµβανε δύο µέρη: τό «Ἱερό δίκαιο» ἀφ’ ἑνός («ius sacrum») καί τό «µή Ἱερό δίκαιο» («ius non sacrum») ἀφ’ ἑτέρου. Τό «ius sacrum», ὅπως µπορεῖ νά εἰκάσει κανείς ἀπό τήν ὀνοµασία του, περιλάµβανε τούς κανόνες δικαίου πού θεσπίζονταν ἀπό τή Ρωµαϊκή πολιτεία καί ρύθµιζαν τά θέµατα πού ἀφοροῦσαν στή δηµόσια λατρεία, τήν τέλεση τῶν θυσιῶν καί τόν διορισµό τῶν Ἱερέων. Τό δέ «ius non sacrum» περιλάµβανε τούς λοιπούς δηµοσίου δικαίου κανόνες, οἱ ὁποῖοι ρύθµιζαν τά καθήκοντα τῶν κρατικῶν ἀξιωµατούχων, τήν τήρηση τῆς δηµόσιας τάξης καί τά δικαιώµατα καί τίς ὑποχρεώσεις τῶν πολιτῶν.

Κατά τό «ius sacrum» ὕψιστος ἀρχιερεύς («pontifex maximus») ἦταν ὁ Ρωµαῖος αὐτοκράτωρ. Ὁ pontifex maximus ἦταν ἐπί κεφαλῆς µιᾶς ὁµάδος Ἱερέων, τῶν ποντιφήκων, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ὡς κύρια ἀποστολή τους τή διαφύλαξη τῆς εἰρήνης µέ τούς θεούς («pax deorum»), γιά νά τή φέρουν δέ εἰς πέρας συµβούλευαν τούς κρατικούς ἀξιωµατούχους, ἑρµήνευαν τούς οἰωνούς, καθόριζαν τό ἡµερολόγιο καί ἐπέβλεπαν τίς κηδεῖες. Ὁ δέ pontifex maximus κατέγραφε ἐτησίως τούς οὐράνιους καί τούς ἄλλους οἰωνούς καί ἀρχειοθετοῦσε τά γεγονότα πού τούς ἀκολουθοῦσαν, προκειµένου νά διδάξει τίς ἑπόµενες γενεές νά κατανοοῦν τή θέληση τοῦ θεοῦ καλύτερα.

Ἦταν ἀκριβῶς αὐτή ἡ συγχώνευση τοῦ «κρατικοῦ» µέ τό «Ἱερό» στοιχεῖο, ἡ θεσµοποιηµένη σύµπτωση στό ἴδιο πρόσωπο τῶν ἰδιοτήτων ἀφ’ ἑνός τοῦ ἀρχιερέα καί ἀφ’ ἑτέρου τοῦ κρατικοῦ ἡγεµόνα, µέ τήν ὁποία ἦρθε ἐξ ἀρχῆς σέ σύγκρουση ἡ Ἐκκλησία γιά νά ὑποστεῖ ἀλλεπάλληλους διωγµούς, καθώς ἀρνήθηκε νά ἀναγνωρίσει τήν ἱερότητα τοῦ κράτους καί τοῦ αὐτοκράτορα, µέ συνέπεια τά µέλη της νά κατηγορηθοῦν ὡς «ἄθεα».

Ἡ “Σκιά” τῆς Ἱερωσύνης καί ἡ Σάρκωσή Της μέ τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ μας!

Ἡ “Σκιά” τῆς Ἱερωσύνης καί ἡ Σάρκωσή Της
μέ τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ μας!

 

Ἡ Ἱερωσύνη ἔδρασε πάντοτε στὴν Ἱστορία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ (Ἰσραηλιτικοῦ καὶ Χριστιανικοῦ) σὰν μέτρο φανερώσεως τῆς Χάριτος, Δυνάμεως καὶ Ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ σὰν δυνατότητα ἀσφαλοῦς καὶ βεβαίας μετοχῆς τοῦ ἀνθρώπου στὴ Θεία αὐτὴ καὶ ζωοποιὸ Ἐνέργεια καὶ Δύναμη, μὲ σκοπὸ τὴν προοδευτικὴ τελείωσή του καὶ τήν, κατὰ χάριν, ὁμοίωσή του μὲ τὸ Θεό.

Ἡ δράση τῆς Ἱερωσύνης στὸν κόσμο ἀρχίζει μὲ τὴ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου καὶ εἶναι ἡ σχέση τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ αὐτεξούσιο πλᾶσμα Του, ποὺ τὸ ζωοποιεῖ, τὸ ἁγιάζει, τὸ φωτίζει καὶ τὸ χειραγωγεῖ πρὸς τὸ «καθ’ ὁμοίωσιν».

Μὲ τὴν παρακοὴ τῶν πρωτοπλάστων διακόπτεται ἡ ἀποδοχὴ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, γιατὶ αὐτός, ὑπακούοντας στὶς συμβουλὲς τοῦ διαβόλου, ἐπέλεξε νὰ αὐτονομηθῆ, πιστεύοντας πὼς ἔτσι θὰ μποροῦσε νὰ γίνη Θεὸς διὰ τοῦ ἑαυτοῦ του, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀσθενήση ἡ φύση του καὶ νὰ εἰσέλθη σ’ αὐτὴν ὁ «ἀγριαίνων νόμος», ὁ νόμος τῆς ἁμαρτίας, τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου.

«ΣΦΗΚΕΣ»

«ΣΦΗΚΕΣ»

 

Ἡ παρουσίαση θεατρικῶν ἔργων μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία νά καταδυθοῦμε στά κείμενά τους, νά ἀνασύρουμε μαργαριτάρια καί νά τά προσφέρουμε στούς ἀναγνῶστες τῆς ΕΝΟΡΙΑΚΗΣ ΕΥΛΟΓΙΑΣ μέ τά σχόλιά μας. Γράφοντας «μαργαριτάρια», δέν ἐννοοῦμε μόνον ἐνέργειες καί ρήσεις ἀξιολογικά ὀρθές καί ἐποικοδομητικές σύμφωνα μέ τήν Πίστη μας, τήν Ἀποκεκαλυμμένη Ἀλήθεια. Ἐννοοῦμε καί λόγους καί ἐνέργειες προσώπων τῶν θεατρικῶν ἔργων ἀξιολογικά ἀρνητικές πού ἐπισημαίνουν τίς συνέπειες τῶν ἐσφαλμένων ἐπιλογῶν μας. Τό θέατρο, καί ὄχι μόνον, πειστικά ἀναπαριστάνει (μίμησις πράξεως κατά τόν Ἀριστοτέλη) φάσεις τῆς ἀτομικῆς καί συλλογικῆς ζωῆς μέ θετικά καί ἀρνητικά στοιχεῖα. Λόγοι καί ἐνέργειες φέρουν στήν ἐπιφάνεια, προσφέροντας στήν παρατήρηση καί μελέτη μας, ψυχικές καταστάσεις, συναισθήματα, ἐπιθυμίες, ἰδέες, κριτήρια, ἀντιλήψεις, προθέσεις, κίνητρα, ἐπιδιώξεις, φιλοδοξίες.

Ἡ κωμωδία αὐτή τοῦ Ἀριστοφάνη (448-380 π.Χ.) παρουσιάσθηκε ἀπό τό ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ στό ἀρχαῖο θέατρο τῆς Ἐπιδαύρου στίς 14 καί 15 Ἰουλίου 2023 καί σέ διάφορα μέρη τῆς πατρίδας μας.

Ἡ κωμωδία διδάχθηκε στήν Ἀθήνα τό 422 π.Χ. Ἀπό τούς ἀρχαίους «γραμματικούς» παραθέτουμε μετάφραση μιᾶς ἀπό τίς σωζόμενες δύο «ὑποθέσεις» τοῦ ἔργου.

Τί γίνεται ὅταν κλαπεῖ ἢ βανδαλιστεῖ τσάντα µαθητή παραµένουσα στὸ σχολεῖο ὑπαιτιότητι τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας;

Τί γίνεται ὅταν κλαπεῖ ἢ βανδαλιστεῖ τσάντα µαθητή παραµένουσα στὸ σχολεῖο
 ὑπαιτιότητι  τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας;

 

(Σ’ ἕνα κράτος ὅπου τίποτα δὲν δουλεύει.)

 

Ὅταν ἄρχισε ὁ υἱός µου νὰ φοιτᾶ στὸ δηµοτικὸ σχολεῖο ἦρθε στὸ e-mail µου ἕνα ἐνηµερωτικὸ σηµείωµα ἀπὸ τὴ Διεύθυνση Πρωτοβάθµιας Ἐκπαίδευσης Ἀνατολικῆς Ἀττικῆς στὸ ὁποῖο ἔλεγε ὅτι: «Ἀγαπητοὶ γονεῖς, Σᾶς ἐνηµερώνουµε πὼς σύµφωνα µὲ τὴν (217785/Δ1/31-12-2018 ΥΑ , ΦΕΚ 6014 Β’ & ἡ µὲ ἀρ. πρωτ. Φ.7/16592/Δ1/4-2-2019) ἐγκύκλιο τοῦ ΥΠΑΙΘ, ἡ τσάντα τῶν µαθητῶν, - τριῶν, θὰ παραµένει στὸ Σχολεῖο, δύο (2) φορὲς τὸν µῆνα στὶς ἑξῆς ἡµεροµηνίες...».

Ἀνατρέχοντας στὸ ἐν λόγῳ ΦΕΚ µὲ τίτλο: «Ὑπουργικὴ Ἀπόφαση Ἀριθµ. 217785/Δ1/2018 ΦΕΚ 6014/Β/31-12-2018 Παραµονὴ τῶν διδακτικῶν βιβλίων στὸ σχολεῖο γιὰ τοὐλάχιστον δύο (2) Σαββατοκύριακα τὸ µῆνα» διάβασα τὰ ἑξῆς: «Μὲ ἀπόφαση τοῦ συλλόγου διδασκόντων καθορίζονται τοὐλάχιστον δύο (2) σαββατοκύριακα γιὰ κάθε µῆνα τοῦ διδακτικοῦ ἔτους, κατὰ τὰ ὁποῖα τὰ βιβλία τῶν µαθητῶν παραµένουν στὸ σχολεῖο. Οἱ διδάσκοντες ἐκπαιδευτικοὶ δὲν ἀναθέτουν ἐργασίες ἤ/καὶ γραπτὲς δοκιµασίες γιὰ τὴ Δευτέρα µετὰ τὰ σαββατοκύριακα αὐτά, διαµορφώνοντας ἀνάλογα τὸ πρόγραµµα τῆς τάξης τους. Ὁ Διευθυντής/τρια τοῦ Σχολείου ἐνηµερώνει ἐγγράφως τοὺς γονεῖς τῶν µαθητῶν τοῦ σχολείου σχετικὰ µὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ συλλόγου διδασκόντων καὶ ἀναρτᾶ ἀνακοίνωση γιὰ τὸ περιεχόµενο τῆς ἐν λόγῳ ἀπόφασης. Ἡ ἴδια ἀνακοίνωση ἀναρτᾶται καὶ στὴν ἱστοσελίδα τοῦ σχολείου. Ὁ Διευθυντὴς τοῦ σχολείου καὶ ὁ σύλλογος διδασκόντων µεριµνοῦν γιὰ τὴν ὀρθὴ ἐφαρµογὴ τῆς ἀπόφασης. Θέµατα ποὺ ἀφοροῦν τὴν ἐφαρµογὴ τῆς ἀνωτέρω Ὑπουργικῆς Ἀπόφασης µποροῦν νὰ ρυθµίζονται µὲ ἐγκυκλίους τοῦ ΥΠ.Π.Ε.Θ. Ἡ ἀπόφαση αὐτὴ νὰ δηµοσιευθεῖ στὴν Ἐφηµερίδα τῆς Κυβερνήσεως. Μαρούσι, 18 Δεκεµβρίου 2018». Μὲ νεότερο ΦΕΚ 56/Β/21-1-2019 ὁ τίτλος τοῦ ΦΕΚ ἀντὶ γιὰ «σχολεῖο» ἀντικαταστάθηκε µὲ τὸν τίτλο «Δηµοτικὸ Σχολεῖο». Ἄρα τὸ ΦΕΚ 6014/Β/31-12-2018 ἀναφερόταν µόνο στὰ δηµοτικὰ σχολεῖα τῆς χώρας.

Ἔχει ὁ Θεός!

Ἔχει ὁ Θεός!

 

«Ἔχει ὁ Θεός», ἔμαθε νά λέει ὁ λαός μας, ὅταν στήν πορεία τῆς ζωῆς συναντοῦσε δυσκολίες καί ἀδιέξοδα, ἤ ὅταν ἔβλεπε νά ἐξαντλοῦνται τά ἀνθρώπινα ὅρια, ὅσο βέβαια παρέμενε ζυμωμένος μέ τήν Ἑλληνορθόδοξη παράδοσή του. Τό ἔκανε καί τραγούδι τότε πού ἤξερε πῶς νά χαίρεται: «Ἔχει ὁ Θεός καί θά βρεθεῖ μιά ἄσπρη μέρα, μέρα γαλανή καί γιορτινή, ὑπομονή!» Ἴσως εἶναι τυχαῖο, ἀλλά τό τραγούδι αὐτό πού τραγούδησε ἡ Μαρινέλα σέ στίχους Πυθαγόρα, κυκλοφόρησε τό 1974, μιά χρονιά σημειολογική γιά τή σύγχρονη Ἑλληνική πραγματικότητα. Μέχρι τότε περίπου, ὁ Ἕλληνας ζοῦσε ζωή σχετικά στερημένη καί ἑπομένως ἤξερε νά ἐκτιμάει πράγματα πού σήμερα πλέον θεωροῦνται παρωχημένα.

Τελευταῖα ὅμως, ἐπειδή προφανῶς ἔχει ξεθωριάσει ἡ παρακαταθήκη τῶν παλαιοτέρων, ἀφοῦ καλοζωϊστήκαμε καί καλομάθαμε στίς ἀνέσεις, καί ἐπειδή προφανῶς αἰσθανόμαστε μεγάλη αὐτοπεποίθηση γιατί νοιώθουμε τή σιγουριά πού μᾶς δίνει ἡ πρόοδος τῆς ἐπιστήμης καί τῆς τεχνολογίας, ἡ ἀντίληψη αὐτή ἔχει ξεπερασθεῖ. Ὁ Θεός ἔχει ἐξαφανισθεῖ ἀπό τή ζωή μας, δέν ὑπάρχει.

«Νά τόν ἀφήσουμε τόν Θεό στή δουλειά Του» λένε πολλοί. Ἤ ἄν ἔλθει ἡ συζήτηση στήν ἀνάγκη νά ὑπάρξει Θεία παρέμβαση, κάποιοι λένε: «Τί νά πρωτοπρολάβει ὁ Θεός!», θά σᾶς ἔχει τύχει νά ἀκούσετε κάτι παρόμοιο. Ὑπάρχει καί ἐκεῖνο τό ὡραῖο «ὁ Θεούλης», πού συχνά ἀκούγεται τελευταῖα, μέ τό ὁποῖο κάποιοι ἀναφέρονται σέ ὅ,τι πιό ἱερό ὑπάρχει, δῆθεν ἀγαπητικά καί οἰκεῖα, ἀλλά μέ πρόθεση νά μειωθεῖ τό ἀνυπέρβλητο μέγεθος.