ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Τά ΜΜΕ
ὡς ἐσωτερικός ἐχθρός τῆς Δηµοκρατίας

Γιά νά ὑπάρχει δηµοκρατία, θά πρέπει, µεταξύ ἄλλων, νά µπορεῖ ὁ πολίτης νά ἐκφράζεται ἐλεύθερα, συµβάλλοντας αὐτόνοµα στήν διαµόρφωση τῆς κοινῆς γνώµης. Φυσικά, ἡ δυνατότητα αὐτή δέν ἀρκεῖ νά εἶναι συνταγµατικά κατοχυρωµένη, ἀλλά θά πρέπει ἐπιπλέον νά µήν ὑπόκειται σέ ἄµεσους ἤ ἔµµεσους, de facto περιορισµούς.

Ὁ Βασίλης Φίλιας, καθηγητής κοινωνιολογίας στό Πάντειο Πανεπιστήµιο, στόν Γ΄ Τόµο τοῦ ἔργου του «Κοινωνιολογία τοῦ πολιτισµοῦ», ὅπου πραγµατεύεται τήν «κατάπτωση τοῦ Ἀστικοῦ Πολιτισµοῦ» καί τήν «κρίση τῆς κοινωνίας τῆς ἐποχῆς µας» (ἐκδ. Παπαζήση, Ἀθήνα 2005, σελ. 497 ἐπ.) ἑστιάζει τήν προσοχή του στήν ὕπουλη ὑπονόµευση τῆς ἐλευθερίας τῆς ἔκφρασης ἀπό «παράπλευρους µηχανισµούς ἐπηρεασµοῦ καί πληροφόρησης, ἱκανούς νά διαµορφώνουν τά ἄτοµα καί νά κατευθύνουν τήν κοινή γνώµη» (τούς ὀνοµάζει «µηχανισµούς ἑτεροκατεύθυνσης»).

Ἕνας τέτοιος µηχανισµός, πού ὁδηγεῖ σέ κατάλυση τῆς οὐσίας τῆς Δηµοκρατίας, λειτουργεῖ στούς κόλπους τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐνηµέρωσης, πού εἴθισται σήµερα νά ἀποκαλοῦνται σκωπτικά «Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπάτησης/Εὐνουχιασµοῦ».

Ὅπως θά δειχθεῖ στήν συνέχεια, τά ΜΜΕ εἶναι τό σηµαντικότερο ἐργαλεῖο τοῦ ‘‘Θαυµαστοῦ Ἀνάποδου Κόσµου µας’’ καί, ταυτοχρόνως, τῆς προπαγάνδας. Ὁ Φίλιας περιγράφει ὅλες ἐκεῖνες τίς ἀντιστροφές πού ἐνυπάρχουν στήν λειτουργία τῶν ΜΜΕ.

Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ!

Aὐτές τίς μέρες, μέσα στήν παραζάλη πού δημιούργησε ὁ τεχνητός θόρυβος γιά τόν ξενόφερτο γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων, κάποιος πνευματικός ἀδελφός θυμήθηκε ἕνα ἄρθρο μας, πού δημοσιεύσαμε στό Περιοδικό μας, τήν «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» πρό ὀκταετίας, τόν Φεβρουάριο τοῦ ἔτους 2016 μέ τίτλο «ΦΟΒΙΚΟΙ ΟΙ ΕΤΕΡΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ, ΑΡΑ ΘΕΟΦΟΒΙΚΟΙ ΟΙ ΑΘΕΟΦΟΒΟΙ;» καί μᾶς εἶπε ὅτι σήμερα ἔχει μεγαλύτερη ἐπικαιρότητα ἀπό τότε πού πρωτοδημοσιεύθηκε.

Θεωρήσαμε ὅτι ἡ παρατήρησή του εἶναι μιά πρόσκληση χρέους, γιά νά φέρουμε καί πάλι στήν ἐπιφάνεια τά ὅσα γράψαμε τότε γιά τό θέμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας, γιατί εἶναι ἀλήθεια πώς τά ἄρθρα μιᾶς περιοδικῆς ἐκδόσεως, ὅταν περάσουν τά χρόνια γίνονται δυσπρόσιτα καί ὁδηγοῦνται στή λήθη. Πρός ἐνίσχυση, λοιπόν, τῶν ἀδελφῶν μας ἀναδημοσιεύουμε τό προαναφερθέν ἄρθρο μας αὐτούσιο, ἀκόμη καί μέ τόν τίτλο καί τόν ἐπίτιτλό του, πιστεύοντας ὅτι συμβάλλουμε μέ τήν ἀναδημοσίευσή, ἀφ’ἑνός μέν στό νά πληροφορηθοῦν τό περιεχόμενό του καί ἄλλοι, νέοι ἀναγνῶστες μας, ἀλλά καί, ἀφ’ἑτέρου, ὅσοι τό εἶχαν διαβάσει τότε, νά τό θυμηθοῦν  καί νά τό κατανοήσουν καλύτερα, ἔχοντες ἀκούσει τίς ἀλλοπρόσαλες συζητήσεις, πού μεταδίδουν τά Μ.Μ.Ε ἀλλά καί τόν ἀντίλογό τους ἀπό τήν ἀπόφαση τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας μας.

                                                                                                                                 π. Β.Ε.Β.

ΦΟΒΙΚΟΙ ΟΙ ΕΤΕΡΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ,

ΑΡΑ ΘΕΟΦΟΒΙΚΟΙ ΟΙ ΑΘΕΟΦΟΒΟΙ;

«Ὅσοι χαρακτηρίζουν τοὺς ἑαυτοὺς τους ὁμοφυλόφιλους δὲν ἀποτελοῦν παρὰ συνειδητοὺς καὶ ὁλοφάνερους διεστραμμένους!»

                                                                                                        (Σίγκµουντ Φρόϋντ)

Στήν ἐποχή μας, ἐποχή τῆς παραφροσύνης καί τῆς πλάνης, ἡ ζωή τῶν νουνεχῶν ἀνθρώπων ἔχει γίνει μαρτυρική, ἀφοῦ πρέπει «ἐν παντί καιρῷ καί πάσῃ ὥρᾳ» νά ἀναμετρῶνται μέ τόν παραλογισμό καί τό ψέμα, τά ὁποῖα ἔχουν καθίσει γιά τά καλά «ἐν θρόνῳ ὑψηλῷ καί ἐπηρμένῳ», στά Προεδρεῖα, στίς Κυβερνήσεις, στά Κοινοβούλια τῶν Κρατῶν καί στά Μ.Μ.Ε., νομοθετημένα, μάλιστα, καί κατοχυρωμένα μέ ἀποκρουστική βιαιότητα ἀπό τίς σύγχρονες δικτατορίες, πού ἔχουν τήν ψευδαίσθηση ὅτι κρύβουν ἔντεχνα τήν ἀπολυταρχικότητά τους κάτω, ἀπό τόν «διάτρητο κοινοβουλευτικό τους μανδύα!». Ἀκόμα καί τό Π.Σ.Ε. (Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν) στή 10η Γενική Συνέλευσή του στό Πουσάν, στίς 5-11-2015, μέ ὁμάδα ἐργασίας 150 προσώπων ἀσχολήθηκε γιά τήν πλήρη ἔνταξη τῶν ΛΟΑΤΚΙ (=Λεσβίες-Ὁμοφυλόφιλοι-Ἀμφισέξουαλ-Τρανσέξουαλ-Κουήρ-Ἰντερσέξουαλ) ἀνθρώπων!

«Ο ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΣ»

Ἡ κωμωδία αὐτή τοῦ κορυφαίου Γάλλου κωμωδιογράφου Μολιέρου (1622-1673) παίζεται αὐτήν τήν περίοδο στό θέατρο ΕΜΠΟΡΙΚΟΝ. «Ὁ Μισάνθρωπος», πού ὁ Μολιέρος θεωροῦσε ὡς τό καλύτερο δημιούργημά του, πρωτοπαίχθηκε στό θέατρο Παλαί Ρουαγιάλ (Παρίσι) τό 1666. Παρά τό γεγονός ὅτι ἔχουν ἀπό τότε περάσει περισσότερα ἀπό τριακόσια χρόνια, τό ἀριστούργημα αὐτό, ὅπως καί τόσα ἄλλα, διατηρεῖ ἀκέραια τήν ἀξία του, γιατί τά θέματα στά ὁποῖα ἑστιάζει τόν προβολέα του εἶναι διαχρονικά.

Στήν πρώτη σκηνή, ὅπου ἔχουμε μιά ζωηρή συζήτηση ἀνάμεσα στόν Ἀλσέστ (μισάνθρωπος) καί τόν φίλο του Φιλέντ, περιγράφεται μέ ἔντονο τρόπο ἡ κατάσταση πού ἐπικρατεῖ στήν κοινωνία τους. Μέσα ἀπό τήν σαρκαστική ματιά τοῦ Ἀλσέστ ὁ συγγραφέας ἐπισημαίνει τήν ἐπικρατοῦσα χυδαιότητα, τήν καθιερωμένη ὑποκρισία, τό πλέγμα τῶν ὕποπτων συμφερόντων, τόν γενικευμένο ἀμοραλισμό, τήν διαφθορά τῶν συνειδήσεων, τήν θλιβερή ἔκπτωση τοῦ ἔρωτα.

Αὐτά πού σκιαγραφοῦνται στήν πρώτη συζήτηση-διαφωνία ἀνάμεσα στόν Ἀλσέστ καί τόν Φιλέντ παρουσιάζονται στή συνέχεια πιό ἀνάγλυφα. Μέ τά λόγια τῶν προσώπων, τίς ἐνέργειες καί τίς σχέσεις τους πού ἀποκαλύπτουν τίς ἰδέες καί τίς πεποιθήσεις τους, τόν χαρακτῆρα καί τό ἦθος τους, τόν ἐσωτερικό τους κόσμο καί τόν κόσμο πού διαμορφώνουν. Γιατί, ἄς μή ξεχνᾶμε, ἡ κοινωνία εἶναι τό μωσαϊκό πού ψηφίδες του εἴμαστε ἐμεῖς.

Τά πολυτελῆ σαλόνια ὅπου βασιλεύει ἡ πλήξη καί ὀργιάζει τό κουτσομπολιό ἀποκαλύπτουν τήν κενότητα τῆς ζωῆς τῶν θαμώνων τους. Τά φανταχτερά ἐνδύματα, οἱ περίτεχνοι λόγοι καί οἱ κομψοί τρόποι καλύπτουν τήν πνευματική ἔνδεια, τήν εὐτέλεια τῶν ἐπιδιώξεων, τήν κουφότητα τῶν χαρακτήρων.