Ὅταν ὁ καθρέφτης τοῦ Θεοῦ στέκει ἀπέναντι...
ἤ, Προσπαθώντας νὰ συντονιστεῖς μὲ τὴν πραγματικότητα, καθὼς γράφεις…
Ἀκοῦς τὴν πέννα ποὺ γλυστράει πάνω στὸ λευκὸ χαρτί, ἥσυχα, σιωπηλὰ καὶ μὲ τὸ δικό της τὸ ρυθμό, ρυθμὸ ποὺ ἀφήνει μέσα στὴν ὅλη ἡσυχία μιὰ περίεργη μουσική, μονότονη ἴσως, ὅμως τόσο εὐεργετική. Γιατὶ καθὼς γράφεις νοιώθεις πὼς προσεύχεσαι. Καὶ ὅπως στὴν προσευχὴ κοιτάζεις νὰ λὲς οὐσιώδη καὶ εἰλικρινὴ λόγια, ἔτσι καὶ τώρα. Καθὼς γράφεις νοιώθεις ὅτι ἀντι-γράφεις τὴν ψυχή σου, τὴν καρδιά σου καὶ δὲν θὲς νὰ πεῖς παραπανίσια πράγματα ἤ κενὲς λέξεις γιὰ νὰ ἐντυπωσιάσεις. Πρὸς τί, ἄλλωστε; Εἶναι, βλέπεις, τόσο ὑποκριτικό, δυσχερὲς καὶ θεατρικὸ τὸ κάθε τί ποὺ θὰ πεῖς, θὰ γράψεις, θὰ ἀναφέρεις, ἄν ἀπὸ τὸν πυρήνα του ἀφαιρέσεις τὴν ἀλήθεια, τὴν εἰλικρίνεια, τὴν βεβαιότητα πὼς ἐξομολογεῖσαι γράφοντας. Γι᾿ αὐτὸ καὶ προσπαθεῖς, κάπου-κάπου νὰ στρέψεις τὸ βλέμμα σου πρὸς τὸν καθρέφτη τοῦ Θεοῦ, γιὰ συντονίζεσαι πλήρως μὲ τὸ θέλημά Του. Καὶ κυρίως γιὰ νὰ μπορεῖς νὰ ἔχεις ἥσυχη τὴν συνειδήσή σου, πὼς δὲν εἶπες, δὲν ἔγραψες τίποτε τὸ παραπανίσιο. Γιατὶ ξέρεις, ζεῖς καὶ βιώνεις καθημερινὰ, πὼς πάντα πλησιάζει ἡ ἀπολογία σου ἐπί τοῦ φοβεροῦ Του Βήματος….
Μέρα κορυφαία ἡ σημερινή, ποὺ σημαδεύει καὶ συμμαζώνει τὴν ψυχή, τὸ εἶναι ὁλάκερο. Γιατὶ αὐτὴ τὴ μέρα διάλεξες, τῶν πρεοερτίων τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τ. Σταυροῦ νὰ τολμήσης νὰ βγεῖς ἀπὸ τὶς ὅποιες σου ἀμφιβολίες καὶ ἀνατροπές, ὥστε νὰ κάμεις τὸ πρῶτο σου βῆμα μέσα στὸν πανίερο καὶ ἔγκοπο μονοπάτι τῆς ἱερωσύνης.
Τετάρτη, 13 τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου, μὲ ποτισμένη τὴ γῆ ἀπὸ τὸ πρῶτο φθινοπωρινὸ μπουρίνι, ἀνεβαίνεις τὰ σκαλιὰ τοῦ σπιτιοῦ τοῦ Ἐπισκοπικοῦ Ἐπιτρόπου στὴ Σκόπελο καὶ ἀναμένεις τὴ συνάντηση μὲ τὸν ἴδιο τὸν Ἐπίσκοπο.
Ὅλοι τους μὲ κοίταζαν μὲ συστολὴ καὶ ἀπαίτηση γνωριμίας…
Ἀργότερα, βρέθηκα καὶ ἐγὼ στὴ θέση τους, καθὼς ἔβλεπα μὲ παρισσὴ συγκίνηση τοὺς νεότερους, ποὺ μὲ συστολὴ καὶ βλέμμα ἱκεσίας γιὰ ἠθικὴ συνδρομὴ καὶ φιλαδελφία, περνοῦσαν τὸ κατώφλι τοῦ ναοῦ στὸν ὁποῖο καὶ θὰ διακονοῦσαν…
Καὶ τώρα πιά, καθὼς πέρασαν τὰ χρόνια καὶ τὰ γερατιὰ μείωσαν τὶς δυνάμεις, περιμένεις τὸν διάδοχο, ποὺ θὰ κρατήσει ἀνοιχτὴ τὴν ἐνοριακὴ αὐτὴ κοινότητα, ποὺ πασχίζεις νὰ τὴ διακονήσεις ὅσο σὲ κρατήσει καὶ ἀνεχθεῖ ἡ Χάρις Του
π. Κων. Ν. Καλλιανός
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 252-253
Αὔγουστος-Σεπτέμβριος 2023