ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Δημιουργία ή Εξέλιξη;

Η Ομάδα «Άγιος Ιούδας ο Θαδδαίος» διοργανώνει στο Λύρειο Παιδικό Ίδρυμα το Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014 ημερίδα με θέμα:

«Δημιουργία ή Εξέλιξη;»
 

Σας προσκαλούμε να παρευρεθείτε στο Λύρειο Παιδικό Ίδρυμα το Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014 και ώρα 11:00, για να παρακολουθήσετε τέσσερις ομιλίες με σκοπό να δοθεί μια εμπεριστατωμένη απάντηση στο ερώτημα που αφορά την προέλευση της ζωής και κατ' επέκταση του ανθρώπου.

Πρόκειται για δημιουργία από τον Θεό ή για εξέλιξη σύμφωνα με παράγοντες τυχαιότητας, όπως υποστηρίζει η επικρατέστερη επιστημονική θεωρία, αυτή του Δαρβίνου; Το ζήτημα θα καλυφθεί όχι μόνο από θεολογική σκοπιά, αλλά και από την πλευρά της βιολογίας, της ιατρικής και της σύγχρονης φυσικής επιστήμης.


Οι τέσσερις ομιλητές είναι οι:

1. αρχιμανδρίτης π. Λαυρέντιος Γρατσίας
2. κ. Ευάγγελος Κουτσιομήτης, αναπληρωτής καθηγητής Ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
3. κ. Κωνσταντίνος Βουγάς, μοριακός βιολόγος
4. κ. Νικόλαος Τσαμασφύρης, φυσικός

Τη συζήτηση θα συντονίσει ο κ. Γεώργιος Κεφαλιακός, φυσικός.

Η πολιτική επιβολή του Οικουμενισμού

Μία ἄγνωστη Ἐπιστολή τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Συχνά μέ ἐρωτοῦν ἄνθρωποι πού μέ ἐμπιστεύονται γιά νά πληροφορηθοῦν περί τῶν Διαλόγων μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, καθ’ ὅτι ἔχουν κυριολεκτικά «ζαλισθεῖ» μέ τόν ὠκεανό κειμένων πού ἔχουν δημοσιευθεῖ γιά τό θέμα αὐτό μεταξύ Ὀρθοδόξων διαφορετικῶν τάσεων καί ἀποροῦν, πῶς, ἐνῶ εἶναι σχεδόν ἀδύνατη καί ἡ ἁπλή συνεννόηση μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρετικῶν Παπικῶν, προσδοκοῦν κάποιοι θετικά ἀποτελέσματα ἀπό τούς Διαλόγους Ὀρθοδόξων μέ Παπικούς;

Τό ἐρώτημα αὐτό ἀλλά καί ἡ εὔλογη ἀπορία τους μέ ὁδήγησε νά ἀναπτύξω ἐκτενῶς τό θέμα στό πλαίσιο ἑβδομαδιαίων Διαλογικῶν Ὁμιλιῶν μου στήν Πνευματική Ἑστία «ΥΠΑΚΟΗ», σέ ἐντελῶς, ὅμως, διαφορετική διάσταση ἀπό τή συνηθισμένη.

Ὡστόσο, μέ παρεκίνησαν ἀρκετοί νά δημοσιοποιήσω τό σκεπτικό μου, σάν μιά σημερινή γραπτή μαρτυρία μου, δεδομένου ὅτι –παρά τίς μικρές μου δυνάμεις– ὑπῆρξα ἕνας ἐκ τῶν παλαιοτέρων ἐπιζώντων, πού ἀρθρογράφησαν στήν Ἐκκλησιαστική Ἐφημερίδα «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» γιά τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἐπί μακρόν ἔχω σιωπήσει.

Παρά ταῦτα, δέν θά ἔσπευδα νά ἀνταποκριθῶ στό αἴτημα τῶν καλῶν συνεργατῶν μου ἄν δέν μέ παρακινοῦσε ἐπιτακτικά ἡ ἀπροσδόκητη εὕρεση στό Ἀρχεῖο μου ἑνός κειμένου, τό ὁποῖο μοῦ εἶχε δώσει πρό πολλῶν ἐτῶν ὁ μακαριστός π. Μᾶρκος Μανώλης μέ τήν ἔνδειξη «Ντοκουμέντο», γραμμένη μέ τό χέρι του!

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ!

Οι δύο θεολόγοι που προσέφυγαν στο ΣτΕ για τα θρησκευτικά!

Ο Κωνσταντίνος Σπαλιώρας και ο Παναγιώτης Τσαγκάρης

ζητούν να ακυρωθεί η μείωση των ωρών διδασκαλίας ως αντισυνταγματική

Στο Συμβούλιο της Επικρατείας προσέφυγαν πριν από μερικές ημέρες δύο θεολόγοι, ζητώντας να ανασταλεί προσωρινά και να ακυρωθεί η απόφαση του υφυπουργού Παιδείας που περιορίζει τον αριθμό των ωρών διδασκαλίας των Θρησκευτικών στο Λύκειο σε μία ώρα εβδομαδιαίως, από δύο που ίσχυε μέχρι τώρα.

Στην προσφυγή τους οι δύο καθηγητές τονίζουν ότι η απόφαση του υφυπουργού είναι άκυρη, τονίζοντας ότι η εισαγωγή στα σχολεία του μαθήματος των Θρησκευτικών και η διδασκαλία του σε επαρκή αριθμό ωρών αποτελεί ευθεία συνταγματική επιταγή (άρθρο 16 του Συντάγματος), όπως αυτή διατυπώθηκε και στον νόμο 1566/1985.

Επισημαίνουν ακόμη ότι ήδη από το 1988 το ΣτΕ έχει κρίνει ότι η μείωση των ωρών διδασκαλίας των Θρησκευτικών σε μία ώρα εβδομαδιαίως είναι αντισυνταγματική.

Ποιοι είναι

Η «δημοκρατία» βρήκε τους δύο καθηγητές (τα ονόματα των οποίων δεν είχαν γίνει γνωστά) και επικοινώνησε με τον έναν εξ αυτών, τον Κωνσταντίνο Σπαλιώρα, ο οποίος είναι και ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων και διδάκτωρ Θεολογίας. Ο δεύτερος είναι ο γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων Παναγιώτης Τσαγκάρης.

Ο κ. Σπαλιώρας ανέφερε στη «δημοκρατία»: «Ο λόγος για τον οποίο κάναμε την προσφυγή εναντίον του υπουργείου Παιδείας έχει να κάνει με την εγκύκλιο του κ. Δερμετζόπουλου που αφορά το ωράριο διδασκαλίας στα εσπερινά Λύκεια, σύμφωνα με την οποία από το σχολικό έτος 2015-2016 η μοναδική ώρα διδασκαλίας των Θρησκευτικών στην Δ' Τάξη των εσπερινών Λυκείων ουσιαστικά καταργείται. Μεταξύ των άλλων θεμάτων που θέσαμε στον κ. Δερμετζόπουλο στις 23 Ιουλίου ήταν ο λόγος που καταργήθηκε αυτή η ώρα και στην ουσία οι μαθητές στερούνται το δικαίωμα της ολοκληρωμένης απόκτησης θρησκευτικής γνώσης, έτσι όπως επιβάλλεται από το άρθρο 16 του Συντάγματος για την καλλιέργεια της θρησκευτικής συνείδησης, αλλά και από το άρθρο 1 του νόμου 1566 του '85 (σύμφωνα με το οποίο ο σκοπός της Πρωτοβάθμιας και της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης είναι, μεταξύ άλλων, να υποβοηθά τους μαθητές να διακατέχονται από πίστη στην πατρίδα και από τα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης παράδοσης).

Απάντηση σε επικριτάς

 

Ἐπειδὴ κάποιοι, πού αὐτοαποκαλοῦνται ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ, ἐπέκριναν τὸ ἀπόσπασμα προσφάτου ὁμιλίας μου (πού ἀναρτήθηκε στὸ διαδίκτυο, μὲ τίτλο: ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΛΥΣΗ;»), ἰσχυριζόμενοι ὅτι τὰ λεγόμενά μου ἀντιβαίνουν στοὺς Ι. Κανόνας καὶ ἰδίως στὸν ΙΕ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας, καταθέτω τὰ ἑξῆς:

1. Αὐτὰ ποὺ ἀκούγονται στὸ ἀναρτηθὲν ἠχητικό της ὁμιλίας μου, εἶναι ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα. Ἐλέχθησαν κατόπιν ἐρωτήματος πού μου ἐτέθη ἀπὸ τὸ ἀκροατήριο καί, βεβαίως, δὲν μειώνουν οὔτε κατ’ ἐλάχιστον τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν ἐκτίμησή μου πρὸς τοὺς εὐσεβεῖς ἀδελφούς μας, ποὺ ἐπέλεξαν νὰ ὀνομάζονται ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ, ἀλλὰ σημαὶνουν μόνο το ὅτι διαφωνῶ ἀπολύτως μὲ τὴν ἑρμηνεία καὶ μὲ τὴν πρακτικὴ ποὺ συνοδεύει τὴν ἐπιλογὴ τους αὐτήν.

   2. Ὁ ὅρος ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ εἶναι ἄγνωστος ὡς ἐκκλησιαστικὴ πρακτική. Ἡ φράση «…οἱ ἑαυτούς της πρὸς τὸν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες…» χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τὸν ΙΕ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου γιὰ νὰ ἐξηγήση ὅτι ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου ἐπισκόπου εἶναι θεμιτὴ προστασία τῶν κληρικῶν ἔναντι τοῦ «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ κηρύσσοντος αἵρεσιν» ἐπισκόπου καὶ ὄχι ὡς ὑποδηλωτικὸς συγκεκριμένης πρακτικῆς, ποὺ ὑπαγορεύει ἡ Ἐκκλησία μας γιὰ νὰ ἐφαρμοσθῆ ὑποχρεωτικά, ὡς ἔνδειξη γνησίου Ὀρθοδόξου φρονήματος! Ἡ μετοχή «ἀποτειχίζοντες»(=προστατεύοντες), στὴ συγκεκριμένη χρήση της ἔχει νόημα λόγω τῶν συμφραζομένων της ἀλλὰ δὲν προσφέρεται γιὰ τὴ μετατροπή της σὲ οὐσιαστικὸ =ἀπο-τείχιση, μὲ σκοπὸ νὰ δηλώση μιὰ ἐκκλησιαστικὴ πρακτική, δεδομένου ὅτι χωρὶς ἄλλο προσδιοριστικὸ δὲν σημαίνει ἀπολύτως τίποτα, οὔτε εἶναι καταγεγραμμένη σὲ κάποιο λεξικό.

Νὰ σημειωθῆ ὅτι ὁ Κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας ἀφορᾶ ἀποκλειστικὰ σὲ Κληρικοὺς καὶ ὄχι σὲ λαϊκούς, ἐφ’ ὅσον οἱ λαϊκοὶ δὲν ἔχουν ἐξουσία οὔτε νὰ μνημονεύουν τοῦ Ἐπισκόπου της Ἐπαρχίας τους, οὔτε νὰ παύουν τὸ μνημόσυνον αὐτοῦ. Αὐτὸ δὲν εἶναι λεπτομέρεια ἀλλὰ τὸ ΚΥΡΙΟ ΘΕΜΑ, δεδομένου ὅτι οἱ μέχρι σήμερα φανερὰ ‘’ἀποτειχισμένοι’’ εἶναι ὅλοι λαϊκοί, πλὴν ἑνὸς καθηρημένου κληρικοῦ! Νὰ σημειωθῆ, ἐπίσης, ὅτι οἱ Ι. Μονὲς τοῦ Ἄγ. Ὅρους, ποὺ ἐπέλεξαν τὸ 1969 νὰ διακόψουν τὸ μνημόσυνον τοῦ αἱρετικὰ φρονοῦντος Πατριάρχου Ἀθηναγόρου δὲν χρησιμοποί-ησαν ποτὲ τὸν ὄρο ‘’ἀποτείχιση’’ ἀλλὰ μόνο τὴ φράση: «Διακοπή μνημονεύσεως τοῦ Πατριαρχικοῦ ὀνόματος».

3. Ἐπὶ τῆς οὐσίας τοῦ θέματος δὲν ἐπιθυμῶ νὰ προσθέσω δικά μου λόγια ἀλλὰ θὰ παραθέσω τὰ λόγια τοῦ μακαριστοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μας Πατρὸς Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, ἀφοῦ αὐτὸν ἐπεστράτευσαν γιὰ νὰ ἀποδείξουν ὅτι σφάλλομαι.

Θὰ παραθέσω ἐλάχιστα, ἀλλὰ ἀπολύτως ἀποδεικτικὰ ἀποσπάσματα, ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ «ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ», τὰ ὁποῖα ἀπολύτως ἀσπάζομαι «ὡς λόγον Θεοῦ»:

keimeno pepifaniou

π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

 

Θα συνειδητοποιήσουμε κάποτε τον εκπροτεταντισμό της πατρίδας μας;

 

ΘΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΚΑΠΟΤΕ

ΤΟΝ ΕΚΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟ

ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΑΣ;

Μέ τήν ἔναρξη τῆς νέας Ἐκκλησιαστικῆς χρονιᾶς, τήν 1η Σεπτεμ­βρίου, θεωροῦμε χρέος μας ἱερό νά ἐντείνουμε τίς προσπά­θειές μας, μέσῳ τοῦ Ἐνοριακοῦ μας Περιοδικοῦ ὥστε νά γίνη σαφέστερο στούς πολλούς αὐτό πού ἐπιδιώκουμε, ἐδῶ καί ἑπτά χρόνια: Νά ἀπο­δείξουμε λογικά, θεολογικά, Ἱστορικά καί ἐπιστημονικά ὅτι δέν εἶναι Ὀρθοδοξία ἀλλά ἀτόφιος Προτεσταντισμός ἡ ἀποπομπή τοῦ Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του ἀπό ὅλες τίς πτυχές τῆς καθημερινῆς ζωῆς, μέ τό πρόσχημα ὅτι ἔτσι ἐξασφαλίζεται ἡ πνευματικότητα τῆς Πίστεώς μας!

Τό ἔργο αὐτό ξεπερνᾶ τίς δικές µας δυνάµεις διότι πρέπει νά ἔλθη στό φῶς ἕνα πλῆθος κειµένων καί ἐπιχειρηµάτων, πού ἔχουν σκοπίμως παραμερισθεῖ καί παραµένουν ἄγνωστα γιά τούς πολλούς, ἀλλά καί γιά τούς εἰδικούς, ἀφοῦ, λόγῳ τῆς ἀδιακόπου Βαυαρικῆς διαπαιδαγωγήσεως τοῦ λαοῦ μας, ἔχουµε πρό πολλῶν δεκαετιῶν πάψει νά διερωτώµεθα γιά καίρια καί οὐσιαστικά ζητήµατα.

Μιά ἄλλη μεγάλη δυσκολία πού ἤδη ἀντιμετωπίζουμε εἶναι, ἡ μέ «ζῆλον, οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν», ἀντιμετώπισή μας ἀπό ἀνθρώπους πού πολύ εὔκολα “βαπτίζουν” αἵρεση, ὅ,τι θεολογικό ἀγνοοῦν, ἐπιστρα­τεύοντας, μάλιστα, καί ἄσχετη θεολογική ἐπιχειρηματολογία πού ἀντικρούεται καί ἀπό ἁπλῶς λογικά σκεπτομένους ἀνθρώπους.