Οἱ ἐπιλογές μας ἔχουν κόστος!
Καί ξαφνικά, ἐκεῖνο τό θλιμμένο πρωϊνό, τό πρῶτο τοῦ φετεινοῦ Μαρτιοῦ ἀνακαλύψαμε ὅτι σ’ ἐτοῦτον τόν τόπο δέν ὑπάρχει κανένας πού νά κάνει τή δουλειά του μέ τρόπο ὑπεύθυνο. Γιά μιά ἀκόμη φορά τό Κράτος –τό ὁποῖο στελεχώνουμε ἐμεῖς φυσικά– ἀποδείχθηκε κατώτερο τῶν περιστάσεων, ἀνίκανο νά διασφαλίσει τό αὐτονόητο, τό δικαίωμα τῶν πολιτῶν του στή ζωή. Ἔκπληξη ὀδυνηρή γιά ὅσους ἀρνοῦνταν νά δοῦν τήν πραγματικότητα, ὅπως τή ζούσαμε ὅλα αὐτά τά χρόνια. Δυστυχῶς μιά νέα πληγή ἄνοιξε στό σῶμα τῆς Ἑλλάδας μας.
Χορτάσαμε πόνο, σχεδόν συνηθίσαμε, συνεχίζει ὁ Ἑλληνισμός τήν πολύπαθη πορεία του μέσα στούς αἰῶνες. Σπάνια συμβαίνει κάτι πού θά μᾶς δώσει χαρά. Ὅμως γιατί πάλι ἐμεῖς, φτάνει πιά! Δέν μπορεῖ συνεχῶς καί τόσο συχνά τελευταῖα, νά συμβαίνουν μονίμως κακά.
Ἴσως μοῦ πεῖτε ὅτι παντοῦ συμβαίνουν καταστροφές· ὁ πόνος δέν ἀποτελεῖ μόνον Ἑλληνικό «προνόμιο». Ὁρῖστε, καί στή γειτονική Τουρκία σεισμός τρομερός, νά καί στήν Οὐκρανία πόλεμος, τό ἴδιο καί στή Σερβία πιό μπροστά, ἡ Συρία ὑποφέρει δώδεκα χρόνια τώρα, καί στήν Ἀμερική κάθε τόσο παίρνει κάποιος ἕνα ὅπλο καί σκοτώνει ἀθώους. Παντοῦ συμβαίνουν συμφορές. Τί νά κάνουμε ἡ ζωή εἶναι σκληρή. Ἐντάξει, ὅλοι ἔχουν τά δικά τους, ὅμως ἐδῶ παράγινε τό κακό. Καί ἀπ’ τό κακό πᾶμε στό χειρότερο. Ὅλα δείχνουν ὅτι κάτι δέν πάει καλά. Μᾶλλον πρέπει νά ψαχτοῦμε.
