ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Ὁ Ἁγιορείτης Γέροντας Σωφρόνιος Κεχαγιόγλου καὶ ἡ Ὀρθόδοξη πνευµατικὴ ἀναγέννηση τῆς νήσου Σκοπέλου.

Ὁ Ἁγιορείτης Γέροντας Σωφρόνιος Κεχαγιόγλου
 καὶ ἡ Ὀρθόδοξη πνευµατικὴ ἀναγέννηση τῆς νήσου Σκοπέλου.

 

Ἡ νῆσος Σκόπελος πρὶν “ἀπὸ τὴν λεγόµενη «τουριστικὴ ἀξιοποίηση»” ἐκαλεῖτο ἀπὸ µέρους τῶν εὐλαβῶν ἐπισκεπτῶν καὶ φίλων της µικρὸ Ἅγιον Ὄρος, ἐπειδὴ ἀκριβῶς τὸ περιβάλλον της μὲ τὴν ἡσυχαστικὴ φύση, τὴ διεσπαρµένη μὲ χαριτόβρυτα µοναστηράκια καὶ ἐξωκκλήσια, ἦταν µιὰ πνευµατικὴ ὄαση γιὰ τὸν κάθε πιστό. Φυσικά, σ’ ὅλα αὐτὰ πρέπει νὰ προστεθεῖ καὶ ἡ παρουσία κάποιων εὐλαβῶν Ἁγιορειτῶν Γερόντων, οἱ ὁποῖοι συνέβαλαν πολύ, ὥστε ἡ Σκόπελος νὰ καταστεῖ  νῆσος ἁγίων καὶ δικαίων.

Ἤδη ἀπὸ τότε, ποὺ ἄρχισαν νὰ ἰσχυροποιοῦνται οἱ πνευµατικοὶ δεσµοὶ Σκοπέλου καὶ Ἁγίου Ὄρους μὲ τὴν ἵδρυση τῶν λεγοµένων µετοχίων, πολλοὶ Γέροντες ἔφθαναν στὸ νησὶ γιὰ νὰ ἐνισχύσουν πνευµατικὰ τοὺς Σκοπελῖτες, ἀφοῦ µάλιστα γίνονταν καὶ διακοµιστὲς ἱερῶν θαυµατουργῶν Εἰκόνων, τοῦ Τιµίου Σταυροῦ καὶ πολλῶν Ἱ. Λειψάνων. Αὐτὸ ἄλλωστε µᾶς τὸ πιστοποιεῖ καὶ ἡ ἴδια ἡ µακρόχρονη πνευµατικὴ σχέση. Πολλοὶ δὲ ἀπὸ τοὺς πατέρες αὐτοὺς ἐξοµολογοῦσαν τοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς συνέδραµαν, ὥστε νὰ µποροῦν νὰ βιώνουν συνειδητὰ καὶ μὲ εὐλάβεια τὰ τῆς  ὀρθοδόξου πίστεως καὶ πνευµατικῆς ζωῆς.

Μεταξὺ τῶν Ἁγιορειτῶν, ποὺ ἦλθαν στὴ Σκόπελο στὸ τέλος τοῦ 19ου αἰ. ἦταν καὶ ὁ ἅγιος Γέροντας Σωφρόνιος Κεχαγιόγλου, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε τὸ 1839 στὴ Ραιδεστὸ τῆς  Μ. Ἀσίας, εἶχε σπουδάσει στὴ Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολὴ κι ἔγινε µοναχὸς στὴ Μονὴ Μεγίστης Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἀσκήτεψε στὰ Κατουνάκια καὶ στὴ συνέχεια κατέβηκε στὴν Ἀθήνα γιὰ τὴν ἔκδοση πατερικῶν βιβλίων, ὅπως τὸ «Συµβουλευτικὸν ἐγχειρίδιον» τοῦ Ἁγίου Νικοδήµου, «Διδασκαλία Μ. Ἀθανασίου πρὸς Ἀντίοχον Δούκα» κ.ἄ. Πρέπει δὲ νὰ σηµειωθεῖ ἐδῶ πὼς καὶ παλαιότερα, ὅταν ἀσκήτευε ὁ Γέροντας, ἐξέδωσε τὴν Κλίµακα τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, τόσο τὸ κείµενο, ὅσο καὶ τὴ µεταγλώτισσή του.

Τί σημαίνουν τὰ Χριστούγεννα ὅσο μεγαλώνουμε;

Τί σημαίνουν τὰ Χριστούγεννα ὅσο μεγαλώνουμε;

 

Ἔρχονται Χριστούγεννα! Γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ὁ χρόνος –ὄχι ὁ ἐκκλησιαστικός– πλησιάζει στὸ τέλος του, γιὰ ἀκόμα μιὰ φορὰ ἕνα τέλος ἑνώνεται μὲ μιὰ ἀρχή, αὐτὴ τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ἐπὶ γῆς παρουσίας Του. Προεορτάσωμεν, λαοί, Χριστοῦ τὰ γενέθλια μᾶς προτρέπει ἡ ὑμνογραφία τοῦ ἑσπερινοῦ τῆς 20ῆς Δεκεμβρίου. Στὸ πλαίσιο αὐτῆς τῆς προετοιμασίας προσπαθοῦμε ὅλοι μας κάθε χρόνο νὰ ἐντάξουμε ὅλες τὶς βιωτικές μας ἀσχολίες, προετοιμάζοντας τόσο τὸν ἑαυτό μας ὅσο καὶ τὸ περιβάλλον μας: Οἱ στολισμοὶ τοῦ σπιτιοῦ, ἡ ἀνταλλαγὴ τῶν δώρων, οἱ ἑτοιμασίες γιὰ τὸ χριστουγεννιάτικο τραπέζι μετὰ ἀπὸ τὴν τεσσαρακονθήμερη νηστεία, ὅλα αὐτὰ ἀποσκοποῦν ἀκριβῶς στὴν ὑπενθύμιση τῆς ἰδιαιτερότητας αὐτῆς τῆς ἡμέρας, ἡ ὁποία, ὡς τόσο ξεχωριστή, χρειάζεται καὶ ἐξίσου ξεχωριστὴ ὑποδοχή. Μὲ τὴ σκέψη μας προσηλωμένη στὸ ἐπερχόμενο γεγονὸς καὶ τὴ σημασία του, ὅλες οἱ ἑτοιμασίες ἀποκτοῦν ἕναν ξεχωριστό, ἑορταστικὸ χαρακτῆρα. Καμιὰ δουλειὰ δὲν μοιάζει ἴδια, κι ἄς εἶναι ἀπαράλλαχτη μὲ αὐτὲς ποὺ κάνουμε ὅλο τὸν ὑπόλοιπο χρόνο. Καὶ ξέρουμε ὅτι δὲν εἶναι ἴδια, γιατὶ αὐτὴ ἐδῶ προορίζεται γιὰ ἕνα διαφορετικό, ἕναν ἀνώτερο σκοπό. Πῶς γίνεται νὰ αἰσθανθοῦμε τὴ χαρὰ αὐτῆς τῆς ἑορτῆς στὴν πληρότητά της, ὅταν οἱ ἴδιοι δὲν εἴμαστε πλήρεις; Πῶς γίνεται νὰ συνειδητοποιοῦμε τὸν ξεχωριστὸ χαρακτῆρα τῆς ἡμέρας αὐτῆς, ὅταν οἱ προετοιμασίες μας δὲν εἶναι ξεχωριστές; Ἐξάλλου, ἡ εὐχαρίστηση ποὺ λαμβάνουμε ἀπὸ κάτι, τότε μόνο γίνεται πραγματικὴ εὐχαρίστηση, ὅταν ἔχουμε ἀφιερώσει χρόνο σὲ αὐτό.

ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΔΙΚΑΣΤΕΣ. ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ;

ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΔΙΚΑΣΤΕΣ.

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ;

 

Ὁ θρύλος λέει1, ὅτι στήν Πρωσία τοῦ 18ου αἰώνα, ὁ βασιλιάς Φρειδερίκος ὁ Β΄, ὁ  ἐπονοµαζόµενος Μέγας, πού εἶχε τό θερινό του ἀνάκτορο στό Πότσδαµ, ἐνοχλοῦνταν ἀπό τό θόρυβο πού ἔκαναν τά ἱστία τοῦ παρακείµενου ἀνεµόµυλου. Κάλεσε λοιπόν τό µυλωνά στό παλάτι ζητῶντας του νά τοῦ πουλήσει τόν µύλο, ὥστε νά τόν κατεδαφίσει καί νά ἀποκατασταθεῖ ἔτσι  ἡ γαλήνη του. Ὁ µυλωνάς ἀντέτεινε, πώς ὁ µύλος ἀποτελεῖ πατρική κληρονοµιά καί ἀρνήθηκε νά τόν πουλήσει. Ὁ βασιλιάς ὀργισµένος ἀπάντησε: «Δέν γνωρίζεις, ὅτι µπορῶ νά σοῦ πάρω τό µύλο χωρίς νά χρειαστεῖ νά σοῦ δώσω δεκάρα;» Καί ὁ µυλωνάς µέ παρρησία τοῦ διαµήνυσε: «Ναί, µεγαλειότατε, θά µποροῦσες, ἄν δέν ὑπῆρχε τό Δικαστήριο στό Βερολίνο».

Ὁ θρύλος πρωτοδηµοσιεύτηκε τό 1787, ἡ ρήση ὅµως τοῦ θρυλικοῦ µυλωνᾶ τοῦ Πότσδαµ χρησιµοποιεῖται ὡς τίς µέρες µας µέ τήν παροιµιώδη διατύπωση «ὑπάρχουν (ἀκόµα) δικαστές στό Βερολίνο», γιά νά δηλώσει, ὅτι ἡ κρατική αὐθαιρεσία µπορεῖ καί πρέπει νά ἐλέγχεται  ἀπό τή δικαστική ἐξουσία.

Η ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ΜΑΣ

Η ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ  ΓΙΟΡΤΗ ΜΑΣ

 

Ἦρθε καί πάλι ἡ ὡραιότερη ἐποχή τοῦ χρόνου: τά Χριστούγεννα! Ὄχι ὁ χειµώνας, ἀλλά τά Χριστούγεννα! Ὄχι τό χιόνι καί τά ἔλατα καί τά φαναράκια καί τά στολίδια, ἀλλά ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, πού κάνει ὄµορφο τό χιόνι –ἤ τή λιακάδα, ἤ τή συννεφιά– τά ἔλατα, τά φῶτα, τήν –ταλαίπωρη– ξεροψηµένη γαλοπούλα κι ὅλα τά ὑπόλοιπα.

   Ὁ πασίγνωστος συγγραφέας C. S. Lewis, ὁ δηµιουργός τοῦ ἐπίσης πασίγνωστου φανταστικοῦ κόσµου, τῆς Νάρνια, µᾶς δείχνει πολύ παραστατικά πόσο τραγικός εἶναι ὁ κόσµος µας: πάντα χειµώνας, ποτέ Χριστούγεννα!

   Γιατί, ἡ γῆ πού δέν γεννήθηκε ὁ Χριστός, ἔχει πάντα χειµῶνα. Πάντα παγωνιά τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώµατος! Τά πάντα χωρίς ζωή, νεκρά, τά πάντα ἔρηµα, ἀφιλόξενα, ὅλες οἱ ψυχικές δυνάµεις συγκεντρωµένες στήν ἄµυνα ἐναντίον τῶν ἄλλων, µήν µᾶς ἀγγίξουν µέ τήν παρουσία ἤ τήν συµπεριφορά τους, µήν µᾶς κάνουν νά τούς ἀγαπήσουµε, µήν µᾶς πληγώσουν! Ὅλη µας ἡ φροντίδα, νά κρατήσουµε τίς καρδιές µας κλειδωµένες στήν παγωµένη µας αὐτάρκεια, στόν ἄγονο, α-ζώντανο ἑαυτούλη µας. Ἡ αὐτοδικαίωσή µας, τυλίγει µέ τήν παγωµένη πνοή της τά πάντα, κρατῶντας τα σέ νάρκη, κάπου ἀνάµεσα σέ ζωή καί θάνατο.

Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟΥ

Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟΥ