ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Τεχνητή Νοημοσύνη

Ὅλο καί πιό συχνά ἀκούγεται ὅτι διανύουμε τήν 4η βιομηχανική ἐπανάσταση ἡ ὁποία διέπεται ἀπό συσκευές ὑψηλῆς τεχνολογίας, αὐτοματισμούς καί φυσικά τήν τεχνητή νοημοσύνη. Ὁ τελευταῖος, εἶναι ἕνας ὅρος πού χρησιμοποιεῖται ἀπό τά μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης κατά κόρον καί κοινῶς ἔχει γίνει τῆς μόδας. Καί ὅπως κάθε τί πού γίνεται τῆς μόδας καί τό συζητοῦν οἱ πάντες, θάβεται κάτω ἀπό βουνά παραπληροφόρησης καί ἡμιμάθειας, τά ὁποῖα ἀναμειγνύονται μέ τήν πραγματικότητα γιά νά πλέξουμε τελικά ἕνα γαϊτανάκι τό ὁποῖο δέν ἔχει οὔτε ἀρχή οὔτε τέλος, καί πού μέσα ἀπό τό ὁποῖο δέν μποροῦμε τελικά νά βγάλουμε ἄκρη. Ἐπειδή ὁ γράφων ἔχει ἀσχοληθεῖ ἐπισταμένα ἐπί σειρά ἐτῶν μέ τό ἀντικείμενο, στίς λίγες γραμμές πού ἀκολουθοῦν θά γίνει μιά προσπάθεια νά ξεκαθαρίσει τό τοπίο.

Ἀρχικά θά πρέπει νά ξεκαθαρίσουμε τήν ὁρολογία γιά νά ξέρουμε γιά τί μιλᾶμε. Στό συγκεκριμένο κλάδο χρησιμοποιοῦνται κατά κόρον δύο ὅροι, αὐτός τῆς “Μηχανικῆς Μάθησης” (ΜΜ) καί αὐτός τῆς “Τεχνητῆς Νοημοσύνης” (ΤΝ). Αὐτοί οἱ ὅροι, παρ’ ὅτι εἶναι διαφορετικοί χρησιμοποιοῦνται ὡς ταυτόσημοι καί αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς σύγχυσης.

Προεόρτιος λόγος...

 (Ποιμαντικά βιώματα)

Ὥρα βαθειὰ ὀρθρινή. Μὲ τὴν ἄχραντη τὴν ἡσυχία νὰ κυκλώνει τὸν ἄδειο τὸ ναό, μὰ περισσότερο μὲ τὸ λιτὸ τὸ φῶς τῶν καντηλιῶν ποὺ ἀπομένει μιὰν ἀψεγάδιαστη μαρτυρία γιὰ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο βιώνεται ἡ κάθε Ἀκολουθία, ἡ κάθε γιορτή. Γιατὶ στὶς μέρες μας πλήθυναν τὰ φῶτα, τὰ πολλὰ τὰ φῶτα, ἄνοιξαν οἱ τεράστιοι προβολεῖς καὶ καταυγάσανε τὸν κόσμο ὁλόκληρο, σὲ σημεῖο ὥστε νὰ μὴν ὑπάρχει ἀφώτιστος τόπος. Μόνο ποὺ οἱ ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων ἔπαψαν νὰ φωτίζονται πιά γιατὶ δὲν ἔχουν ἀνάγκη πλέον τὸν Θεῖο φωτισμό, ποὺ ξεκινάει ἀπὸ τὸ λιτό, τὸ ταπεινὸ τὸ λαδοκάντηλο καὶ στὴ συνέχεια μεταφέρεται στὸ μελισσοκέρι, ποὺ καῖνε, ὡς ἄλλη θυσία καὶ προσφορὰ στὰ ἱερὰ τὰ εἰκονίσματα.

«Εἰ τά ὁρώµενα οὕτω καλά,
 ποταπά τά ἀόρατα»;

Μιά κεντρική ἰδέα τῆς σύγχρονης ἐποχῆς µας εἶναι ὅτι µέ τήν πρόοδο τῆς ἐπιστήµης ὁ ἄνθρωπος ἀνακάλυψε «τήν ἀσήµαντη θέση του σέ σχέση µέ τό ὑπόλοιπο σύµπαν». Στά κείµενα πού προβάλλουν αὐτόν τόν ἰσχυρισµό γίνεται στερεότυπα ἀναφορά στήν ἀστρονοµική θεωρία τοῦ Κοπέρνικου (1473-1543) καί τίς παρατηρήσεις τοῦ Γαλιλαίου (1564-1642), οἱ ὁποῖοι ὑποστήριξαν πώς ἡ γῆ δέν εἶναι ἀκίνητη, ἀλλά ὅτι κινεῖται γύρω ἀπό τόν ἥλιο καί κατόπιν προβάλλεται περαιτέρῳ ἡ ἄποψη πώς µέ αὐτήν τήν «κοπερνίκειο ἀντιστροφή» ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος µέχρι τότε θεωροῦσε τόν ἑαυτό του κέντρο τοῦ σύµπαντος, ἔχασε τήν προνοµιακή του θέση καί ἐξέπεσε νά ζεῖ στό περιθώριο ἑνός ἀπειροελάχιστου πλανήτη, τῆς γῆς. Ἡ ὑποβάθµιση αὐτή τοῦ ἀνθρώπου συµπληρώθηκε µέ τήν ἐµφάνιση τῆς θεωρίας τοῦ Δαρβίνου, µέ τήν ὁποία ὑποστηρίχθηκε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι παρά ἡ συνέχεια καί ἡ ἐξέλιξη τοῦ πιό ἁπλοῦ µικροοργανισµοῦ, καθώς καί µέ τή βασική θέση τοῦ Φρόϋντ περί τοῦ ὅτι ὁ ἄνθρωπος κατά βάθος ἄγεται καί φέρεται ἀπό ἄγνωστες σέ αὐτόν ἐπιθυµίες πού κρύβονται στό ὑποσυνείδητό του.