“Δέν ὑπάρχει βεβαιότητα γιά τή νίκη, σέ ἕναν πόλεμο, οὔτε ἀκόμα καί ἄν ἔχεις τήν ὑπεροπλία, ἤ ἄν ἔχεις μεγαλύτερο στράτευμα. Ἡ νίκη καί ἡ ἐπικράτηση σέ ἕναν πόλεμο εἶναι τυχαία καί προϊόν κάποιας ευκαιρίας”, γράφει ὁ Ibn Khaldun, ἕνας Ἄραβας ἱστορικός τοῦ 14ου αἰῶνα.
Ἐμεῖς, ὅμως, ξέρουμε ὅτι “ἤτανε θέλημα Θεοῦ ἡ Πόλη να τουρκέψει.”
“Ἤτανε θέλημα Θεοῦ”, σέ μιά στιγμή, σέ μιά ροπή, μιά πύλη νά ἀνοίξει καί χίλια χρόνια νά γκρεμιστοῦν.
Γιατί ἡ οἰκουμένη δέν κατάφερε νά ἀντέξει τό “διά τοῦ Σταυροῦ πολίτευμα”! Καί ἔπρεπε νά πέσει ἡ Πόλη καί οἱ ἐκκλησιές της νά ἐρημώσουν καί νά ξεχάσουν οἱ Ρωμαῖοι ὅτι κάποτε ἀποπειράθηκαν νά ἐγκαταστήσουν ἐπί τῆς γῆς τό πολίτευμα τοῦ οὐρανοῦ.
Γιά νά περπατήσει ἡ ἀνθρωπότητα ἀνενόχλητη τό μονοπάτι πού τήν ὁδήγησε στόν “φωτισμένο” σύγχρονο πολιτισμό μας!
Ἕνας ἀνοιξιάτικος μήνας ἔγινε ἡ ἀρχή καί τό τέλος τῆς ἀπόπειρας τῆς ἐπί γῆς βασιλείας κατά τό οὐράνιο πρότυπο. Καί δυό αὐτοκράτορες μέ τό ἴδιο ὄνομα, ὁριοθέτησαν αὐτή τήν ἀρχή καί αὐτό τό τέλος. Καί στέκουν ὄρθιοι, ἀτάραχοι, προκαλῶντας τούς αἰῶνες καί τήν οἰκουμένη, σέ σύγκριση.
Δύο χρόνια πρίν, ὅταν βρισκόταν μακριά ἀπό τήν Πόλη, ὁ φίλος και συναγωνιστής τοῦ τελευταίου Κωνσταντίνου, εἶδε ἕνα ὄνειρο.
Γράφει ὁ ἴδιος: “τήν ἴδια νύχτα τῆς 28ης Μαΐου (τοῦ 1451) εἶχα ἕνα ὄνειρο: μοῦ φάνηκε ὅτι βρισκόμουν πίσω στήν Πόλη. Καί, καθώς ἔκανα τήν κίνηση νά προσκυνήσω καί νά ἀσπαστῶ τά πορφυρά ὑποδήματα τοῦ αὐτοκράτορα, ἐκεῖνος μέ σταμάτησε, μέ σήκωσε καί ἀσπάστηκε τούς ὀφθαλμούς μου. Τότε ξύπνησα καί εἶπα σέ αὐτούς πού βρίσκονταν μαζί μου: εἶδα αὐτό τό ὄνειρο. Σημειῶστε τήν ἡμερομηνία…”
Τό Γένος τῶν Ρωμαίων τή σημείωσε τήν ἡμερομηνία καί δέν τήν ξεχνάει. Οὔτε καί πρόκειται ποτέ νά τήν ξεχάσει. Ὅσες χιλιάδες χρόνια κι ἄν περάσουν, θά θυμᾶται ὅτι ἡ ἀπόπειρά του νά ἐγκαταστήσει ἐπί γῆς τό “διά τοῦ Σταυροῦ πολίτευμα”, κατέληξε, μέ δική του εὐθύνη, λόγω τῆς ἀναξιότητάς του, νά πνιγεῖ στό αἷμα καί νά σωριαστεῖ σέ ἐρείπια.
Κρῖμα!