Αρθρογραφία

Η χειροτονία των γυναικών, σύμφωνα με τη Θεολογία της Εκκλησίας μας, είναι απαράδεκτη!

Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή την χειροτονία σε διακόνισσα μίας γυναίκας στην Μητρόπολη Ζιμπάμπουε επανήλθε στην επικαιρότητα το ζήτημα της χειροτονίας των γυναικών. Υποστηρίχθηκε μάλιστα ότι «δεν υπάρχουν θεολογικά εμπόδια για τη χειροτονία των γυναικών». Κάτι τέτοιο όμως είναι παντελώς ανακριβές.

Πριν από κάθε άλλο επιχείρημα, υπάρχει το παράδειγμα της Παναγίας μας, η οποία αν και βρίσκεται πάνω από όλους τους Αγίους, δεν χειροτονήθηκε. Και αν η Παναγία δεν έλαβε την Ιερωσύνη, τότε ποιά γυναίκα θα τολμήσει, αυτό που δεν ετόλμησε η ίδια η Μητέρα του Θεού; Ίσως, κάποια δόγματα, που έχουν υποτιμήσει το Πρόσωπό Της και την έχουν υποβιβάσει σε μια απλή γυναίκα, να μην δίνουν σημασία, αλλά η Ορθόδοξη Θεολογία μας τιμά και σέβεται Αυτήν, που είναι η αποκατάσταση και το καύχημα όλων των γυναικών, στην πραγματική της αξία.

Όπως αφοπλιστικά είχε επισημάνει ο μακαριστός μας δάσκαλος πατήρ Βασίλειος Βολουδάκης σέ σχετική ομιλία του.^[1]

Είναι αλήθεια ότι «οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ» (Γαλ. 3, 28) και ότι άνδρες και γυναίκες έχουν δημιουργηθεί «κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσιν» (Γεν. 1, 26) του Θεού, όμως τα αγιογραφικά χωρία αυτά πού συχνά επικαλούνται οι νεωτεριστές, δεν δικαιολογούν σε καμία περίπτωση την χειροτονία γυναικών. Οι άνθρωποι της εποχής μας, ακόμη και θρησκευόμενοι, αγνοούν ότι τα φύλα είναι συνέπεια της πτώσης των πρωτοπλάστων. Ο Αδάμ και η Εύα λειτούργησαν με διαφορετικό τρόπο ο καθένας την κοινή ανθρώπινη φύση και γι’ αυτό διχάστηκαν «σέ δύο ἐλαττωµατικές ὑπάρξεις». Ο Θεός, ενώ είχε καλέσει αρχικά και τους δύο να άρχουν επί της κτίσεως (Γεν. 1, 28), εξαιτίας της πτώσεως, έδωσε διαφορετικές θεραπευτικές οδηγίες στον καθένα, ώστε να επιστρέψουν και πάλι στην κοινή ανθρώπινη φύση.

Όλα αυτά τα αναλύει λεπτομερώς ο μακαριστός π. Βασίλειος στο βιβλίο του «Ο Γάμος κατάργηση των φύλων». ^[2]

Γι’ αυτό τον λόγο πρέπει να γίνει κατανοητό ότι άνδρες και γυναίκες είναι ισότιμοι μεν, αλλά όχι ίδιοι και γι’ αυτό το κάθε φύλο αναλαμβάνει από τον Θεό το διακόνημα πού θα το βοηθήσει να συμπληρώσει τίς ελλείψεις του και να τελειοποιηθεί. Άλλο ισότητα και άλλο ισοπέδωση των φύλων! Αυτή την διδασκαλία παραλάβαμε από τον μακαριστό δάσκαλό μας και είναι αληθινή, γιατί είναι σύμφωνη με το Πνεύμα της Εκκλησίας μας και όχι με το πνεύμα της κάθε εποχής:

«Ο Θεός έπλασε άνθρωπο, όχι άνδρα και γυναίκα. Μετά την πτώση μας, το κάθε φύλο έχει τα δικά του φάρμακα από την Εκκλησία για να ολοκληρωθεί σαν άνθρωπος. Οι γυναίκες στην Εκκλησία έχουν άλλη θέση, όχι κηρυκτική. Όπως η καρδιά είναι κρυμμένη και δεν εκτίθεται, έτσι και οι γυναίκες δεν γίνονται κεφάλι, αλλά σιωπούν μέσα στην Εκκλησία. Προετοιμάζουν τους Λειτουργούς, μεγαλώνοντας σωστά παιδιά, προετοιμάζουν το Πρόσφορο για κάθε Θ. Λειτουργία, και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους εκτός του Αγ. Βήματος και εκτός της Ιερωσύνης. Στο Άγιο Βήμα δεν εισέρχονται κατ' ακρίβειαν ούτε καν άνδρες λαϊκοί, εκτός από τους νεωκόρους που υπηρετούν, πόσῳ μάλλον δεν επιτρέπεται η είσοδος σε γυναίκες, παρεκτός πολύ ειδικών περιπτώσεων (π.χ. άβατο σε γυναικείο μοναστήρι, όπου οι μοναχές μπορεί να εισέρχονται στο Αγ. Βήμα για τον καλλωπισμό του, εφόσον δεν μπορούν να εισέλθουν άνδρες) αλλά ποτέ στην Ιερωσύνη».^[3]

Πρέπει, νομίζω, να είμαστε πολύ προσεκτικοί όταν προσπαθούμε να μεταθέσουμε “ὅρια Αἰώνια”, μήπως, στην προσπάθεια μας να γίνουμε “προοδευτικοί”, πετύχουμε ακριβώς το αντίθετο και βλάψουμε και τους εαυτούς μας και τους άλλους.

^[1] Δείτε την σχετική με το ζήτημα διαδικτυακή ομιλία του Πρωτ. π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη, Περί τῆς Ἰερωσύνης γυναικῶν, στό: https://www.youtube.com/watch?v=pZMBdtg4K80

^[2] Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη, Ο Γάμος, κατάργηση των φύλων, Κατάδυση στην Ψυχοπαθολογία των δύο Φύλων, εκδ. Θυηπόλος, Αθήνα, 2010.

^[3] Απόσπασμα διαδικτυακής ομιλίας του Πρωτ. π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη με τίτλο «Πάντες οι Άγιοι και οι Αγίες δεν ισοπέδωσαν το φύλο τους!», στο https://youtu.be/ILBo5vepyoc

Μάϊος: Ενας μήνας, δύο αυτοκράτορες, μιά πόλη

ΣΗΜΕΡΑ - ΠΡΙΝ 571 ΧΡΟΝΙΑ!

“Δέν ὑπάρχει βεβαιότητα γιά τή νίκη, σέ ἕναν πόλεμο, οὔτε ἀκόμα καί ἄν ἔχεις τήν ὑπεροπλία, ἤ ἄν ἔχεις μεγαλύτερο στράτευμα. Ἡ νίκη καί ἡ ἐπικράτηση σέ ἕναν πόλεμο εἶναι τυχαία καί προϊόν κάποιας ευκαιρίας”, γράφει ὁ Ibn Khaldun, ἕνας Ἄραβας ἱστορικός τοῦ 14ου αἰῶνα.

Ἐμεῖς, ὅμως, ξέρουμε ὅτι “ἤτανε θέλημα Θεοῦ ἡ Πόλη να τουρκέψει.”

“Ἤτανε θέλημα Θεοῦ”, σέ μιά στιγμή, σέ μιά ροπή, μιά πύλη νά ἀνοίξει καί χίλια χρόνια νά γκρεμιστοῦν.

Γιατί ἡ οἰκουμένη δέν κατάφερε νά ἀντέξει τό “διά τοῦ Σταυροῦ πολίτευμα”! Καί ἔπρεπε νά πέσει ἡ Πόλη καί οἱ ἐκκλησιές της νά ἐρημώσουν καί νά ξεχάσουν οἱ Ρωμαῖοι ὅτι κάποτε ἀποπειράθηκαν νά ἐγκαταστήσουν ἐπί τῆς γῆς τό πολίτευμα τοῦ οὐρανοῦ.

Γιά νά περπατήσει ἡ ἀνθρωπότητα ἀνενόχλητη τό μονοπάτι πού τήν ὁδήγησε στόν “φωτισμένο” σύγχρονο πολιτισμό μας!

Ἕνας ἀνοιξιάτικος μήνας ἔγινε ἡ ἀρχή καί τό τέλος τῆς ἀπόπειρας τῆς ἐπί γῆς βασιλείας κατά τό οὐράνιο πρότυπο. Καί δυό αὐτοκράτορες μέ τό ἴδιο ὄνομα, ὁριοθέτησαν αὐτή τήν ἀρχή καί αὐτό τό τέλος. Καί στέκουν ὄρθιοι, ἀτάραχοι, προκαλῶντας τούς αἰῶνες καί τήν οἰκουμένη, σέ σύγκριση.

Δύο χρόνια πρίν, ὅταν βρισκόταν μακριά ἀπό τήν Πόλη, ὁ φίλος και συναγωνιστής τοῦ τελευταίου Κωνσταντίνου, εἶδε ἕνα ὄνειρο.

Γράφει ὁ ἴδιος: “τήν ἴδια νύχτα τῆς 28ης Μαΐου (τοῦ 1451) εἶχα ἕνα ὄνειρο: μοῦ φάνηκε ὅτι βρισκόμουν πίσω στήν Πόλη. Καί, καθώς ἔκανα τήν κίνηση νά προσκυνήσω καί νά ἀσπαστῶ τά πορφυρά ὑποδήματα τοῦ αὐτοκράτορα, ἐκεῖνος μέ σταμάτησε, μέ σήκωσε καί ἀσπάστηκε τούς ὀφθαλμούς μου. Τότε ξύπνησα καί εἶπα σέ αὐτούς πού βρίσκονταν μαζί μου: εἶδα αὐτό τό ὄνειρο. Σημειῶστε τήν ἡμερομηνία…”

Τό Γένος τῶν Ρωμαίων τή σημείωσε τήν ἡμερομηνία καί δέν τήν ξεχνάει. Οὔτε καί πρόκειται ποτέ νά τήν ξεχάσει. Ὅσες χιλιάδες χρόνια κι ἄν περάσουν, θά θυμᾶται ὅτι ἡ ἀπόπειρά του νά ἐγκαταστήσει ἐπί γῆς τό “διά τοῦ Σταυροῦ πολίτευμα”, κατέληξε, μέ δική του εὐθύνη, λόγω τῆς ἀναξιότητάς του, νά πνιγεῖ στό αἷμα καί νά σωριαστεῖ σέ ἐρείπια.