Ἡ Πνευµατική Ἐξουσία καί ἡ Ἀντιπολίτευσή Της
Ἐδῶ καί δέκα µῆνες, στή χώρα µας συµβαίνει τό ἑξῆς ἀπίθανο καί τραγελαφικό: Ἄνθρωποι πού δέν πιστεύουν ὄχι µόνο στήν ὕπαρξη τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ, ἀλλά οὔτε κἄν στήν ὕπαρξη κάποιας σκιώδους, ἀόριστης θεότητας –ἔστω καί ἀκολουθῶντας µιά ἐγγενῆ κλίση τῆς ἀνθρώπινης φύσης πού ψάχνει νά βρεῖ µιά παρηγοριά στήν ἀβεβαιότητα καί τήν προσωρινότητα τῆς ὕπαρξής της– ἀποφαίνονται µέ βεβαιότητα καί αὐθεντία γιά θέµατα τῆς Πίστεως. Καί, ἐνῶ οἱ ἴδιοι, στήν ἐπιστήµη τους, δέν ἀνέχονται κριτική οὔτε ἀπό ἀποδεδειγµένα καλύτερους συναδέλφους τους, θεωροῦν πολύ φυσικό νά µιλοῦν µέ “παπικό ἀλάθητο” γιά τό τί θέλει καί τό τί κάνει καί τό πῶς “σκέφτεται” καί ἐνεργεῖ, ἕνας Θεός τόν ὁποῖο δέν πιστεύουν ὅτι ὑπάρχει! Ἄρα, στρογγυλοκάθονται στό θρόνο τοῦ –κατά τή γνώµη τους– πεθαµένου Θεοῦ καί παίρνουν τή θέση Του, προκειµένου νά χειριστοῦν τά ἐλάχιστα “βλαµµένα” –κατά τήν ἄποψή τους πάντα– ὄντα, τά ὁποῖα ἐπιµένουν νά ἀρνοῦνται τό θάνατο αὐτοῦ τοῦ ἐνοχλητικοῦ ἀνύπαρκτου ἀόρατου –καί πάλι κατά τήν “ἀλάθητη” ἄποψή τους– ὄντος, Τόν θεωροῦν ζῶντα, Τόν θεωροῦν Κυρίαρχο τῶν κυριάρχων τοῦ κόσµου, Τόν θεωροῦν ἀρχηγό τῆς ζωῆς τους ἀλλά καί τοῦ θανάτου τους, πιστεύουν σέ Αὐτόν καί Αὐτόν, ὄχι φαντάσµατα καί φόβητρα καί ἀόρατους “µπαµποῦλες” καί, ἑποµένως, ἀρνοῦνται νά πανικοβληθοῦν, ἀπειθοῦν στίς κρατικές ἐπιταγές καί δηµιουργοῦν προβλήµατα!
Αὐτοί οἱ µή “βλαµµένοι”, πού καυχῶνται γιά τά πτυχία καί τίς “καρέκλες” τους ὅπως καυχῶνται καί γιά τίς προβληµατικές – τό λέω εὐγενικά, λόγῳ εὐπρεπείας– προσωπικές τους ζωές καί σχέσεις, ἄνθρωποι ἄξεστοι, ἀναιδεῖς, τυραννικοί καί παντελῶς ἀναίσθητοι στίς εὐαισθησίες καί στίς ἀνάγκες τῶν συνανθρώπων τους, αὐτοί πού, κάτω ἀπό τίς ἀνάλογες συνθῆκες, θά ἔµοιαζαν σέ ὅλα µέ τούς χειρότερους δυνάστες τῆς ἀνθρωπότητας, αὐτοί, τολµοῦν νά πιάνουν στό στόµα τους ὅ,τι ἱερώτερο ἔχει νά δείξει ἡ ἀνθρωπότητα ὅλα τά χρόνια τῆς ὕπαρξής της. Τολµοῦν καί µιλοῦν µέ ἀπόλυτο τρόπο γιά Μυστήρια ἀκατανόητα στούς ἀτροφικούς περί τά πνευµατικά ἐγκεφάλους τους, τούς κολληµένους σέ µυωπικές θεωρίες καί ἄψυχους µαθηµατικούς τύπους.
Ἔχει, πάντως, πολύ ἐνδιαφέρον νά παρακολουθήσει κανείς µέσα στήν Ἱστορία τοῦ ἀνθρώπινου εἴδους, ὅλων τῶν εἰδῶν τῶν κοινωνιῶν καί ὅλων τῶν λαῶν, αὐτή τή στενή σχέση ἀνάµεσα στίς δύο ἐξουσίες, στήν πνευµατική καί στήν πολιτική, πού συνυπάρχουν τόσο στενά, ὅσο στενά συνυπάρχει ἡ ἀνθρώπινη ψυχή µέ τό ἀνθρώπινο σῶµα. Καί ἔχει ἀκόµη περισσότερο ἐνδιαφέρον, ἄν σκεφτεῖ κανείς, ὅτι ὁ πρῶτος “πολιτικός” ὁ ὁποῖος εἰσήγαγε ἐξουσία παράλληλη µέ τήν αὐθύπαρκτη Ἐξουσία τοῦ Δηµιουργοῦ Θεοῦ, εἶναι ὁ Ἑωσφόρος! Αὐτός, πού ἦταν ὁ πιό φωτεινός, ὁ πιό λαµπρός, ὁ πιό ἔνδοξος, θεώρησε τόν ἑαυτό του ὅτι ἔχει τά “πτυχία” πού τόν ἐξισώνουν µέ τόν Θεό καί κατέβηκε σέ ἐκλογές.
Στίς “ἐκλογές” του, τόν “ψήφισε” ὅλο τό τάγµα του καί ἐτέθη κάτω ἀπό τίς διαταγές του. Δέν τόν “ψήφισε” ὅµως ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαήλ, ὁ ὁποῖος συγκράτησε ὅλα τά ἄλλα Ἀγγελικά Τάγµατα µέσα στήν ἐξουσία τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, ὁ Ἑωσφόρος ἔµεινε στήν “ἀντιπολίτευση”, χωρίς ἐλπίδα νά γίνει “κυβέρνηση”, µισῶντας µέ ὅλη τή σφοδρότητα τῆς ἀθάνατης ὕπαρξής του τόν πρῴην συν- ἄγγελό του, πού τοῦ στέρησε τήν εὐκαιρία νά ἁρπάξει τήν ἐξουσία ἀπό τόν Θεό.
Γι᾽ αὐτό, ἔψαξε ἄλλους “ψηφοφόρους” καί τούς βρῆκε, στόν Ἀδάµ καί στήν Εὔα, στό ἀνθρώπινο εἶδος. Ἔτσι, ἀπό τότε, ἡ ἀνθρωπότητα διχάστηκε ἀνάµεσα σέ δύο ἐξουσίες: στήν πνευµατική, ἀπό τήν ὁποία δέν µπορεῖ νά ἀπαλλαγεῖ, γιατί εἶναι ἡ ἐξουσία τοῦ Θεοῦ της, πού τήν κάλεσε ἀπό τήν ἀνυπαρξία στήν ὕπαρξη, καί στήν πολιτική, τήν ἐξουσία πού ἡ ἴδια ἡ ἀνθρωπότητα παραδίδει στήν “ἀντιπολίτευση” τοῦ Θεοῦ.
Στήν εἰδωλολατρική οἰκουµένη, οἱ δύο ἐξουσίες φαίνονταν νά συνυπάρχουν σέ πλήρη ἁρµονία, γιατί, οὐσιαστικά, καί οἱ δύο ἦσαν ἴδιες, οἱ δύο ὄψεις τῆς µιᾶς “ἀντιπολίτευσης” τοῦ Θεοῦ. Ἄρα, οἱ βασιλιάδες τῶν λαῶν χρειάζονταν τό ἱερατεῖο τους (ἱερεῖς τῶν εἰδώλων, µάγους, µάντεις, ἀστρολόγους, οἰωνοσκόπους, δρυΐδες, σαµάνους καί δέν ξέρω ποιούς ἄλλους) ὅλο αὐτό τό θίασο πού τούς ἐµψύχωνε, τούς προφήτευε, τούς βοηθοῦσε καί τούς ὑποστήριζε. Καί ὅλα φαίνονταν καλά.
Τό “πρόβληµα”, ξεκίνησε, ὅταν ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος καί ἦρθε στή γῆ, γιά νά διχάσει τό ἀνθρώπινο γένος, σέ δικούς Του καί σέ “κόσµο”. Τότε, µέ τή φράση τοῦ ἁγίου Ἰωάννου: «αὕτη ἐστιν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσµον, ἡ πίστις ἡµῶν» ἔγινε σαφής ἡ διαίρεση τῆς πολιτικῆς καί τῆς πνευµατικῆς ἐξουσίας.
Μιά διαίρεση πού κόστισε πολύ αἷµα, ἀθῷο αἷµα, ἅγιο καί µαρτυρικό αἷµα, ὥσπου ἦρθε ἕνας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἔδωσε στήν ἀνθρωπότητα µιά νέα προοπτική. Ἔδωσε ἕνα νέο κέντρο στήν οἰκουµένη, γιατί εἶδε, µέ τή διορατικότητα πού ἔβλεπε τά πάντα, ὅτι δέν βάζεις καινούριο κρασί σέ παλιούς ἀσκούς. Ὁ καιρός τῆς κοσµοκράτειρας Ρώµης εἶχε πιά περάσει. Τό αἷµα πού ἔχυσε καί ἡ ἀδικία της, πού ξεχείλισε, δέν µποροῦσε νά ἐξιλεωθεῖ.
Ἔδωσε, λοιπόν, τή Νέα Ρώµη, τήν Πόλη του, τήν Πόλη τοῦ Κωνσταντίνου. Ἔδωσε τή διαφορά στή νοοτροπία, σάν στρατιωτικός καί σάν αὐτοκράτορας καί σάν ἄνθρωπος καί ἔγινε δεύτερος Ἀρχάγγελος Μιχαήλ γιά τήν ἀνθρωπότητα, ἀκολουθῶντας τό παράδειγµα τοῦ πρώτου καί στάθηκε µπροστά στό χάος τῆς διαφθορᾶς, τῆς ἀδικίας, τῆς τρέλας, πού εἶχε ὁδηγήσει τήν οἰκουµένη ὁ θρίαµβος τῆς “ἀντιπολίτευσης” τοῦ Ἑωσφόρου καί εἶπε, γιά µιά δεύτερη φορά, τό «στῶµεν καλῶς»!
Καί δέν τό εἶπε µόνο θεωρητικά, ἀλλά ἔκανε πράξη τήν ἰδανική σχέση πολιτικῆς καί πνευµατικῆς ἐξουσίας, γιά νά τήν δοῦν, νά τήν κατανοήσουν καί νά τήν µιµηθοῦν καί οἱ άπόγονοί του, άλλά καί ὅλες οἱ γενεές πού θά ἀκολουθήσουν. Ὅταν ἡ αὐτοκρατορία του ἀπειλήθηκε πνευµατικά ἀπό τήν πρώτη αἵρεση τοῦ Ἀρείου, κατάλαβε ὅτι ἡ ἀπειλή ἐναντίον τῆς Πίστης εἶναι καί ἀπειλή ἐναντίον του καί ἀντιµετώπισε τόν κίνδυνο ὅπως ἀντιµετώπιζε ὅλους τούς πολιτικούς καί στρατιωτικούς κινδύνους, ἐσωτερικούς καί ἐξωτερικούς, ἀπό τήν ἀρχή ὡς τό τέλος τῆς ζωῆς του: γρήγορα, ἀποφασιστικά καί στήν καρδιά τοῦ προβλήµατος.
Συγκάλεσε τούς ἁρµόδιους νά βροῦν τήν ἄκρη µέ τόν πνευµατικό κίνδυνο, ὥστε ἐκεῖνος, µετά, ὁπλισµένος µέ τήν Ἀλήθεια, νά ἀντιµετωπίσει τόν πολιτικό. Καί ἐκεῖ, στήν Α´ Οἰκουµενική Σύνοδο, ἔδωσε τόν ὁρισµό τῆς ἰδανικῆς σχέσης ἀνάµεσα στήν πνευµατική καί στήν πολιτική ἐξουσία. Ἄν καί κοσµοκράτορας, κάθησε σάν ἴσος µεταξύ ἴσων, αὐτός πού εἶχε κερδίσει µέ τό σπαθί του ὅλον τόν κόσµο, ἴσος µέ αὐτούς, πού εἶχαν καταφρονήσει τόν κόσµο καί “τά τοῦ κόσµου”. Καί τούς εἶπε, “εἶµαι ἕνας ἀπό σᾶς. ἐσεῖς εἶσθε ἐπίσκοποι τῶν ἐντός, ἐγώ εἶµαι ἐπίσκοπος τῶν ἐκτός!”
Μέ ἄλλα λόγια, τούς εἶπε ὅτι σέ αὐτή τήν ἰσορροπία ἀνάµεσα στούς δύο κόσµους, τῆς αἰώνιας Βασιλείας καί τῆς ἐπίγειας βασιλείας, εἴµαστε µαζί, γιατί ἐσεῖς ὑπακούετε στόν Βασιλέα ὁ ὁποῖος εἶναι πάνω ἀπό µένα καί ἐγώ νικῶ στό δικό Του ὄνοµα καί µέ τό δικό Του Λάβαρο. Αὐτή ἦταν ἡ στιγµή τῆς Ἱστορίας πού ἡ ἀνθρωπότητα, µέ τό στόµα τοῦ ἐκπροσώπου της πρώτου αὐτοκράτορα, “ψήφισε” τήν ἐξουσία τοῦ Θεοῦ καί “καταψήφισε” τήν “ἀντιπολίτευση”.
Τό θεµέλιο τῆς ἑνότητας τῶν δύο ἐξουσιῶν, ἔµεινε στήν Ἀνατολή, µέ τή συνέχεια τῆς Ἀνατολικῆς Ρωµαϊκῆς αὐτοκρατορίας, παρ᾽ ὅλο πού, στό πέρασµα τῶν αἰώνων, οἱ κακίες τῶν ἐκπροσώπων τόσο τῆς πνευµατικῆς ὅσο καί τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, δηµιούργησαν χάσµατα.
Δέν ἦταν ὅµως τυχαῖο τό ὅτι ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος δέν ἀγαποῦσε τή Ρώµη καί οὔτε ἡ Ρώµη τόν ἀγάπησε ποτέ, οὔτε κἄν τότε πού τήν ἐλευθέρωσε ἀπό τή στυγνή τυραννία τοῦ Μαξέντιου καί τόν ὑποδέχτηκε σάν σωτῆρα της. Ἡ καρδιά τῆς Ρώµης ἔµενε πάντα εἰδωλολατρική. Ἀκόµα κι ὅταν εἶχε Χριστιανούς αὐτοκράτορες. Ἀκόµα κι ὅταν, σέ κάποια χρονικά διαλείµµατα, κράτησε τήν Ἀλήθεια, ἐνῶ ἡ Ἀνατολή βυθιζόταν στήν αἵρεση.
Βέβαια, βοηθήθηκε ἡ Ρώµη στό νά κρατήσει τήν εἰδωλολατρική καρδιά της, µέ τήν ἅλωσή της τόν 5ο αἰῶνα, ἀπό βαρβαρικά ἔθνη. Γιατί οἱ λαοί πού τήν ἀφάνισαν –ἤ τήν µετάλλαξαν, κατά τήν ἄποψη τῶν σύγχρονων ἱστορικῶν– εἶχαν κρατήσει καί αὐτοί τήν εἰδωλολατρική τους καρδιά καί ἀλαζονεία καί ἁρπαχτικότητα καί τήν κρατοῦν µέχρι σήµερα. Αὐτά τά Γοτθικά ὅπως καί τά ἄλλα ἔθνη τοῦ Βορρᾶ, πού διαµόρφωσαν τόν φυλετικό χάρτη τῆς Εὐρώπης, στάθηκαν –καί στέκονται– ἀπέναντι στήν πνευµατική ἐξουσία σάν κατακτητές καί ἐξουσιαστές καί ὄχι σάν µαθητές, κατά τήν παράδοση τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου. Αὐτό εἶναι ἀρκετό νά ἐξηγήσει τό γιατί ἡ Δύση δέν τόν ἀγάπησε ποτέ καί τόν κατασυκοφάντησε, καί γιατί στίς µέρες µας τόν ἀγαπάει ἀκόµα λιγότερο καί ἐξακολουθεῖ νά τόν συκοφαντεῖ.
Ἐξηγεῖ ἀκόµα τό γιατί στή Δύση ἡ πνευµατική ἐξουσία ἀνταγωνίστηκε τήν κοσµική καί προσπάθησε νά τήν ὑποτάξει καί νά τῆς ἐπιβληθεῖ, ἐνῶ ἡ κοσµική ἐξουσία µίσησε τήν πνευµατική καί ὁρκίστηκε νά τήν ἀφανίσει ἀπό τή ζωή τῶν ἀνθρώπων, πρᾶγµα πού, ὅσο περνάει ὁ καιρός, φαίνεται νά πετυχαίνει.
Τό φεουδαρχικό πολιτικό σύστηµα, στή Δύση, κατάφερε νά ἐξαχρειώσει σέ ἴσο βαθµό, τόσο τήν πολιτική, ὅσο καί τήν πνευµατική ἐξουσία. Ἀφοῦ ὁ πρῶτος γιός τῶν ἰσχυρῶν οἰκογενειῶν κληρονοµοῦσε τήν περιουσία, τόν τίτλο καί τήν πολιτική ἐξουσία, ἀπέµενε στόν δεύτερο ἡ ἐκκλησιαστική καριέρα, δηλαδή ἡ ἄσκηση τῆς ἐπιρροῆς τῆς οἰκογένειας στήν πνευµατική ἐξουσία. Μέ αὐτό τόν τρόπο, ἐπίσκοποι, ἡγούµενοι καί ἀνώτεροι ἐκκλησιαστικοί παράγοντες, ἤ θά ἦσαν ἄνθρωποι τῆς ἀριστοκρατίας, χωρίς καµία πνευµατικότητα –πολλές φορές µάλιστα τελείως ἄθεοι– συνηθισµένοι στή χλιδάτη καί ἔκφυλη ζωή, ἤ, πολύ χαµηλῆς καταγωγῆς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν προσκολληθεῖ µέ δουλοπρέπεια καί πλήρη ὑποταγή σέ “αὐλές” ἐκκλησιαστικῶν ἀξιωµατούχων, προκειµένου νά ἀναβαθµίσουν τήν ἀθλιότητα καί τήν µιζέρια τῆς ζωῆς τους καί οἱ ὁποῖοι, ὅπως ἦταν φυσικό, ἀκολουθοῦσαν τούς εὐεργέτες τους, στήν ἠθική παρακµή.
Ὅταν ἡ Ἀνατολή ἔφτασε στό κατώφλι τῆς ἐξοµοίωσης µέ τή Δύση, ἦρθαν οἱ Τοῦρκοι, ἡ µάστιγα, πού µᾶς ἐξιλέωσε µέ τά 400 χρόνια µαρτυρίου!
Μέχρι πού µᾶς δόθηκε µιά δεύτερη εὐκαιρία. Ἀπό ὅ,τι φαίνεται, ἐµεῖς ἀξιοποιοῦµε αύτή τή δεύτερη εὐκαιρία µέ τό νά δηλώνουµε πώς «ἀνήκοµεν εἰς τήν Δύσιν» ! Ἄρα, ἐπιλέγουµε ἐνσυνείδητα τή συµµετοχή στό διχασµό τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας ἀπό τήν πνευµατική, ἀντί τῆς ἁρµονίας τῆς θεµελιωµένης ἀπό 318 Ἁγίους καί Θεοφόρους Πατέρες καί ἀπό ἕναν Ἅγιο καί Ἀνεπανάληπτο Αὐτοκράτορα, πού ἕνωσε τή γῆ µέ τόν οὐρανό. Δηλαδή, ἐνῶ πρίν τήν Ἅλωση σταθήκαµε στό κατῶφλι τῆς ἐξοµοίωσης µέ τή Δύση, σήµερα, κάνουµε ἕνα βῆµα µπροστά! Καί µετά, τί;
Γιά Σχόλια: ninetta1blospot.com Νινέττα Βολουδάκη
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀριθμ. Τεύχους 218
Ὀκτώβριος 2020