Μνημοσύνου ἕνεκεν...
Μνήμη ἱερὰ καὶ πάνσεπτος
τοῦ π. Ἠλία Μαστρογιαννοπούλου
Τὸ θεωρῶ μεγάλη μου τιμή, ἀλλὰ καὶ μέγιστο χρέος νὰ πῶ δυὸ λόγια ταπεινὰ γιὰ ἕναν ὄντως σεβάσμιο Ἄνθρωπο τῶν καιρῶν μας, ποὺ ἀναχώρησε «διὰ τὰς αὐλὰς τοῦ Κυρίου μας» ἐδῶ καὶ λίγους μῆνες, τὴν 1η Φεβρουαρίου 2020: Καὶ μιλῶ γιὰ τὸν ὁσιακῆς βιοτῆς Γέροντα π. Ἠλία Μαστρογιαννόπουλο. Ἕνα πρόσωπο κορυφαῖο καὶ φωτεινό, τοῦ ὁποίου τὴ διαδρομὴ σφραγίζουν καί πολλά τιμητικά δημοσιεύματα γιά τό πρόσωπό του καί τήν Θεολογική καί Ποιμαντική του προσφορά.
Ἀξίζει κανεὶς νὰ μελετήσει τά συγγράμματα τοῦ π. Ἠλία γιά νά γνωρίσει τόν ἔνθεο παραδειγματισμὸ, τόν ὁποῖον μᾶς χαρίζει. Παραδειγματισμό ἱεραποστολικοῦ βίου καί διακονίας ἀψευδοῦς μέσα στὴν ἱστορικὴ ἀδελφότητα τῆς «ΖΩΗΣ», τῆς ὁποίας πολλά, πάρα πολλὰ στελέχη, διακόνησαν μὲ ζῆλο καὶ φόβο Θεοῦ τὴν Ἐκκλησία. Καὶ τὴν τίμησαν –ἄσχετα μὲ τὰ ὅσα λέγονται– γιατὶ δὲν εἶναι εὔκολο λ. χ. νὰ περιθωριοποιήσεις ἕναν ζηλωτὴ ἐργάτη τοῦ Εὐαγγελίου, τὸν ἀείμνηστο Ἀλέξανδρο Βάμβα ἤ νὰ διαγράψεις τὸν π. Ἰωάννη Ἀλεξίου, τὸν π. Νικόλαο Ἀρκᾶ κ. ἄ. ἀκόμη.
Συντονισμένος στὴν ἴδια συχνότητα ὁ π. Ἠλίας μὲ ἐκείνη τῶν πνευματικῶν του πατέρων καὶ ἱεροπρεπῶς διακονησάντων τὴν Ἀδελφότητα, κατόρθωσε ν’ἀφήσει, μέχρι σήμερα τὴ «σφραγίδα δωρεᾶς» του, στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ ποὺ ἄδολη πίστη καὶ ταπέινωση διακονοῦσε ἕως τὶς ἐσχατιὲς τοῦ ἐπιγείου του βίου. Γιατὶ γιὰ Ἐκεῖνον ἄφησε καριέρες καὶ ἀξιώματα κοσμικά, ὥστε νὰ ἀφιερωθεῖ στὸν ἕνα καὶ μοναδικό του προορισμό:Νὰ διακονήσει τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μέσω τῆς Ἀδελφότητος. Κι ὄχι μόνο αὐτὸς ὁ ἴδιος ἀλλὰ καὶ ὴ ἀδελφή του Σταματία. Πρόκειται γιὰ ἁγιασμένες Μορφὲς τοῦ 20ου αἰ, ποὺ τὰ πάντα κατέλιπον καὶ «ἠκολούθησαν τῷ Ἰησοῦ».
Ἀλήθεια, πόσο στὶς μέρες μας ὑπολογίζεται αὐτὸς ὁ ἱεραποστολικὸς ζῆλος, αὐτὴ ἡ θετικὴ ἀπάντηση στό Κυριακό, «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν...»( Μαρκ. 8, 34). Πόσο προσμετρᾶται στὴν εὐφυΐα καὶ καπατσωσύνη μας ἡ κίνηση νὰ χάνεις τιμές, δόξες ἐπίγειες, αὐτοπροβολὴ καὶ ἔπαρση, καὶ νὰ προσμετρᾶσαι μὲ τὸν ἔσχατο Μοναχό, τὸν ἁπλὸ παπᾶ, μὲ τὸ φτωχὸ διάκονο τοῦ Εὐαγγελίου;
Ὁ ὑποφαινόμενος εἶχε τὴν εὐλογία νὰ λάβει δυό φορές τὴν εὐλογία τοῦ Γέροντα.
Τὴν πρώτη φορὰ τὸ 1971, ἀνήμερα τοῦ Ἁγίου Προκοπίου, στὸ Μοναστήρι τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Σκοπέλου, ὅπου εἶχε μεταβεῖ μαζὶ μὲ τὸ πνευματικό του ἀναστημα, τὸν μακαριστὸ Μητροπολίτη Χαλκίδος Νικόλαον, γιὰ νὰ καταθέσουν τὰ εὐχετήρια, γιὰ τὰ ὀνομαστήρια τοῦ Γέροντος Προκοπίου, πού μόναζε ἐκεῖ.
Τὴ δεύτερη φορὰ ἦταν στὴν Ἁγία Παρασκευή Ἀττικῆς, στὸν χῶρο τῆς ἀδελφότητος, ἕνα χειμωνιάτικο ἀπόγευμα τοῦ 1991...
Τὶς κρατῶ καὶ τίς δύο συναντήσεις μέσα μου ὁλόφωτες καὶ πολὺ εὐλαβικὰ φυλαγμένες, γιατὶ ὁ Γέροντας ἦταν βρύση πνευματική, ποὺ ξεδιψοῦσε τὸν κάθε διψασμένο ὁδοιπόρο τοῦ βίου αὐτοῦ.
Τὴν εὐχή του νὰ ἔχουμε!
Τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ τοῦ Θεσβίτου 2020
Σκόπελος π. Κων. Ν. Καλλιανός
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Τεῦχος 216-217
Αὐγουστος-Σεπτέμβριος 2020
