Γιατί ἀξίζει νά παλέψουν οἱ Ἕλληνες;
Τήν πρώτη τοῦ περασμένου μήνα, ὅταν δηλαδή τό ρολόϊ τῆς ἱστορίας ἤθελε νά μᾶς θυμίσει τήν ἔναρξη τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγώνα τῶν Κυπρίων ἀδελφῶν μας, ἔτυχε νά βρίσκομαι στό πατρικό μου καί ὁ πατέρας μου, ὁ ὁποῖος τίς ἡμέρες ἐκεῖνες τοῦ 1955 ὑπηρετοῦσε τή στρατιωτική του θητεία, ἐνθυμούμενος τά γεγονότα ἐκείνης τῆς περιόδου μοῦ εἶπε: «Τί ἐνθουσιασμό εἶχε τότε ὁ Στρατός μας; Μπορούσαμε ἄν μᾶς ἔλεγαν νά πᾶμε κολυμπῶντας στήν Κύπρο». Ντράπηκα καί προσπέρασα τά λόγια του γιατί ἔνοιωθα ὅτι ἔπρεπε νά ἀπολογηθῶ γιά τό κατάντημα τοῦ τόπου μας σήμερα.
Νομίζω πώς μετά τή μεγάλη προσπάθεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ στόν δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τό Ἔθνος ἄρχισε νά βαδίζει ἕναν μεγάλο κατήφορο πού συνεχίζεται μέχρι τίς μέρες μας καί ποιός ξέρει ποῦ θά καταλήξει. Δέν πρέπει νά ὑπάρχει γεγονός τά τελευταῖα ἑβδομῆντα χρόνια πού νά ἀναδεικνύει ψυχικό μεγαλεῖο γιά τούς Ἕλληνες. Κάποιες λίγες ψυχές σώζουν τά προσχήματα καί μόνο στήν Κύπρο τό 1955 καί τά χρόνια πού ἀκολουθοῦν καί ἀργότερα τό 1974.
Ἐκτός ἀπό αὐτά, νομίζω πώς ὅπου ψάξει κανείς μόνο ὑποχωρήσεις, συμβιβασμούς καί ἧττες θά βρεῖ. Ὅπου νά κοιτάξεις σέ πιάνει θλίψη.
Μάταια θά ἀναζητήσει κανείς περιπτώσεις ἐθνικῆς ἐπιτυχίας. Ποῦ νά βρεθεῖ μιά συλλογική κατάκτηση μέσα ἀπό κάποιον ἀγῶνα πού δώσαμε οἱ Ἕλληνες γιά κάτι πού ἄξιζε; Καί μή θεωρήσετε ὡς τέτοιους ἀγῶνες τήν ἔνταξη στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, τούς Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες τοῦ 2004, τό Πολυτεχνεῖο, τήν Μεταπολίτευση ἤ κάτι ἀνάλογο πού θά ἀντιπρότειναν κάποιοι. Αὐτά σηκώνουν πολλή συζήτηση.
Γιά τίς κληρονομιές μας μιλῶ, γιά τίς ἀξίες πού μᾶς παραδόθηκαν, καί γιά αὐτές οἱ Ἕλληνες, τρεῖς γενιές τώρα, νομίζω ὅτι ἀγώνα δέν ἔδωσαν.
Τήν πίστη πού παραλάβαμε ἀπό τούς πατεράδες τους δέν τήν φυλάξαμε. Ἐλάχιστοι ἐκκλησιάζονται, ἀκόμα λιγότεροι θρησκεύουν καί οἱ περισσότεροι ἀδιαφοροῦν. Ὄχι μόνο ἀποποιηθήκαμε τήν ἰδιαιτερότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ ὡς σκεύους ἐκλογῆς τῆς Θείας Οἰκονομίας, ἀλλά μᾶλλον αἰσθανόμαστε ἐνοχές καί ἴσως ντροπή ἔστω καί γιά τήν ὑποψία νά ἔχουμε ὑπάρξει φορεῖς τῆς Θείας Χάριτος.
Ἡ χλιαρότητα πού χαρακτηρίζει τούς σύγχρονους Ἕλληνες ὁλοκληρώθηκε αὐτές τίς ἡμέρες, μέ τήν ἀδιαμαρτύρητη ἀποδοχή τοῦ ἐγχειρήματος τῆς Πολιτείας νά ἀποκλείσει τόν λαό ἀπό τή συμμετοχή του στήν ἱερότερη στιγμή τῆς λατρευτικῆς του ζωῆς, τό Πάσχα, γιά πρώτη φορά στά χρονικά. Ἔκλεισαν οἱ Ἐκκλησίες καί δέν ἐνοχλήθηκαν παρά ἐλάχιστοι. Καί προφανῶς ἀναμένονται χειρότερα.
Τήν ἱστορία μας τήν ἀρνηθήκαμε. Σιωποῦμε ἀπέναντι στήν ἀκαταπόνητη προσπάθεια τῶν ἐπιτηδείων πού ἐπιδιώκουν νά σπιλώσουν τίς ὡραιότερες σελίδες τῶν ἀγώνων τῶν προγόνων μας. Πόση πολεμική δέν δέχθηκε καί δέν συνεχίζει νά δέχεται τό 1821. Διεφθαρμένοι οἱ ἥρωες, ταξικός ὁ ἀγώνας, ἀποκύημα τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης. Ἀλλά καί τό 1912-13 καί τό 1940 ὕποπτα. Ἰμπεριαλισμός οἱ πρῶτοι ἀγῶνες, ἐσφαλμένη ἡ ἀντίσταση στά ἠπειρωτικά βουνά καί στά ὀχυρά, συναίνεση στά συμφέροντα τῶν μεγάλων, γιατί νά γιορτάζουμε τήν ἔναρξη καί ὄχι τή λήξη τοῦ πολέμου καί τόσα ἄλλα.
Γιατί νά μάθουν τἄχα τά παιδιά μας στό σχολεῖο τήν ἀλήθεια πού τό ἐπίσημο Κράτος τήν ἔκρυβε τόσα χρόνια ἀπό τούς πολῖτες του. Ἐπιμένουν κάποιοι, δῆθεν σπουδαῖοι, νά ἀναδείξουμε αὐτά γιά τά ὁποῖα θά πρέπει νά ντρεπόμαστε, ἀφοῦ ὅπως λένε ἐθνικό εἶναι ὅτι εἶναι ἀληθινό (ὡραῖο ἀκούγεται πράγματι). Ἄλλοι λένε νά ξαναγράψουμε τήν ἱστορία ἀπό κοινοῦ μέ αὐτούς πού μᾶς χωρίζουν πολλά ὡς καί ἀγῶνες αἵματος, καί ἄλλα τέτοια.
Καί νά δεῖτε τί ἔχει νά γίνει μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἐπετείου τῶν διακοσίων χρόνων ἀπό τήν ἐθνική μας παλιγγενεσία. Οἱ προβλέψεις λένε ὅτι θά δοῦμε πράγματα γιά τά ὁποῖα μᾶλλον θά τρίζουν τά κόκκαλα τῶν ἀγωνιστῶν. Ἐκεῖ νά δῶ πόσο θά θελήσουμε νά διεκδικήσουμε τό ἀληθινό καί ὄχι τό νεωτερίστικο. Θά δῶ ὅλους μας πόσο θέλουμε νά παλέψουμε γιά τά αὐτονόητα.
Χάσαμε ἀκόμη καί τήν αἴσθηση τῆς Πατριωτική μας τιμῆς καί τήν ἐθνική μας ἀξιοπρέπεια, μέ ἀποκορύφωμα τήν ἀναγνώριση ἀπό τήν Ἑλληνική Πολιτεία, ἐθνικότητας μέ ὄνομα διαχρονικά Ἑλληνικό στήν ἐπικράτεια ἄλλης χώρας καί ἐννοῶ βέβαια τήν ἀναγνώριση Μακεδονικῆς Ἐθνότητας. Μονίμως χάνουμε, μᾶς τό εἶπε εὐθέως καί ὁ προηγούμενος δήμαρχος τῆς Θεσσαλονίκης: «Χάσαμε πρέπει νά τό καταλάβουμε». Καί φανταστεῖτε ὅτι αὐτός ὁ ἀγώνας δέν ἦταν καί τίποτα δύσκολο. Εἰκοσιπέντε χρόνια ὑποτιθέμενης ἐκκρεμότητας καί οὐσιαστικά κανείς δέν τόλμησε νά μᾶς ζορίσει. Μόνοι μας βγάλαμε τά μάτια μας.
Ψάξτε νά βρεῖτε πότε κερδίσαμε κάτι μέ τόν ἀγώνα μας τώρα τελευταῖα καί πεῖτε μου. Ἀφήσαμε ἀνενόχλητους, δίχως ἀντίσταση, κάτι ψεύτικους νά φαλκιδεύσουν τό ὄνομά μας καί τήν τιμή μας. Ὅταν κατέβαινα γιά τό συλαλλητήριο πού ὀργανώθηκε στήν Ἀθήνα γιά τήν ὑπεράσπιση τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας, μοῦ ἔκανε ἐντύπωση πῶς οἱ περισσότεροι Ἀθηναῖοι ἔμειναν ἀσυγκίνητοι στό κάλεσμα, ἀραχτοί. Τούς ἔβλεπα ἀμέριμνους καθώς κατέβαινα τό δρόμο πρός τό Σύνταγμα μαζί μέ κάποιους λιγοστούς (Ἀθηναίους) ἐνῷ γιά τό σκοπό αὐτό εἶχαν ἔλθει στήν πόλη ἄνθρωποι ἀπό πολύ μακριά.
Ἡ φιλοπατρία, ἀπ’ τήν ἄλλη, ἔνοχη καί ὡς ὅρος ἀκόμη. Ποιός νά τολμήσει νά δηλώσει πατριώτης. Παραγράψαμε ἐκεῖνο τό ἀρχαῖο «ἁπάντων τιμιώτερον ἐστί ἡ Πατρίς». Ἀποφεύγουμε νά τήν ὑπηρετήσουμε μέ κάθε κόστος. Τά παιδιά μας, αὐτά πού σέ παλιότερες γενιές θεωροῦσαν τιμή νά φέρουν τά ὅπλα τῆς πατρίδας, σήμερα ζητοῦν ἀπ’ τούς γονεῖς νά δώσουν «γῆ καί ὕδωρ» προκειμένου νά ἐξασφαλίσουν τήν ἐκτέλεση τῆς θητείας τους ὅσο πλησιέστερα στό σπίτι καί ὅσο πιό ἄκοπα γίνεται. Φθάσαμε καί στό σημεῖο νά ἀναδείξουμε, χωρίς ντροπή, ἕναν φυγόστρατο ὡς σύμβουλο στρατηγικοῦ σχεδιασμοῦ τῆς Πολιτείας, ὥστε νά δώσουμε ἀνάλογο παράδειγμα.
Ἡ οἰκογένεια ὡς θεσμός κοινωνικοῦ βίου καί προϋπόθεση ἐθνικῆς συνέχειας κινδυνεύει νά ἀποτελέσει ναυάγιο. Ἐδῶ γιά νά συμπληρώσουμε τό κενό πού ἔχει δημιουργηθεῖ στόν κοινωνικό ἱστό ἔχουμε προσκαλέσει ὅποιον μπορεῖ νά προστρέξει, ἀπό τά ἐγγύς ὡς τά πέρατα τῆς ἀνατολῆς καί τῆς ἀφρικανικῆς ἠπείρου. Καί ἄν νομίζετε ὅτι ἡ οἰκογένεια δέν θέλει ἀγώνα θά σᾶς πῶ τί μοῦ ἀπάντησε ἕνας νεαρός σέ ἡλικία γάμου πού εἶχε ἤδη βρεῖ τό ἕτερον ἥμισυ: «ἐγώ φοβᾶμαι νά κάνω παιδιά» καί μᾶλλον δέν εἶναι ὁ μόνος. Βλέπετε εἶναι εὐκολότερο νά βγάζεις βόλτα τό σκύλο παρά νά μεγαλώνεις παιδιά. Θέλει κόπο τό πρᾶγμα.
Ὅσο γιά τήν ἀνθρωπιά μας, προαιώνια κληρονομιά τοῦ Ἕλληνα, τήν χάσαμε κι αὐτή. Φάνηκε ξεκάθαρα μέ τήν ἐπίσκεψη τῆς τελευταίας ἐπιδημίας. Εἴμασταν αὐτά τά χρόνια κλεισμένοι στόν ἑαυτό μας, ἀλλά αὐτή τή φορά φτάσαμε στό σημεῖο ἀκόμη καί νά ἐνοχοποιήσουμε τόν διπλανό μας χάρη στήν ἴσως νομιζόμενη ἀπειλή μιᾶς ἀσθένειας. Πάει ὁ συνάνθρωπος, ἀρκεῖ νά ζήσουμε ἐμεῖς. Φοβόμαστε πιά μέχρι καί τούς δικούς μας ἀνθρώπους. Ἀγώνα θέλει ἀδελφοί μου ἡ ἀνθρωπιά, ἄν ἀπορεῖτε, καί ἴσως τόν μεγαλύτερο καί στερήσεις, ἴσως καί θυσίες. Οἱ πρόγονοί μας μπροστά στόν στερημένο, στόν πάσχοντα ἤ γιά χάρη αὐτοῦ πού ἦταν σέ κίνδυνο δέν δίσταζαν καί νά πεινάσουν ἤ καί νά ρισκάρουν τή δική τους ἀσφάλεια.
Ψάχνω νά βρῶ τί θά ἀφήσουν οἱ Ἕλληνες κληρονομιά στά παιδιά τους ἀπό αὐτά πού παρέλαβαν καί δυσκολεύομαι νά βρῶ. Πῶς ἄλλωστε θά γινόμασταν Εὐρωπαῖοι ἄν κρατάγαμε τίς κληρονομιές μας.
Ἀδελφοί μου ὅμως, νομίζω ὅτι τό σπουδαιότερο ἀγαθό, ἡ βαρύτερη κληρονομιά ἀπό ὅσα παραλάβαμε εἶναι ἡ λευτεριά μας. Τήν ἀξία της χρειάσθηκε πολύς χρόνος γιά νά τήν ἐννοήσουμε οἱ Ἕλληνες. Τώρα τελευταῖα διάβασα ὅτι, ὅταν ἡ Ἐπανάσταση κινδύνευε τά χρόνια πού ὁ Ἰμπραήμ κατέκαιγε τήν Ἑλλάδα ὑπῆρχαν Ἕλληνες, ἐκ τῶν πρώτων, πού κανόνιζαν νά πᾶνε στόν Σουλτάνο καί νά δηλώσουν ὑποταγή γιά τό Ἔθνος καί πραγματικά λυπήθηκα.
Φοβᾶμαι πώς ἡ λευτεριά μας θά εἶναι τό ἑπόμενο διακύβευμα. Ἄν εἴχατε τήν εὐκαιρία νά βγεῖτε ξημερώματα σέ μιά ἀπό τίς Ἐθνικές Ὁδούς, αὐτόν τόν καιρό τῶν ἀπαγορεύσεων καί νά βλέπετε τίς πινακίδες τῆς τηλεματικῆς νά σᾶς θυμίζουν ὅτι ἡ κυκλοφορία τῶν πολιτῶν ἀπαγορεύεται καί ὅτι ἐσεῖς ἐνδεχομένως δέν ἔχετε τίς προϋποθέσεις, ἴσως καταλαβαίνατε τί ἐννοῶ. Ἄν θέλετε πάλι, μπορεῖτε νά θυμήσετε στόν ἑαυτό σας ὅτι, γιά νά βγεῖτε ἀπό τό σπίτι σας ἀπό τά μέσα τοῦ περασμένου Μαρτίου πρέπει νά ζητήσετε ἄδεια καί θά μέ ἐννοήσετε. Οἱ καιροί ἔχουν ἤδη ἀλλάξει.
Ὅταν μετά τήν 11η Σεου (τή γνωστή) ρωτήθηκαν οἱ Ἀμερικανοί, σέ ἔρευνα πού ἔγινε, ἄν ἐπιθυμοῦν περισσότερη ἀσφάλεια καί λιγότερη δημοκρατία ἤ τό ἀντίστροφο, ὀφείλω νά σᾶς πῶ ὅτι ἀπάντησαν πώς θέλουν περισσότερη ἀσφάλεια.
Ἕνας στίχος τοῦ γνωστοῦ τραγουδιοῦ «Μακεδονία ξακουστή» λέει: «Οἱ Μακεδόνες δέν μποροῦν νά ζοῦνε σκλαβωμένοι, ὅλα καί ἄν τά χάσουνε ἡ λευτεριά τούς μένει». Ὁ καιρός θά δείξει ἄν ἰσχύει τό ἴδιο καί γιά ὅλους τούς Ἕλληνες, ἄν οἱ ἴδιοι θά ἔχουν τή διάθεση νά παλέψουν, τοὐλάχιστον γιά νά διατηρήσουν τήν ἐλευθερία τους στό ἐπίπεδο πού τήν ἀπολαμβάνουν σήμερα ἤ ὄχι. Τά πρῶτα δείγματα μᾶλλον δέν εἶναι ἐνθαρρυντικά.
Καί νά θυμᾶστε, ὁ Μεγαλομάρτυρας τοῦ Γολγοθᾶ τό εἶπε καθαρά «βλέπετε μή τίς ὑμᾶς πλανήσῃ»!
Δημήτριος Κοσκινιώτης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 113
Μάϊος 2020