«ΟΥΚ ΟΙΔΑΤΕ ΤΙ ΑΙΤΕΙΣΘΕ»
Ὁ Κύριος καί οἱ Μαθητές του ἀνεβαίνουν πρός τά Ἱεροσόλυμα. Ὁ Κύριος τούς ἀποκαλύπτει πάλι τί πρόκειται νά τοῦ συμβεῖ ἐκεῖ. Θά παραδοθεῖ στούς ἀρχιερεῖς καί τούς γραμματεῖς, θά τόν καταδικάσουν σέ θάνατο καί θά τόν παραδώσουν στά ἔθνη (Ματθ. 20, 17-19). Οἱ ἐθνικοί θά τόν ἐμπαίξουν, θά τόν ἐμπτύσουν, θά τόν κολαφίσουν, θά τόν μαστιγώσουν καί θά τόν θανατώσουν σταυρώνοντάς τον. Τήν τρίτη ἡμέρα θά ἀναστηθεῖ.
Σάν νά μήν εἶχαν ἀκούσει αὐτές τίς δυσάρεστες, θλιβερές ἀποκαλύψεις τοῦ Διδασκάλου, οἱ δύο γιοί τοῦ Ζεβεδαίου Ἰάκωβος καί Ἰωάννης ἀποχωρίζονται ἀπό τούς ἄλλους Μαθητές, πλησιάζουν τόν Ἰησοῦ πού προηγεῖται καί ζητοῦν νά ἱκανοποιήσει τό αἴτημα πού θά τοῦ διατυπώσουν. Θέλουν νά καθίσουν ὁ ἕνας στά δεξιά καί ὁ ἄλλος στά ἀριστερά του, ὅταν θά ἔλθει στή δόξα του, ὅταν καθίσει σέ θρόνο. Ὁ Κύριος ἤρεμα τούς ἐπισημαίνει ὅτι δέν ξέρουν τί ζητάνε. «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε». (Μαρκ. 10, 38) Κατά τόν Εὐαγγελιστή Ματθαῖο (20, 20) οἱ δύο Μαθητές εἶχαν μαζί τους καί τήν μητέρα τους, πού ἀφοῦ προσκύνησε τόν Διδάσκαλο, διετύπωσε τό αἴτημα τῶν γιῶν της.
Ἐπηρεασμένοι ἀπό τήν ἐπικρατοῦσα ἀντίληψη – προσδοκία ἔβλεπαν τόν Κύριο σάν ὑποψήφιο κοσμικό ἄρχοντα πού θά ἐλευθέρωνε τό ἔθνος τους ἀπό τούς ξένους κατακτητές. Εἶχαν προηγηθεῖ οἱ Πέρσες, οἱ Ἕλληνες τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου καί τῶν διαδόχων του καί τώρα εἶχαν ἀφέντες τούς Ρωμαίους. Τό ὁμολογοῦν οἱ δύο Μαθητές στόν Ἄγνωστο πού πορευόταν μαζί τους πρός Ἐμμαούς: «ἡμεῖς δέ ἠλπίζομεν ὅτι αὐτός ἔστιν ὁ μέλλων λυτροῦσθαι τόν Ἰσραήλ» (Λουκᾶ 24, 21).
Οἱ γιοί τοῦ Ζεβεδαίου ἐλησμόνησαν τήν ταπεινή τους καταγωγή, ἀπό τήν ἀγάπη τους γιά τόν Χριστό! Γιατί, ἄν ὁ Ἰησοῦς ἦταν ὑποψήφιος κοσμικός ἄρχοντας, ποιά προσόντα εἶχαν αὐτοί νά καταλάβουν δύο καίριες θέσεις εὐθυνῶν; Ὁ Κύριος δέν ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι τόν λαό του, τό ἔθνος του, τό ἀνθρώπινο γένος. Αὐτοί μᾶλλον δέν ἔβλεπαν ἔτσι τίς θέσεις δίπλα στόν Κύριο, ἀλλά ἐκινοῦντο ἀπό ὑπέρμετρη ἀγάπη πρός τόν Διδάσκαλό τους, ἀλλά κινδύνευαν νά παρασυρθοῦν ὅπως οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν καί οἱ μεγάλοι, πού κατεξουσιάζουσι αὐτῶν (Μαρκ. 20, 42).
Φαίνεται ὅτι δέν εἶχαν λάβει ὑπόψη τους τούς κινδύνους αὐτοῦ τοῦ αἰτήματος ὅπως τούς εἶχαν διδαχθεῖ ζῶντας τρία χρόνια κοντά του. Ψαράδες ἦσαν καί τούς ἐκάλεσε νά γίνουν ἁλιεῖς ἀνθρώπων, ψυχῶν ὄχι ὀπαδούς πολιτικοκοινωνικοῦ κινήματος ἐξουσίας. Γιά νά καλέσουν τούς συνανθρώπους τους στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στόν Παράδεισο πού, ἀφρόνως φερόμενοι εἶχαν ἐγκαταλείψει. Τί εἶχαν διδαχθεῖ ἐπί τρία χρόνια κοντά του; Ποιά ἀπό τίς διδασκαλίες του ἀποτελοῦσε ἐκπαίδευση, προετοιμασία ἀσκήσεως πολιτικῆς ἐξουσίας; Ποιό ἦταν τό σάλπισμά του; Εἶχε τό παραμικρό στοιχεῖο πολιτικῆς ἤ ἔστω ἐθνοαπελευθερωτικῆς χροιᾶς τό «μετανοεῖτε ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 4, 17);
Ὁ Κύριος πρός τήν δόξα ἐπορεύετο. Δόξα του ὁ ἐμπαιγμός, ὁ ἐμπτυσμός, οἱ κολαφισμοί, ἡ μαστίγωση, ὁ σταυρικός θάνατος. Δέν εἶχαν ἀκόμη ὁλοκληρωθεῖ πνευματικά καί ἦταν ἀδύνατον νά καταλάβουν ὅτι κορώνα τοῦ Χριστοῦ θά ἦταν ὁ ἀκάνθινος στέφανος!
Τοῦ ἐζήτησαν νά ἱκανοποιήσει τό αἴτημά τους. Αὐτός δέν τούς εἶχε πεῖ «Αἰτεῖτε καί δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε καί εὑρήσετε, κρούετε καί ἀνοιγήσεται ὑμῖν· πᾶς γάρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καί ὁ ζητῶν εὑρίσκει καί τῶν κρούοντι ἀνοιγήσεται» (Ματθ. 7, 7-8); Ἀσυνεπής ὁ Διδάσκαλος; Ὄχι βέβαια! Ἐμεῖς δέν ξέρουμε τί ζητᾶμε. Πολλές φορές δέν ξέρουμε τί θέλουμε. Γνωρίζουμε τί εἴμαστε; Ποιός καί γιατί μᾶς ἐδημιούργησε; Τί εἶναι ἡ ἐπίγεια φάση τῆς ζωῆς μας; Ποῦ πηγαίνουμε; Τί χρειαζόμαστε γιά νά πορευόμαστε ἀσφαλῶς πρός τόν προορισμό μας; Ἀντί νά ζητᾶμε ἀπό τόν Πατέρα μας «γνώρισον μοι ὁδόν ἐν ᾗ πορεύσομαι», ζητᾶμε πρόσκαιρα καί ἐφήμερα πράγματα, ὄχι σπάνια παράλογα, ἐπικίνδυνα, μόνον γιά τό σῶμα, ὄχι γιά τήν ψυχή, ἀσφαλῶς μετά ἀπό ὑπαγόρευση τοῦ δόλιου ἐχθροῦ μας.
Μήπως πρέπει νά τόν εὐχαριστήσουμε γιά ὅσες φορές δέν ἱκανοποίησε αἴτημά μας, ἀλλά μᾶς ἀπάντησε «οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε»; Ἐκεῖνος δέν ξέρει καλύτερα ἀπό ἐμᾶς τί χρειαζόμαστε καί πότε τό χρειαζόμαστε; Καί γιατί λησμονοῦμε πόσα καί πόσα μᾶς ἔχει δώσει προτοῦ τά ζητήσουμε;
«Οὐκ οἶδατε τί αἰτεῖσθε». Ἐζήτησαν θέσεις κοσμικῆς ἐξουσίας. Ὁ Κύριος τούς ἐκάλεσε σέ κάτι ἀσυγκρίτως σημαντικότερο. Νά γίνουν συνεργάτες τοῦ Θεοῦ στό σχέδιό του γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου!
Νίκος Τσιρώνης
Οἰκονομολόγος
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 212
Ἀπρίλιος 2020