ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

 Ἡ γραπτή ἐπικοινωνία μας μέ τούς ἐνορῖτες μας, πού ἄρχισε ἁπλά καί ἀπέριττα μέ ἕνα 8σέλιδο τεῦχος τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2002, στήν πορεία τῶν ἐτῶν, μέ τήν ἀγάπη, τό ἐνδιαφέρον καί τόν ἐνθουσιασμό τῶν ἐνοριτῶν μας (πού ἦσαν οἱ πρῶτοι καί βασικοί ἀναγνῶστες του), τό Περιοδικό μας ἐπεξετάθη καί σέ ἐκτός ἐνορίας ἀναγνῶστες, μέσῳ δέ τοῦ διαδικτύου ἔτρεξε σέ ὅλες σχεδόν τίς Εὐρωπαϊκές χῶρες, στήν Ἀμερική, στή Ρωσία, στήν Αὐστραλία, στόν Καναδᾶ.

Δοξάζουμε τόν Θεό μας γι’ αὐτήν τήν ἐξέλιξη τῆς Περιοδικῆς μας ἐκδόσεως, ἡ ὁποία ὠφέλησε καί ὠφελεῖ πρῶτα ἐμᾶς καί τούς συνεργάτες μας, γιατί μᾶς ὑποχρεώνει νά παραμένουμε διαρκῶς σκυμμένοι στίς Πηγές τῆς Οὐρανίου Παραδόσεώς μας καί νά ἀντλοῦμε ἀπό ἐκεῖ καί ΜΟΝΟΝ ἀπό ἐκεῖ τά Νάματα Ζωῆς «τῆς νῦν καί τῆς Μελλούσης».

Ὡστόσο, δέν μποροῦμε νά πιστεύσουμε τό πῶς ἐφθάσαμε ἕως ἐδῶ, διότι μετρῶντας κάθε μῆνα τίς ἀσθενικές μας δυνάμεις καί τήν ἀπορία μας γιά τό πῶς θά καταρτισθῆ τό τεῦχος κάθε μηνός, ὥστε καί «κρεῖττον τῆς σιγῆς» νά εἶναι, καί ἐγκαίρως ἕτοιμο, διαπιστώνουμε κάθε φορά ὅτι τό ἀποτέλεσμα ξεπερνᾶ κατά πολύ τίς δυνάμεις μας ἀλλά καί τήν συγκρότησή μας, ὁπότε τό συμπέρασμα ἐξάγεται ἐκ τῶν πραγμάτων καί γι’αὐτό ἐγκάρδια καί ὁλόψυχα ἀποδίδουμε τίς εὐχαριστίες μας στόν Πανάγαθον Θεόν μας, πού ἐνεργεῖ εὐεργετικά καί ἀναζητεῖ ἀκόμη καί τήν παραμικρή καλή πρόθεση ἐκ μέρους μας γιά νά τήν μεταμορφώση σέ ὠφέλιμο ἀποτέλεσμα!

Ὅταν “γεννήθηκε” τό Περιοδικό μας, ἐπικρατοῦσαν στήν Πατρίδα μας ἐντελῶς διαφορετικές συνθῆκες, ἀπό αὐτές, πού κυριαρχοῦν σήμερα καί, συνεπῶς, ἦταν ἀρχικά διαφορετικό τό πλάνο καί οἱ στοχεύσεις τοῦ περιεχομένου τῶν ἄρθρων του. Μέχρι τό 2005 ἐστόχευαν τά ἄρθρα τῆς «Ἐνοριακῆς Εὐλογίας» στήν καλλιέργεια τῆς πνευματικῆς σχέσεως τῶν ἐνοριτῶν μας μέ τήν Ἐκκλησία μας καί μεταξύ μας. Ἐστόχευαν ἀποκλειστικά στόν πνευματικόν καταρτισμό μας καί στήν σύσφιξη τῶν σχέσεών μας, σέ τέτοιον, μάλιστα, βαθμό, ὥστε νά μήν ἀρκούμεθα μόνο στήν μεταμόρφωση τοῦ ἐκκλησιάσματος τοῦ Ναοῦ μας σέ μιά πνευματική οἰκογένεια, ἐπιγείου χρονικῆς διαρκείας, ἀλλά νά ποθοῦμε τήν ἐπέκτασή τῆς σχέσεώς μας μέ τήν οἰκογένειά μας αὐτήν καί «πέραν τοῦ τάφου»!

Βεβαίως, ὁ σκοπός μας αὐτός δέν ἄλλαξε μετά τό 2005, γιατί αὐτός ὁ σκοπός εἶναι τό κυρίως ζητούμενο, ἀφοῦ αὐτός εἶναι καί ὁ Σκοπός τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μας. Ὡστόσο, ἐπειδή ἀπό τό 2005 διακρίναμε τήν καλπάζουσα δυναμική τῆς Πολιτικῆς ἐξουσίας νά εἰσβάλη στήν Περιοχή τοῦ Θεοῦ, σφετεριζομένη τήν ἀποκλειστική ἁρμοδιότητα τῆς Ἐκκλησίας, στή διαμόρφωση τοῦ ἤθους τῶν ἀνθρώπων, διευρύναμε τήν θεματολογία τῶν ἄρθρων μας, ἀναπτύσσοντας θέματα, πού συσχετίζουν τήν Θεολογία μέ ὁλόκληρη τήν πνευματική ζωή τῶν πολιτῶν, τήν 24ωρη καθημερινή ζωή καί ὄχι μόνο ἐκείνη πού καλύπτει τίς λιγοστές ὧρες τῶν Λατρευτικῶν Ἱ. Ἀκολουθιῶν, στίς ὁποῖες συμμετέχουν –ἄν συμμετέχουν– οἱ πολῖτες ἐκκλησιαζόμενοι.

Αὐτή ἡ διάσταση τῆς Θεολογίας, πού ἀγκαλιάζει ἐποπτεύουσα ὁλόκληρη τήν ἐπίγεια ζωή, ὅπως, βεβαίως, καί τήν Πολιτική (χωρίς, ὅμως, οἱ Κληρικοί νά ἀσκοῦν Πολιτειακά ἀξιώματα), ὄχι μόνο ἔχει ἐξασθενίσει στήν Πατρίδα μας, μετά τήν δολοφονία τοῦ Καποδίστρια, ἀλλά καί ἔχει ἐντελῶς διαστραφεῖ, μέχρι τοῦ σημείου νά πιστεύουν σήμερα οἱ περισσότεροι Κληρικοί καί λαϊκοί ὅτι ἡ Θεολογία καί ἡ Ἐκκλησία δέν πρέπει νά ἔχουν καμμιά σχέση μέ τήν Πολιτική!

Στήν ἐξασθένιση αὐτοῦ τοῦ ἀπό «Κτίσεως Κόσμου» βιώματος τῶν Πιστευόντων στόν Θεό μας ἀνθρώπων συνετέλεσε –ἐκτός τοῦ ἐκ τῆς ραθυμίας μας πνευματικοῦ μας νυσταγμοῦ– καί ὁ ἐφησυχασμός τῶν Κληρικῶν καί τοῦ Ποιμνίου μας, λόγῳ τοῦ μή φανεροῦ –πλήν, ὅμως, ὑπούλου– πολέμου τῶν Πολιτικῶν ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, πρᾶγμα τό ὁποῖο ἔδιδε τήν ψευδαίσθηση ὅτι δέν φθείρεται στήν Πατρίδα μας, οὔτε κινδυνεύει τό «διά τοῦ Σταυροῦ Πολίτευμα».

Καί ὅμως! Ἡ φθορά ἐπῆλθε καί ὁ ἀποχριστιανισμός τῆς ἁγιοτόκου Ἑλλάδος ἔγινε ὑπερβολικά αἰσθητός (σέ ἐμᾶς τοὐλάχιστον) ἀπό τίς ἀρχές τοῦ ἔτους 2005, μέ τίς ἀλλεπάλληλες Πολιτικές κορῶνες, πού ἔδιδαν τό σύνθημα γιά τήν πιό συστηματική καθυπόταξη τῆς Ἐκκλησίας στό Κράτος καί τήν μείωση τῆς ἐπιρροῆς Της, ὥστε νά διαφεντεύουν καί νά ρυθμίζουν τίς ψυχές τοῦ λαοῦ μας οἱ Πολιτικοί, γιά νά ἐπιτευχθῆ τό καταχθόνιο σχέδιο τῶν Παγκοσμίων πατρώνων τους.

Ἀπό τότε, ἰδιαιτέρως, τό Περιοδικό μας συμμετεῖχε σέ ὅλες τίς πνευματικές μάχες καί προσπάθησε μέ τίς ἀσθενικές του δυνάμεις νά συμβάλη σέ ἕνα ἀγῶνα πού, γιά νά ἀποβῇ νικηφόρος, προϋποθέτει άγωνιστές γίγαντες! Παρά ταῦτα, δέν μείναμε ὀρφανοί, ἀλλά ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ μᾶς φανέρωσε συνεργάτες, τούς ὁποίους μεταμόρφωσε σέ πύρινους ἀρθρογράφους, κατά τό Ἁγιογραφικό «ὁ πραΰς, ἔστω μαχητής»!

Σέ κάποιο ἑπόμενο τεῦχος θά προσπαθήσουμε νά ὑπενθυμίσουμε τά πεδία τῶν μαχῶν μας, ὄχι –βεβαίως– πρός ἔπαινο καί αὐτοθαυμασμό μας (αὐτό θά ἦταν ἀνεπίτρεπτη ἀφροσύνη), ἀλλά γιά νά καταδείξουμε τό εὖρος τοῦ πολυμετώπου ἀγῶνος, πού πρέπει πάσῃ θυσίᾳ νά γίνῃ καί, μάλιστα, τάχιστα, μέ τήν συστράτευση ὅλων μας.

Ἕως τότε, θά περιμένουμε μέ ἀδημονία τίς κρίσεις καί τίς ἐπικρίσεις τῶν ἀναγνωστῶν μας, γιά τήν μέχρι σήμερα πορεία τοῦ Περιοδικοῦ μας, σ’ αὐτήν τήν κρίσιμη γιά τήν Πατρίδα μας ἐποχή! 

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 200

Ἀπρίλιος 2019

 

 

Σεβαστέ μου π. Βασίλειε,

Τήν εὐχή Σας! Ἐπί τῇ ἐκδόσει τοῦ διακοσιοστοῦ τεύχους τοῦ περιοδικοῦ Σας «Ἐνοριακή Εὐλογία», θά ἤθελα νά Σᾶς συγχαρῶ καί νά μοιραστῶ μαζί μέ Ἐσᾶς καί τούς ἀναγνῶστες τοῦ ἐντύπου μερικές σκέψεις μου. Θεωρῶ ὅτι ὁ Κύριός μας εὐλόγησε πλουσίως καί αὐτή Σας τήν προσπάθεια, διότι μέσα ἀπό τό περιοδικό Σας δοξάζεται τό Πάντιμο Ὄνομά του. Δοξάζεται πρωτίστως διά τοῦ ἐνδιαφέροντος ὅλων τῶν συντελεστῶν αὐτῆς τῆς προσπάθειας, μέ ἐπικεφαλῆς Ἐσᾶς, τό ὁποῖο φαίνεται τόσο στήν καλαισθητική μορφή τοῦ περιοδικοῦ, ὅσο καί στήν ὕλη του.

Τό κάθε ἄρθρο γραμμένο μέ πρωτοτυπία, ἀνταποκρινόμενο στήν ἐπικαιρότητα, διευρύνει τούς πνεύματικους ὁρίζοντες τῶν ἀναγνωστῶν καί δίδει λύσεις. Πάνω ἀπ’ ὅλα ὅμως, νομίζω ὅτι δοξάζεται τό Ὄνομα τοῦ Κυρίου μας, διά τοῦ ὅλου πνεύματος τοῦ περιοδικοῦ. Ἀντιλαμβάνομαι ὅτι διασώζει καί παραδίδει ἀναλλοίωτη τήν διδασκαλία τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ὅπως αὐτή βιώθηκε ἀπό τούς συγχρόνους, ἀλλά καί τούς παλαιοτέρους Ἁγίους Πατέρας καί Διδασκάλους Της.

Αὐτό, κατά τήν ταπεινή μου ἄποψη, ἀποτελεῖ τρόπο δοξολογίας τοῦ Θεοῦ μας, συντελεῖ δέ στό νά συναντοῦμε ὅλοι ἐμεῖς, οἱ ἀναγνῶστες τοῦ περιοδικοῦ, μιά πνευματική ὄαση, ἰδιαίτερα στήν ἐποχή μας κατά τήν ὁποία ἐπικρατεῖ πνευματική ξηρασία. Εὔχομαι ὁ Χριστός μας νά Σᾶς δίδει δύναμη νά συνεχίζετε αὐτό τό ψυχωφελές ἔργο.

 

ἐφημέριος «Ἱ.Ν Ἁγίου Νικολάου Αἰγίνης».