Η ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΜΑΣ,
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ!
Ἀκοῦμε ὅλοι μας ἀνθρώπους νά ζητοῦν ἐπίμονα ἀπαντήσεις καί λύσεις στά ἀλλεπάλληλα ἀδιέξοδα τῆς ἐποχῆς μας, πού ὅλο καί περισσότερο πληθαίνουν καί σάν ἁλυσσίδες μᾶς σφίγγουν, ὅπως οἱ ἁμαρτίες μας. Ζητοῦν ἔστω καί μιά ἀπάντηση στό γιατί πληθαίνει καθημερινά τόσο πολύ ὁ παραλογισμός καί γίνεται περίπλοκη ἀκόμη καί μιά ἁπλῆ συννενόηση.
Οὐσιαστικά, βέβαια, εἶναι ρητορικές οἱ διερωτήσεις τῶν ἀνθρώπων, ἀφοῦ δέν εἶναι διατεθειμένοι –τοὐλάχιστον οἱ περισσότεροι– νά ἀκούσουν ἤ νά προβληματισθοῦν σοβαρά, ἀλλά μόνο γιά νά διαμαρτυρηθοῦν καί νά ζητήσουν εὐθῦνες, κυρίως ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχουν, ἀκόμη καί ἀπ’ τόν Ἴδιο τόν Θεό! Ἄραγε, δέν γνωρίζουν τήν ἀπάντηση ἐκεῖνοι, πού ἐνῶ ἔχουν βγάλει τελείως τόν Θεό ἀπό τή ζωή τους καί τίς ἀσχολίες τους, ὅταν τούς συμβῆ κάτι θλιβερό καί ἀντίξοο, τότε ξαφνικά Τόν ...θυμοῦνται, ἀλλά, καί πάλι, μόνο γιά νά Τοῦ ζητήσουν τόν λόγο;
Ὡστόσο ὑπάρχουν καί ἐκεῖνοι οἱ λίγοι, πού, ἐνῶ θέλουν τήν Ἀλήθεια, τόσο ἀπό τήν κακή ἐπήρεια τοῦ ἑαυτοῦ τους, τοῦ «παλαιοῦ ἀνθρώπου, τοῦ φθειρομένου κατά τάς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης», ὅσο καί ἀπό ἐμᾶς τούς Ποιμένες τους, ἔχουν τόσο πολύ μπερδευτεῖ, ὥστε νά ἐνεργοῦν σάν πνευματικά ὑπνωτισμένοι. Χάθηκε τό Ὑπέρτατο Κριτήριο καί γι’ αὐτό καί ἡ λογική. Μοιάζουμε παγιδευμένοι μέσα στόν ἴδιο τόν κόσμο μας, πού μᾶς τόν ἔφτιαξαν, τόν διαφήμισαν, τόν θαυμάσαμε, ἐνθουσιασθήκαμε, γιατί μᾶς τόν παρουσίασαν ὡς τήν αὐθεντικώτερη ἐκδοχή ζωῆς, τόσο πολύ κατοχυρωμένη ἐπιστημονικά, ὥστε νά ἀναγκασθοῦμε σιγά-σιγά νά τήν θεωροῦμε ὡς τή μόνη ἀλήθεια καί τήν Πίστη μας σάν μιά ἁπλῆ θρησκευτικοκοινωνική ἀλληγορία, πού μοιραῖο εἶναι νά ξεθωριάζη συνεχῶς κάτω ἀπό τό χρυσοποίκιλτο πέλμα τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ τοῦ ‘‘πολιτισμοῦ’’ τῶν ἀπογόνων τοῦ Κάϊν!
Μιλοῦμε συνεχῶς γιά τόν ἀποχριστιανισμό τῆς Πατρίδος μας καί κοντόφθαλμα βλέπουμε τόν ἀποχριστιανισμό της, μόνο ὅταν γίνεται καί Νόμος τοῦ Κράτους, ἐνῶ ὅταν κυλάει ἀποχριστιανισμένη ἡ ζωή μας δέν ἀνησυχοῦμε καθόλου. Τά παιδιά μας, ἀφοῦ κανείς δέν τούς δίδαξε τόν γάμο, συζοῦν, γιατί οἱ γονεῖς τους εἶναι διατεθειμένοι νά τούς πληρώνουν τά πάντα ὅσο συζοῦν, ἀρκεῖ νά μήν προχωρήσουν στόν γάμο προτοῦ ... “τακτοποιηθοῦν” οἰκονομικά! Ἔτσι, συζῶντας χωρίς μυστηριακή εὐλογία καί χωρίς εὐθῦνες, ἐπιδιδόμενοι μόνο σέ ἀχαλίνωτη σεξουαλική δραστηριότητα, σύντομα φθάνουν στόν κορεσμό, πού ὁδηγεῖ ἀκόμη καί στήν ἐκτροπή τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ὅπως ὁμολογήθηκε πρόσφατα μέ τήν ἀνατριχιαστική φράση: «τό ψάρι ψήνεται καί ἀπό τίς δυό μεριές»!
Μικροί καί μεγάλοι δέν κατηχοῦνται, δέν ἐκκλησιάζονται, ἐνῶ στίς οἰκογένειες, πού ἔχουν ἀκόμη κάποιες ἀρχές, θεωρεῖται ἀπόδειξη θρησκευτικότητος τό νά ἐκκλησιάζεται ἀπό ἕνα μέλος τῆς οἰκογένειας κάθε Κυριακή ὡς ...ἐκπρόσωπός της!
Ἀπό τήν ἄλλη μεριά, ἐμεῖς οἱ Ποιμένες, ἀποκοπήκαμε ἀπό τούς Πνευματικούς Πατέρες μέ ρίζες στήν ἁγιασμένη Ζωή καί προσκολληθήκαμε σέ φρέατα συντετριμμένα νά μᾶς ὁρμηνεύουνε νά ἀποστηθίζουμε τά ἐγχειρίδια τῆς ματαιότητος γιά ὁδηγούς Ποιμαντικῆς καί Ψυχολογίας καί νά ὁδηγοῦμε τούς ἀνθρώπους κατευθύνοντάς τους στό πῶς θά μετατρέψουν καί τήν ψυχή τους ἀκόμη σέ χῶμα!
«Πάντα, κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά»! Πουθενά Οὐρανός, πουθενά ἀναζήτηση τοῦ πραγματικοῦ, τοῦ Οὐρανίου Σύμπαντός μας. Κυνηγοῦμε τίς μαῦρες τρῦπες τοῦ μαυρισμένου ἀπό τίς καταθλίψεις μας Γαλαξία, χωρίς καμμιά ἀνάγκη γιά φῶς «ἐκ Φωτός», χωρίς καμμιά ἀνάγκη νά μετάσχουμε, ἐπί τέλους, στήν ἀληθινή ἀνθρώπινη φύση μας, πού ἔχει μόνο Θέληση καί ὄχι γνωμικά θελήματα, ὅπως καταντήσαμε ἐμεῖς τό ἀνθρώπινο γένος.
Ἀποκομμένοι ἀπό τήν πραγματική ἀνθρώπινη φύση μας, ἐξόριστοι στήν αὐτιστική διεκδίκηση τῆς μοναξιᾶς τοῦ γνωμικοῦ –δηλαδή, τοῦ ἀτομικιστικοῦ μας– θελήματος, δέν ἔχουμε καταλάβει, οὔτε κατά πώς φαίνεται εὐκαιροῦμε νά καταλάβουμε, ὅτι ἡ Παγκοσμιοποίηση πού μᾶς χαλκεύουν καθημερινά δέν πρόκειται νά ὁδηγήση στήν ἑνότητα τῆς ἀνθρωπότητος, ἀφοῦ σύνθημα-δόλωμα γιά τήν ὁριστική καί τελειωτική αἰχμαλωσία μας εἶναι πώς οἱ ἐπιλογές τοῦ καθενός μας καί οἱ προσανατολισμοί μας εἶναι τό καλό καί ὄχι αὐτό πού μᾶς Φανέρωσε Ὁ Κατασκευαστής μας Θεός!
Ποιά σωστική Παγκοσμιοποίηση ἐπιτυγχάνεται μέ αὐτά τά συνθήματα; Ἀφοῦ ἐκτοπίσθηκε τό «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ», πού πραγματοποιεῖται μόνο μέ τήν ἐνσυνείδητη μετοχή μας στήν ἀνθρώπινη φύση πού δέν ἔχει γνῶμες ἀλλά μόνο Φυσική Θέληση τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε ἡ μόνη Παγκοσμιοποίηση πού περιμένουμε εἶναι ἡ ἀπολυταρχία τοῦ κακοῦ καί ἡ βιαία ἐπιβολή τῶν ὑπηρετῶν του «ἐπί πᾶσαν σάρκα»!
Θά παραμείνουμε, ἄραγε, γιά πάντα ἀπομονωμένοι στό ὁρατό Σύμπαν ἤ θά ἀναζητήσουμε τήν ἀληθινή ἀνθρώπινη φύση μας, πού ἀνήκει σέ δύο Σύμπαντα, ἀφοῦ ὁ Δημιουργός μας εἶναι Ποιητής «ὁρατῶν τε καί ἀοράτων»; Ἡ ἀνθρώπινη φύση μας εἶναι ψυχοσωματική, γι’αὐτό, ἐνῶ κατοικεῖ στή γῆ, ἐν οὐρανῷ πολιτεύεται, διδάσκεται, καθοδηγεῖται.
Ὅσο πεισματικά καί νά θέλουν νά μᾶς κρατήσουν προσηλωμένους στό ὁρατό Σύμπαν, γιά νά μᾶς ἔχουν ‘‘τοῦ χεριοῦ τους’’ οἱ «αἰχμαλωτεύσαντες ἡμᾶς», ἀλλά ἀκόμη καί ἄνθρωποι πού θεωροῦνται δικοί μας, γιατί εἶναι Ποιμένες, διδάσκοντάς μας, πώς ἀπό τόν ἀπομονωτισμό ξεφεύγεις ὅταν συναναστρέφεσαι μέ ἀνθρώπους τοῦ κόσμου, τοῦ «γνωμικοῦ θελήματος», δέν πρέπει νά πλανηθοῦμε.Γιατί ὁ Ἴδιος ὁ Θεός ΕΠΡΑΞΕ καί μᾶς ΕΔΙΔΑΞΕ ἀκριβῶς τά ἀντίθετα. Μᾶς ἔδωσε σύγχυση γλωσσῶν γιά νά μᾶς προστατεύση ἀπό τούς ἀνθρώπους πού προβάλλουν τή γνώμη τους σάν ἰσόθεοι καί, κυρίως γιά νά μᾶς προφυλάξη ἀπό τήν συναναστροφή μας μέ αὐτούς. Μᾶς εἶπε «ἔξελθε» καί «ἐκ τῆς συγγενείας σου», ἄν αὐτή ἡ συγγένεια σέ ἀπομακρύνει ἀπό τήν συγγένεια τοῦ Θεοῦ, ἀκόμη «καί ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου», ἄν ὁ πατέρας σου εἶναι μονοσύμπαντος!
Ὁ Θεός μᾶς θέλει ἀνθρώπους δύο Συμπάντων, γιά νά λαμβάνουμε τίς Ὁδηγίες τοῦ Οὐρανοῦ καί νά πράττουμε τό Θέλημά Του, «ὡς ἐν Οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς». Δέν μᾶς θέλει μονοσύμπαντους, γιά νά μᾶς ὁδηγοῦν οἱ χρυσοπληρωμένοι τυφλοί ὁδηγοί «τοῦ αἰῶνος τούτου, τοῦ ἀπατεῶνος». Καί γιά νά γίνη αὐτό χρειάζεται, πρίν ἀπό ὅλα, ἡ ἀπομόνωσή μας ἀπό τίς «καθέδρες λοιμῶν», καθ’ ὅτι «φθείρουσιν ἤθη χρηστά ὁμιλίαι κακαί».
Ὁ ἐπίβουλος, ὅμως, τοῦ Θεοῦ μας αἰῶνας, βρῆκε τόν τρόπο νά γκρεμίση γιά ἄλλη μιά φορά τό γένος τῶν ἀνθρώπων καί νά ξανακτίση τόν Πύργο τῆς Βαβέλ, ἐπινοῶντας «φροντιστήρια ξένων γλωσσῶν» γιά νά ἑνώση τά Ἔθνη μέ τήν λοιμική ἀσθένεια τοῦ ἀποπροσανατολισμοῦ καί νά τά πείση ὅτι στήν ἐποχή μας δέν φθείρονται τά νοήματα τῶν ἀνθρώπων ἀπό τίς συναναστροφές τους, ὅπως πίστευε ὁ ...ὀπισθοδρομικός ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος!
Ἡ καλπάζουσα, ὅμως, σημερινή πραγματικότητα, ὄχι μόνο δικαιώνει «τόν Οὐρανομήκην καί Μέγαν Παῦλον», ἀλλά μᾶς ἀποκαλύπτει πλέον ὁλοφάνερα ὅτι τό ἀνθρώπινο γένος ὁδηγεῖται ἰλιγγιωδῶς στήν παραφροσύνη. Ἐκτός, ἄν ἀναλάβη Προσωπικά, πλέον ὁ Θεός μας!
π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 190-191
Ἰούνιος-Ἰούλιος 2018
