ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

 

Στά πλούσια ἀναγνώσματα τῶν Ἱ. Ἀκολουθιῶν τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς διαπιστώνουμε –ἄν μετέχουμε στά τελούμενα μέ ἐπίγνωση– ὅτι ἡ Ἐκκλησία συνεχῶς μᾶς παραλληλίζει τά ἐπίγεια μέ τά ἐπουράνια ἀλλά καί τά συσχετίζει μεταξύ τους γιά νά μᾶς προσανατολίση σωστά στόν τρόπο τῆς σωτήριας προετοιμασίας μας, ὄχι μόνο γιά τό Πάσχα, ἀλλά καί ἐπέκεινα.

Τί σημαίνει αὐτό;

Ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας βηματίζει καί μέ τόν νηπιακό μας βηματισμό, παρακολουθῶντας μας ἀπό κοντά, σάν τήν μητέρα πού στρατίζει τό νήπιό της, καί γι’ αὐτό μᾶς ἔχει κοντά–κοντά τίς γιορτές γιά νά ἔχουμε κοντινά “πιασίματα” καί νά ξεθαρρεύουμε μέ τό ὅραμα τοῦ στηρίγματος πού πλησιάζει, ἀλλά μᾶς ἀνοίγει καί τήν προοπτική τῆς αἰωνίας ἀνέσπερης Ἡμέρας, ὅταν δέν θά χρειάζεται νά μετρᾶμε τόν χρόνο, γιατί θά ἔχη καταργηθεῖ τό τέλος του.

Γιά τήν Ἐκκλησίας μας Πάσχα, κυρίως, δέν εἶναι τό ἐτήσιο, τό ἐπετειακό, ἀλλά τό ὁριστικό πέρασμά μας «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν» τήν ὁριστικά καθοριστική μας ἐπιλογή νά ζήσουμε ὁλοκληρωτικά, ψυχοσωματικά καί ὄχι μόνο μέ τά γονιδιώματά μας. Νά ζήσουμε ἐν Χριστῷ ψυχοσωματικῶς καί ὄχι μόνο νά συνεχίσουμε νά ζοῦμε ὅπως ἔχουμε συνηθίσει, μέ τά θελήματά μας καί μέ λίγη θρησκευτική ἐπάλειψη, πού δέν ἔχει ἀντοχή, καί δέν μᾶς βοηθάει νά ἀντέξουμε τή Ζωή, ἀλλ’ οὔτε καί τή ζωή μας.

Ἡ Ἐκκλησία μας, λοιπόν, συσχετίζει τά ἐπίγεια μέ τά ἐπουράνια γιά νά μᾶς δώση οὐσιαστική βοήθεια στόν πνευματικό μας ἀγῶνα καί νά διορθώση τήν διχασμένη πορεία μας, τήν διχοτόμηση τῆς ψυχῆς μας σέ δύο τρόπους ζωῆς: ἕνα καθημερινό καί ἕνα Κυριακάτικο! Δέν θέλει νά ἀλλάζουμε τή ζωή μας, ὅπως ἀλλάζουμε τά ροῦχα μας σέ διάφορες περιστάσεις.

Μέ αὐτό τό πρόβλημα ἔχουμε ἀσχοληθεῖ ἀρκετές φορές, ὅμως ἐπανερχόμεθα τακτικά ἐξετάζοντάς το ἀπό πολλές πλευρές, γιατί οἱ περισσότεροι θρησκευόμενοι ἄνθρωποι δέν τό ἔχουν ἀκόμη συνειδητοποιήσει σάν πρόβλημα καί γι’ αὐτό δέν ἐπιζητοῦν καί τήν λύση του. Δέν τούς ἀπασχολεῖ ἡ ἑνοποίηση τῆς ζωῆς τους, ἡ συγκρότησή της, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν ζωή πού προβάλλεται ὡς σύγχρονη καί ἐπιβεβλημένη ζωή.

Μοιάζει νά μᾶς εἶναι ὄχι μόνο ἄγνωστη, ἀλλά καί ἀναχρονιστική ἡ περιγραφή τοῦ ἤθους τοῦ πραγματικοῦ Χριστιανοῦ, πού ἀποτυπώνεται στήν «Πρός Διόγνητον Ἐπιστολή». Τοῦ Χριστιανοῦ, πού, ἐνῷ ζῆ μέσα στόν κόσμο, «ἐν οὐρανῷ πολιτεύεται». Σ’ αὐτήν τήν ἐπιστολή διαβάζουμε: Οἱ χριστιανοί «θαυμαστήν καί ὁμολογουμένως παράδοξον ἐνδείκνυνται τήν κατάστασιν τῆς ἑαυτῶν πολιτείας... ἐν σαρκί τυγχάνουσιν ἀλλ’οὐ κατά σάρκα ζῶσιν. Ἐπί γῆς διατρίβουσιν, ἀλλ’ ἐν οὐρανῷ πολιτεύονται... ἁπλῶς  δ’ εἰπεῖν ὅπερ ἐστίν ἐν σώματι ψυχή, τοῦτ’ εἰσίν ἐν κόσμῳ χριστιανοί... Ἐγκέκλεισται μέν ἡ ψυχή τῷ σώματι, συνέχει δέ αὐτή τό σῶμα: καί χριστιανοί κατέχονται μέν ὡς ἐν φρουρᾷ τῷ κόσμῳ, αὐτοί δέ συνέχουσι τόν κόσμον... Εἰς τοσαύτην αὐτούς τάξιν ἔθετο ὁ Θεός, ἥν οὐ θεμιτόν αὐτοῖς παραιτήσασθαι» (ΒΕΠΕΣ τ.2, σελ. 253-254)

Καί αὐτά τά γράφει ἡ ἐπιστολή Πρός Διόγνητον γιά τούς χριστιανούς πού ζοῦν σέ εἰδωλολατρικά ἔθνη καί περιβάλλοντα. Πόση, ἄραγε, εἶναι ἡ δική μας σημερινή εὐθύνη γιά τήν χριστιανική μας ἀνυπαρξία μέσα σέ μιά Πατρίδα κυριολεκτικά βαπτισμένη στά αἵματα καί στά δάκρυα ἀναριθμήτων ἁγίων μας;

Πρέπει νά κατανοήσουμε τήν βαρειά μας εὐθύνη. Δέν καλούμεθα ἁπλῶς νά ζήσουμε χριστιανικά, σ’ ἕνα οὐδετερόθρησκο ξένο Κράτος, ἀλλά χρέος μας εἶναι νά μήν ἀφήσουμε νά γίνη ἐπί τῶν ἡμερῶν μας ἡ ἁγιοτόκος Πατρίδα μας οὐδετερόθρησκη, δηλαδή μία ἐπιπλέον ἄθεη χώρα στόν στενάζοντα Πλανήτη μας.

Ὁ Προφήτης Ἡσαΐας βοᾶ, ἰδίως τώρα στήν Μ. Τεσσαρακοστή, συνδυάζοντας τήν πνευματική μας κατάπτωση μέ τήν ἀδιαφορία μας γιά τήν δημόσια ζωή καί τήν λειτουργία τοῦ Κράτους καί μᾶς διατρανώνει ὅτι τήν εἰκόνα τοῦ Κράτους μας τήν ἀξιολογεῖ ὁ Θεός ὡς εἰκόνα τῆς ψυχῆς καί τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων, πού κατοικοῦν σ’ αὐτό.

Στά λόγια τοῦ Προφήτου Ἡσαΐα, τοῦ μεγαλυτέρου μετά τόν Τίμιο Πρόδρομο προφήτου, ἀκτινογραφεῖται ἀπολύτως καί μέ δημοσιογραφική ἐπικαιρότητα ἡ κατάσταση τῶν ἡμερῶν μας (ὄχι ἁπλῶς τῆς ἐποχῆς μας ἀλλά τῶν ἡμερῶν μας) δίδοντάς μας τήν δυνατότητα νά ἰδοῦμε καθαρά, ἄν αὐτή ἡ προχωρημένη κατάσταση μπορεῖ νά ἀλλάξη μέ ἡμίμετρα, μέ ἁπλές διαμαρτυρίες καί συλλαλητήρια ἤ μέ ριζική ἐπανεξέταση τοῦ πῶς θά πηδαλιουχήσουμε τήν Πατρίδα μας νά συγκροτηθῆ καί νά ζήση «ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς»: «Ἰδού ὁ Δεσπότης Κύριος Σαβαώθ ἀφελεῖ ἀπό τῆς Ἰουδαίας καί ἀπό Ἱερουσαλήμ (δέν γράφει γιά εἰδωλολατρικές χῶρες ἀλλά γιά θρησκευομένη. Γράφε, δηλαδή, Ἑλλάδα) ἰσχύοντα καί ἰσχύουσαν (δηλ. δέν θά ὑπάρχουν Κυβερνῆτες οὔτε κἄν ὅπως τότε ἡ γυναῖκα Δεβώρρα), –ἰσχύν ἄρτου καί ἰσχύν ὕδατος– (ἐφ’ ὅσον ἀφήνουμε στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση νά μᾶς ἐλέγχουν τά τρόφιμα καί τίς ὑδάτινες πηγές μας, ἔπαυσε ἡ ἀνεξαρτησία μας). Ἀφελεῖ Κύριος γίγαντα καί ἰσχύοντα καί ἄνθρωπον πολεμιστήν καί δικαστήν καί προφήτην καί στοχαστήν καί πρεσβύτερον καί πεντηκόνταρχον καί θαυμαστόν σύμβουλον καί σοφόν ἀρχιτέκτονα καί συνετόν ἀκροατήν»! Δηλαδή, ὅπως προεῖπε ὁ Προφήτης καί ἐμεῖς τό διαπιστώνουμε καθημερινά, δέν ὑπάρχουν σήμερα οὔτε ἰσχυρές προσωπικότητες οὔτε ἐμπειροπόλεμοι καί ὀξυδερκεῖς στρατηγοί, οὔτε ἄξιοι δικασταί, οὔτε ἄνθρωποι μέ φωτισμόν νά προβλέπουν τίς ἐξελίξεις, στοχαζόμενοι καί ἀναμετρῶντες τήν συμπεριφορά τοῦ Θεοῦ στήν Ἱστορία τοῦ Κόσμου, οὔτε πραγματικοί Γέροντες μέ σοφία, οὔτε στρατιωτικοί ἡγέτες νά καθοδηγοῦν τό στράτευμα πού τούς ἀνετέθη, οὔτε ἐξαιρετικοί καί φωτισμένοι σύμβουλοι νά συμβουλεύουν ἐκείνους πού ἐπωμίσθηκαν εὐθῦνες.

Καί ὄχι μόνο δέν ὑπάρχουν ὅλοι αὐτοί, ἀλλά δέν ὑπάρχει καί ἐλπίδα νά ἀναδειχθοῦν στό μέλλον, ἀφοῦ δέν βρίσκεται σήμερα οὔτε κἄν «συνετός ἀκροατής», γιά νά κρίνη αὐτά πού ἀκούει, αὐτά πού τοῦ ὑπόσχονται, αὐτά πού τόν διδάσκουν. Δέν ἔχει στοιχειώδη σύνεση γιά νά παύσῃ νά πιστεύῃ ἄρχοντες, πού κατ’ ἐπανάληψιν τόν ἔχουν “γεμίσει ψέμματα”, πού τόν ἔχουν ξεγελάσει τόσο αἰσχρά, ὥστε, ὄχι μόνο νά μή πραγματοποιοῦν τίς ὑποσχέσεις τους, ἀλλά νά νομοθετοῦν καί ἐντελῶς ἀντίθετα, προσθέτοντες βάρη ἐπί βαρῶν στούς ὤμους τῶν ἀνθρώπων!

Ἐξ αἰτίας τῆς τελείας πνευματικῆς καί ἠθικῆς καταπτώσεως, μέ τήν ἀπουσία κάθε ἀξίας καί ἀξίου νά τήν ἐνσαρκώσῃ, ἀλλά καί μέ τήν ἀπουσία καί αὐτοῦ ἀκόμη τοῦ κρίνοντος καί ἀξιολογοῦντος σωστά τήν οἰκτρή αὐτή κατάντια, ἐπιτρέπει –βοᾶ ὁ Προφήτης– ὁ Θεός «νεανίσκους ἄρχοντας αὐτῶν», νεαρούς Κυβερνῆτες γιά νά τούς κυβερνήσουν, οἱ ὁποῖοι, λόγῳ ἀνωριμότητος γίνονται ἐνεργούμενα τῶν ἐπιτηδείων. Ἑπόμενη συνέπεια εἶναι νά κυριαρχοῦν στό Κράτος ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἐμπαίζουν τόν λαό καί τόν καθιστοῦν ὑποχείριό τους («ἐμπαῖκται κυριεύουσιν αὐτῶν») (Ἡσ. 3,4).

Αὐτή ἡ κρατική ἀθλιότητα, πού ἔχει αἰτία –ὅπως γράψαμε– τήν ἠθική κατάπτωση τοῦ λαοῦ, ἔχει καί οἰκτρό ἀποτέλεσμα, τήν εἰκόνα πού βιώνουμε ὅλοι σήμερα, καθημερινά, στήν Πατρίδα μας: «Συμπεσεῖται ὁ λαός, ἄνθρωπος πρός ἄνθρωπον καί ἄνθρωπος πρός τόν πλησίον αὐτοῦ. Προσκόψει τό παιδίον πρός τόν πρεσβύτην, ὁ ἄτιμος πρός τόν ἔντιμον» (Ἡσ. 3,5).

Δέν τά ζοῦμε, ἄραγε, καθημερινά ὅλα αὐτά; Δέν τά βλέπουμε στή δημόσια καί στήν ἰδιωτική ζωή μας; Τό ἀνησυχητικό εἶναι ὅτι τά ἔχουμε συνηθίσει, γιατί τά ἔχουμε “βαπτίσει” ὡς “φυσικές ἐκδηλώσεις ἀπελευθέρωσης”(!), πιστεύοντας τούς κυβερνῆτες μας, οἱ ὁποῖοι μέ τά ἐργαλεῖα μολυσμοῦ καί ἐλέγχου τῶν ἐγκεφάλων μας –πού κατ’ εὐφημισμόν τά ἀποκαλοῦν Μέσα Ἐνημερώσεως– ἐνεργοῦν τόν ἀπανθρωπισμό μας.

Ὁ Προφήτης μᾶς καλεῖ νά ἀκούσουμε καί νά πιστεύσουμε, ἐπί τέλους, ὅτι μέσῳ αὐτοῦ ὁμιλεῖ ὁ Ἴδιος ὁ Θεός: «Λαός μου, οἱ πράκτορες ὑμῶν καλαμῶνται ὑμᾶς καί οἱ ἀπαιτοῦντες κυριεύουσιν ὑμῶν». Μᾶς βροντοφωνάζει: Λαέ μου, οἱ κυβερνῆτες σου, πού δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά πράκτορες τῶν ξένων καί ἀδίστακτοι εἰσπράκτορες τοῦ κόπου καί τοῦ μόχθου σου, σέ “θερίζουν” καθημερινά, καί μέ τίς συνεχεῖς ἀπαιτήσεις τους, ἔχουν κυριαρχήσει καί ἐλέγχουν ὅλες τίς πτυχές τῆς ζωῆς σου, ἀφοῦ ἐσύ, ἀπασχολημένος μέ τίς οἰκονομικές σου ὑποχρεώσεις, δέν ἐνδιαφέρεσαι πιά γιά τίποτε ἄλλο.

Γιά νά σοῦ “χρυσώσουν τό χάπι”, λαέ, σέ ἐγκωμιάζουν μέ λόγια τοῦ τύπου «ὁ λαός στήν ἐξουσία»! Γνώριζε, ὅμως, λαέ, ὅτι «οἱ μακαρίζοντες ὑμᾶς, πλανῶσιν ὑμᾶς καί τόν τρίβον τῶν ποδῶν ὑμῶν ταράσσουσιν».Ἐκεῖ ὀφείλεται καί τό ὅτι δέν ἔχουμε πιά κουράγιο, ἐκεῖ ὀφείλεται ἡ ἀδιάκοπη ταραχή μας, τό ἄγχος, ἡ θλίψη καί ἡ κατάθλιψή μας.

Ἄς ἀκούσουμε, σήμερα, στή φετεινή Σαρακοστή, τόν φιλάνθρωπο Προφήτη τοῦ Μόνου Φιλανθρώπου Θεοῦ μας. Ἄς προβληματισθοῦμε σωστά, ἀτενίζοντες ψηλά στόν Οὐρανό, γιά νά βροῦμε τή λύση τῶν γηΐνων προβλημάτων μας. Αὐτή εἶναι ἡ μόνη πρακτική γιά τήν πραγματική λύση τῶν προβλημάτων μας. Αὐτήν ἐφήρμοσαν οἱ Πατέρες μας πάντοτε, ἰδίως τό 1821, ὅταν εἶχαν πιά συνειδητοποιήσει ὅτι ἡ ἀπώλεια τῆς ἀπόλυτης ἐπαφῆς καί σχέσεως μέ τόν Οὐρανό, ἔφερε τήν Πτώση καί τήν κατάπτωση τῆς Βασιλευούσης, καί ἔλαβαν τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία.

Σέ μᾶς, «τῆς μετανοίας τάς Πύλας» τίς ἔχει ἤδη ἀνοίξει διάπλατα ὁ Ζωοδότης μέ τήν ἔναρξη τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς καί τήν ἐπιστράτευση τοῦ Προφήτου Του, γιά τήν ἀφύπνισή μας καί τήν ἐνδυνάμωση τοῦ «ὀφθαλμοῦ τῆς ψυχῆς» μας, δηλαδή τοῦ νοός μας. 

Θά εἶναι μεγάλο κρῖμα, νά ἀγνοήσουμε τά 400 ἐτῶν παθήματα τῶν Πατέρων μας καί τά δάκρυα καί αἵματα τῆς μετανοίας τους, συνεχίζοντες τήν ἄθλια πρακτική μας, ὁδηγούμενοι ὁλοταχῶς σέ ἑνός νέου τύπου, “μεγαλοπρεπῆ” καί ...“χρυσοποίκιλτον”, «ζυγόν δουλείας»!