ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ,
ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ, ΑΦΥΠΝΙΣΕΩΣ
29 ΜΑIΟΥ 1453. Ἡ Πόλη ἔπεσε στά χέρια τῶν Τούρκων ὑπό τόν Μωάμεθ τόν Πορθητή. Συνήθως τήν ἴδια ἡμερομηνία ἤ δύο, τρεῖς ἡμέρες ἐνωρίτερα, διάφοροι σύλλογοι καί φορεῖς, ἰδίως ὅπου δραστηριοποιοῦνται ἄνθρωποι πού δέν θέλουν νά λησμονοῦν τίς μαῦρες καί λαμπρές σελίδες τῆς μακραίωνης Ἱστορίας τοῦ Γένους μας, ὀργανώνουν ἐκδηλώσεις μνήμης μέ ἐνδιαφέρον περιεχόμενο.
Ὅπως καί ὅλες οἱ ἐκδηλώσεις πού ὀργανώνει ὁ Ἱ. Ν. Ἁγίου Νικολάου Πευκακίων Ἀθηνῶν, ἔτσι καί αὐτή ἡ ἐκδήλωση γιά τήν θλιβερή ἐπέτειο τῆς Ἁλώσεως ἔφερε τήν σφραγίδα τῆς Ὀρθόδοξης θεωρήσεως προσώπων, ἐνεργειῶν, γεγονότων, καταστάσεων. Ἦταν καρπός ἐμπνεύσεως, μελέτης, κόπου, ἀναλώσεως χρόνου, ὑπομονητικῆς συνεργασίας καί διδασκαλίας, ὀργανώσεως καί ἀναμφιβόλως προσευχῆς.
Ἡ ἐκδήλωση πραγματοποιήθηκε στήν φιλόξενη αἴθουσα “ΔΕΛΦΟΙ” τοῦ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΩΝ(Σίνα – Μερλιέ) τήν Κυριακή 29 Μαΐου 2016, 7μ.μ. Ἡ εὐρύχωρη αἴθουσα πληρώθηκε ἐγκαίρως. Στό μέσον τῆς σκηνῆς παρουσιάζεται εἰκόνα ἀναπαραστάσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως μέ τά δημόσια κτίρια, δημόσιους χώρους, μνημεῖα κλπ. τήν ἐποχή τῆς ἀκμῆς της. Ἀνθοδετικά φροντισμένες ἀνθοδέσμες καί δύο κεριά ἀναμμένα στά τραπεζάκια. Στή μνήμη αὐτῶν πού ἐδημιούργησαν, ἔζησαν καί ἀπώλεσαν τήν Πόλη, ἐπώνυμων καί ἀνώνυμων; Ἄς ὑπενθυμίζουν καί σ’ ἐμᾶς τήν ἀνάγκη τῆς ἄγρυπνης διατηρήσεως τῆς μνήμης, τῆς συναισθήσεως τῶν εὐθυνῶν μας.
Ἡ κ. Μαρίνα Διαμαντῆ, πολύτεκνη μητέρα καί ἀσχολούμενη ἀπό ἐτῶν μέ τά παιδιά, ἀπό τό βῆμα μᾶς καλωσορίζει καί εὐχαριστεῖ τά μέλη τοῦ Δ.Σ. τοῦ Πνευματικοῦ Κέντρου Ρουμελιωτῶν γιά τήν δωρεάν προσφορά τῆς αἴθουσας γιά τήν ἐκδήλωση.
Ἡ πρεσβυτέρα κ. Νινέττα Βολουδάκη, συγγραφέας, ἀπευθύνεται στούς συγκεντρωθέντες, εὐχαριστῶντας μας γιά τήν ἀνταπόκρισή μας στήν πρόσκληση νά πραγματοποιήσουμε «ταξίδι στόν κόσμο τῶν ἀναμνήσεων τοῦ λαοῦ μας». Πορεία «σ’ἕνα δύσκολο κι ὀδυνηρό μονοπάτι», «μονοπάτι αὐτογνωσίας», σέ χώρους ἐπιτευγμάτων ἀλλά καί ὀδυνηρῆς ἀπώλειας.
Τό ἔργο τῆς κ. Νινέττας Βολουδάκη, καρπός πολύπλευρης καί μακρᾶς μελέτης καί ἔρευνας, στίς πηγές τῆς Ἱστορίας τῆς Αὐτοκρατορίας μας πού θά μᾶς χρησιμεύσει γιά ὁδηγός, ἐμπλουτισμένο λογοτεχνικά καί μέ πνευματικές ἀξιολογήσεις, θά ἀπαγγείλουν νεαρά ζευγάρια, φοιτητές καί μαθητές, στή συνέχεια, πυροδοτῶντας σκέψεις καί συναισθήματα. Εὐχῆς ἔργο νά ἐκδοθεῖ σέ βιβλίο γιά νά τό διαβάσουμε πρίν ἀπό τίς 29 Μαΐου 2017 καί νά τό διαδώσουμε σέ ὅσους δέν εἶχαν τήν εὐλογία νά παρευρεθοῦν σ’ αὐτήν τήν ἐκδήλωση. Συγχρόνως προβάλλονται στήν ὀθόνη εἰκόνες προσώπων, μνημείων, περιοχῶν τῆς Πόλης, γεωγραφικῶν χαρτῶν, σχετικῶν μέ τά ἀπαγγελλόμενα, ὥστε νά γίνεται καί ἐποπτική παρακολούθηση τῶν γεγονότων.
Ἡ ἀπαγγελία ἔγινε κατά σειρά ἀπό τήν κ. Νινέττα Βολουδάκη, τόν κ. Αὐγουστῖνο Ἀλεξόπουλο, τόν κ. Μανώλη Βολουδάκη, τήν κ. Σοφία Καμάμη, τήν κ. Δέσποινα Καρζῆ, τόν Γεράσιμο Βουρνά, τήν κ. Ἰωάννα Μακρῆ, τήν Ἄννα Βουρνά, τήν Ζωή Καρζῆ, τήν κ. Χρύσα Ἀλεξοπούλου, τήν Ναταλία Διαμαντῆ, τόν Κωνσταντῖνο Καμάμη, τήν Ἀντιγόνη Μακρῆ, τήν Ἄννα Μακρῆ καί τήν Ἀλίκη Διαμαντῆ.
Στήν πρώτη ἀπαγγελία διατυπώνονται κάποιες γενικές παρατηρήσεις γιά τούς ἀνθρώπους, γιά νά τονιστοῦν διαφορές πού χαρακτηρίζουν κάποια πρόσωπα ὅπως τοῦ Μελχισεδέκ, προτύπωση τοῦ μοναδικοῦ Προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σαρκωθέντος Λόγου, καί ἐπισημάνσεις στήν μορφή μιᾶς ἐκλεκτῆς, χαρισματικῆς προσωπικότητας τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ἀδρή περιγραφή τοῦ εἰδικοῦ (Ρώμη) καί εὐρύτερου περίγυρου ἀπό πνευματική, πολιτική, κοινωνικά ἄποψη. Τό ἦθος, ἡ προσωπικότητα, τό ὅραμα τοῦ θεμελιωτοῦ τῆς Νέας Ρώμης. Ἡ Δύση «Δέν τοῦ συγχώρησε τό ὅτι ἔφυγε ἀπό τή Ρώμη, τήν ἀρνήθηκε καί τήν ἀπέρριψε σάν ἀκατάλληλη νά χτίσει τή νέα ζωή πού ἤθελε νά κληροδοτήσει στήν ἀνθρωπότητα»!
Στήν ἑπόμενη ἀπαγγελία γίνεται μιά ἀναδρομή στήν προηγούμενη φάση, στήν προϊστορία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, στήν ἀποικία τῶν Μεγαρέων Βυζάντιο. Καί στίς πρῶτες ἐνέργειες τοῦ Μ. Κωνσταντίνου γιά τήν δημιουργία τῆς Νέας Ρώμης. Τά ἐγκαίνιά της ἔγιναν στίς 11 Μαΐου τοῦ 330 μ.Χ. Ἀναφορά καί περιγραφή FORUM, μνημείων. Ἀξίζει νά ἀναφερθεῖ ἡ ἐπιγραφή πού χαράκτηκε στό μάρμαρο τῆς στήλης του: ΣΥ ΧΡΙΣΤΕ ΚΟΣΜΟΥ ΚΟΙΡΑΝΟΣ ΚΑΙ ΔΕΣΠΟΤΗΣ ΣΟΙ ΝΥΝ ΠΡΟΣΗΞΑ ΤΗΝΔΕ ΣΗΝ ΔΟΥΛΗΝ ΠΟΛΙΝ ΚΑΙ ΣΚΗΠΤΡΑ ΤΑΔΕ ΚΑΙ ΤΟ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΚΡΑΤΟΣ ΦΥΛΑΤΕ ΤΑΥΤΗΝ ΣΩΖΕ Τ’ ΕΚ ΠΑΣΗΣ ΒΛΑΒΗΣ.
“Δηλαδή, ἐσύ, λέει, Χριστέ, εἶσαι Κυβερνήτης καί ἄναξ καί Δεσπότης τοῦ κόσμου. Σέ σένα τώρα προσφέρω αὐτή τή δική Σου δούλη πόλη καί αὐτά τά σκῆπτρα καί ὅλη τή δύναμη τῆς Ρώμης. Αὐτή φύλαττε καί σῶζε ἀπό κάθε βλάβη”. Δέν ἦταν πρωτίστως αὐτά τά πνευματικά θεμέλια πού ἐξασφάλισαν στήν Κωνσταντινούπολη τήν μακροβιότερη ζωή ἀπό τόσες ἄλλες αὐτοκρατορίες; Χίλια ἑκατόν εἴκοσι τρία χρόνια καί δεκαοχτώ ἡμέρες!
Κατά τήν Τρίτη ἀπαγγελία μᾶς παρουσιάζεται ἡ συνεισφορά τῶν ἑπόμενων αὐτοκρατόρων πού αὔξαναν τόν πλοῦτο, τήν ὀμορφιά, τήν ἀσφάλεια, τήν πνευματική ἀκτινοβολία τῆς Βασιλεύουσας. Ἐπίσης πολεοδομικά στοιχεῖα, οἰκοδομῶν, ὑγιεινῆς, ὑδρεύσεως, ἀποχετεύσεως. Ὅλα αὐτά ἀποτελοῦσαν στοιχεῖα ἕλξεως, θαυμασμοῦ καί φθόνου. Πόσες ἐπιδρομές δέχθηκε ἡ αὐτοκρατορία στά σύνορά της! Ἀκόμη καί ἡ Βασιλεύουσα πολιορκήθηκε!
Τέταρτη ἀπαγγελία. Ἡ Κωνσταντινούπολη εἶχε δύο θαλάσσια μέτωπα. Τό ἕνα στόν Βόσπορο πού συνδέει τήν Μαύρη Θάλασσα μέ τήν Προποντίδα καί τό ἄλλο στόν Κεράτιο Κόλπο. Οἱ πλευρές αὐτές τῆς πόλεως καλύφθηκαν μέ θαλάσσια τείχη. Πληροφορούμεθα σχετικά στοιχεῖα, γιά τήν ἐμπορική ζωή, πῶς λειτουργοῦσε ἡ ἀλυσίδα τοῦ Κεράτιου κ.ἄ. Ἐκτενῆ ἐνημέρωση γιά τήν ὀχύρωση τῆς πόλεως ἀπό τόν Μ. Κωνσταντῖνο καί κατά τούς μεταγενέστερους αἰῶνες. Πῶς ἀντιμετωπίζονταν οἱ σεισμοί πού συχνά ἔπλητταν τήν Βασιλεύουσα.
Μέ τήν ἑπόμενη ἀπαγγελία ἀνατρέχουμε σέ μιά τουρκική παροιμία καί στήν ἐποχή πού ὁ αὐτοκράτορας Ἡράκλειος (629 μ.Χ.) ἐπῆρε τόν Τίμιο Σταυρό ἀπό τούς Πέρσες ἐπιδρομεῖς καί τόν ἐπέστρεψε στόν Ναό τοῦ Παναγίου Τάφου, γιά νά ἰδοῦμε ὅτι οἱ Μουσουλμάνοι ἐποφθαλμιοῦσαν ἀπό τήν ἀρχή τήν Πόλη. Βλέπουμε τήν πορεία τῶν κατακτήσεων τοῦ Ἰσλάμ.
Στά ἑπόμενα χρόνια ἡ κατακτητική πορεία τῶν Ἰσλαμιστῶν γίνεται αἰσθητή στήν αὐτοκρατορία ὄχι μόνον στά νοτιανατολικά σύνορά της, ἀλλά καί ἀπό τόν βορρᾶ, τήν Μαύρη Θάλασσα. Ὁρμόμενοι ἀπό τήν Κύζικο ἀπειλοῦν σοβαρά τήν Πόλη. Στήν ἀντεπίθεσή τους οἱ Βυζαντινοί χρησιμοποιοῦν μέ ἐπιτυχία τό ὑγρό πῦρ. Ἡ Ρώμη ἔχει καταρρεύσει ἀπό τίς εἰσβολές τῶν μαζικῶν μετακινήσεων Γοτθικῶν φυλῶν. Πανωλεθρία τῶν Ἀράβων τό 717 μ.Χ. πού «μέ παντοδύναμο στρατό ὀγδόντα χιλιάδων ἀνδρῶν καί 1800 πλοῖα» πολιόρκησαν τήν Κωνσταντινούπολη.
Τά χρόνια περνοῦν, σάν νερό ποταμοῦ κυλοῦν οἱ αἰῶνες. Τό Ἰσλάμ ἐξαπλώνεται σέ πληθυσμούς καί περιοχές. Οἱ ἄνθρωποι, ἀντί νά γνωρίζουν τήν Ἀλήθεια, νά ἐξημερώνονται ἐντασσόμενοι στήν Ποίμνη τοῦ Χριστοῦ, ἀκολουθοῦν ἀγύρτες, ὄργανα τοῦ κοινοῦ τῶν ἀνθρώπων ἐχθροῦ, φανατίζονται, ἐξαγριώνονται, ἐξαχρειώνονται. Κινοῦνται ἀπό τά πάθη τους. Καί τῶν Χριστιανῶν ἀδυναμίες, σφάλματα, κακές ἐκτιμήσεις συντελοῦν στήν ἀριθμητική καί ἐδαφική συρρίκνωση τοῦ χώρου τους. Μάχη στό Ματζικέρτ (1071 μ.Χ.). Ἧττα καί καταστροφή τοῦ αὐτοκρατορικοῦ στρατοῦ ὑπό τόν αὐτοκράτορα Ρωμανό Δ’ τόν Διογένη. «Αὐτή ἦταν ἡ ἀρχή τοῦ τέλους. Καί τό τέλος μας ξεκίνησε ἀπό ἐμᾶς καί τή διχόνοια μας καί τήν ὀλέθρια μανία μας νά κατασπαράσσουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί νά μήν ἑνωνόμαστε οὔτε καί μπροστά στούς ἐχθρούς μας πού θέλουν νά μᾶς καταπιοῦν» (7η ἀπαγγελία).
Ἡ πρώτη ἅλωση σημειώθηκε ἀπό τούς Σταυροφόρους τῆς Δύσεως τό 1204 πού ὄχι μόνον λεηλάτησαν ὅσους τόπους πέρασαν ἀλλά καί αὐτή τήν Κωνσταντινούπολη στήν πορεία τους πρός τούς Ἁγίους Τόπους. «Οἱ Ρωμαῖοι τῆς Ἀνατολῆς ὑποδουλώθηκαν ὄχι μόνο πολιτικά, ἀλλά ψυχικά … ἔσκυψαν τό κεφάλι. Καί ἐξακολουθοῦν νά τό ἔχουν σκυμμένο ἀκόμη καί σήμερα». Ναί, ἐμεῖς, ἄρχοντες καί λαός.
Γιατί, πῶς συνέβη αὐτό; Μᾶς δίνει τήν ἐξήγηση μέ τήν ἔνατη ἀπαγγελία «ὁ Ἱστορικός Ἰωσήφ Βρυέννιος πού πέθανε περίπου μιά δεκαετία πρίν ἀπό τήν ἅλωση». Μέ μεγάλη θλίψη ἀκοῦμε γιά τήν γενική ἠθική κατάπτωση πού ἐπικρατοῦσε στήν ἐποχή του σ’ ὅλα τά στρώματα τῆς Βυζαντινῆς κοινωνίας, ἄρχοντες, δημόσιους λειτουργούς, κληρικούς, μοναχούς, ἀστούς, πλούσιους, φτωχούς, ἄντρες, γυναῖκες, νέες καί νέους. Ἡ θλίψη μας ἐπιτείνεται καθώς, ἀναπόφευκτα, συγκρίνουμε τήν ἐποχή ἐκείνη μέ τήν σύγχρονη ἑλληνική, μᾶλλον τήν χρονική περίοδο ἀπό τήν δολοφονία τοῦ μόνου σωστοῦ κυβερνήτη τῆς Ἑλλάδος, τοῦ Ἰωάννη Καποδίστρια, μέχρι τίς ἡμέρες μας. (βλ. σχετικό ἄρθρο τῆς Χρύσας Ἀλεξοπούλου στό περιοδικό τῆς ἐνορίας μας ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ, τεῦχος Μαΐου 2016 σελ. 222-227).
«Αὐτή τή ζωή ὁραματιζόταν ὁ μεγάλος βασιλέας ὅταν ἔχτιζε τήν Πόλη του καί τήν ἀφιέρωνε στόν Βασιλέα τῶν βασιλέων»; Καί κατ’ ἐπέκταση τά ἐδάφη, Ἀσιατικά καί Εὐρωπαϊκά, τῆς Ρωμανίας, τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας; «Καί αὐτή τή ζωή εὐλόγησε καί σκέπασε καί προστάτεψε ἡ Παναγία μας μέ τήν ὁρατή παρουσία Της ἐπί τόσους αἰῶνες;Προφανῶς ὄχι». Σ’ αὐτή τήν κατάσταση παρέλαβε τήν δραματικά ἀκρωτηριασμένη ἐδαφικά αὐτοκρατορία ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος. «γεννήθηκε δεσμευμένος σέ μιά καί μόνη ἐπιλογή: νά κρατήσει τήν τιμή καί τήν ἀξιοπρέπεια τῆς Πόλης τοῦ πρώτου Κωνσταντίνου ἀκέραιη μέχρι τήν τελευταία ὥρα της». «Τό τήν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστι, οὔτ’ ἄλλου τινός τῶν οἰκούντων ἐν αὐτῆ. Πάντες γάρ αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καί οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν» ἀπάντησε στόν πολιορκητή Μωάμεθ. Μιά σύγκριση ὁμοιοτήτων καί διαφορῶν τῶν δύο Κωνσταντίνων, τοῦ ἱδρυτοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καί τοῦ τραγικοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου πού ἔπεσε μαχόμενος στήν Πύλη τοῦ Ἁγίου Ρωμανοῦ ἔχουμε στήν ἀπαγγελία αὐτή.
Ἑνδέκατη ἀπαγγελία. «Ἐκεῖ πού δέν ἔμοιαζε ὁ τελευταῖος μέ τόν πρῶτο αὐτοκράτορα, ἦταν στήν ἀντιπάθεια πού εἶχε ὁ πρῶτος γιά τή Δύση». Ἀκολουθοῦν πληροφορίες γιά τήν νοοτροπία καί τά ἤθη τῶν ὑπηκόων του, ὁ διχασμός ἑνωτικοί - ἀνθενωτικοί κ.ἄ.
Πολιορκία τῆς Πόλης. Ἀριθμητικά στοιχεῖα γιά τόν στρατό τοῦ Μωάμεθ πού πολιορκοῦσε ἀπό στεριά καί θάλασσα τήν Κωνσταντινούπολη, γιά τό φοβερό κανόνι τοῦ Οὐρβανοῦ. Στοιχεῖα τῶν ἀμυνομένων Ρωμηῶν.
Ἐκτός ἀπό τόν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο καί τούς μαχητές του ἡ Πόλη τό καλύτερο πού εἶχε νά προτάξει ἦταν τά τείχη. Ὁ λαός στήν πλειονότητά του, ὅπως τόν περιγράφει ὁ ἱστορικός Ἰωσήφ Βρυέννιος σέ ἀπελπιστικό χάλι: ἠλιθιότητα, ἀνευθυνότητα, θρησκοληψία, πλάνες, ἀποχαύνωση. Σέ λίγες ἡμέρες, στίς 29 Μαΐου θά δοκιμάσει τό μέτρο τῆς βαρβαρότητας τῶν ἀντιπάλων: ἁρπαγές, βιασμούς, φόνους, ἀτίμωση, ὑποδούλωση πού θά διαρκέσουν αἰῶνες καί θά ἐξαπλωθοῦν σέ περιοχές πού δέν διανοοῦνται. Ὅταν ἡ μία μετά τήν ἄλλη οἱ ἐπαρχίες τῆς αὐτοκρατορίας ἔπεφταν στά χέρια ἀλλόθρησκων τυράννων οἱ ὑπεύθυνοι ἄρχοντες, ἡ ἡγετική τάξη τῆς Πόλης, ὁ λαός δέν ἐπροβληματίζονταν, δέν ἀφυπνίστηκαν. Στά ἀχνάρια τους πορεύεται καί τό ἀθηνοκεντρικό κράτος!
Προβολή φάσεων τῆς πολιορκίας μᾶς δείχνει ὅσα λεκτικές περιγραφές ἀδυνατοῦν νά ἀναπαραστήσουν.
«Ὁ Λουκᾶς Νοταρᾶς ἔζησε νά προσκυνήσει τό “τουρκικόν φακιόλιον” τοῦ ἀφέντη πού προτίμησε καί ἔδρεψε τούς καρπούς τῆς προτίμησής του, ὅταν ἀποκεφαλίστηκε ἀπό αὐτόν, ἀφοῦ πρῶτα ζήτησε νά ἀποκεφαλιστοῦν μπροστά του τά παιδιά του, γιά νά μή μολυνθοῦν ἀπό τόν κατακτητή τῆς ἐπιλογῆς τοῦ πατέρα τους».
Μέ αὐτά τά λόγια ὁλοκληρώνονται οἱ ἀπαγγελίες. Ἡ κ. Νινέττα Βολουδάκη ἐξηγεῖ τήν πρόθεσή της: «Ἐδῶ, σεβαστοὶ καὶ ἀγαπητοί μας προσκεκλημένοι, φτάσαμε στὸ τέλος τῆς παρουσίασής μας.
Ἐλπίζουμε νὰ καταφέραμε νὰ σᾶς δώσαμε νὰ καταλάβετε μὲ σαφήνεια ὅλα ὅσα θέλαμε νὰ σᾶς ποῦμε.
Ἐλπίζουμε μὲ αὐτὸ τὸ ταξίδι μας στὶς μνῆμες τῆς δόξας καὶ τῆς ἀδοξίας τοῦ λαοῦ μας, νὰ μὴν σᾶς συγκινήσαμε μόνο.
Ἐλπίζουμε νὰ σᾶς παρουσιάσαμε τὴν πραγματικότητα ὄχι χρωματισμένη ἀπὸ τὴν ὑποκειμενικότητα τῶν συναισθημάτων ποὺ μᾶς ξυπνᾶ, ἀλλὰ ἀντικειμενικὰ καὶ ψύχραιμα.
Καί, πολὺ περισσότερο, ἐλπίζουμε νὰ καταφέραμε νὰ σᾶς προβληματίσουμε καὶ νὰ σᾶς ἀνησυχήσουμε. Γιατί σᾶς κρατήσαμε ἕνα καθρέφτη ποὺ σᾶς ἔδειχνε ἐκείνους, ἀλλὰ ὅλοι εἴδαμε τὰ δικά μας πρόσωπα στὸν καθρέφτη! Κι αὐτὸ τί μᾶς λέει γιὰ τὶς μέρες πού ἔρχονται; Σᾶς ἀφήνουμε νὰ τὸ σκεφτεῖτε!»
Ἡ πρεσβυτέρα Νινέττα Βολουδάκη μᾶς ἔβαλε καθρέφτη γιά νά ἀντικρύσουμε τό πρόσωπό μας. Πονέσαμε ψυχικά. Θά θεραπευτοῦμε ὅμως;
Ἡ κ. Μαρίνα Διαμαντῆ προσκαλεῖ στό βῆμα τόν π. Νικόλαο Φίλια πού μέ τόν δικό του τρόπο, μέ δέκα ὁμοιοκατάληκτες στροφές, μιλᾶ γιά τήν Ἅλωση, τίς συνέπειές της, προτείνει θεραπεία, καλεῖ σέ πνευματική στράτευση.
Τήν ἐκδήλωση κλείνει ὁ πνευματικός προϊστάμενος τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγίου Νικολάου Πευκακίων Ἀθηνῶν πρωτοπρεσβύτερος π. Βασίλειος Βολουδάκης. Εὐχαριστεῖ τά μέλη τοῦ Δ.Σ. τοῦ Πνευματικοῦ Κέντρου Ρουμελιωτῶν γιά τήν δωρεάν προσφορά τῆς αἴθουσας, συγχαίρει τήν πρεσβυτέρα του καί συγγραφέα Νινέττα Βολουδάκη γιά τήν ἱστορική της ἔρευνα, τήν συγγραφή τοῦ κειμένου καί τήν διδασκαλία του στούς μαθητάς της, ἀλλά συγχαίρει καί τούς μαθητές της τοῦ τμήματος «Ἀναγνώσεως καί Ὀρθοφωνίας», γιά τήν ἄψογη ἀπόδοση τοῦ κειμένου. Θερμό χειροκρότημα ἐπιβεβαιώνει τήν ἱκανοποίηση καί εὐγνωμοσύνη μας.
Στή συνέχεια ὁ π. Βασίλειος κάνει τίς ἀνάλογες προεκτάσεις, πού ἀπορρέουν ἀπό τό θέμα καί τά πρόσωπα τῆς ἱστορίας. Πολύ περιληπτικά ἀναφέρουμε ὅτι ἔκαμε προεκτάσεις σέ σύγχρονά μας γεγονότα, καταστάσεις, σχέδια. Εἶπε ὅτι Κερκόπορτα ἔχει, δυστυχῶς, κάθε ἄνθρωπος. Ἡ ὅποια ἀδυναμία μας, τό ἀδύνατό μας σημεῖο εἶναι ἡ κερκόπορτα ἀπό τήν ὁποία γίνεται ἡ Ἅλωση τῆς Πόλεως τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ θεοειδής ψυχή μας. Ἀξιοθαύμαστη, εἶπε, εἶναι ἡ γενναιότητα καί φιλοπατρία τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ἀλλά εἶναι ὁ μόνος Αὐτοκράτορας πού, ὄχι μόνο ἦταν ἑνωτικός ἀλλά καί ὑποχρέωσε τόν πατριάρχη νά συλλειτουργήσει στήν Ἁγία Σοφία μέ παπικούς ἱερεῖς! Ὁ διάβολος γνωρίζει τήν ἀδυναμία μας στά οἰκονομικά καί καταστρώνει τό σχέδιό του. Τότε μέ τούς Σταυροφόρους, τώρα μέ τα μνημόνια, ἀφοῦ ἐξαθλιώνει οἰκονομικά καί κάνει ἐξαρτημένους τούς ἀνθρώπους, ὕστερα τούς ὑποτάσσει στά θελήματά του.
Εἶθε ἡ λαμπρή αὐτή ἐκδήλωση νά ἀποτελέσει ἀφετηρία ἀφυπνίσεως ἀτομικῆς, οἰκογενειακῆς καί συλλογικῆς.
Νίκος Τσιρώνης
Οἰκονομολόγος
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 166-167
Ἰούνιος-Ἰούλιος 2016