Στον Συναξαριστή του, ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης σημειώνει ότι το όνομα του μηνός Νοεμβρίου προέρχεται από το λατινικό “novem” που σημαίνει τον αριθμό εννέα. Ο Νοέμβριος είναι ο ένατος κατά σειρά μήνας ξεκινώντας από τον Μάρτιο κατά τον οποίο σύμφωνα με την Παράδοση, ο Θεός εποίησε τον κόσμο.[1]
Σήμερα, εννέα μήνες και μερικές χιλιάδες χρόνια από την πρώτη Άνοιξη κατά την οποία, θείῳ προστάγματι, άνθησε ο κόσμος από το τίποτα, βρισκόμαστε πολύ μακριά από την κατάσταση του κόσμου πριν την παρακοή μας και την πτώση. Από τότε, επιλέξαμε και επιμένουμε στην κατάσταση της πτώσης και από τότε, εμείς και μαζί μας ο κόσμος, βαδίζουμε από πτώση σε πτώση.
Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο μας και ανεκαίνισε τα πάντα. «Nέαν έδειξε κτίσιν», αλλά μόνο για εκείνους που επιλέγουν αυτοπροαίρετως να ενωθούν μαζί Του, διότι ο Θεός δεν εξαναγκάζει κανέναν. Οι Άγιοι είναι εκείνοι που ενώνονται με τον Χριστό, γίνονται φίλοι Του και γι’ αυτό νιώθουν ξένοι σε αυτόν τον κόσμο, με όλη την κακοπαιγμένη κωμωδία του, όχι γιατί υποτιμούν αυτό που έφτιαξε ο Θεός, αλλά διότι το καταντήσαμε με τις επιλογές μας αγνώριστο. Ο κόσμος παλεύει να πετάξει από πάνω του τον Θεό, ενώ αντιθέτως, οι Άγιοι έχουν σε Εκείνον στραμμένο διαρκώς τον νου τους και, συγκρίνοντας τον κόσμο τούτο με την γεύση της Ουράνιας τροφής, τον νιώθουν ως μια φυλακή.[2]
Εμείς άραγε που βρισκόμαστε σε όλη αυτή την κατάσταση; Όσοι αυτοαποκαλούμαστε Χριστιανοί, νιώθουμε ξένοι σε αυτόν τον κόσμο; Ένας κόσμος που δεν αναγνωρίζει τους αγίους Πατέρες μας, δηλαδή το Άγιο Πνεύμα, και ούτε θέλει να τους μάθει, τί σχέση μπορεί να έχει με εμάς; Ένας κόσμος που νομίζει ότι θα λύσει όλα του τα προβλήματα χωρίς τους αγίους Πατέρες, τους απ’ αρχής μέχρι των ημερών μας, τι σχέση έχει με εμάς; Οι άνθρωποι του κόσμου τούτου θεωρούν παρωχημένα τα λόγια των Αγίων κι εμείς ακόμα στεκόμαστε μουδιασμένοι και δεν ξέρουμε ποιόν να διαλέξουμε. Τόσα χρόνια νομίζαμε ότι θα μπορούσαμε να συμβιβάσουμε τα πράγματα και να κρατήσουμε λίγη Πατερική Θεολογία μαζί με λίγη πολιτική ορθότητα του κόσμου τούτου. Η ώρα όμως που θα πρέπει να πάρουμε μια ξεκάθαρη θέση πλησιάζει αμείλικτα. Δεν θα μπορούμε να δουλεύουμε «δυσί κυρίοις» για πολύ ακόμα.
Πρόσφατα, σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή, χαρακτηρίστηκε από δημοσιογράφους η άποψη του αγίου Χρυσοστόμου για την ομοφυλοφιλία ως κήρυγμα μίσους και ως οπισθοδρομική! Ο Άγιος αναφέρει ότι όποιος πέφτει στο αμάρτημα αυτό είναι χειρότερος και από δολοφόνος, γιατί ο μεν δολοφόνος χωρίζει την ψυχή από το σώμα, ενώ ο άλλος διαπράττει διπλό φόνο σκοτώνοντας το ίδιο του το σώμα και την ίδια του την ψυχή αρνούμενος την φύση του και μετατρέποντας την σε κάτι που δεν είναι ακριβώς ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Αυτή η κατάσταση είναι για τον Άγιο, όχι άξια μίσους, αλλά πολλών δακρύων διότι τα φύλα δόθηκαν από τον Θεό και η αντίθεση σε Εκείνον βλάπτει το δικό μας συμφέρον, και όχι φυσικά το δικό Του![3] Δεν γνωρίζουν οι άνθρωποι σήμερα ότι τα φύλα τα δίδει ο Θεός στον κάθε άνθρωπο για να τον βοηθήσει να τελειοποιηθεί, ως θεραπεία δηλαδή, και ότι όποιος αρνείται το φύλο του αρνείται ουσιαστικά την συνταγή του γιατρού του![4]
Οι άνθρωποι του κόσμου αυτού δε θέλουν τους Αγίους, αρνούνται την λύση στα προβλήματά τους, αρνούνται την χαρά στη ζωή τους. Προτιμούν να ζουν μέσα στο χάος των πολέμων, της ασχήμιας, της κάθε είδους διαστροφής. Νομίζουν ότι ο άγιος Χρυσόστομος τους εμποδίζει να απολαύσουν με τις αισθήσεις τους κάθε τί υλικό αυτού του κόσμου χωρίς περιορισμούς. Μα, έχουν ρουφήξει ασύδοτα κάθε τί υλικό αυτού του κόσμου και ηρεμία δεν βρήκαν ακόμη! Αγνοούν το μυστικό της χαράς που ήξερε ο άγιος Χρυσόστομος, ότι δηλαδή όποιος ζητά να χαρεί τα αγαθά της γης και του κόσμου τούτου πριν από τα αγαθά του Ουρανού, χάνει τελικά τα πάντα. Αντίθετα, όποιος ζητά πρώτα των Ουρανό «ἀμφοτέρων ἀπολαύσεται μετά πολλής ὑπερβολῆς»,[5] πρόκειται να χαρεί δηλαδή γη και Ουρανό σε υπερβολικό βαθμό! Έτσι μας είλκυσαν στην πίστη οι Πατέρες μας, με την διδασκαλία του αγίου Χρυσοστόμου, δηλαδή του Χριστού. Δεν μπορεί κανείς να χαρεί τίποτε πραγματικά χωρίς τις οδηγίες του Ουρανού.
Μόνο αν νιώσουμε ξένοι σε αυτόν τον κόσμο και μεταθέσουμε τον νου μας στον Ουρανό, θα μπορέσουμε να χαρούμε και σε αυτόν τον κόσμο και στον επόμενο.
«Ξένον τόκον ἰδόντες ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου, τὸν νοῦν εἰς οὐρανόν μεταθέντες».
Αυτήν την διδασκαλία παραλάβαμε κι εμείς μέσα από τον μακαριστό πνευματικό μας Πατέρα και Διδάσκαλο πρωτοπρεσβύτερο π. Βασίλειο Ε. Βολουδάκη όχι μόνο με λόγια, αλλά με την όλη ζωή του δίνοντας μας ελπίδα ότι υπάρχει η Χαρά που τόσο μας λείπει (ιδιαίτερα στην εποχή μας), η οποία είναι η όντως Αλήθεια!
Διά πρεσβειών του Πνευματικού μας Πατρός και Διδασκάλου, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε μας και φανέρωσέ μας την Χαρά Σου!
π. Γερασίμου Βουρνά
Πρεσβυτέρου
1/11/2024
[1] Ἁγ. Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ, τόμος Β΄, Νοέμβριος-Δεκέμβριος, ἐκδ. Ὀρθοδόξου Κυψέλης, Θεσσαλονίκη, 1981, σελ. 9.
[2] Μ. Ἀθανασίου, Περί Ὑπομονῆς, PG 26, 1297B.
[3] Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή, ΕΠΕ 16Β, 414-418.
[4] Όλα αυτά τα ξεκαθαρίζει ο μακαριστός Δάσκαλος μας π. Βασίλειος Βολουδάκης στο βιβλίο του «Ὁ Γάμος Κατάργηση τῶν Φύλων, Κατάδυση στήν Ψυχοπαθολογία τῶν δύο φύλων, ἐκδ. Θυηπόλος, 2010.
[5] Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τό κατά Ματθαῖον, PG 47, 62.