ΧΡΙΣΤΟΣ,
Ο ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ!
Eἶναι σέ ὅλα Μοναδικός ὁ Θεός μας ἀλλά ἡ Μοναδικότητά Του κορυφώνεται στήν Ταπείνωση καί στήν Ὑπακοή Του. Ἀπό αὐτά γνωρίζεται καί ἀπό αὐτά ξεχωρίζει.
Αὐτή Του ἡ συμπεριφορά εἶναι ἐκείνη πού προσδιορίζει σέ μᾶς τή Σοφία καί τήν Παντοδυναμία Του. Αὐτή μᾶς ἀποκαλύπτει τό πόσο ἡ Ἀγάπη ἀπέχει ἀπό τίς καρδιές μας, γιατί ἀγάπη χωρίς ταπείνωση καί ὑπακοή δέν μπορεῖ νά ὑπάρξη. Αὐτή Του ἡ συμπεριφορά ντροπιάζει τή σοφία μας καί τήν ἀποδεικνύει «μωρία», αὐτή καταρρίπτει ὁ,τιδήποτε θεωροῦμε σωστό, δίκαιο, δικαίωμά μας ἤ ἐπιδίωξή μας.
Ἔχουμε σχηματίσει στό νοῦ μας πολλές εἰκόνες γιά τόν Χριστό καί Θεό μας, ὅμως μᾶς λείπει ἡ Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ Ὑποτακτικοῦ καί γι’ αὐτό ἡ Πίστη μας, παρ’ ὅτι στό γράμμα φαντάζει Ὀρθόδοξη, στήν πράξη εἶναι νεκρή. Μᾶς λείπει ἡ μοναδική Εἰκόνα Του, πού Τόν ἐκφράζει ἀπόλυτα, ἀφοῦ ἔτσι ἔζησε ὡς Θεάνθρωπος ἐπί τῆς γῆς καί τό ἴδιο θά συμπεριφέρεται αἰωνίως ὡς Θεάνθρωπος καί στήν Οὐράνια Βασιλεία Του σέ ἐκείνους πού ἔκαναν σκοπό τῆς ζωῆς τους νά μένουν μαζί Του: «Μακάριοι οἱ δοῦλοι ἐκεῖνοι, οὕς ἐλθών ὁ Κύριος εὑρήσει γρηγοροῦντας. Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι περιζώσεται καὶ ἀνακλινεῖ αὐτούς, καὶ παρελθὼν διακονήσει αὐτοῖς».
Λείπει ἀπό τόν καθένα μας ὁ Ἀληθινός Θεός, γι’ αὐτό Τόν ἀποζητάει μέ Λατρεία ἡ Ἐκκλησία μας στό τέλος κάθε Ἱερᾶς Ἀκολουθίας: «Χριστός ὁ Ἀληθινός Θεός ἡμῶν, ἐλεήσαι καί σῶσαι ἡμᾶς».
Ὅλοι οἱ ψεύτικοι θεοί –τά μασκαρεμένα δαιμόνια– γνωρίζονται ἀπό τήν τρομοκρατική καί κατακτητική προσπάθειά τους νά κυριαρχήσουν στίς ἀνθρώπινες ψυχές καί νά ἐπικρατήσουν στήν κτίση, ἐμπνέοντας φόβο καί τρόμο. Στόν Ἀληθινό Θεό μας ἡ ὄντως Παντοδυναμία Του ἀναγνωρίζεται στήν δουλική Του μορφή, στήν Ὑπακοή Του σέ κάθε αἴτημα τῆς προσευχῆς καί τῆς ἀνάγκης μας: «Καὶ ἰδοὺ πνεῦμα μέγα κραταιὸν διαλῦον ὄρη καὶ συντρίβον πέτρας ἐνώπιον Κυρίου, οὐκ ἐν τῷ πνεύματι Κύριος· καὶ μετὰ τὸ πνεῦμα συσσεισμός, οὐκ ἐν τῷ συσσεισμῷ Κύριος· καὶ μετὰ τὸν συσσειμὸν πῦρ, οὐκ ἐν τῷ πυρὶ Κύριος· καὶ μετὰ τὸ πῦρ φωνὴ αὔρας λεπτῆς, κἀκεῖ Κύριος» (Βασ.Γ´ 19,11-12).
Εἶναι ὁ Θεός μας, Θεός Ὑπηρέτης, ὑποτακτικός τοῦ καθενός μας. Ἀκούει συνεχῶς τά αἰτήματά μας καί σπεύδει νά τά ἐκπληρώση.Μᾶς πλένει τά πόδια, γιατί αὐτά ἀποταμιεύουν τό μόχθο μας ἀλλά καί εὐθύνονται γιά τό βάδισμά τους στά βρώμικα μονοπάτια πού ὑπαγορεύει ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά μας. Μᾶς πλένει τά πόδια, ταπεινώνεται γιά νά συντρίψη τήν πέτρα πού ἔχει αἰχμαλωτίσει τήν καρδιά μας. Γίνεται ἐξουσιαστής τῆς πέτρας, γιά νά γίνη«ἐλευθερωτής τῶν ψυχῶν» μας. Γίνεται δοῦλος, γιά νά μᾶς ἐλευθερώση ἀπό τήν δουλεία τῶν ἁμαρτιῶν μας καί νά μᾶς κάνη φίλους Του, μετόχους τῆς Βασιλείας Του!
Ραπίζεται καί δέχεται «ἐμπτυσμούς καί μάστιγας» γιά νά σβήση τό πάθος τῆς μνησίκακης ἐκδικήσεως, πού κρύβουμε μέσα μας. Στρέφει καί τό ἄλλο Του μάγουλο στά ραπίσματά μας γιά νά μᾶς ἐξοικονομήση περισσότερο χρόνο μετανοίας, θέλει νά προλάβουμε νά συναισθανθοῦμε τό κατάντημά μας πρίν κλείσουμε τά μάτια μας σ’ αὐτή τή γῆ.
Θέλει νά κάνουμε καί μεῖς τό ἴδιο, νά Τόν μιμηθοῦμε, γιατί μόνο τότε θά γίνουμε καλά ἀπό τή μεγαλομανία τῆς ἀρρώστιας μας, πού μᾶς ἔχει κάνει νά αἰσθανόμαστε «τό γλυκύ πικρόν καί τό πικρόν γλυκύ».
Ὑπομένει καί χαίρεται τήν ἑκούσια δουλεία Του, γιατί μᾶς δημιούργησε εἰκόνες τοῦ Ἑαυτοῦ Του καί δέν θέλει νά μᾶς χάση. Ἡ ἀγάπη Του γιά μᾶς Τόν ὁδηγεῖ σέ ἄφατη κένωση. Καί ὁ Οὐράνιος Πατέρας καί Θεός μας δέν ἀπελπίζεται ἀπό τήν ἀμετανοησία μας ἀλλά ἐλπίζει ἀκόμη καί ἀπαντᾶ στούς ἀγγέλους πού ἀποροῦν γιά τήν ἀνείπωτη φιλανθρωπία Του: «Ἐντραπήσονται τόν Υἱόν μου»!
Ἡ ἀγάπη Τοῦ Θεοῦ μας δέν Τόν ἀφήνει νά δεχθῆ καί νά παραδεχθῆ πώς δέν θά λυγίση ἡ σκληρότητά μας. Πιστεύει σέ μᾶς καί μᾶς περιμένει. Μακάρι κάποτε καί μεῖς, μέ ὅλη μας τήν ὕπαρξη, νά πιστέψουμε σ’ Ἐκεῖνον!
Καλή Ἀνάσταση στίς ψυχές μας!
π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 129
Μάϊος 2013