ΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΩΝ
Διάλογος μεταξύ γιατροῦ καί ἀσθενῆ-ἐπισκέπτη περί μεταμοσχεύσεων, ἐκ τοῦ ὁποίου τό μικρό πρῶτο μέρος εἶναι ἀπό μία διαφήμιση πού προβαλλόταν ἕως πρότινος στήν τηλεόραση καί τό δεύτερο ἡ ὑποθετική συνέχειά του.
Γιατρός: Τί γνώμη ἔχετε γιά τήν δωρεά ὀργάνων;
Ἐπισκέπτης: Κοιτάξτε γιατρέ, δέν ἔχω τίποτε μέ τούς δωρητές ὀργάνων, ὅτι θέλει ὁ καθένας μπορεῖ νά πράξει, ὅμως ἐγώ δέν θά ἤθελα νά γίνω δωρητής.
Γιατρός: Ξέρετε… χρειάζεστε ἄμεσα μεταμόσχευση ἥπατος.
Κι ἐκεῖ ὁ ἐπισκέπτης παγώνει καί ὅλοι καταλαβαίνουμε πώς ἔχει ἀμέσως ἀναθεωρήσει αὐτά πού εἶπε κι ὅτι ἤδη βρίσκεται σέ πανικό γιά τό ποῦ καί ποιός θά βρεθεῖ νά τοῦ δώσει τό ὄργανο πού τοῦ χρειάζεται.
Αὐτή εἶναι ἡ μία ἐκδοχή, ἡ ὁποία μᾶς δίνει νά καταλάβουμε πόσο ἀναγκαῖο εἶναι νά γίνουμε ὅλοι δωρητές ὀργάνων καί πόσο μεγάλη ἀπόδειξη ἀγάπης πρός τόν συνάνθρωπό μας εἶναι αὐτή ἡ πράξη.
Ὑπάρχει, ὅμως καί μία ἐκδοχή συνεχείας τοῦ διαλόγου πού εἶναι ἡ ἑξῆς:
Ἐπισκέπτης: Γιατρέ, δέν θέλω ὄργανο ἀπό ἄλλον ἄνθρωπο.
Γιατρός: Δέν σᾶς τό ἐπιτρέπει ἡ θρησκεία σας;
Ἐπισκέπτης: Ὄχι, δέν εἶμαι Ἰεχωβίτης, εἶμαι χριστιανός Ὀρθόδοξος.
Γιατρός: Τότε γιατί;
Ἐπισκέπτης: Διότι ἀγαπάω τόν συνάνθρωπό μου καί δέν μπορῶ νά δεχτῶ ἀπό αὐτόν κάτι τό ὁποῖο χωρίς αὐτό δέν μπορεῖ νά ζήσει ἐκεῖνος.
Γιατρός: Μά ἦταν νεκρός.
Ἐπισκέπτης: Ὄχι γιατρέ, δέν ἦταν νεκρός. Ἡ καρδούλα του χτυποῦσε, ἁπλᾶ, δέν εἶχε ἐπαφή μέ τόν κόσμο. Καί, βεβαίως, ὅπως κι ἐσεῖς γνωρίζετε, καί μάλιστα καλύτερα ἀπό ἐμένα, κανείς δέν μπορεῖ νά πεῖ μέ ἀπόλυτη σιγουριά ὅτι δέν καταλάβαινε, ὅτι δέν αἰσθανόταν κι ὅτι δέν φώναζε ἀπό μέσα του ἀλλά δέν τόν ἄκουγε κανείς! Γιά βάλτε τόν ἑαυτό σας στήν θέση του. Ὑπάρχει χειρότερο βασανιστήριο; Ἐάν στή θέση αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου βρισκόταν τό παιδί σας, θά βάζατε τήν ὑπογραφή σας ὅτι εἶναι ἐντελῶς καί σίγουρα νεκρό τήν στιγμή πού χτυπᾶ ἡ καρδιά του;
Γιατρός: ………..
Ἐπισκέπτης: Ὅπως καταλαβαίνετε, δέν μπορῶ νά δεχτῶ νά σκοτώσουν κάποιον γιά νά ζήσω ἐγώ.
Γιατρός: Μά ὁ ἀσθενής κρατοῦνταν στήν ζωή ἀπό μηχανήματα.
Ἐπισκέπτης: Ναί, πολύ σωστά. Μόνο πού τά μηχανήματα δέν τά ἔφτιαξα ἐγώ, τά ἔφτιαξε ἡ ἐπιστήμη, πού ἐσεῖς ὑπηρετεῖτε, ἀπό ἀγάπη γιά τόν ἀσθενῆ, ὥστε νά παραμένει στήν ἐντατική μέχρι νά γίνει καλά. Τό νά τόν ἀποσυνδέσετε, λοιπόν, σημαίνει ὅτι δέν τηρεῖτε αὐτά πού ὑπηρετεῖτε. Ἄλλωστε γι’ αὐτόν τόν σκοπό δέν φτιάχτηκαν καί δαπανήθηκαν τόσα χρήματα; Γιά νά κρατοῦν ἕως τό τέλος, εἴτε αὐτό εἶναι καλό, εἴτε εἶναι κακό, τόν ἀσθενῆ;
Γιατρός: Ἀκοῦστε, ὅλα γίνονται βάσει τοῦ νόμου. Δέν γίνεται τίποτε παράνομο. Ποιός θέλει νά σκοτώσει ἕναν ἄνθρωπο; Μέ αὐτά πού λέτε προσβάλετε ὅλο τόν ἰατρικό κόσμο, πού εἶναι ταγμένος νά ὑπηρετεῖ τόν ἄνθρωπο. Ἄλλωστε ὁ δότης ἔχει κάνει δήλωση ὅτι θέλει νά εἶναι δωρητής ὀργάνων, ἀπό ἀγάπη γιά τόν συνάνθρωπό του. Ἀπό ἀγάπη τό κάνει. Ποιό εἶναι τό κακό;
Ἐπισκέπτης: Τό κακό, γιατρέ, εἶναι ὅτι δέν ξέρουμε ἐάν ὁ ἄνθρωπος, ἀπ’ τόν ὁποῖο πάρθηκαν τά ὄργανα, ἦταν νεκρός. Μπορεῖ ἀπό μέσα του νά οὔρλιαζε καί νά παρακαλοῦσε νά μήν τοῦ ἀφαιρέσουν τή ζωή ἤ ἀκόμη καί νά πονοῦσε, ἀφοῦ ἀπ’ ὅτι ξέρω (μπορεῖ νά κάνω καί λάθος) ἀφαιροῦν τά ὄργανα χωρίς νάρκωση! Αὐτό λοιπόν δέν εἶναι ἀγάπη. Ἁπλᾶ ὑπογράφω καί δίνω κάτι πού θά μοῦ εἶναι ἄχρηστο (ἀφοῦ θά εἶμαι νεκρός) ἀλλά τήν ὥρα πού εἶναι νά γίνει πράξη αὐτό πού ἀπό «ἀγάπη» ὑπέγραψα, μετανοιώνω καί χάνω καί τόν μισθό μου ἀπό τόν Θεό. Ἄλλο νά πάω ὄντας ὑγιής καί νά πῶ πάρτε μου τό νεφρό ἤ τό μάτι καί βάλτε το στό παιδί μου ἤ στή γυναίκα μου ἤ στόν φίλο μου ἀπό ἀγάπη γι’ αὐτόν, καί ἄλλο ὅλο αὐτό πού σᾶς εἶπα. Καί ἕνα τελευταῖο γιατρέ. Ὅπως ξέρετε, πολλά ὄργανα ἔχουν παρθεῖ ἀπό παιδιά, νέους καί ἡλικιωμένους ἀπό φτωχές χῶρες πού εἴτε ἀπό τήν πείνα τά πουλοῦν, εἴτε ἐξαφανίζονται ὁλόκληροι καί δέν τούς ἀναζητᾶ κανείς. Εἶναι δυνατόν, λοιπόν, νά δεχτῶ νά κυκλοφορῶ ἐγώ καλά, γνωρίζοντας ὅτι αὐτό πού μοῦ ἔβαλαν μπορεῖ νά εἶναι ἀπό κάποιον πού τό ἔδωσε γιά ἕνα κομμάτι ψωμί ἤ ἀπό κάποιον πού τόν σκότωσαν γιά νά ἐμπορευθοῦν τά ὄργανά του; Ἄλλωστε, σάν χριστιανός, γνωρίζω πολύ καλά ὅτι τό πᾶν εἶναι στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Πόσοι ἄνθρωποι δέν συνῆλθαν ἀπό τό κῶμα μετά ἀπό χρόνια; Ὄχι μέρες ἤ μῆνες, χρόνια! Ἑπομένως, ἐάν κρίνει Ἐκεῖνος ὅτι πρέπει νά ζήσω, θά ζήσω. Ἐάν πάλι κρίνει πώς ἦρθε ἡ ὥρα νά πάω κοντά Του, θά πάω. Λοιπόν, καλή σας ἡμέρα γιατρέ καί ἐάν θελήσει ὁ Θεός, θά τά ξαναποῦμε.
Πρέπει ὅλοι νά γνωρίζουμε ὅτι μέ Νόμο πού ψηφίστηκε τό 2011, ἀπό τήν 1 Ἰουλίου τοῦ ἔτους 2013, εἴμαστε αὐτόματα καί ὑποχρεωτικά ΟΛΟΙ δωρητές ὀργάνων καί ἀνά πάσα στιγμή, ἐάν –ὅ μή γένοιτο– βρεθοῦμε σέ ἄσχημη θέση, θά μᾶς ἀφαιρέσουν τά ὄργανά μας χωρίς νά ρωτήσουν κανέναν! Ἐάν κάποιος δέν τό θέλει αὐτό, πρέπει νά κάνει ὑπεύθυνη δήλωση σέ κάποιο ΚΕΠ ὅτι δέν ἐπιθυμεῖ νά εἶναι δωρητής καί νά τήν καταθέσει στόν Ἐθνικό Ὀργανισμό Μεταμοσχεύσεων, στήν ὁδό Τσόχα 5 στούς Ἀμπελόκηπους.
Ὁ Θεός νά μᾶς φωτίζει καί νά μᾶς προστατεύει στά ἀλλοπρόσαλλα καί μισάνθρωπα χρόνια πού ἦρθαν!
Ἀναστάσιος Μυρίλλας
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Φεβρουάριος 2013
Ἀρ. Τεύχους 126