Ἡ ‘‘λογική’’ τῆς «Ἰατρικῆς/Ὑγειονοµικῆς ἀστυνοµίας»!
Λοκντάουν ἀπό τό 1854,
ἐξαναγκαστικοί ἐµβολιασµοί ἀπό τό 1834
Τό φαινόµενο τῆς ἰατρικῆς ἀστυνοµίας ἦταν γνωστό στήν Ἑλλάδα ἤδη ἀπό τόν τρόπο ἀντιµετώπισης τῆς ἐπιδηµίας τῆς χολέρας πού εἶχε ἐµφανισθεῖ τό καλοκαίρι τοῦ 1854 στόν Πειραιά.
Μέ ἀφορµή τό γεγονός ὅτι ἡ µετακίνηση τοῦ πληθυσµοῦ γινόταν µόνο µέ ἰατρική βεβαίωση καί ἀστυνοµική ἄδεια (κατά περίεργο τρόπο µέσα σέ χρονικά ὅρια πού θυµίζουν τό ὡράριο µετακίνησης ἐπί ἐποχῆς κορωνοϊκοῦ λοκντάουν, δηλ. ἀπό τίς 6 τό πρωΐ µέχρι τίς 8 τό βράδυ!), ἡ Μαρία Κορασίδου, Ἐπίκουρη Καθηγήτρια στό Τµῆµα Κοινωνικῆς Πολιτικῆς τοῦ Παντείου Πανεπιστηµίου, σηµειώνει στό πολύ σηµαντικό –γιά τήν κατανόηση τῆς ὀργάνωσης τοῦ χρόνου καί τοῦ χώρου µιᾶς «ἄρρωστης πόλης»– βιβλίο της «Ὅταν ἡ ἀρρώστια ἀπειλεῖ. Ἐπιτήρηση καί ἔλεγχος τῆς Ὑγείας τοῦ Πληθυσµοῦ στήν Ἑλλάδα τοῦ 19ου αἰώνα» (ἐκδ. τυπωθήτω, Ἀθήνα 2002, σελ. 109):
«Ἡ ἰατρική βεβαίωση καί ἡ κατόπιν αὐτῆς ἔκδοση τῆς ἀστυνοµικῆς ἄδειας πού
ἐπιτρέπουν στούς κατοίκους τοῦ Πειραιᾶ καί τῆς Ἀθήνας νά µετακινοῦνται ἀπό τή µιά πόλη στήν ἄλλη, ἀποτελοῦν ἀντίστοιχο τῶν ἐσωτερικῶν διαβατηρίων πού τό Ἑλληνικό κράτος εἶχε θεσπίσει γιά τήν κυκλοφορία τῶν ταξιδιωτῶν στό ἐσωτερικό τῆς χώρας [Διάταγµα «Περί τῶν ἐσωτερικῶν τοῦ Κράτους διαβατηρίων», 28 Μαρτίου 1835]. Ὅπως τά τελευταῖα, ἔτσι καί ἡ ἰατρική βεβαίωση καί ἡ ἀστυνοµική ἄδεια ἀποτελοῦν τά µέσα πού ἀποσκοποῦν στόν περιορισµό καί τόν ἔλεγχο τῶν κινήσεων τοῦ πληθυσµοῦ καί ἀναδεικνύουν τήν ἀποφασιστική σηµασία τῆς παρουσίας τῶν γιατρῶν καί ἀστυνόµων. Μέσα ἀπό τή στενή συνεργασία τῶν τελευταίων πιστοποιεῖται ἡ ὑγεία ἤ ἡ ἀρρώστια τοῦ πληθυσµοῦ. Καί τόν πρῶτο λόγο σ’ αὐτή τή συνεργασία ἔχουν οἱ γιατροί. Αὐτοί ὀνοµατίζουν τήν ὑγεία ἤ τήν ἀρρώστια µέ ἐπακόλουθο τήν ἔκδοση τῆς ἀστυνοµικῆς ἄδειας».
Μάλιστα, ἡ συγγραφέας µᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὁ Πειραιάς εἶχε κατατµηθεῖ «σέ τέσσερα τµήµατα, µέ ἐπικεφαλῆς στό καθένα ἀπ’ αὐτά ἕνα διορισµένο γιατρό ὁ ὁποῖος ἐπιδίδεται στή συγκεκριµένη καί ἀναλυτική καταγραφή ὅλων τῶν παρατηρούµενων ἀπό αὐτόν ἄρρωστων περιπτώσεων». Παρόµοια διαίρεση εἶχε γίνει καί στήν Ἀθήνα τό 1849 στό πλαίσιο «µετατροπῆς τῆς ἀστυνοµίας ἀπό δηµοτική σέ διοικητική, σέ τέσσερα ἀστυνοµικά τµήµατα». Ἐπ’ αὐτοῦ ἡ Κορασίδου κάνει τό ἀκόλουθο σχόλιο:
«Καί οἱ δύο ἀπόπειρες µποροῦν νά θεωρηθοῦν ὅτι ἐντάσσονται στό σύστηµα καλύτερης ἐπιτήρησης τῶν κατοίκων τῶν δύο παραπάνω πόλεων. Καί οἱ δύο ἀποτελοῦν ἔκφραση τοῦ µεθοδικότερου καί πιό συστηµατικοῦ ἐλέγχου πού τό Ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν ἐπιδιώκει νά ἐπιβάλει. Καί οἱ δύο ἀναδεικνύουν τή διαπλοκή τῆς κεντρικῆς µέ τήν τοπική ἐξουσία ἤ, καλύτερα, καταργοῦν τή διάκριση αὐτή καί προβάλλουν περισσότερο τήν ἀποφασιστική σηµασία τῆς τοπικῆς ἐξουσίας. Τονίζουν τήν ἀστυνοµική διάσταση, τόν ἀστυνοµικό χαρακτήρα τῆς ἰατρικῆς. Γιατί πρώτη κίνηση τῆς ἀστυνοµίας εἶναι ἡ καταγραφή µέσα σέ ἕνα πλαίσιο, σέ ἕνα χῶρο. Γιατί καταγραφή σηµαίνει περιορισµός. Μέ τήν καταγραφή ἡ γενική, ἀόριστη καί διάχυτη ἀπειλή τῆς ἀρρώστιας ἐξατοµικεύεται, παίρνει συγκεκριµένη µορφή, συγκεκριµένο ὄνοµα, ἐπάγγελµα, συνοικία καί χρόνο ἐµφάνισης».
Τό ζοφερό ἠθικό δίδαγµα αὐτῆς τῆς παρατήρησης εἶναι ὅτι ὅποιοι νοσηροί ἐγκέφαλοι συνέλαβαν τήν ἰδέα νά ἐπιβάλλουν τό 2020 παγκόσµια δικτατορία, ἀπενεργοποιώντας τά δηµοκρατικά ἀντανακλαστικά τῶν λαῶν, ἔπρεπε νά τήν ὑλοποιήσουν καµουφλαρισµένα, στήνοντας ἕνα ντεκόρ φονικῆς πανδηµίας. Ἔτσι, ὅταν στίς 11 Μαρτίου 2020 ὁ Π.Ο.Υ. κήρυξε τήν πανδηµία τοῦ κορωνοϊοῦ, στήν οὐσία ἀνακοίνωσε τήν ἐγκαθίδρυση µιᾶς ὑβριδικῆς, ὑγειονοµικῆς δικτατορίας, χρησιµοποιώντας ὡς καταλύτη τήν «ἰατρική/ὑγειονοµική ἀστυνοµία». Ὁ τύπος τοῦ γιατροῦ-ἀστυνόµου, σέ συνδυασµό µέ τά τεχνολογικά ἐπιτεύγµατα, προσφερόταν ἰδανικά –ὅπως πλέον ὅλοι τό βιώσαµε στό πετσί µας– γιά τήν ψηφιακή ἐπιτήρηση τῶν πολιτῶν.
Γιά νά διαπιστώσουµε τόν πονηρό ρόλο πού ἔπαιξε ἡ Ἰατρική (ὑπό τή µορφή τῆς «ὑγειονοµικῆς ἀστυνοµίας») ἤδη ἀπό τά τέλη τοῦ 19ου αἰώνα µέ στόχο τήν κηδεµόνευση τοῦ Ἑλληνικοῦ πληθυσµοῦ, στρώνοντας ἔτσι τό χαλί γιά τήν ἔλευση τῆς σηµερινῆς ἐποχῆς ὅπου θά ἀσκεῖτο µιά ἀναβαθµισµένη βιοεξουσία πάνω στούς ἀνθρώπους, ἀξίζει νά µελετήσουµε ὅσα ἀναφέρει ἡ Κορασίδου στό Ἕκτο Κεφάλαιο τοῦ βιβλίου της γιά τήν ἰατρικοποίηση τῶν οἰκογενειῶν µέ ἐπίκεντρο τά παιδιά (ὅ.π., σελ. 173 ἐπ.).
Στήν «ὑγειονοµική ἀστυνοµία» ἡ συγγραφέας στεγάζει πρωτίστως «ὅλες ἐκεῖνες τίς πρακτικές πού ἀναπτύσσονται πρός τίς τελευταῖες δεκαετίες τοῦ 19ου αἰώνα στό πλαίσιο ἑνός γενικοῦ προβληµατισµοῦ σχετικά µέ τή σπουδαιότητα τῆς αὔξησης τοῦ πληθυσµοῦ ὡς ἔνδειξη οἰκονοµικῆς, κοινωνικῆς καί πολιτιστικῆς προόδου καί οἱ ὁποῖες ἀποδίδουν ἰδιαίτερη σηµασία στήν εὐρωστία καί εὐεξία τοῦ Ἑλληνικοῦ πληθυσµοῦ, στήν “καλλιτεκνία” του, ὅπως ἀποκαλεῖται».
Χαρακτηριστικό παράδειγµα ἀνάµιξης τῆς «ὑγειονοµικῆς ἀστυνοµίας» στόν ἰδιωτικό βίο τῶν πολιτῶν εἶναι ἡ τροπολογία πού ἀφοροῦσε τό ἄρθρο 161 τοῦ Ἀστικοῦ Νόµου καί εἰδικότερα τήν προσθήκη παραγράφου, σύµφωνα µέ τήν ὁποία ἕκαστος τῶν µελλονύµφων ὄφειλε νά προσαγάγει «ἔνορκον πιστοποίησιν δύο ἰατρῶν περί τοῦ ὅτι δέν ὑπάρχει τό ἐν τῷ ἄρθρῳ 132 ὁριζόµενον κώλυµα πρός γάµον ἐκ νοσήµατος τοῦ µελλονύµφου» (βλ. τό Ὑπόµνηµα πρός τήν Βουλήν περί κωλυµάτων γάµου ὑπό ἰατρικήν ἔποψιν τοῦ ἰατροῦ-βουλευτῆ Τήνου Ι. Ζαλλώνη, ὅπως ἀναφέρεται ἀπό τήν Κορασίδου, ὅ.π., σελ. 182).
Τό σχόλιο τῆς συγγραφέως πού ἀκολουθεῖ εἶναι κρίσιµο:
«Ἡ ἐξέλιξη αὐτή ἀντανακλᾶ πολύ καθαρά µιά ὁλοκληρωµένη ἄποψη περί εὐρωστίας τοῦ Ἑλληνικοῦ πληθυσµοῦ πού µπορεῖ νά θεωρηθεῖ ὡς πρώϊµη ἔκφραση τοῦ εὐγονισµοῦ, ὁ ὁποῖος θά γνωρίσει τήν πλήρη ἐκδήλωσή του ἐπί ναζιστικῶν ἡµερῶν. Ὄψεις τῆς ἄποψης αὐτῆς συναντᾶµε καί σέ ἄλλα κείµενα τῆς ἐποχῆς, πού ἐπιχειροῦν ὅµως µιά µεγαλύτερη ἐναρµόνιση µεταξύ εὐρωστίας καί ἠθικῆς καί δέν πριµοδοτοῦν πάντως ὡς καθοριστικῆς σηµασίας τήν κρατική παρουσία, κηδεµονία καί ἐπιτήρηση στήν ἰδιωτική ζωή τοῦ Ἑλληνικοῦ πληθυσµοῦ».
Τέλος, ἡ λογική τῆς «ἰατρικῆς/ὑγειονοµικῆς ἀστυνοµίας» ἀποτυπώνεται στόν «ἀναγκαστικό ἐµβολιασµό τῶν παιδιῶν», ὁ ὁποῖος θεσπίσθηκε µέ τό διάταγµα τοῦ 1835 «περί εἰσαγωγῆς τοῦ ἐµβολιασµοῦ τῆς δαµαλίδος» ἤδη ἀπό τόν πρῶτο χρόνο τῆς ζωῆς τους. Ἡ Κορασίδου ἀναφέρει ὅτι «σέ περίπτωση ἀποτυχίας τοῦ πρώτου ἐµβολιασµοῦ, καί µόνο µετά τή διενέργεια τοῦ τρίτου, ἀπαλλάσσεται κανείς ἀπό τήν ὑποχρέωση ἐµβολιασµοῦ» (ὅ.π., σελ. 188). Ἑποµένως, ἡ κατάσταση πού ἐπικρατοῦσε τότε δέν διαφέρει πολύ ἀπό τίς ἐπαναλαµβανόµενες δόσεις ἐµβολιασµοῦ πού καθιερώθηκαν ἐπί κορωνοϊοῦ. Ὁ ἐξαναγκαστικός χαρακτήρας τοῦ ἐµβολιασµοῦ κατά τῆς εὐλογιᾶς περιγράφεται ἀπό τήν συγγραφέα ὡς ἑξῆς:
«Οἱ γονεῖς, ἐπιµελητές ἤ ἐπίτροποι παιδιῶν πού δέν ὑποβάλλουν σέ ἐµβολιασµό κατά τόν προσδιορισµένο χρόνο, δηλαδή τόν πρῶτο χρόνο τῆς ζωῆς τους, τά παιδιά τους ἤ αὐτά πού ἔχουν ὑπό τήν ἐπιµέλειά τους, τιµωροῦνται µέ πρόστιµο τουλάχιστον δέκα δραχµῶν. Τόν ἑπόµενο χρόνο τῆς ζωῆς τους, ἄν καί πάλι τά παιδιά δέν ὑποβληθοῦν σέ ἐµβολιασµό, αὐτός διενεργεῖται ἀναγκαστικά ἀπό τίς ἀρχές. Ἀκόµη, τά παιδιά αὐτά τίθενται ὑπό ξένη ἐπιµέλεια καί ὑπό τήν ἐπιτήρηση τῶν ἀρχῶν µέ ἔξοδα τῶν «ἀπειθούντων» γονέων, ἐπιµελητῶν ἤ ἐπιτρόπων µέχρις ὅτου παρέλθει ὁ χρόνος τοῦ ἐµβολιασµοῦ. Σέ ὅποιον ὅµως, στήν περίπτωση αὐτή, ἀποµακρύνει γιά ἕνα διάστηµα µή ἐµβολιασµένο παιδί καί τό ἐξαιρεῖ ἀπό τήν παραπάνω διαδικασία, ἐπιβάλλεται, ἐκτός ἀπό τό πρόστιµο, καί κράτηση τό πολύ µιᾶς ἑβδοµάδας, καί ἄν ἐπιδείξει «περαιτέρῳ ἀπείθειαν» κράτηση τριῶν µηνῶν. Ἀκόµα, σύµφωνα µέ τό παραπάνω διάταγµα, ἀπαγορεύεται ἡ εἴσοδος στά σχολεῖα, τά τεχνικά καταστήµατα καί στό στρατό σέ ὅσους δέν πέρασαν τήν εὐλογιά ἤ δέν ἐµβολιάστηκαν».
Ὅπως σηµειώνει ἡ Κορασίδου, τό ἀνωτέρω διάταγµα ἀποτελεῖ «ἕνα ἀπό τά πρῶτα κρατικά κείµενα πού ἐπιχειρεῖ µέσῳ τῆς ποινικοποίησης νά προλάβει µιά πρακτική πού θά ἀρνιόταν νά ἀποδεχτεῖ µιά σχετικά πρόσφατη ἀνακάλυψη χωρίς ὁρατά ἀκόµη ἀποτελέσµατα καί τήν ἰατρική παρέµβαση στή ζωή τῶν ἀνθρώπων».
Βαρύνουσας σηµασίας εἶναι καί ἡ πληροφορία ὅτι οἱ γιατροί, οἱ χειρουργοί ἤ οἱ δηµόσιοι ἐµβολιαστές πού διενεργοῦσαν τόν ἐµβολιασµό στίς διάφορες κοινότητες τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους ὄφειλαν «νά συγκροτοῦν στό τέλος κάθε χρόνου κατάλογο µέ τά ὀνόµατα ὅλων τῶν ἐµβολιασµένων τῆς κοινότητας», οἱ ὁποῖοι ἀποστέλλονταν στό Ὑπουργεῖο Ἐσωτερικῶν. Γιά τή διενέργεια τοῦ ἐµβολιασµοῦ ὁ δήµαρχοι ὄφειλαν νά τηροῦν κατάλογο ὅλων τῶν προσώπων πού ἔπρεπε νά ὑποβληθοῦν σέ ἐµβολιασµό µέ βάση τόν «ἀντίστοιχο κατάλογο τῶν γεννήσεων καί θανάτων πού µελλοντικά ἐπρόκειτο νά θεσπιστεῖ».
Ἡ Κορασίδου προβαίνει σέ µιά διαπίστωση, ἡ ὁποία µᾶς βοηθᾶ νά συνειδητοποιήσουµε τήν ἰδιάζουσα βαρύτητα πού εἶχε ἡ πράξη τοῦ ἐµβολιασµοῦ στό νεοσύστατο Ἑλληνικό κράτος, µολονότι µάλιστα ἡ µέθοδος αὐτή δέν ἦταν ἀκόµη ἐπαρκῶς δοκιµασµένη (ὅ.π., σελ. 190):
«Ὁ ἐµβολιασµός, µέσῳ τῆς θεσµοθέτησης τῆς καταγραφῆς του, ἀναδεικνύεται σέ µιά ἐξίσου σηµαντική καί ἀποφασιστική µέ τή γέννηση, τό γάµο καί τόν θάνατο στιγµή τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, τήν ὁποία στό µέλλον θά ἀκολουθήσουν πολλαπλές ἰατρικές καταγραφές, δηλωτικές τῆς ἀναζήτησης, ἐπέκτασης, ἐπιβολῆς, διάδοσης καί διείσδυσης τῆς ἰατρικῆς στό σῶµα τοῦ Ἑλληνικοῦ πληθυσµοῦ».
Ἡ διείσδυση αὐτή δέν φαίνεται νά συνάντησε καµία σοβαρή ἀντίσταση ἐκ µέρους τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, ὅπως ἀκριβῶς συνέβη καί 186 χρόνια µετά, στήν ἐποχή τοῦ κορωνοϊοῦ, ὁ ὁποῖος βεβαίως οὐδεµία σχέση ἔχει µέ τήν ἐπικινδυνότητα τῆς εὐλογιᾶς ἤ τῆς χολέρας!
Οἱ ἡµέτεροι, σοφολογιότατοι διαχειριστές τῆς πανδηµίας τοῦ κορωνοϊοῦ, ἄν ἤθελαν νά ξεπατικώσουν τίς πρακτικές τοῦ µετακαποδιστριακοῦ κράτους, θά ἦταν ἀρκετό νά µελετήσουν λίγες σελίδες ἀπό τό παραπάνω βιβλίο τῆς Μαρίας Κορασίδου, ἀπό τό ὁποῖο προκύπτει ὅτι λοκντάουν µέ ἄδειες µετακίνησης καί βραδινή ἀπαγόρευση κυκλοφορίας ὑπῆρχαν ἤδη ἀπό τό 1854, ἐνῶ ἐξαναγκαστικοί ἐµβολιασµοί ἤδη ἀπό τό 1834!
Καθώς ὁ Π.Ο.Υ. ἔκρουσε ἤδη τόν κώδωνα κινδύνου γιά τήν ἔλευση τῆς νέας πανδηµίας, εἶναι πολύ πιθανό, ἀργά ἤ γρήγορα, νά ξαναζήσουν οἱ ἄµοιροι λαοί τήν κτηνωδία τῆς ὑγειονοµικῆς δικτατορίας, ἡ ὁποία ἐνδέχεται νά εἶναι ἀκόµη πιό ἐπιθετική σέ σχέση µέ ἐκείνη τῶν ἐτῶν 2020-2022, ἐφ’ ὅσον βεβαίως ὁ ἰός πού θά ἐξαπλωθεῖ (ὀρθότερα: ἐξαπολυθεῖ) πρόκειται νά εἶναι πολύ πιό ἐπικίνδυνος σέ σύγκριση µέ τόν κορωνοϊό.
Κωνσταντῖνος Βαθιώτης
τέως Ἀναπλ. Καθηγητής Νοµικῆς Σχολῆς Δ.Π.Θ.
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 250-251
Ἰούνιος-Ἰούλιος 2023