Σίγουρα ἀστειεύεστε, κύριε Φάϊνμαν!
Ὁ Ρίτσαρντ Φάϊνμαν ἦταν Ἀμερικανός φυσικός γνωστός γιά τό ἔργο του στούς τομεῖς τῆς κβαντικῆς μηχανικῆς, τῆς κβαντικῆς ἠλεκτροδυναμικῆς καθώς καί τῆς σωματιδιακῆς φυσικῆς. Γεννήθηκε τό 1918 καί πέθανε τό 1988. Ἦταν καθηγητής θεωρητικῆς φυσικῆς στό Ἰνστιτοῦτο Τεχνολογίας τῆς Καλιφόρνια (Caltech) καί τιμήθηκε μέ τό Νόμπελ Φυσικῆς τό 1965 γιά τήν ἐργασία του στή θεωρία τῆς κβαντικῆς ἠλεκτροδυναμικῆς.
Ὁ Φάϊνμαν θεωρεῖται ἕνας ἀπό τούς λαμπρότερους καί πιό σημαντικούς φυσικούς τοῦ 20ου αἰῶνα. Ἀνέπτυξε μιά σειρά ἀπό βασικές ἔννοιες στήν κβαντική μηχανική, συμπεριλαμβανομένων τῶν διαγραμμάτων Feynman, τά ὁποῖα χρησιμοποιοῦνται γιά τήν ἀναπαράσταση καί τόν ὑπολογισμό τῆς συμπεριφορᾶς τῶν ὑποατομικῶν σωματιδίων.
Ἦταν ἐπίσης γνωστός γιά τό ἔργο του στό Manhattan Project, τό ὁποῖο ἀνέπτυξε τήν πρώτη ἀτομική βόμβα κατά τή διάρκεια τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καί γιά τή συμμετοχή του στήν ἐπιτροπή πού διερεύνησε τήν καταστροφή τοῦ διαστημικοῦ λεωφορείου Challenger τό 1986.
Τό ἔργο καί οἱ ἰδέες τοῦ Feynman συνεχίζουν νά ἔχουν ἐπιρροή στόν τομέα τῆς φυσικῆς σήμερα καί τά βιβλία, οἱ διαλέξεις καί οἱ ὁμιλίες του διαβάζονται καί μελετῶνται εὐρέως.
Ὅσοι ἔχουν διαβάσει τό Cargo Cult Science (ὁ ἐναρκτήριος λόγος του στό Caltech τό 1974, ὁ ὁποῖος ἀργότερα ἀποτέλεσε τό τελευταῖο κεφάλαιο τοῦ διάσημου βιβλίου του «Σίγουρα ἀστειεύεστε, κύριε Φάϊνμαν!»), γνωρίζουν ὅτι πίστευε ὅτι ὑπῆρχαν ἀκόμα πολλά πού οἱ εἰδικοί, ἤ στήν προκειμένη περίπτωση, οἱ φυσικοί, δέν γνώριζαν. Ἕνα ἀπό αὐτά τά «ἄγνωστα» πού ἐπεσήμανε συχνά σέ ὅλους τούς συναδέλφους του ἦταν ὁ μυστηριώδης ἀριθμός 137. Αὐτός ὁ ἀριθμός καθορίζει τήν τιμή τῆς «Σταθερᾶς Λεπτῆς Ὑφῆς» ἡ ὁποία ἰσοῦται μέ κλάσμα πού ἔχει ἀριθμητή τό (1) καί παρονομαστή τό 137 ἄρα (1/137). Γιά τούς λάτρεις τῆς Φυσικῆς αὐτή ἡ σταθερά ὁρίζεται ὡς τό τετράγωνο τοῦ φορτίου τοῦ ἠλεκτρονίου (q) διά τό γινόμενο τῆς σταθερᾶς τοῦ Planck (h) ἐπί τήν ταχύτητα τοῦ φωτός (c). Αὐτός ὁ ἀριθμός ἀντιπροσωπεύει στήν πραγματικότητα τήν πιθανότητα ἕνα ἠλεκτρόνιο νά ἀπορροφήσει ἕνα φωτόνιο. Αὐτό μπορεῖ νά ἀκούγεται σάν κάτι ἁπλό ἀλλά δέν εἶναι. Ἡ σταθερά αὐτή συνδέει τρεῖς πολύ σημαντικούς τομεῖς τῆς φυσικῆς: τόν ἠλεκτρομαγνητισμό μέ τή μορφή τοῦ φορτίου τοῦ ἠλεκτρονίου, τή σχετικότητα μέ τή μορφή τῆς ταχύτητας τοῦ φωτός καί τήν κβαντική μηχανική μέ τή μορφή τῆς σταθερᾶς τοῦ Planck. Φαίνεται δέ ὅτι ἀποτελεῖ βασική παράμετρο τῆς Δημιουργίας δεδομένου τοῦ ὅτι εἶναι καθαρός ἀριθμός χωρίς μονάδες καί μάλιστα, σύμφωνα μέ τόν ἴδιο τόν Φάϊνμαν, ἀποτελεῖ τό ἀπόλυτο ὅριο τῆς ὕλης.
Προκειμένου νά ἐξηγήσουμε περαιτέρω τήν τελευταία πρόταση γυρίζουμε τούς ἀναγνῶστες πίσω στό σχολεῖο μέ τόν Περιοδικό Πίνακα τοῦ Mendeleev, ὁ ὁποῖος εἶναι ἕνας πίνακας πού περιέχει ὅλα τά χημικά στοιχεῖα ὀργανωμένα μέ βάση τόν ἀτομικό τους ἀριθμό πού εἶναι ὁ ἀριθμός πρωτονίων πού ἔχουν στόν πυρῆνα τους. Ὁ Περιοδικός Πίνακας ἀνανεωμένος σύμφωνα μέ τίς τελευταῖες ἀνακαλύψεις περιέχει 118 στοιχεῖα. Ὡστόσο ὁ Φάϊνμαν, χρησιμοποιῶντας τή Θεωρία τῆς Σχετικότητας τοῦ Ἀϊνστάιν προέβλεψε ὅτι τό τέλος τοῦ Περιοδικοῦ Πίνακα βρίσκεται στό θεωρητικό στοιχεῖο 136 (μιᾶς καί δέν τό ἔχουμε ἀνακαλύψει ἀκόμα). Ὑπολόγισε ὅτι ἕνα ἄτομο μέ 137 ἤ περισσότερα πρωτόνια θά παραβίαζε τήν εἰδική σχετικότητα ἐπειδή τά ἠλεκτρόνια αὐτοῦ τοῦ στοιχείου θά ἔπρεπε νά κινοῦνται μέ τήν ταχύτητα τοῦ φωτός(!), τό ὁποῖο σύμφωνα μέ τόν Ἀϊνστάιν εἶναι ἀδύνατον. Γνωρίζουμε ὅτι ὅσο αὐξάνεται ἡ ταχύτητα, ὁ χρόνος κυλάει ὅλο καί πιό ἀργά καί στήν ταχύτητα τοῦ φωτός μηδενίζεται. Ἄρα τό φῶς καί ὅ,τι κινεῖται σάν αὐτό εἶναι ἄχρονο, καί ἐπειδή ἡ φθορά εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μέ τό χρόνο, ὅ,τι εἶναι ἄχρονο εἶναι καί ἄφθαρτο. Δέν μποροῦμε λοιπόν παρά νά συμπεράνουμε ὅτι αὐτό τό στοιχεῖο, τό στοιχεῖο 137(!) θά εἶναι ἄχρονο καί ἄφθαρτο καί ἑπομένως ἐντελῶς ἔξω ἀπό τή φθαρτή Δημιουργία ὅπως τήν γνωρίζουμε. Κάτι τέτοιο μᾶς παραπέμπει στήν ἄφθαρτη ὕλη τῆς Δημιουργίας πρίν τήν Πτώση, στήν ὁποία καί θά ἐπιστρέψουμε μετά τή Δευτέρα Παρουσία…
Μιά ἀλλαγή στή σταθερά τῆς λεπτῆς ὑφῆς θά ἐπηρέαζε τά ἐπίπεδα ἐνέργειας τῶν ἀτόμων καί τῶν μορίων, τά ὁποῖα μέ τή σειρά τους θά ἐπηρέαζαν τόν τρόπο πού ἀλληλεπιδροῦν μέ τό φῶς καί ἄλλες μορφές ἀκτινοβολίας. Αὐτό θά ἄλλαζε τίς ἰδιότητες τῶν ὑλικῶν καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο συμπεριφέρονται, συμπεριλαμβανομένου τοῦ τρόπου μέ τόν ὁποῖο μεταφέρουν ἠλεκτρισμό καί θερμότητα. Σάν συνέπεια αὐτῶν θά ἄλλαζε τελείως ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο σχηματίζονται καί ἐξελίσσονται τά ἀστέρια καί οἱ γαλαξίες. Ὅλα τά παραπάνω σημαίνουν ὅτι ἄν ὁ ἀριθμός αὐτός ἦταν διαφορετικός τότε θά ἐπηρεαζόταν ὁλόκληρη ἡ δημιουργία καί τίποτα δέν θά ἔμοιαζε μέ τόν κόσμο πού ξέρουμε.
Ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 1900, οἱ φυσικοί σκέφτηκαν ὅτι αὐτός ὁ ἀριθμός μπορεῖ νά βρίσκεται στό ἐπίκεντρο τῆς Μεγάλης Ἑνοποιημένης Θεωρίας (ἤ ἀλλιῶς Θεωρίας τῶν Πάντων), ἡ ὁποία θά μποροῦσε νά συσχετίσει τίς θεωρίες τοῦ ἠλεκτρομαγνητισμοῦ, τῆς κβαντικῆς μηχανικῆς καί κυρίως τῆς βαρύτητας. Μέχρι σήμερα κάτι τέτοιο δέν τό ἔχουν καταφέρει οἱ ἐπιστήμονες ὡστόσο σέ αὐτό τό σημεῖο θά θέλαμε νά κάνουμε κάποιους μή-ἐπιστημονικούς συνειρμούς καί νά παραθέσουμε κάποια στοιχεῖα πού θά μποροῦσαν νά χαρακτηριστοῦν καί συμπτώσεις (γιά ὅσους πιστεύουν ὅτι ὑπάρχει τύχη) ὅσον ἀφορᾶ αὐτόν καθ’ αὐτόν τόν ἀριθμό 137.
Ὁ ἀριθμός αὐτός ἀποτελεῖται ἀπό τό 1 τό 3 καί τό 7. Καί οἱ τρεῖς αὐτοί ἀριθμοί παραπέμπουν στό Θεό. Τό 1 εἶναι ἡ ἀρχή τῶν ἀριθμῶν καί συνδέεται μέ τόν Ἕνα καί Μοναδικό Θεό. Τό 3 συμβολίζει τήν Ἁγία Τριάδα καί τό 7 σύμφωνα μέ τή Χριστιανική Παράδοση εἶναι δηλωτικός τοῦ ἀπείρου. Ἄν ἀθροίσουμε τά ψηφία του (1+3+7) παίρνουμε τό 11 τό ὁποῖο ἄν τό πολλαπλασιάσουμε μέ τό 3 παίρνουμε 33, τά χρόνια δηλαδή τοῦ Χριστοῦ μας, καθώς καί τή σειρά πού ἔχει τό 137 στή λίστα μέ τούς πρώτους ἀριθμός (στούς ὁποίους ἐπίσης ἀνήκουν τά 3, 7 καί 1), πού ὡς γνωστόν ἀποτελοῦν βασικά μαθηματικά δομικά στοιχεῖα ἀπό τά ὁποῖα προέρχονται ΟΛΟΙ οἱ ἄλλοι ἀριθμοί μιᾶς καί πρῶτοι ὁρίζονται ὡς οἱ ἀριθμοί πού διαιροῦνται μόνο μέ τόν ἑαυτό τους καί τό 1.
Στή Βίβλο συναντᾶμε πολύ συχνά αὐτό τόν ἀριθμό…
Ὅταν ὁ Θεός κάλεσε τόν Ἀβραάμ νά θυσιάσει τόν Ἰσαάκ ἦταν 137 ἐτῶν.
Ὁ Ἀμράμ (πατέρας τοῦ Μωϋσῆ), ὁ Ἰσμαήλ καί ὁ Λεβί κοιμήθηκαν σέ ἡλικία 137 ἐτῶν.
Ὁ Νῶε (1) εἶχε 3 γιούς (3) καί 70 (7) ἀπογόνους.
…καί πολλά ἄλλα.
Ἐπίσης ἄν ὑπολογίσουμε τό γινόμενο τῶν ψηφίων τοῦ 137, δηλαδή 1*3*7 παίρνουμε τόν ἀριθμό 21. Αὐτός εἶναι ἐπίσης ἕνας πολύ ἐνδιαφέρον ἀριθμός γιατί ἄν ἀθροίσουμε τά ψηφία τοῦ (2+1) παίρνουμε 3 τό ὁποῖο ἄν τό πολλαπλασιάσουμε μέ τό 7 κλείνουμε τόν κύκλο παίρνοντας πάλι 21! Ὁ ἀριθμός εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένος μέ τό φῶς καί τά μυστήρια καί ἔχει χαρακτηριστεῖ ὡς «τό μαγικό μῆκος τοῦ σύμπαντος». Ἐξηγοῦμε γιατί…
Οἱ φυσικοί ὑπολογίζουν ὅτι τό σύμπαν ἀποτελεῖται ἀπό 1080 ἄτομα. Τά περισσότερα ἀπό αὐτά εἶναι ἁπλό ὑδρογόνο τό ὁποῖο εἶναι καί τό πρῶτο ἁπλούστερο καί βασικότερο στοιχεῖο ὅλων στόν Περιοδικό Πίνακα μέ ἀτομικό ἀριθμό 1, πού σημαίνει ὅτι ὁ πυρήνας του περιέχει ἕνα πρωτόνιο καί ἕνα νετρόνιο. Ἕνα οὐδέτερο ἄτομο ὑδρογόνου λοιπόν ἀποτελεῖται ἀπό ἕνα πρωτόνιο καί νετρόνιο στόν πυρῆνα καί ἕνα ἠλεκτρόνιο σέ τροχιά γύρω ἀπό αὐτόν. Φανταστεῖτε ὅτι τό πρωτόνιο καί ἠλεκτρόνιο εἶναι σάν μικροί πλανῆτες πέρα ἀπό ὁποιαδήποτε ἄλλη κίνηση κάνουν, γυρίζουν καί γύρω ἀπό τόν ἑαυτό τους. Ὅταν σχηματίζεται ἕνα ἄτομο ὑδρογόνου ὑπάρχουν (2) ἰσοπίθανες ἐκδοχές. Ἡ πρώτη εἶναι τό πρωτόνιο καί τό ἠλεκτρόνιο νά γυρίζουν γύρω ἀπό τόν ἑαυτό τους μέ ἀντίθετη φορά. Αὐτή εἶναι καί ἡ χαμηλότερη κατάσταση ἐνέργειας τοῦ ἀτόμου στήν ὁποία πάντα αὐτό καταλήγει. Ἡ δεύτερη ἐκδοχή εἶναι τό πρωτόνιο καί τό ἠλεκτρόνιο νά γυρίζουν γύρω ἀπό τόν ἑαυτό τους μέ τήν ἴδια φορά. Αὐτή εἶναι μιά ὑψηλότερη κατάσταση ἐνέργειας ἀπό τήν πρώτη καί σύμφωνα μέ τούς νόμους τῆς κβαντομηχανικῆς τό ὑδρογόνο θά μεταπηδήσει στήν πρώτη κατάσταση χαμηλότερης ἐνέργειας μέσα ἀπό ἕνα φαινόμενο πού ὀνομάζεται κβαντική σήραγγα. Ὅταν αὐτό συμβεῖ τό ἄτομο ὑδρογόνου ἐκπέμπει φῶς μήκους κύματος ἀκριβῶς 21cm, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ τή στενότερη, καί ἀκριβέστερη μετάβαση πού εἶναι γνωστή σέ ὅλη τήν ἀτομική καί πυρηνική φυσική! Οἱ ἐπιστήμονες ὑποστηρίζουν ὅτι οἱ μετρήσεις τοῦ φωτός αὐτοῦ τοῦ μήκους κύματος κρύβουν τή γνώση γιά τήν ἀρχή τοῦ σύμπαντος καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο αὐτό λειτουργεῖ!
Ὅπως εἴπαμε καί παραπάνω οἱ σκέψεις πού κάναμε γιά τούς ἀριθμούς 137 καί 21 δέν εἶναι ἐπιστημονικές μέ τήν κοσμική ἔννοια. Ὡστόσο πιστεύουμε ὅτι εἶναι ἀπολύτως λογικοί συσχετισμοί, οἱ ὁποῖοι φέρνουν μπροστά μας πάρα πολλές “συμπτώσεις’’ καί ὡς γνωστόν στήν ἐπιστήμη τῆς στατιστικῆς καί τῶν πιθανοτήτων, ὅπου παρατηρεῖται μεγάλος ἀριθμός “συμπτώσεων” αὐτό σημαίνει μέ μαθηματική ἀκρίβεια ὅτι ἁπλούστατα δέν εἶναι συμπτώσεις…
«Σίγουρα ἀστειεύεστε, κύριε Φάϊνμαν!»
Dr. Κωνσταντῖνος Βουγάς
Μοριακός Βιολόγος
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Φύλλου 246
Φεβρουάριος 2023