Περί Ἐσχάτων ὁ Λόγος
Ἀπό ὅσο μπορῶ νά θυμηθῶ, ὁ παπά-Γιώργης ὁ Μεταλληνός, στίς περίφημες βραδυνές ὁμιλίες του στό ναΐδριο τοῦ Ἁγίου Ἀντίπα, δέν συνήθιζε νά κάνει ἐσχατολογικές ἀναφορές, καί μάλιστα, ὅσες φορές ὁ λόγος ἔφτανε στό πότε θά συμβεῖ ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, ἔλεγε πώς δέν θά ἔπρεπε νά μᾶς ἀπασχολεῖ ἐκεῖνος ὁ καιρός τόσο, ὅσο ἡ ὥρα τοῦ θανάτου μας, γιατί, γιά ὅποιον ἔλθει ἡ ὥρα αὐτή ἡ φοβερή, ἐκεῖνος ζεῖ ἤδη καί τήν Δευτέρα Παρουσία.
Ὡστόσο αὐτήκοος θυμᾶμαι νά ἀναφέρεται κάποτε στόν Μέγα Βασίλειο, ὁ ὁποῖος ἀναλογιζόμενος τήν ἐποχή τῶν ἐσχάτων, παρακαλοῦσε τόν Κύριο «νά μήν τόν ἀξιώσει νά ζήσει ἐκεῖνον τόν καιρό γιατί δέν ἤξερε ἄν θά τόν προδώσει!». Καί τό ἔλεγε αὐτό γιά τόν οὐρανοφάντορα Μέγα Βασίλειο. Φανταστεῖτε, πόσο δύσκολες θά πρέπει νά εἶναι ἐκεῖνες οἱ μέρες.
Καί ποιός θά ἤθελε νά τίς ζήσει τίς μέρες αὐτές, ποιός θά ἤθελε νά τελειώσει αὐτός ὁ τόσο ὄμορφος κόσμος πού ὁ Θεός τόν ἔπλασε «καλό λίαν».
Ναί ἀλλά ὁ Κύριος εἶπε ὅτι θά ἔλθει πάλι καί αὐτό εἶναι ἀναπόφευκτο. Ὅσο καί ἄν λέγεται (ὅσο ἀβάσιμο καί νά φαίνεται τό ἄκουσα καί αὐτό) ὅτι, αὐτή τή φορά οἱ ἀντικείμενοι θά εἶναι πιό ὀργανωμένοι ὥστε νά τόν ἐξουδετερώσουν ἔγκαιρα, γιατί καί αὐτοί ξέρουν ὅτι ὄντως θά ξαναέλθει.
Ἐπειδή ὅμως, ὅπως μου εἶπε ἕνας φίλος, ὁ ἱστορικός χρόνος ἔχει συμπιεσθεῖ πολύ, δηλαδή στίς ἡμέρες μας βλέπουμε νά συμβαίνουν σωρευτικά, πράγματα πού λογικά θά περιμέναμε νά συμβοῦν ἀρκετά ἀργότερα, νομίζω πώς εἶναι πολύ φυσιολογικό, κάποιος πού ἔχει πνευματική ζωή νά θεωρεῖ πώς ὁ βηματισμός τῆς ἀνθρωπότητας πρός τό τέλος τῆς Ἱστορίας ἔχει ἐπιταχυνθεῖ.
Δηλαδή, φαίνεται περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή ὅτι ὁ Κόσμος δέν θά ἀργήσει νά ζήσει ἐκεῖνα τά γεγονότα, πού ἡ ἀείμνηστη γιαγιά μου στίς διηγήσεις της ὀνόμαζε «τά γραμμένα».
Βέβαια ὁ χρόνος αὐτός δέν εἶναι γνωστός σέ κανέναν παρά μόνο στόν ἴδιο τόν Θεό Πατέρα καί παρ’ ὅτι τά φαινόμενα δείχνουν ὅτι «τό θέρος εἶναι ἐγγύς», Ἐκεῖνος μπορεῖ, ὅπως λένε οἱ πατέρες, νά μεταβάλλει τά σχέδιά Του, γιατί ἴσως δεῖ μετάνοια καί ἀναβάλλει.
Ὅσοι θεωρήσουν ὅτι αὐτά εἶναι ἱστορίες γιά ἐλαφροΐσκιωτους ἤ γιά φαντασμένους, προφανῶς ἀγνοοῦν ὅτι, γιά τά γεγονότα ἐκεῖνα μίλησε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, λέγοντας πώς θά συμβοῦν πρίν τόν ἐρχομό Του. Πρέπει νά γνωρίζουν πώς, ἄν αὐτά δέν πραγματοποιηθοῦν, τότε Αὐτός πού ἐπί 2000 χρόνια νομίζαμε ὅτι ἦταν ὄντως ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, τελικά θά ἀποδειχθεῖ πώς ἦταν πράγματι ἕνας πλάνος, ὅπως τόν ὀνομάζουν καί οἱ σταυρωτές Του στό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο!
Ὅμως τά γεγονότα πού ζοῦμε, ἰδιαίτερα τά δύο τελευταῖα χρόνια, μαρτυροῦν ὅτι ὁ χρόνος κυλᾶ γρηγορότερα ἀπό τό ἀναμενόμενο, καθώς ὅλοι αὐτοί πού μέχρι πρότινος δροῦσαν ἀπό τό παρασκήνιο, δέν χρειάζεται πλέον νά τηροῦν οὔτε τά προσχήματα καί μιλοῦν εὐθέως γιά τήν ἀνάγκη μιᾶς παγκόσμιας διακυβέρνησης ὡς προϋπόθεσης τῆς ἄσκησης παγκόσμιου ἐλέγχου, ὁ ὁποῖος θά πρέπει νά ἐπιβληθεῖ γιά τό καλό ὅλων, βέβαια.
Καί πράγματι, ποτέ ἄλλοτε στήν Ἱστορία δέν ὑπῆρχαν τά μέσα, ἡ τεχνολογία καί οἱ δυνατότητες γιά τήν ἄσκηση παγκόσμιου ἐλέγχου ὅσο σήμερα, καί ἤδη μέ τό πρόσχημα τῆς προστασίας τῆς ὑγείας τῶν ἀνθρώπων ἔχει δημιουργηθεῖ καί τό νομικό ὑπόβαθρο, πού θά καταστείλει κάθε ἀντίδραση.
Ἑπομένως ἐκεῖνο πού ἀπομένει εἶναι νά δοῦμε κατά πόσο οἱ περιστάσεις ἔχουν ὡριμάσει τόσο, ὅσο χρειάζεται γιά τήν ἐμφάνιση τοῦ παγκόσμιου κυβερνήτη.
Ἀλλά μήν γελιέστε, ἄν δέν εἶναι παραμύθι ἡ Πίστη μέ τήν ὁποία μεγάλωσαν τόσες γενιές Ἑλλήνων καί χριστιανῶν, πώς αὐτά πού ἔγραψαν οἱ προφῆτες πρόκειται νά συμβοῦν, καί ἄν οἱ Ἅγιοι τοῦ αἰῶνα πού μίλησαν γιά τά γεγονότα αὐτά εἶχαν ὄντως Θεία ἔμπνευση, αὐτά τά γεγονότα ἐνδεχομένως δέν θά ἀργήσουν νά συμβοῦν.
Ἔλεγε ἕνας ἁπλός ἁγιορείτης μοναχός πρίν δύο-τρία χρόνια στή Μεγίστη Λαύρα, σέ μιά παρέα φίλων ὅτι, ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὅσα προέλεγε στούς προσκυνητές τῆς Παναγούδας πώς θά συμβοῦν, ἐννοοῦσε ὅτι θά τά ζήσουν οἱ ἴδιοι καί ἐφ’ ὅσον αὐτοί ἦσαν τότε ἤδη ὥριμοι στήν ἡλικία καί ἐπειδή ἀπό τότε πού ὁ ἅγιος Γέροντας τά ἔλεγε αὐτά ἔχουν ἤδη περάσει τριάντα χρόνια, τότε μᾶλλον τά γεγονότα δέν πρέπει νά εἶναι πολύ μακριά.
Ὅμως παρ’ ὅλο πού ὁ «ἱστός τῆς ἀράχνης» σφίγγει ὁλοένα καί περισσότερο καί τό μέλλον δείχνει δυστοπικό καί στενόχωρο ὑπάρχουν παντοῦ γύρω μας σημεῖα πού δηλώνουν ὅτι, ἐπειδή τίς τύχες τοῦ Κόσμου τίς κατευθύνει ὁ Ἕνας καί Μοναδικός Κύριος τοῦ παντός, ὅσοι θά παραμείνουν ἑδραῖοι στήν πίστη θά ἔχουν τήν προστασία Του.
Βλέπετε τούτη τήν συγκυρία πού γευόμαστε αὐτόν τόν καιρό, ἐπειδή δέν εἶναι τόσο ἕτοιμα τά πράγματα καί ἐπειδή ὑπολείπονται γεγονότα πού δέν ἔχουν ὡριμάσει ἀκόμη, αὐτά πού συμβαίνουν μᾶλλον δέν ὁδηγοῦν σέ αὐτό πού θά μπορούσαμε νά ὀνομάσουμε τελική φάση. Μᾶλλον γιά προπόνηση μοιάζει αὐτό πού ζοῦμε αὐτόν τόν καιρό, πρίν τόν μεγάλο ἀγῶνα, ὅταν θά γίνει αὐτός καί γιά ὅσους τόν ζήσουν.
Εἶναι μᾶλλον ἀναπόδραστο, ὅσοι ζήσουν ἐκεῖνον τόν καιρό, νά βιώσουν αὐτά πού φοβόταν ὁ Μέγας Βασίλειος καί ὁ Θεός προετοιμάζει τήν ἀνθρωπότητα γιά νά μήν αἰφνιδιασθεῖ. Ἄσκηση εἶναι ὅλο αὐτό πού ζοῦμε.
Προσέξτε τόν τοπικό κυβερνήτη, ὁ ὁποῖος κατά τά φαινόμενα λειτουργεῖ ὡς ἐντολοδόχος, πόση κακία ἐκπέμπει, πόσο μανιάζει νά ἐπιβάλλει τό σκοπό πού, προφανῶς, τοῦ ἔχουν θέσει καί φανταστεῖτε πῶς θά εἶναι ὁ παγκόσμιος κυβερνήτης πού ὁ ἴδιος θά ἐξουσιάζει ὅλον τόν Κόσμο.
Δεῖτε μέ πόση προθυμία καί μέ πόσο πάθος, ὅλος σχεδόν ὁ μηχανισμός πού ὀργανώνει, ἐπιβάλλει καί ἐλέγχει τήν ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν πού ἐκδίδονται, προσπαθεῖ νά ἐκτελέσει τό καθῆκον του. Καί πόσο δύσκολο ἤδη φαντάζει τό νά ξεφύγει κανείς ἀπό τόν ἔλεγχο ἤ νά διαφωνήσει ἤ νά ἔχει διαφορετική ἄποψη.
Σίγουρα ἔχετε διαπιστώσει στήν καθημερινότητα πώς, ἀκόμη καί οἱ ἁπλοῖ ἄνθρωποι συμπαρίστανται στόν μηχανισμό τῆς ἐπιβολῆς τῶν «μέτρων ἐλέγχου».
Νά περιμένετε λοιπόν ἐκεῖνες τίς μέρες τίς πικρές τῆς Ἱστορίας ὅτι, οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζεῖν, δέν θά βρίσκουν πουθενά ἀπαντοχή. Θά κυνηγιοῦνται ἀπό ὅλους.
Γι’ αὐτό μᾶς προπονεῖ αὐτόν τόν καιρό ὁ Θεός. Δέν θέλει νά αἰφνιδιασθοῦμε. Μᾶς προϊδεάζει.
Καί τί ἄλλο μᾶς χάρισε αὐτόν τόν καιρό ὁ Θεός; Μᾶς ἔδειξε ὅτι δέν θά μποροῦμε νά ἐμπιστευθοῦμε σχεδόν κανένα! Οὔτε κἄν τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία νομίζαμε μέχρι πρόσφατα πώς θά εἶναι ἡ μεγάλη ἐλπίδα τοῦ κόσμου. Οὔτε κἄν καί αὐτόν τόν πνευματικό μας. Ἴσως οὔτε τούς οἰκείους μας.
Ἐκεῖνον τόν καιρό ὁ καθένας θά εἶναι μόνος του λοιπόν.
Γι’ αὐτό ὁ ἀείμνηστος παπά-Γιώργης ἀπό τό 2009, ὅταν μπαίναμε στά χρόνια τῶν μνημονίων συνιστοῦσε στό ἀκροατήριο τοῦ Ἁγίου Ἀντίπα: «Γνωριστεῖτε μεταξύ σας, ὥστε ὁ ἕνας νά βοηθάει τόν ἄλλον».
Ἀπό τώρα λοιπόν ἀρχίσαμε νά κάνουμε δρόμο γιά νά βροῦμε χριστιανό παπά γιά νά λειτουργηθοῦμε, ἀπό τώρα μετρᾶμε τά λόγια μας, γιατί ἤδη κάποιοι μᾶς φθονοῦν, ἀπό τώρα ἀλλάξαμε συναναστροφές, γιατί οἱ παλιές μᾶς ὑποπτεύονται, ἤ, τοὐλάχιστον, τούς προκαλοῦμε φόβο.
Καί αὐτό πού φαντάζει στενάχωρο, γιά ὅσους θέλουν νά διατηρήσουν τό δικαίωμα νά ἔχουν προσωπική ἄποψη γιά τή ζωή τους ἤ νά ἔχουν μεταφυσικές ἀνησυχίες, δέν εἶναι ἀπαραίτητα κακό.
Ἄς μήν ἡσυχάζουμε λοιπόν, ἄς μήν ἀδιαφοροῦμε, ἄς προετοιμαστοῦμε. Καί τό σπουδαιότερο, ἄς μήν ἀπελπιζόμαστε, γιατί ὅπως ἔλεγε καί ἡ ἀείμνηστη Γαλάτεια, ἡ παραμυθοῦ: «Ζεῖ ὁ Θεός»!
Δημήτριος Κοσκινιώτης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Ἄρθρου 228-229
Αὔγουστος-Σεμπτέμβριος 2021