ΚΑΜΜΙΑ ΑΝΟΧΗ
ΣΤΑ ΠΕΡΙ ΑΝΑΔΟΧΗΣ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ
Τήν 16η Μαΐου 2018 δηµοσιεύτηκε στήν Ἐφηµερίδα τῆς Κυβερνήσεως ὁ νόµος 4538/2018 µέ τίτλο «Μέτρα γιά τήν προώθηση τῶν Θεσµῶν τῆς Ἀναδοχῆς καί Υἱοθεσίας καί ἄλλες διατάξεις».
Ἀναδοχή εἶναι ἡ ἀνάληψη τῆς πραγµατικῆς φροντίδας ἀνηλίκου ἀπό τρίτους, πού ὀνοµάζονται ἀνάδοχοι γονεῖς. Οἱ ἀνάδοχοι γονεῖς δέν υἱοθετοῦν τό ἀνήλικο παιδί, ἀλλά ἀναλαµβάνουν τήν πραγµατική φροντίδα του, εἴτε ὕστερα ἀπό συµφωνία µέ τούς φυσικούς του γονεῖς, εἴτε ὕστερα ἀπό δικαστική ἀπόφαση (Ἀστικός Κώδικας 
[στό ἑξῆς ΑΚ] ἀρ. 1655). Τό δικαστήριο ἀποφασίζει νά θέσει ἕναν ἀνήλικο ὑπό ἀναδοχή, ὅταν συντρέχει στό πρόσωπο καί τῶν δύο γονέων ἤ τοῦ µοναδικοῦ γονέα κακή ἄσκηση τῆς γονικῆς µέριµνας. Πιό συγκεκριµένα, ὅπως ἀναφέρεται στό ἄρθρο 11 τοῦ νόµου 4538: «Ἡ ἀναδοχή ἀνηλίκου προκρίνεται ἰδίως γιά περιπτώσεις ἔκθετων, ὀρφανῶν ἤ ἐγκαταλελειµµένων καί ἀπό τούς δύο γονεῖς ἤ προκειµένου περί ἐκτός γάµου µή ἀναγνωρισµένων τέκνων, ἐγκαταλελειµµένων ἀπό τή µητέρα τους, κακοποιηµένων ἤ παραµεληµένων ἀπό τούς γονεῖς τους ἤ ἄλλους συνοικοῦντες, καθώς καί ἀνηλίκων πού διαβιοῦν σέ ἱδρύµατα».
Ἡ ἀναδοχή ἀνηλίκων ρυθµίστηκε γιά πρώτη φορά ἀπό τό νοµοθέτη µέ τό ἄρθρο 9 τοῦ νόµου 2082/1992 καί τό ἐκτελεστικό του διάταγµα 337/1993. Σχετικές ρυθµίσεις περιέχουν καί οἱ διατάξεις τῶν ἄρθρων 1655 ἕως 1665 τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα (στό ἑξῆς ΑΚ). Ἀπό τό 1992 ἕως σήµερα, δηλαδή γιά εἴκοσι ἕξι χρόνια, ἡ ἀναδοχή ἀνηλίκου ἀναθέτονταν σέ ἀνάδοχη οἰκογένεια. Ἀνάδοχη οἰκογένεια εἶναι κάθε οἰκογένεια πού ἀποτελεῖται ἀπό συζύγους, µέ ἤ χωρίς παιδιά, καί ἔχει ἀναγνωριστεῖ κατάλληλη νά ἀναλαµβάνει τήν ἀναδοχή ἀνηλίκων (Θ. Παπαχρίστου, Ἐγχειρίδιο Οἰκογενειακοῦ Δικαίου, 2005, σ. 418).
Μέ τίς διατάξεις τοῦ ἄρθρου 8 τοῦ νέου νόµου 4538/2018 παρέχεται γιά πρώτη φορά ἡ δυνατότητα ἀπόκτησης τῆς ἰδιότητας τοῦ ἀνάδοχου γονέα, σέ ζευγάρια, ἑτερόφυλα ἤ καί ὁµόφυλα, πού ἔχουν ὑπογράψει σύµφωνο συµβίωσης. Τό σύµφωνο συµβίωσης εἶναι µία συµφωνία πού καταρτίζεται ἐνώπιον συµβολαιογράφου µεταξύ δύο ἐνήλικων προσώπων, ἀνεξαρτήτως φύλου, γιά τήν ἐπισηµοποίηση καί τήν ὀργάνωση τῆς συµβίωσής τους.
Ἀναλυτικά, στήν παράγραφο 1 τοῦ ἄρθρου 8 τοῦ νόµου 4538/2018 ἀναφέρονται τά ἑξῆς: «Κατάλληλοι γιά νά γίνουν ἀνάδοχοι, σύµφωνα µέ τίς κείµενες διατάξεις, εἶναι οἰκογένειες πού ἀποτελοῦνται ἀπό συζύγους ἤ ἔχοντες συνάψει σύµφωνο συµβίωσης, µέ ἤ χωρίς παιδιά, ἤ µεµονωµένα ἄτοµα, ἄγαµα, ἤ διαζευγµένα, ἤ σέ χηρεία, µέ ἤ χωρίς παιδιά, πού µπορεῖ νά εἶναι συγγενεῖς ἐξ αἵµατος ὁποιουδήποτε βαθµοῦ µέ τό ἀνήλικο τέκνο (συγγενική ἀναδοχή). Μεταξύ περισσοτέρων κατάλληλων ὑποψήφιων ἀναδόχων γονέων ἡ ἐπιλογή γίνεται πάντα µέ γνώµονα τό συµφέρον τοῦ ἀνηλίκου, ὑπό τό πρῖσµα καί τῆς Διεθνοῦς Σύµβασης γιά τά δικαιώµατα τοῦ παιδιοῦ, πού κυρώθηκε µέ τό Ν. 2101/1992 (Α΄ 192). Ἡ συγγενική ἀναδοχή πρέπει νά προτιµᾶται». Ὀνοµάζει ὁ νέος νόµος, «οἰκογένεια» καί τά ζευγάρια πού ἔχουν συνάψει σύµφωνο συµβίωσης!
Ἡ δεσµευτική ἰσχύς τοῦ νόµου 4538/2018 ἄρχισε ἀπό τή δηµοσίευσή του στήν Ἐφηµερίδα τῆς Κυβερνήσεως. Ποιό εἶναι ὅµως τό θεµέλιο τῆς δεσµευτικῆς ἰσχύος τοῦ νόµου; Γιά ποιό λόγο ἔχουµε οἱ πολῖτες καθῆκον νά ὑπακούσουµε σέ ἕνα νοµοθέτηµα πού ἀναθέτει τήν ἀναδοχή σέ ζευγάρια, ὁµόφυλα ἤ ἑτερόφυλα, πού ἔχουν συνάψει σύµφωνο συµβίωσης;
Σχετικά µέ τό θεµέλιο τῆς ἰσχύος τοῦ Δικαίου ἔχουν ὑποστηριχθεῖ ἀπό παλιά δύο ἰδεολογικά ρεύµατα: ὁ νοµικός θετικισµός καί ὁ νοµικός ἰδεαλισµός. Ἐντελῶς ἐπιγραµµατικά νά ἀναφέρουµε, πώς σύµφωνα µέ τούς ὑποστηρικτές τοῦ νοµικοῦ θετικισµοῦ τό Δίκαιο ἀποτελεῖται ἀποκλειστικά ἀπό τούς κανόνες πού θεσπίζουν τά ἁρµόδια ὄργανα τῆς Πολιτείας (κρατικός θετικισµός) ἤ ἀπό τούς κανόνες πού τίθενται ἀπό τήν κοινωνία µέ σκοπό τήν ἐξασφάλιση τῆς συνοχῆς της (κοινωνικός θετικισµός). Θεµέλιο τῆς ἰσχύος τῶν κανόνων τοῦ Δικαίου κατά τό νοµικό θετικισµό εἶναι τό γεγονός ὅτι θεσπίστηκαν ἀπό τούς κατέχοντες τήν ἐξουσία.
Ἀντίθετα, κατά τό νοµικό ἰδεαλισµό οἱ πολιτειακά θεσπισµένοι κανόνες δικαίου ἀντλοῦν τή δεσµευτική τους δύναµη ἀπό τό γεγονός ὅτι οἱ ρυθµίσεις τους µποροῦν νά δικαιολογηθοῦν καί ἠθικά. Τό Δίκαιο θά πρέπει νά ἀποτελεῖ ἔκφραση τῆς Δικαιοσύνης, ἡ ὁποία εἶναι τό µέτρο κρίσης τῶν κανόνων τοῦ ἑκάστοτε ἰσχύοντος δικαίου ὡς δικαίων ἤ ἀδίκων. Ἡ Δικαιοσύνη εἶναι τό τέλειο, ἀληθινό, ἀµετάβλητο καί αἰώνιο Δίκαιο, τό Θεῖο Δίκαιο, ὅπως διαφορετικά ὀνοµάζεται. Ἀναλύεται δέ καί ἀποτυπώνεται σέ ὁρισµένες Ἀξίες, τίς ὁποῖες ὀφείλει νά σέβεται ἡ ἔννοµη τάξη, προκειµένου νά µπορεῖ νά ἀξιώνει τήν ὑπακοή τῶν πολιτῶν στούς νόµους.
Στό πεδίο τοῦ οἰκογενειακοῦ δικαίου, κατευθυντήρια Ἀξία εἶναι ἡ προστασία τῆς παιδικῆς ἡλικίας, καθώς καί ἡ προστασία τοῦ γάµου, ἄρρηκτα συνδεδεµένη µέ τή προστασία τῆς οἰκογένειας. Οἱ Ἀξίες αὐτές κατοχυρώνονται στό ἄρθρο 21 τοῦ Συντάγµατος. Σύµφωνα µέ τόν ὁρισµό τοῦ Μοδεστίνου, «γάµος ἐστί ἀνδρός καί γυναικός συνάφεια πρός συγκλήρωσιν τοῦ βίου παντός, θείου τε καί ἀνθρωπίνου δικαίου κοινωνία». Ὁ Καταστατικός Χάρτης τῆς Χώρας µας προστατεύει τό γάµο, ὄχι τό σύµφωνο συµβίωσης. Ὁ δέ γάµος συνάπτεται µεταξύ προσώπων διαφορετικοῦ φύλου, µεταξύ ἀνδρός καί γυναικός. Διαφορετικά εἶναι ἀνυπόστατος καί δέν παράγει ἔννοµες συνέπειες.
Μιά ἀκόµα βασική Ἀξία καί κατευθυντήρια Ἀρχή τοῦ οἰκογενειακοῦ δικαίου εἶναι τό «συµφέρον τοῦ ἀνηλίκου τέκνου». Τό ἴδιο το ἄρθρο 8 παρ. 1 τοῦ νόµου 4538/2018 ἀναφέρεται στό συµφέρον τοῦ ἀνηλίκου. Ἐπίσης, στό ἄρθρο 11 παράγραφος 1 τοῦ ἴδιου τοῦ νόµου ὁρίζεται ὅτι γιά νά τοποθετηθεῖ µέ δικαστική ἀπόφαση ἀνήλικος σέ ἀνάδοχο γονέα, πρέπει τό συµφέρον του νά ἐπιβάλει τήν ἀνάθεση τῆς πραγµατικῆς φροντίδας του σέ τρίτους (ἀνάδοχους γονεῖς) γονεῖς.
Σύµφωνα µέ τή νοµική θεωρία, τό συµφέρον τοῦ ἀνηλίκου ἐπιτάσσει νά ἐξασφαλίζεται µέ τήν ἀναδοχή ἡ ὁµαλή ἐξέλιξη τῆς προσωπικότητας τοῦ παιδιοῦ. Ἡ ἀναδοχή θά πρέπει ὄχι ἁπλῶς νά µή δηµιουργεῖ προβλήµατα στό παιδί, ἀλλά καί νά βελτιώνει τίς συνθῆκες ζωῆς του.
Προκειµένου νά ἀναπτυχθεῖ ὁµαλά ἡ προσωπικότητά του, θά πρέπει τό παιδί νά ζεῖ σέ ἕνα σταθερό οἰκογενειακό περιβάλλον. Τό σύµφωνο συµβίωσης, εἴτε συνάπτεται ἀπό ἑτερόφυλο, εἴτε ἀπό ὁµόφυλο ζευγάρι, µπορεῖ νά λυθεῖ µονοµερῶς, µέ συµβολαιογραφική δήλωση (ἄρθρο 7 τοῦ ν. 4356/2015). Ἡ δυνατότητα αὐτή µονοµεροῦς λύσης τοῦ συµφώνου δέν ἐγγυᾶται συνθῆκες σταθερότητας, ἀπαραίτητες γιά τήν ὁµαλή ἐξέλιξη τῆς προσωπικότητας τοῦ παιδιοῦ. Ἀκριβῶς γιά τό λόγο αὐτό ἡ φροντίδα τοῦ ἀνηλίκου θά πρέπει νά ἀνατίθεται σέ οἰκογένεια ἀποτελούµενη ἀπό συζύγους, ἐπειδή οἰκογένεια σηµαίνει µακροχρόνια συµβίωση καί συµπόρευση µέ προοπτική ἰσοβιότητας καί αἰωνιότητας.
Περαιτέρω, τό παιδί γιά νά ἀναπτύξει τήν προσωπικότητά του χρειάζεται πρότυπα τόσο πατρότητας, ὅσο καί µητρότητας· πρότυπα τά ὁποῖα δέν ἐξασφαλίζονται ὅταν τή φροντίδα του ἀναλαµβάνει ἕνα ὁµόφυλο ζευγάρι. Σύµφωνα µέ τό ἄρθρο 14 τοῦ νέου νόµου, οἱ ἀνάδοχοι γονεῖς θά παρακολουθοῦν προγράµµατα ἐκπαίδευσης, συµβουλευτικῆς ὑποστήριξης καί ἐπιµόρφωσης πού θά πραγµατοποιοῦνται ἀπό ἐξειδικευµένους ἐπιστήµονες. Σέ κανένα ὅµως ἐκπαιδευτικό σεµινάριο δέν µπορεῖ νά διδαχθεῖ ἕνας ἄνδρας τό πῶς νά ἀποτελεῖ µητρικό πρότυπο ἤ µιά γυναίκα τό πῶς νά ἀποτελεῖ πατρικό πρότυπο.
Ἔχει ὑποστηριχθεῖ ὅτι, ἐπειδή ἡ ἀναδοχή ἀφορᾶ παιδιά ὀρφανά, ἐγκαταλελειµµένα, κακοποιηµένα ἤ παραµεληµένα, ἡ ἀνάθεση τῆς ἀναδοχῆς τῶν παιδιῶν αὐτῶν σέ ἕνα ζευγάρι, ἑτερόφυλο ἤ ὁµόφυλο, πού ἔχει συνάψει σύµφωνο συµβίωσης ὁπωσδήποτε θά εἶναι πρός τό συµφέρον τους, µιᾶς καί σέ κάθε περίπτωση θά βελτιώνει τίς συνθῆκες ζωῆς τους. Προκειµένου, λέγουν, νά ζεῖ ἕνα παιδί σέ ἵδρυµα ἤ µέ γονεῖς πού τό κακοµεταχειρίζονται, καλύτερα νά ζεῖ µέ ἕνα ὁµόφυλο ζευγάρι, ἐγκεκριµένο ἀπό τούς ἁρµόδιους φορεῖς. Ἄς µᾶς ἐπιτραπεῖ νά σηµειώσουµε πώς ἡ ἄποψη αὐτή εἶναι τοὐλάχιστον ἐπιπόλαιη. Ἀκριβῶς ἐπειδή τά παιδιά πού δίδονται σέ ἀναδόχους εἶναι συνήθως ὀρφανά, ἐγκαταλελειµµένα ἤ κακοποιηµένα, γιά αὐτό τό λόγο ἡ Πολιτεία θά πρέπει νά ἐπιδείξει ἰδιαίτερη εὐαισθησία καί σύνεση, ἀναθέτοντας τή φροντίδα τους σέ σταθερό καί ὑγιές περιβάλλον, ἀποτελούµενο ἀπό συζύγους.
Στό ἄρθρο 8 παράγραφος 2 τοῦ νόµου 4538 ρυθµίζονται οἱ προϋποθέσεις ὑπό τίς ὁποῖες ἐπιτρέπεται «ἡ τοποθέτηση ἀνηλίκου σέ ἀνάδοχους γονεῖς». (Ἡ χρήση τῆς λέξης «τοποθέτηση» παραπέµπει σέ ἔπιπλα µᾶλλον, παρά σέ πρόσωπα, καί εἶναι ἐνδεικτική τοῦ πνεύµατος τοῦ νόµου).
Μεταξύ αὐτῶν ἀναφέρεται καί ἡ προϋπόθεση νά ἔχουν οἱ ἀνάδοχοι γονεῖς καί οἱ συνοικοῦντες µέ αὐτούς καλή ψυχική, διανοητική καί σωµατική ὑγεία, ἰδίως µάλιστα νά µήν πάσχουν ἀπό χρόνια µεταδοτικά νοσήµατα (ἀρ. 8 πάρ. 2 περ. β). Ὅπως ἔχουµε ἀναφέρει καί σέ παλαιότερο ἄρθρο, µπορεῖ ἀπό τό 1973 ἡ Ἀµερικανική Ψυχιατρική Ἑταιρεία νά µήν περιλαµβάνει πλέον τήν ὁµοφυλοφιλία µεταξύ τῶν ψυχικῶν νόσων, ἡ ἀλλαγή αὐτή ὅµως δέν ἔγινε µετά ἀπό ἐµπεριστατωµένη ψυχιατρική ἔρευνα, ἀλλά µετά ἀπό διαµαρτυρίες τῶν ἀκτιβιστῶν γιά τά δικαιώµατα τῶν ὁµοφυλοφίλων. Ἀπό ὅσο γνωρίζουµε, µέχρι σήµερα ἡ ψυχιατρική ἐπιστήµη δέν ἔχει προσδιορίσει ἐπακριβῶς τά αἴτια τῆς ὁµοφυλοφιλίας. Ἑποµένως, δέν µπορεῖ νά πεῖ κανείς µέ βεβαιότητα πώς ἡ ὁµοφυλοφιλία δέν εἶναι ψυχική διαταραχή.
Ἄλλη προϋπόθεση πού θέτει ὁ νόµος εἶναι οἱ ἀνάδοχοι γονεῖς καί οἱ συνοικοῦντες µέ αὐτούς νά µήν ἔχουν καταδικαστεῖ τελεσίδικα (καί νά µήν καταδικαστοῦν κατά τή διάρκεια τῆς ἀναδοχῆς) ἤ νά µήν ἐκκρεµεῖ σέ βάρος τους ποινική δίωξη γιά τά ἀδικήµατα πού ἐπισύρουν ἔκπτωση ἀπό τή γονική µέριµνα, σύµφωνα µέ τό ἄρθρο 1537 ΑΚ, ἤ γιά κακοποίηση ἤ παραµέληση ἀνηλίκων γιά τά ἀδικήµατα τῆς πορνογραφίας ἀνηλίκων, µαστροπείας, σωµατεµπορίας, ἀσέλγειας µέ ἀνήλικο ἔναντι ἀµοιβῆς, ἀποπλάνηση παιδιῶν, ληστείας, καθώς καί γιά ὅσα προβλέπονται ἀπό τή νοµοθεσία γιά τά ναρκωτικά ἤ τήν ἐµπορία ὀργάνων (ἄρθρο 8 παρ. 2 περ. γ).
Τό ἄρθρο 1537 ΑΚ προβλέπει, ὅτι ὁ γονέας ἐκπίπτει ἀπό τή γονική µέριµνα (καί σύµφωνα µέ τό ν. 4538/2018 καί ὁ ἀνάδοχος ἀπό τήν ἀναδοχή) «ἄν καταδικάστηκε τελεσίδικα σέ φυλάκιση τοὐλάχιστον ἑνός µηνός γιά ἀδίκηµα πού διέπραξε µέ δόλο καί πού ἀφορᾶ τή ζωή, τήν ὑγεία καί τά ἤθη τοῦ τέκνου». Δέν θά πρέπει νά παραβλέπουµε τό γεγονός πού ἔχει ἐπιβεβαιωθεῖ διεθνῶς, ὅτι δηλαδή στίς περισσότερες περιπτώσεις, τά παιδιά πού ἀνατρέφονται ἀπό ὁµοφυλόφιλους χρησιµοποιοῦνται ὡς ὄργανα τοῦ σέξ.
Ἀκόµα καί ἄν αὐτά δέν ὑφίσταται ἀσέλγεια σέ βάρος τῶν παιδιῶν, ἤ ἀκόµα κι ἄν δέν ὁδηγοῦνται τά ἴδια στήν ὁµοφυλοφιλία, ὁπωσδήποτε ὅµως, ὅπως ἔχει ἐπίσης ἐπιβεβαιωθεῖ διεθνῶς, παλεύουν µέ τή σεξουαλικότητά τους καί τήν αἴσθηση τοῦ φύλου τους (βλ. Dawn Stefanovicz, «Ἕνα παιδί ὁµοφυλοφίλων γονέων κραυγάζει ἀπό τόν Καναδά», «Ἐνοριακή Εὐλογία» τ. 178-179 Ἰούνιος- Ἰούλιος 2017).
Δέν θά πρέπει ἐπίσης νά ξεχνᾶµε πώς ἡ ἀνηλικότητα ἐκτείνεται ὡς τό δέκατο ὄγδοο ἔτος τῆς ἡλικίας. Τί θά ἐµποδίζει ὁµοφυλόφιλους ἄνδρες νά γίνουν ἀνάδοχοι γονεῖς ἔφηβων ἀγοριῶν; Τρέφουµε ἀλήθεια τήν αὐταπάτη πώς σέ τέτοιες περιπτώσεις τά παιδιά δέ θά ὑποστοῦν σεξουαλική κακοποίηση;
Κάποιοι ἴσως καθησυχάζονται µέ τή σκέψη, ὅτι οἱ ἀνάδοχοι γονεῖς θά ἐποπτεύονται ἀπό τήν Πολιτεία. Ὅσον ἀφορᾶ τό µετά τήν ἔναρξη τῆς ἀναδοχῆς διάστηµα, σύµφωνα µέ τό ἄρθρο 13 παράγραφος 2 τοῦ νόµου, «ὁ ἁρµόδιος γιά τήν ἐποπτεία τῆς ἀναδοχῆς φορέας ὑποχρεοῦται νά ὀργανώνει ἐπισκέψεις ὀργάνων του, τοὐλάχιστον µία φορά τό µήνα καί ἐκτάκτως ὅποτε τό κρίνει σκόπιµο στήν ἀνάδοχη οἰκογένεια γιά νά διαπιστώνει τούς ὅρους διαβίωσης καί ἀνατροφῆς τοῦ ἀνηλίκου». Εἶναι ἐξαιρετικά ἀµφίβολο ἄν ἀρκοῦν τέτοιες ἐπισκέψεις, γιά νά διαπιστωθεῖ ἡ ὁµαλή ἀνάπτυξη τοῦ ἀνηλίκου, ἰδίως στό εὐαίσθητο ζήτηµα τῆς σεξουαλικότητας.
Ἐπιπλέον, σύµφωνα µέ τό ἴδιο ὡς ἄνω ἄρθρο, ὁ ἀνήλικος ἔχει δικαίωµα νά ὑποβάλλει παράπονα στόν ἁρµόδιο φορέα. Περιµένουµε ἀλήθεια ἀπό ἕνα ἀνήλικο παιδί, πού εἶναι ὀρφανό ἤ κακοποιηµένο ἤ παραµεληµένο ἀπό τούς γονεῖς του, νά φτάσει στό σηµεῖο νά ὑποβάλει παράπονα κατά τῶν ἀναδόχων γονέων του;
Αὐτή εἶναι λοιπόν ἡ «προστασία» πού παρέχει στίς µέρες µας ἡ Πολιτεία στά ταλαιπωρηµένα παιδιά της: Τούς στερεῖ τό δικαίωµα νά ἀναπτύξουν τήν προσωπικότητά τους ζώντας µέ µιά (ἀνάδοχη) οἰκογένεια, ἀποτελούµενη ἀπό πατέρα καί µητέρα. Τά «τοποθετεῖ» σέ ζευγάρια πού ἔχουν συνάψει σύµφωνο συµβίωσης µέ ἡµεροµηνία (ἐνδεχοµένως καί µονοµεροῦς) λήξης. Ζευγάρια ἑτερόφυλα ἤ καί ὁµόφυλα. Λαµβάνει ὅµως ὑπόψη της τή γνώµη τῶν παιδιῶν αὐτῶν γιά τήν ἀναδοχή καί τούς δίνει τό δικαίωµα ὑποβολῆς παραπόνων, ἐπειδή τἄχα τά σέβεται.
Ἡ ἀλήθεια ὅµως δυστυχῶς εἶναι πώς ἡ Πολιτεία δέ σέβεται οὔτε τά παιδιά, οὔτε τό ἴδιο τό Σύνταγµά της, οὔτε τή Δικαιοσύνη!
Ἀγγελική Εὐθ. Ζώη
Νοµικός
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ», Ἀρ. Τεύχους 190-191
Ἰούνιος - Ἰούλιος 2018