Ἐπειδὴ κάποιοι, πού αὐτοαποκαλοῦνται ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ, ἐπέκριναν τὸ ἀπόσπασμα προσφάτου ὁμιλίας μου (πού ἀναρτήθηκε στὸ διαδίκτυο, μὲ τίτλο: ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΛΥΣΗ;»), ἰσχυριζόμενοι ὅτι τὰ λεγόμενά μου ἀντιβαίνουν στοὺς Ι. Κανόνας καὶ ἰδίως στὸν ΙΕ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας, καταθέτω τὰ ἑξῆς:
1. Αὐτὰ ποὺ ἀκούγονται στὸ ἀναρτηθὲν ἠχητικό της ὁμιλίας μου, εἶναι ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα. Ἐλέχθησαν κατόπιν ἐρωτήματος πού μου ἐτέθη ἀπὸ τὸ ἀκροατήριο καί, βεβαίως, δὲν μειώνουν οὔτε κατ’ ἐλάχιστον τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν ἐκτίμησή μου πρὸς τοὺς εὐσεβεῖς ἀδελφούς μας, ποὺ ἐπέλεξαν νὰ ὀνομάζονται ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ, ἀλλὰ σημαὶνουν μόνο το ὅτι διαφωνῶ ἀπολύτως μὲ τὴν ἑρμηνεία καὶ μὲ τὴν πρακτικὴ ποὺ συνοδεύει τὴν ἐπιλογὴ τους αὐτήν.
2. Ὁ ὅρος ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ εἶναι ἄγνωστος ὡς ἐκκλησιαστικὴ πρακτική. Ἡ φράση «…οἱ ἑαυτούς της πρὸς τὸν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες…» χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τὸν ΙΕ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου γιὰ νὰ ἐξηγήση ὅτι ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου ἐπισκόπου εἶναι θεμιτὴ προστασία τῶν κληρικῶν ἔναντι τοῦ «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ κηρύσσοντος αἵρεσιν» ἐπισκόπου καὶ ὄχι ὡς ὑποδηλωτικὸς συγκεκριμένης πρακτικῆς, ποὺ ὑπαγορεύει ἡ Ἐκκλησία μας γιὰ νὰ ἐφαρμοσθῆ ὑποχρεωτικά, ὡς ἔνδειξη γνησίου Ὀρθοδόξου φρονήματος! Ἡ μετοχή «ἀποτειχίζοντες»(=προστατεύοντες), στὴ συγκεκριμένη χρήση της ἔχει νόημα λόγω τῶν συμφραζομένων της ἀλλὰ δὲν προσφέρεται γιὰ τὴ μετατροπή της σὲ οὐσιαστικὸ =ἀπο-τείχιση, μὲ σκοπὸ νὰ δηλώση μιὰ ἐκκλησιαστικὴ πρακτική, δεδομένου ὅτι χωρὶς ἄλλο προσδιοριστικὸ δὲν σημαίνει ἀπολύτως τίποτα, οὔτε εἶναι καταγεγραμμένη σὲ κάποιο λεξικό.
Νὰ σημειωθῆ ὅτι ὁ Κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας ἀφορᾶ ἀποκλειστικὰ σὲ Κληρικοὺς καὶ ὄχι σὲ λαϊκούς, ἐφ’ ὅσον οἱ λαϊκοὶ δὲν ἔχουν ἐξουσία οὔτε νὰ μνημονεύουν τοῦ Ἐπισκόπου της Ἐπαρχίας τους, οὔτε νὰ παύουν τὸ μνημόσυνον αὐτοῦ. Αὐτὸ δὲν εἶναι λεπτομέρεια ἀλλὰ τὸ ΚΥΡΙΟ ΘΕΜΑ, δεδομένου ὅτι οἱ μέχρι σήμερα φανερὰ ‘’ἀποτειχισμένοι’’ εἶναι ὅλοι λαϊκοί, πλὴν ἑνὸς καθηρημένου κληρικοῦ! Νὰ σημειωθῆ, ἐπίσης, ὅτι οἱ Ι. Μονὲς τοῦ Ἄγ. Ὅρους, ποὺ ἐπέλεξαν τὸ 1969 νὰ διακόψουν τὸ μνημόσυνον τοῦ αἱρετικὰ φρονοῦντος Πατριάρχου Ἀθηναγόρου δὲν χρησιμοποί-ησαν ποτὲ τὸν ὄρο ‘’ἀποτείχιση’’ ἀλλὰ μόνο τὴ φράση: «Διακοπή μνημονεύσεως τοῦ Πατριαρχικοῦ ὀνόματος».
3. Ἐπὶ τῆς οὐσίας τοῦ θέματος δὲν ἐπιθυμῶ νὰ προσθέσω δικά μου λόγια ἀλλὰ θὰ παραθέσω τὰ λόγια τοῦ μακαριστοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μας Πατρὸς Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, ἀφοῦ αὐτὸν ἐπεστράτευσαν γιὰ νὰ ἀποδείξουν ὅτι σφάλλομαι.
Θὰ παραθέσω ἐλάχιστα, ἀλλὰ ἀπολύτως ἀποδεικτικὰ ἀποσπάσματα, ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ «ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ», τὰ ὁποῖα ἀπολύτως ἀσπάζομαι «ὡς λόγον Θεοῦ»:
π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης