ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ
ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΧΡΟΝΟΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ
Ἤ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΥ;
Ἡ εἴσοδος τοῦ Νέου Ἔτους ἔγινε χωρίς τή δική μας μεσολάβηση καί συμφωνία, γιατί ὁ χρόνος τρέχει χωρίς νά ἐπηρεάζεται ἀπό τή θέλησή μας, οὔτε ἀλλάζει ρυθμό, ἔστω καί ἄν προκαλῆ σέ μᾶς ψυχικές διαταραχές ὁ ρυθμός του.
Ὅμως, ἄν καί ποταμός ὁ χρόνος, δείχνει τή φιλανθρωπία καί συγκατάβασή του σέ πιστούς καί ἀπίστους, μέ τό νά καταδέχεται νά ἀναχαιτίζη τήν ὁρμή του καί νά κομματιάζη τή ροή του σέ ὧρες, μέρες καί χρόνια, ὑποχρεώνοντας τόν κοσμικό Γραμματικό του, τό ἡμερολόγιο, νά καθορίζη ἐπακριβῶς τό πῶς πρέπει νά κυλοῦν οἱ ἡμέρες τῆς χρονιᾶς, ὥστε νά ἔχουμε τήν εὐκαιρία νά ὠφεληθοῦμε ἀπό τόν χρόνο καί ὄχι νά καταποντισθοῦμε ἀπό τήν ὁρμή του.
Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι ὁ χρόνος δέν μᾶς ἀνήκει. Εἶναι κτίσμα καί κτῆμα τοῦ Θεοῦ. Ποιήθηκε πρίν ἀπό ἐμᾶς ἀπό Τόν «Θεόν Λόγον» καί δίνει λόγο μόνο στόν «Θεόν Λόγον».
Κανείς ἀπό ἐμᾶς δέν ἔχει τήν ἐξουσία νά αὐξήση τόν χρόνο πού τοῦ ἀναλογεῖ, ἀλλά μόνο μπορεῖ νά ἀξιοποιήση τόν χρόνο του, μεταποιῶντας τόν σέ «καιρόν», συμμέτοχον τοῦ «Καιροῦ ἐκείνου», πού «μένει εἰς τόν αἰῶνα». Γι’ αὐτό, καί κανείς ἀπό ἐμᾶς δέν ἔχει δυνατότητα διαλόγου ἤ διαπραγματεύσεως μέ τόν χρόνο, παρά μόνο μέσῳ «τοῦ Θεοῦ καί Λόγου».
Μέσῳ τοῦ «Θεοῦ καί Λόγου» ὁ χρόνος, ἀπό ἡμερολόγιο, ἀπό ἁπλό ξεφύλλισμα ἡμερῶν, γίνεται Ἑορτολόγιο, καί καλεῖ τόν καθένα μας νά ἀποφασίση τό πῶς θά βιώση τή χρονιά πού ἤδη ἄρχισε.
Ὁ χρόνος ἔχει τήν δυνατότητα νά μᾶς καλῆ γιατί –ὅπως μᾶς διδάσκει ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς– «εἰς τήν οὐσίαν του ὁ χρόνος εἶναι ἔλλογος καί διά τοῦτο ἀποτελεῖ τήν εἰσαγωγήν εἰς τήν αἰωνιότητα τοῦ Λόγου διά τῆς θεανθρωπότητος. Ὁ σαρκωθείς Θεός Λόγος ἀπέδειξε μετά βεβαιότητος ὅτι ὁ χρόνος εἶναι προετοιμασία διά τήν αἰωνιότητα. Ἐκεῖνος πού θά εἰσέλθη εἰς τόν χρόνον, εἰσέρχεται ταυτοχρόνως εἰς τόν προθάλαμον τῆς αἰωνιότητος…Φωτιζόμενος ἀπό τόν Θεάνθρωπον, ὁ χρόνος δεικνύει ὅλα τα λογικά ἰδιώματά του, διότι καί αὐτός διά τοῦ Λόγου ἐγένετο (πρβλ. Ἰωάν. 1,3)».
Ὁ χρόνος εἶναι ὁ φορέας, ἀλλά οἱ φερόμενοι ἀπό αὐτόν ἄνθρωποι τόν διχοτομοῦμε, ἀναλόγως τῶν ἐπιλογῶν του ὁ καθένας μας, σέ χρόνο ἁπλοῦ ἡμερολογίου ἤ σέ «καιρόν» Ἑορτολογίου καί αὐτή ἡ διχοτόμηση τοῦ χρόνου, διχοτομεῖ καί τήν ἀνθρωπότητα καί κάθε λαό καί κάθε οἰκογένεια καί, πολλές φορές, καί τόν ἴδιο μας τόν ἑαυτό, κάνοντάς μας νά ζοῦμε διχοτομημένοι, ἄλλοτε ὡς «τῷ πνεύματι ζέοντες» καί ἄλλοτε «ὡς ἄθεοι ἐν τῷ κόσμῳ»!
Πρέπει νά μᾶς προβληματίση τό γεγονός ὅτι τό Ἡμερολόγιο –ἀπό πλευρᾶς ὀπαδῶν– ὑπερισχύει τοῦ Ἑορτολογίου, ἀφοῦ ἀκόμη καί πιστοί ἄνθρωποι ἔκαμαν ἀπό τοῦ 1924 Σχῖσμα στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀναγνωρίσαντες ψευδῶς ὡς πατέρα τοῦ Ἡμερολογίου τούς Ἁγίους Πατέρας(!), ἀντί τοῦ πραγματικοῦ του πατέρα, πού εἶναι ὁ εἰδωλολάτρης Ἰούλιος Καίσαρας!
Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας δέν εἶναι οἱ Πατέρες τοῦ Ἡμερολογίου ἀλλά τοῦ Ἑορτολογίου, τό ὁποῖο μένει καί θά παραμένη ἀσάλευτο εἰς τούς αἰῶνας καί, γιά τήν διατήρηση τοῦ ἀπαρασαλεύτου του, θά θυσιάσουμε τά πάντα καί θά θυσιασθοῦμε! Τό Ἡμερολόγιο ἔχει τό ὄνομα τοῦ πατέρα του καί γι’ αὐτό λέγεται Ἰουλιανό, ἐνῶ τό Ἑορτολόγιό μας ἔχει τό ὄνομα τῶν ἁγίων γεννητόρων του καί γι’ αὐτό εἶναι καί λέγεται Ἁγιοπατερικό!
Εἶναι προφανές ὅτι δέν εἶναι καθόλου συμπτωματικό τό γεγονός τῆς ὑπεροχῆς τοῦ Ἡμερολογίου στίς συνειδήσεις πολλῶν πιστῶν, καί, μάλιστα, σέ βαθμό, νά ἀποσχισθοῦν ἐκκλησιαστικά –ἀποκλειστικά καί μόνο γιά τόν λόγο αὐτόν(!)– ἀπό τούς πιστούς ἀδελφούς τους. Ἀντιθέτως, φανερώνει ὅτι ἡ ὑπερύψωση τοῦ Ἡμερολογίου πάνω ἀπό τό Ἑορτολόγιο, εἶναι ἡ τρανότερη ἀπόδειξη ὅτι ἀκόμη καί στίς συνειδήσεις τῶν πιστῶν ἀνθρώπων ὑπερέχει ὁ Καίσαρας ἔναντι τῆς Ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ! Ὑπερέχει ἡ Πολιτεία καί ὄχι ἡ Ἐκκλησία! Αὐτό τό ἔχουν ἀντιληφθεῖ καί τό ἐκμεταλλεύονται στό ἔπακρον οἱ Πολιτικοί μας καί ἔγιναν ἀφεντικά τῆς Ἐκκλησίας!
Ἡ ἀποκατάσταση τοῦ Ἑορτολογίου στήν κορυφή τῆς ἀξιολογήσεώς μας, πρέπει νά γίνη μέ πανηγυρικό τρόπο, ἰσοδύναμο μέ αὐτόν τῆς Ἀναστηλώσεως τῶν Ἁγίων Εἰκόνων. Πρέπει νά κατανοήσουμε τήν οὐσιώδη διάκριση μεταξύ τῆς ἁπλῆς ἡμερομηνίας καί τῆς ἑορτῆς τῆς κάθε ἡμερομηνίας. Δηλαδή, πρέπει νά διακρίνουμε τίς ἁρμοδιότητες τῆς Πολιτείας, πού εἶναι ἐν προκειμένῳ ὁ ὁρισμός τῶν ἡμερομηνιῶν καί τῶν ὡρῶν τῆς ἡμέρας, ἀπό τήν ἁρμοδιότητα τῆς Ἐκκλησίας νά ὁρίζη ποιά ἑορτή θά τελεῖται σέ κάθε ἡμερομηνία. Ἡ Πολιτεία –φέρ’ εἰπεῖν– ὁρίζει τό πότε εἶναι 25 Δεκεμβρίου, δέν τό ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία. Τήν ἑορτή τῆς ἡμέρας αὐτῆς ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία.
Αὐτή ἡ διάκριση τοῦ σημαντικοῦ καί σπουδαίου, πού εἶναι ἔργο τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τίς συμβατικές ἁρμοδιότητες τῆς Πολιτείας, ὅταν γίνη συνείδηση τοῦ πιστοῦ Λαοῦ μας, θά περιορίση τήν Πολιτεία στά συμβατικά καθήκοντά της, θέτοντάς την ταυτόχρονα πρό τοῦ ἀμειλίκτου διλήμματος: ΄Ἤ νά γίνη ὑπήκοος τῆς Ἐκκλησίας (τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι τῶν Κληρικῶν), ἀναγνωρίζουσα τήν Ἐκκλησία ὡς περιέχουσα τήν Πολιτεία ἤ νά τεθῆ ἐκτός της Ἐκκλησίας!
Ὡς ὑπήκοοι τῆς Ἐκκλησίας, θά εἶναι ὑποχρεωμένοι οἱ Πολιτικοί νά ὑπακούουν «Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις», περιοριζόμενοι ἀποκλειστικά στά συμβατικά καθήκοντά τους. Δέν θά ἔχουν δικαίωμα νά ἄγονται καί νά φέρονται ἀπό τίς διεστραμμένες ὀρέξεις καί ἐπιλογές τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, καταργοῦντες τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς, τήν Θεολογική κατήχηση τῶν βαπτισμένων παιδιῶν τῆς Πατρίδος μας καί τίς Παραδόσεις τοῦ Λαοῦ μας. Δέν θά ἔχουν ἄλλοθι νά εἰσάγουν μέ ὕπουλο τρόπο πρακτικές, μέ τίς ὁποῖες ἄλλα ἐπιδιώκονται καί ἄλλα προσχηματίζονται, ὅπως προσπαθοῦν νά κάνουν μέ τούς ἀποκαλουμένους Γάμους ὁμοφυλοφίλων, ὅπου ὁ ἐπιδιωκόμενος γάμος δέν ἐξυπηρετεῖ ἀπολύτως κανένα ἄλλον σκοπό παρά τό δικαίωμα υἱοθεσίας βρεφῶν ἀπό τά ὁμοφυλόφιλα ζευγάρια ὥστε νά ἀσκεῖται ἀκωλύτως καί ἐλευθέρως ἡ παιδεραστία καί ἡ ἀσέλγεια πάνω στά ἀθῶα καί ἀνυπεράσπιστα πλάσματα!
Ἐάν ἐπιλέξουν οἱ πολιτικοί μας νά μήν εἶναι ὑπήκοοι τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά νά ἐνεργοῦν σάν νά ὑπάρχη δεύτερος, καί, μάλιστα, ἀνώτερος θεός, ὁ θεός τῶν Πολιτικῶν, τότε ἡ Ἐκκλησία θά ἔχη τήν εὐχέρεια νά καταγγείλη στόν Λαό τοῦ Θεοῦ τούς Πολιτικούς αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἤ, μᾶλλον, αὐτῆς τῆς “ράτσας” –κατά τόν «πολιτικά ὀρθό» χαρακτηρισμό τῆς Νέας Ἐποχῆς– ὅποτε θά “εἰσπράξουν” τά μηδαμινά ποσοστά πού τούς ἀναλογοῦν!
Γνωρίζω ὅτι ἔγινε βαρύς ὁ λόγος μου ἀλλά οἱ ἡμέρες εἶναι πολύ κρίσιμες καί ὀδυνηρές γιά νά τοῦ ἐπιτρέψουν νά γίνη ἐλαφρύτερος. Καί ἐγώ θά τό ἤθελα νά ἀρθρώσω κατά τίς πρῶτες αὐτές ἡμέρες τοῦ νέου ἔτους ἕνα λόγο πιό ἀνάλαφρο, ἀλλά ὁ καιρός εἶναι συνεσταλμένος καί ἐπείγει ἡ «ἐξαγορά καιροῦ».
Ἄς εὐχηθοῦμε νά γίνη φέτος πολύ αἰσθητή ἡ Παρουσία τοῦ Χριστοῦ μας στήν Πατρίδα μας, ὥστε καί ἐμεῖς νά γίνουμε πραγματικά ἀνάλαφροι!
Μέ Ἐλπίδα, Πίστη καί Ἀγάπη νά βιώσουμε “γιά τά καλά” τό φετεινό Ἑορτολόγιο!
Καλή καί Εὐλογημένη Χρονιά!
πρωτ. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 137
Ἰανουάριος 2014