ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΟΥΜΕ;
Τό τεῦχος αὐτό τοῦ Περιοδικοῦ μας ἔχει καί πνευματικά ‘‘πολεμικό’’ χαρακτῆρα, ἀφοῦ μέ ἀφορμή τήν ἐπέτειο τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940 εἶναι ἀναγκαῖο νά ἀφυπνισθοῦμε καί νά προβληματισθοῦμε γιά τό πῶς πρέπει νά ἀντιμετωπίσουμε τήν ραγδαιοτάτη –ἐπί τά χείρῳ– πορεία τῆς Πατρίδος μας.
Εὐκαιρία γιά τόν Ὀρθόδοξο προβληματισμό μας προσφέρουν, κυρίως, τά παρατιθέμενα κείμενα τῆς μακαριστῆς θυγατέρας τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ, Λουκίας, τήν ὁποία γνωρίσαμε ἀπό κοντά καί διαπιστώσαμε τήν βαθειά καί ὁλόψυχη ἀγάπη της γιά τόν Χριστό μας καί τήν Ἐκκλησία Του, τήν βαθειά γνώση τῆς Θεολογίας, ἀλλά καί τήν ἀγωνία της γιά τήν κατάπτωση τοῦ λαοῦ καί τῆς Πατρίδος μας. Πνευματικός της ὑπῆρξε ἕνας ἀπό τούς συγχρόνους ἁγίους Γέροντες.
Τό κείμενό της γιά τούς διεθνῶς ἰθύνοντας εἶναι ‘‘φωτογραφία’’ τῆς σημερινῆς παγκοσμίου πολιτικῆς πραγματικότητος, ἡ ὁποία, ὅμως, παρ’ ὅτι οἰκτρή, δέν φαίνεται νά συγκινῆ, πολύ δέ περισσότερο δέν κινητοποιεῖ μέ ἀποτελεσματική ἀντίδραση, οὔτε τόν Κλῆρο μας, οὔτε τόν Λαό μας.
Τό 1939, ἐνώπιον τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν, πού τόν ἐξέλεξε Μέλος της, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρύσανθος, ἐπεσήμανε τόν κίνδυνο τῆς Ἑλλάδος καί μεταξύ ἄλλων, εἶπε: «Δι’ ἡμᾶς τούς λαούς τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς ὁ ἐξευρωπαϊσμός ὑπό οἱανδήποτε μορφήν δέν εἶναι πρόοδος, εἶναι ὀπισθοχώρησις καί εἶναι ἀσθένεια• εἶναι ἡ εὐφορία τοῦ φθισικοῦ, ὅστις ἐκλαμβάνει τήν ἀσθένειάν του ὡς ὑγείαν»!
Τί ἄλλαξε ἀπό τότε μέχρι σήμερα; Ἄλλαξε ἡ Εὐρώπη;Ὄχι βέβαια! Ἔγινε πολλαπλασίως χειρότερη καί ἔδειξε πλέον καί στούς διανοητικά τυφλούς τό ἀπαίσιο, διαλυτικό κάθε Θείας Ὁδηγίας καί ἁρπακτικό πρόσωπό της, πού μαίνεται νά κατασπαράξη καί νά ἀφανίση κάθε ψυχή πού διατηρεῖ μέσα της τήν Ἀλήθεια! Τί ἄλλαξε τότε; Ἄλλαξε ὁ λαός μας ἤ μᾶλλον, τόν ἀλλάξαμε ἐμεῖς οἱ ὑποτιθέμενοι Πνευματικοί Πατέρες του καί τόν συνηθίσαμε νά δέχεται μοιρολατρικά τήν ἀλλοτρίωση πού τοῦ ἐχάλκευσαν χρόνο μέ τόν χρόνο οἱ Πολιτικοί διαφθορεῖς του! Ἄραγε, ἄν ἕνας ξένος κατακτητής μᾶς ἐπέβαλε μέ τή βία τήν ἀθεΐα, ἐκριζώνοντας ὅλη τήν πνευματική μας Παράδοση ἀπό τήν καθημερινή ζωή μας, δέν θά εἴχαμε ἐξεγερθεῖ; Τότε, γιατί μένουμε ἀπαθεῖς καί ἀνενεργοί ὅταν αὐτό συντελεῖται ἀπό τούς ἴδιους τούς Πολιτικούς μας; Τώρα πιά, πού δέν ἄφησαν οἱ Πολιτικοί μας τίποτα ὄρθιο, τώρα πού ἀκόμα καί τά 5χρονα παιδάκια ὁδηγοῦνται μέ τόν Νόμο τῶν Πολιτικῶν μας στά Ληξιαρχεῖα γιά νά δηλώσουν ἀλλαγή τοῦ φύλου(!) τους, οὔτε τώρα δέν συγκινούμεθα; Δέν ἐξεγείρεται ἡ Ἱεραρχία μας, ἡ Ἀκαδημία μας, οἱ Στρατιωτικοί μας; Τότε, γιατί νά ὑπάρχουμε; ἔχουμε ἤδη γίνει ἀπό «ἅλας τῆς γῆς», χῶμα τῆς γῆς! Μᾶς ἀξίζει πού μᾶς ποδοπατᾶνε!
π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης